Na ruim drie weken in het zuiden van Iran zou ik vandaag eindelijk haar hoofdstad bereiken: Teheran! Ik nam afscheid van Farash en stapte in de bus naar Teheran, waar ik drie uur later aankwam. Het was meteen te merken dat ik in een hoofdstad was. Het was gigantisch druk op de wegen en het enorme busstation waar ik aankwam was beladen met mensen. Er was zelfs een metronetwerk! Dat was nieuw voor me in Iran. Mijn enthousiasme werd al gauw minder toen ik de metro inliep en in een onoverzichtelijk en chaotisch station belandde. Er waren nergens bordjes in het engels en met moeite kreeg ik een kaartje besteld aan het loket. Ik volgde de mensenmassa en werd een metro ingeperst, die bomvol zat. China was hier niks bij. Blijkbaar had ik de verkeerde metro genomen dus ik stapte de volgende halte uit om de andere kant op te reizen. Lekker vaag allemaal.

Uiteindelijk bereikte ik het Imam Khomeini station in het centrum van de stad waar ik werd opgehaald door mijn nieuwe Couchsurfing host Mehrdad. Een klein mannetje, hij kwam nauwelijks tot mijn schouder, maar super vriendelijk. We reden naar zijn huis waar we spaghetti hebben gekookt. Mehrdad sprak goed engels en had een relaxed, open minded karakter. Hij studeerde IT in Teheran and hoopt zijn master te kunnen doen in Duitsland. Hij sprak al een redelijk woordje Duits en ik heb een beetje met hem geoefend. Een bezoek in Nederland wilde die ook graag maken, met name om onze coffeeshops te ervaren. De reputatie als land met legale drugs is over de hele wereld bekend.

's Avonds ben ik met Mehrdad en een aantal van zijn vrienden op pad gegaan. In de auto kwamen we er achter dat we dezelfde muzieksmaak hadden en Mehrdad zette z'n radio extra hard.
We reden naar Bam, een heuvel in het zuiden van Teheran. In de winter wordt het behoorlijk koud in de hoofdstad en valt er aardig wat sneeuw. De omringende heuvels zijn dus populair voor skiën en snowboarden. Ik was net twee weken te laat om de laatste sneeuw hier mee te maken, maar het was nog steeds best fris op de heuvel. We liepen naar een uitkijkpunt waarvandaan je een wijds zicht had over de hele stad, die zich tot ver in de verte uitstrekte. Met 9 miljoen inwoners is Teheran by far de grootste stad in Iran.

De volgende dag moest Mehrdad werken en ben ik alleen de stad gaan verkennen. Ik nam een bus naar het centrum en kwam uit bij de grote Azadi toren. Een immens betonnen bouwwerk dat na de revolutie is geconstrueerd.
In de bus was ik aan de praat geraakt met een soldaat, een jonge gast van mijn leeftijd die in het leger zat. In Iran geld twee jaar dienstplicht voor alle mannen, die je moet uitvoeren tussen je 18e en 25e. Sommige kiezen er voor om het voor hun studie te doen, anderen doen het achteraf. Weinig jongens die ik sprak waren hier positief over. Twee jaar is lang en de tijd brengen ze voornamelijk vrij nutteloos door, wachtposten bemannend op de grens met Irak.
Deze soldaat had denk ik net verlof en was op weg naar huis. Hij sprak amper Engels dus ik kwam er niet helemaal uit. Hij wilde in ieder geval een stukje met me mee lopen en besloot mee de toren te bezoeken. Met een lift kon je omhoog in de toren, wat op zich niet bijzonder hoog was. De weg naar beneden was een stuk interessanter aangezien je met trappen door de betonnen constructie kon lopen en het indrukwekkende bouwwerk van binnen kon zien.
Eenmaal beneden zei ik gedag tegen de soldaat en heb ik de metro genomen richting het kantoor van Mahan air. Toen ik mijn vliegticket van Dubai naar Qhesm kocht moest ik om een of andere reden ook een retourticket kopen. In de hoop een terugbetaling voor dit ticket te kunnen krijgen heb ik het kantoor bezocht. Ruim anderhalf uur en een hoop gedoe verder kreeg ik uiteindelijk toch een kleine 40 euro terug. Lang niet alles, maar het was iets.

Volgende stop was de bazar in Teheran, die gigantisch was. Variërend van traditionele kleding en etenswaren tot geïmporteerde troep uit China. In een van de kraampjes werden hele rollen met kleding labels verkocht. Voor als je zelf neppe Nike, Adidas of Puma kleding wil maken.
Terwijl ik door de stad wandelde passeerde ik een Armeense kerk, waar ik naar binnen ben gegaan. Iran heeft blijkbaar een aanzienlijke populatie Armeniërs en dit is de grootste kerk in Iran. Het gebouw was prachtig van binnen en ik was geobsedeerd door het Armeense schrift op het plafond, wat blijkbaar een eigen alfabet is. Ik realiseerde me dat ik vrij weinig van dit land weet, ook op m'n lijstje om ooit te bezoeken dus!

Op de terugweg naar het metrostation liep ik langs een groot flatgebouw met een enorme schildering. Ik was vrij geschokt toen ik de woorden "DOWN WITH THE USA" las, gepaard met de Amerikaanse vlag die bestond uit doodshoofden en vallende bommen. Tot nu toe had ik me overal veilig gevoeld en alle Iranezen die ik sprak waren erg open naar buitenlanders. Maar nu was ik toch wel even blij dat ik geen Amerikaan was.
Ik nam de metro naar een park aan de rand van de stad, waar ik had afgesproken met Mehrdad en zijn vrienden voor een barbecue. In het park stonden allemaal hutjes met een stenen barbecue in het midden. Mensen nemen zelf vlees en eten mee om hier te komen barbecuen. Best een slim idee, zoiets zou in Nederland ook best leuk zijn.
Er werd kebab en kip aan spiesen boven het vuur geroosterd, wat we samen met brood opaten. Meesten van Mehrdads vrienden spraken geen of slecht engels, op een jongen na, Pouyan. Hij had twee jaar in Engeland gestudeerd, zijn engels was dus perfect. Hij vertelde dat de uitslag van de verkiezingen vandaag bekend was en we raakten aan de praat over politiek.

Het parlement in Iran bestaat uit 290 leden, die ieder een stad of regio in Iran representeren. Het parlement wordt gekozen door de inwoners van Iran, wat het land een democratie maakt. In de werkelijkheid gaat het wat minder eerlijk aangezien alle kandidaten voor de verkiezingen eerst worden gescreend door de zogeheten Guardian Council. Dit is een groep van 6 conservatieve politici die rechtstreeks zijn aangewezen door Khamenei, de huidige Supreme Leader (opvolger van Khomeini). Op die manier kan de Supreme Leader feitelijk iedere kandidaat die hij niet mag vetoën en van de 12.000 kandidaten die zich dit jaar verkiesbaar hadden gesteld is slechts de helft geaccepteerd, waarvan slechts 200 van de Moderates zijn, de partij die streeft naar meer openheid en reformatie. De overige 5800 kandidaten zijn conservatievelingen, die het land vanuit een religieus standpunt willen regeren en absoluut niet open staan voor verandering. Desondanks lijkt het enigszins de goede kant op te gaan. De opkomt van de verkiezingen was 60% procent, wat vrij hoog is in Iran. De uitkomst van de verkiezingen geeft ook goede hoop. Ondanks het feit dat de conservatieven ver in de meerderheid zijn hebben de Moderates toch het meerendeel van de stemmen binnengehaald in Teheran en zijn zelfs alle 30 zetels bezet door minder-conservatievelingen. Ik zeg expres minder-conservatievelingen, en geen niet-conservatievelingen, want zelfs de Moderates zijn nog enigszins conservatief. De uitkomst van deze verkiezingen zal het land dus ook niet ineens drastisch doen veranderen. Maar het is een begin, langzaam maar zeker zal het land hopelijk steeds opener en toleranter worden. Zoals veel Iranezen zeggen: evolutie is beter dan revolutie.

Geschreven door Milan