Het was vandaag vrijdag, weekend, en Ali's zoons stelde voor om met ons op pad te gaan en Sofe mountain, ten zuiden van Esfahan, te bezoeken. Na een ontbijt van brood met een soort ragout bracht Ali mij, Stanley en zijn twee zoons naar de voet van de heuvel, waar we met Zhan hadden afgesproken. Samen met een Iraanse jongen die ze de vorige dag had ontmoet (hij heette ook Ali dus om verwarring te voorkomen noem ik hem in mijn blog even Ali-2) kwam ze even later aan en met z'n zessen zijn we de wandeling begonnen.

Ali-2 wandelde vaak in deze heuvels en leidde ons omhoog. Hij wist een aantal afsnij routes waarbij we van het pad af moesten en over wat rotsen moesten klauteren. Voor mij geen probleem, maar de rest had er wat meer moeite mee. Onderweg passeerden we een aantal hoge stijle rotswanden die tot mijn verbazing behaakt waren. Hier werd geklommen! Dat miste ik af en toe wel een beetje...
Na een kleine twee uur wandelen kwamen we op de top, vanwaar we een super uitzicht hadden over Esfahan. De stad leek enorm vanaf hierboven, en met drie miljoen inwoners kan is het inderdaad de op twee na grootste stad in Iran.

Na de afdaling zijn Stanley met Ali's zoons teruggekeerd naar huis. Stanley zou die avond vertrekken richting Tehran, dus die hebben we gedag gezegd. Met Zhan en Ali-2 zijn we de stad in gegaan om wat bezienswaardigheden te bezoeken. Ali-2 wist overal de weg en leidde ons naar een oud badhuis, wat tegenwoordig een museum huist maar tot 30 jaar geleden nog volop werd gebruikt. Ali-2 vertelde dat zijn grootouders hier regelmatig heen gingen om zich te wassen en tegelijkertijd te socializen met mensen uit de buurt. Vervolgens hebben we een traditionele sportschool bezocht. Op het moment dat wij er waren was er niemand maar we mochten wel de sportzaal bekijken en alle instrumenten. De sporten die hier worden uitgeoefend zijn volgens Iraanse traditie non-competitief, maar puur om jezelf te trainen. Grote zware kegels, kettingen en houten schilden lagen tegen de muur en Ali-2 liet zien deze werden gebruikt voor armoefeningen, wat er super zwaar en moeilijk uit zag. De vloer van de sportschool was verlaagd, om aan te tonen dat zelfs atleten en professionele sporters zich niet boven de rest van de samenleving bevinden. Uitsloven en arrogantie wordt niet gewaardeerd.

Na de sportschool hebben we de bus genomen naar een ander deel van de stad waar we een shrine hebben bezocht. Ali-2 legde uit dat een shrine zowel een moskee als een tombe is en daarom wat anders werkt dan een normale moskee. Mensen die hier komen bidden, bidden via de overleden heilige en vragen hem om hun verzoek door te geven. Hoewel Ali-2 zelf niet gelovig was wist hij veel over de Islam te vertellen, wat erg interessant was. Dat de Islam twee verschillende "versies" heeft, het Soenisme en het Sjisme, wist ik, maar wat het verschil is heb ik nooit geweten. De scheiding in de twee stromingen gebeurde in het jaar 632, toen de profeet Mohamed overleed en zijn opvolger werd aangewezen. Over wie deze opvolger was, is vandaag de dag nog steeds onenigheid. Aanhangers van het Sjisme geloven dat Mohammed zijn neef Ali als opvolger heeft aangewezen, terwijl Soenisten denken dat Mohammed nooit een opvolger heeft aangewezen en zijn nauwste volgelingen het geloof hebben voortgezet.

De meeste Arabische landen, waarbij Saudi Arabië als voornaamste, hanteren het Soenisme. Iran daarentegen is een van de weinige landen waarbij het Sjiisme de officiële religie is. Ongeveer 80% van de moslims in Iran zijn Sjiiet, en kleine groeperingen Soenieten leven in het noorden en zuidoosten van het land. In sommige Iraanse steden vind je zowel Soeni als Sjia moskeeën en Ali-2 legde me het verschil uit. Sjia moskeeën hebben ofwel twee of geen minaretten en zijn vaak opvallend betegeld met helder gekleurde mozaïeken. Soeni moskeeën hebben vrijwel altijd slechts 1 minaret en zijn vaak egaal wit of aardetint. Er zijn meer subtiele verschillen in de twee geloofsstromingen zoals de naam voor priester. In het Soenisme wordt een priester een Imam genoemd terwijl een Imam in het Sjisme een heilige is, zij noemen de priesters Rohani. Op dit soort kleine verschillen na zijn het Shiisme en Sunisme vrijwel gelijk aan elkaar. Toch is de splitsing in deze twee groeperingen de oorzaak van zoveel onrust en conflicten in het midden oosten, wat erg triest is en nergens voor nodig.

Nadat we in de shrine een kopje thee hadden gedronken die ons werd aangeboden door de moskee, zijn we verder gewandeld door een aantal winkelstraten. Ik heb wat van mijn Dirham (die Sacha en Sawa voor me hadden gepind in Dubai) omgewisseld voor Riaal en in een boekenwinkel een grote agenda gekocht. Tiana, de lerares uit Canada die ik in Oman had ontmoet had me verteld over haar dagboek, wat ze al drie jaar bijhield. In plaats van iedere dag een groot verhaal te schrijven had ze alle bladzijdes in 5 kleine vakjes verdeeld waarbij je de komende 5 jaar in een nieuw vakje schrijft. Zo krijg je dus een dagboek waarbij je iedere dag kan lezen wat je exact een jaar geleden deed. Super cool idee, wat ik zelf ook graag wilde beginnen. De agenda in de boekenwinkel was perfect en het feit dat alle dagen in het Farsi waren genummerd vond ik wel grappig. Het viel me op dat de agenda begon op 20 maart; Noruz, vertelde Ali-2, het Iraanse nieuwjaar. De rest van de kalender liep gelukkig wel gelijk me de onze. Het Sjisme houdt ook de zonkalender aan, net zoals wij doen. Het Soenisme daarentegen volgt de maankalender waardoor hun jaren tien dagen verschillen met de onze (de reden dat de Ramadan in verschillende seizoenen kan vallen).

Nadat we samen hebben gegeten in een klein restaurantje (soort groente kroket) heb ik afscheid genomen van Zhan en Ali-2 en ben teruggelopen naar Ali's huis. Eenmaal daar heb ik de rest van de avond met Ali en zij familie gepraat, die allemaal bijzonder geïnteresseerd en vriendelijk waren. Ali's zoons spraken beide perfect engels en Shahriar, de oudste zoon (17) sprak zelfs aardig Duits en hoopte na zijn middelbare school ergens in Europa te kunnen studeren. Ali was erg openminded en geïnteresseerd in het westen en was van mening dat de landen in Europa het een stuk beter geregeld hadden dan Iran. Hij had veel kritiek op zijn eigen land en de regering en liet duidelijk merken dat hij en zijn familie niet religieus waren. Een land dat wordt geregeerd met de Islam als standpunt is gedoemd te falen, vond hij. Op een gegeven moment kwam het gesprek neer op de vluchtelingen situatie in Europa en hij vroeg of er in Nederland vluchtelingen werden toegelaten en wat mijn mening daarover was. Ik vertelde hem naar waarheid dat ik het eens ben met ons beleid om vluchtelingen toe te laten, ik vind dat we die mensen een kans moeten bieden. Nog voor ik was uitgesproken onderbrak Ali me. "No!" zei hij "Don't let them in". "They are muslims, and will bring only problems and bad things". Ik was verbijsterd om dit te horen van iemand die zelf in Islamitisch land woonde maar hij meende het echt. Islam was volgens Ali slecht en gevaarlijk en de vluchtelingen die wij binnen lieten konden ons land kapot maken. Hoewel ik het hier absoluut niet mee eens was ben ik er niet tegen in gegaan, het was namelijk best interessant om dit soort meningen te horen. Had ik niet verwacht in de Islamitische staat van Iran.

Geschreven door Milan