Na een enigszins onrustige slaap met de constante geluiden van bewegende machines en voorbijrijdende vrachtwagens die me lang wakker hielden werd ik de volgende ochtend wakker gemaakt door Mehrdad die me ontbijt bracht. Nadat ik me had aangekleed, gegeten en m’n tanden had gepoetst (wat vrij bizar voelde in een slachterij) zijn we vertrokken en richting Mehrdads universiteit gereden, waar hij nu een college moest volgen. Mehrdad studeerde bouwkunde maar aangezien die veel aan het werk was in de slachterij had die behoorlijke studievertraging opgelopen en maakte niet echt voortgang. Ik liep met hem mee de universiteit in en nadat hij de docent om toestemming had gevraagd mocht ik mee het klaslokaal in. De les duurde bijna en uur en volledig in Farsi. Grappig genoeg kon ik het nog aardig volgen, het onderwerp was namelijk differentiaalvergelijkingen en de meeste symbolen en nummers waren gewoon hetzelfde als wat ik leerde op school. De taal der wiskunde is universeel!

Mehrdad begreep er daarentegen geen drol van en deed ook niet echt z’n best op te letten. Na het eerste college zijn we dus vertrokken en nam hij me mee naar het centrum van Esfahan, waar we het Naqsh-e Jahan plein bezochtten, wat het grootste plein in Iran is. We liepen over de lengte van het plein, dat bedekt was met grasvelden en grote fonteinen. Het plein is omring door een rij gebouwen waarbinnen zich de Isfahan Bazar bevind. We hebben het Ali Qapu paleis bezocht, wat de vroegere woning van de Shah was vanaf de 17e eeuw. Nadat we het paleis hebben bezocht leidde Mehrdad me naar de noordzijde van het plein, waar de gigantische Imam moskee ligt. Voor iedere bezienswaardigheden betaal je een kleine 5 euro entree, wat al gauw hard oploopt als je een aantal moskeeën op een dag bezoekt. Maar voor de Imam moskee was dat het absoluut waard. Met de enorme koepels en prachtige blauwe mozaïeken is het zonder twijfel een van de mooiste moskeeën die ik ooit heb bezocht. Het gebouw was gigantisch en we hebben er bijna een uur rondgelopen, de grote hallen en torenhoge plafonds bewonderend. De manier waarop je stem versterkt wanneer je precies in het midden onder de hoofdkoepel staat is grappig, zelfs een superzacht gefluister wordt hoorbaar voor iedereen om je heen. Ook constructief gezien voelt het gebouw perfect en foutloos aan en de moskee is absoluut een van de meesterwerken in Perzische architectuur.

Voor de lunch nam Mehrdad me mee een restaurant in waar hij Biryani bestelde. Een Iranees gerecht (niet ter verwarren met het Indische gerecht met gelijke naam) bestaande uit longvlees in brood. Als toetje kregen we een soort zoete gele vla-achtige substantie met saffraan, erg lekker! Naast ons zat een Chinees meisje in d'r eentje te eten en we raakten aan de praat. Zhan, zoals ze heette, was een stewardess bij de KLM (ze was vaak in Amsterdam geweest) die nu een paar dagen vakantie hield in Iran. Aangezien Mehrdad terug naar de slachterij moest ben ik met haar verder de stad gaan bekijken en zijn we naar de rivier gelopen waar een hele reeks mooie bruggen te zien zijn. We liepen parallel aan de rivier en zijn een aantal bruggen overgestoken. Een van de meest noordelijke bruggen was een stenen boogbrug van meer dan 2000 jaar oud. Hier had ik met Stanley afgesproken, de Tsjech die ik gister in de bus had ontmoet. Hij was vandaag op pad geweest met Shahriar, Ali's zoon, en hem ontmoette ik nu ook op de brug. Shahriar stelde voor om bij hem thuis een kopje thee te drinken. We werden hartelijk ontvangen door Ali en voorgesteld aan zijn vrouw en zijn andere zoon. Het viel me op dat Ali's vrouw geen hoofddoek droeg en terwijl we thee dronken vertelde Ali dat zij hier thuis niet gelovig waren. We hadden een interessante conversatie en zowel Ali als zijn zoons kwamen erg open-minded en intelligent over.

Mehrdad had mij uitgenodigd om vanavond weer langs te komen bij zijn familie voor de herdenkingsceremonie van zijn opa. Zhan en Stanley mochten ook mee dus met z'n drieën werden we opgehaald door Mehrdad. Eenmaal bij het huis waar ik gister ook al was geweest bleek het een stuk drukker te zijn dan de dag ervoor. Vandaag was het precies een jaar geleden dat zijn opa was overleden, Sal Gert, dus de ceremonie werd nu het meest uitbundig gevierd, waardoor er veel bezoekers waren. (Het feit dat er gratis eten was moet ook wel hebben bijgedragen.) Terwijl de ceremonie binnen in volle gang was bleven Stanley, Mehrdad en ik buiten staan met wat andere jonge ooms en neven. Ik kreeg het idee dat dit het minder religieuze deel van de familie was die niet zo veel gaf om de ceremonie. Er werd gegrapt en gelachen en er was veel belangstelling in ons westerlingen.

Zhan werd bij aankomst gelijk gescheiden van ons, vrouwen mogen niet bij mannen staan. Ze werd meegenomen door twee nichtjes van Mehrdad die haar een Chador leenden en mee naar binnen leiden. Mehrdad bracht ons via de achterdeur naar de keuken, waar ook en groot deel van de familie stond. Enorme pannen met rijst werden verdeeld over tientallen bordjes en voorzien van geroosterde kip en versgebakken baklava. De ceremonie was bijna klaar waarna het eten zou beginnen en de maaltijden werden voorbereid. Wat me al eerder was opgevallen in Iran (en ook in Arabische landen) is dat op dit soort momenten iedereen zich met de situatie wil bemoeien en er onwijze stress en chaos ontstaat. Zo ook hier. Verschillende ooms begonnen te schreeuwen en wijzen, van mening dat de anderen het fout deden en zij het beter wisten. Stanley en ik stonden er een beetje hulpeloos bij maar konden uiteindelijk ook helpen. De borden met eten werden op grote schalen geplaatst die wij naar binnen mochten brengen waar ze aan ze aan de mensen werden uitgedeeld. Toen iedereen had kregen wij zelf ook een bord. Na het eten vertrokken veel gasten en werd de bijeenkomst weer een stuk informeler en intiemer. De vrouwen en mannen konden weer mengen en we zagen Zhan, die de hele tijd dus de andere vrouwen had gezeten. Hoewel ze geen woord had begrepen van wat er tegen haar werd gezegd waren alle dames bijzonder geïnteresseerd en vriendelijk naar haar. We kregen weer veel attentie en moesten zelfs met iedereen op de foto. Een van de ooms (de grumpy uncle volgens Mehrdad) vond alle heisa om de buitenlanders wat te veel worden en verzocht ons vriendelijk te vertrekken. We hebben de hele familie bedankt en gedag gezegd en zijn toen weg gegaan.

Het idee om nog een nacht in het slachthuis te slapen vond ik niet erg aantrekkelijk dus ik had gevraagd of ik bij Ali kon slapen, wat goed was. Mehrdad bracht mij en Stanley naar zijn huis, waar we nog wat hebben gedronken en een potje tafeltennis met Ali en zijn zoons in de garage hebben gespeeld voor we naar bed gingen.

Geschreven door Milan