Toen ik deze ochtend opstond en naar buiten ging was ik verbaasd te zien dat ik als eerste op was. Het ritme in het restaurant was even anders dan ik gewend was, laat naar bed en laat op. Ik heb een rondje door het restaurant gelopen, wat er met daglicht een stuk anders uit zag. Met de term restaurant bedoel ik trouwens niet een restaurant zoals wij dat in Europa zouden kennen. Het was meer een soort groot openlucht terras met banken en kleine hutjes (genaamd taghts) waar mensen in kunnen zitten en eten. Losstaand is een overdekte keuken waar het eten wordt bereid.

Het restaurant lag nog geen 100 meter van het strand en vanaf het terras had je een geweldig uitzicht over de heldere blauwe zee. Wat een prachtige plek! Hier zag ik mezelf wel twee weken vertoeven.
Rond 10 uur waren de rest van de vrijwilligers ook op en hebben we samen ontbeten. Er was brood met beleg, fruit, cornflakes met yoghurt en lekkere Iraanse gemberthee.
Na het ontbijt gingen we aan het werk. Annelies en Ali sliepen nog dus de andere vrijwilligers legde alles uit. Voor het runnen van het restaurant was gewoon bediening, daar hoefden wij niet echt mee te helpen. Wat wij konden doen was voornamelijk constructiewerk. Daar ben ik best goed in, dus kom maar op!

Ik kon Sven helpen bij het maken van een nieuw houten hekje tegen de achterkant van het terras. Sven was super handig en had klaarblijkelijk veel ervaring met klussen. Een echte Duitser! In de loop van de dag kwam Ali af en toe kijken hoe het ging. Hij had ruim 20 jaar in Duitsland gewoond en sprak dus vloeiend Duits. Het was grappig om hem, als Iranees, met Sven en Monika in het Duits te horen praten.

De werktijden in het restaurant waren flexibel voor ons en we konden pauze houden wanneer we wilden. In de middag ben ik met Sven en Monika mee gaan zwemmen in zee. Het restaurant had drie paar snorkels, waarmee we het onderwater leven konden bekijken. Het superheldere water bood perfect zicht op honderden felgekleurde vissen en een immens koraalrif. Spectaculair! Hier zou ik de komende weken wel vaker komen!
Na het zwemmen heeft Monika eten voor ons gekookt, wat als een soort lunch diende. Het was inmiddels bijna 6 uur, dus meer diner dan lunch. Zo is het ritme hier eenmaal. De rest van de avond hebben we gerelaxed en rond een uur of 11 hebben we pizza als "diner" op.

De volgende dag zouden Monika en Sven samen een ochtendje op pad gaan om de zogeheten Star Valley te bezoeken. Ze vroegen of ik mee wilde. Ik was hier pas een dag dus wilde eigenlijk niet nu al vragen of ik vrij mocht hebben, maar Annelie vond het prima.
We reden een half uurtje in de kleine Iraanse Saipa die Sven hag gehuurd in Tehran. De laatste keer dat ik hier reed was het te donker om iets te zien, dus nu pas zag ik hoe droog en woestijnachtig het eiland was.
Onderweg hebben we wat gepraat en ik kwam meer te weten over de twee Duitsers. Beide zijn afgestudeerd natuurkundigen die jaren in een laboratorium hebben gewerkt aan onderzoek naar half-geleiders. Nu ze wat ouder zijn (rond de 50) besloten ze daarmee te stoppen en ze zijn samen hun eigen gasthuis met wijngaarde begonnen. Reizen is hun grootste passie en aangezien ze geen kinderen hebben, gaan ze vaak op vakantie naar verre landen. Ze hebben al grote delen van de wereld bezocht.

De Star Valley waar we heen reden was een vallei van zandsteen die in de afgelopen duizenden jaren is uitgehold door water en erosie en nu een indrukwekkende bezienswaardigheid is. Volgens een mythe is de vallei gevormd door een neergestorte meteoriet, vandaar de naam star valley. Niet helemaal hoe het is gegaan uiteraard.
We wandelden door de vallei, tussen de metershoge zandstenen pilaren door. Aan het einde kon je een trap beklimmen naar de top waarvan je een goed uitzicht over de hele vallei. Hoewel de rotsen hier meer een licht bruine kleur hadden in plaats van rood deed de vallei me erg denken aan de Bayanzag kliffen in de Gobi woestijn in Mongolie.
We wandelde een stuk boven de geologische formaties en ik begon wat rond te springen en klimmen. Het zandsteen was vrij broos dus ik moest oppassen waar ik stond!

Op de terugweg naar het restaurant hebben we een stop gemaakt bij een money exchange om geld te wisselen. De afgelopen jaren heeft Iran onder een streng sanctiebeleid gestaan van de VS, wegens de verdenkingen van het produceren van kernwapens. Iedere handel met buitenlandse bedrijven is verboden en je zult nergens westerse ketens zien. Dat geld ook voor de banken, iets wat ik me helemaal niet had gerealiseerd. Westerse banken zijn geblokeerd waardoor pinnen als buitenlander onmogelijk is. Ik had slechts 100 dollar cash bij me, die ik nu heb ingewisseld voor ruim 3 miljoen Iraanse Rial. Dat was al m'n geld voor de rest van de maand! De sancties zijn nu eindelijk verwijderd, na jarenlang streng beleid vanuit Amerika. Dit betekent dat de markten voor handel met het westen nu open staan. Het zal wel even duren voor dit alles op gang komt en tot die tijd blijft pinnen onmogelijk en had ik een probleem...

's Avonds was er wat commotie in het restaurant. Er was een lid van de lokale religieuze politie langsgekomen, de Mutawi, die voor wat opschudding zorgde. Een van de portiers die in het restaurant werkte droeg een stropdas, wat volgen de Iraanse wet verboden is aangezien het te westers is. De portier moest de das dus afdoen of naar huis, hij koos voor het laatste. Annelie vertelde over de Mutawi en hoe ze wel vaker voor problemen zorgen in het restaurant. Als religieuze ambtenaren volgen ze de richtlijnen van de Islam om de wet uit te oefenen, maar soms gaan ze wel heel ver. Als een man en vrouw iets te dicht bij elkaar zitten is dat al te intiem en worden ze uit elkaar gehaald. Het te los dragen van de hijab (hoofddoek), wordt ook als een zonde gezien en volgens Annelie staan er regelmatig Mutawi op het strand met verrekijkers, op zoek naar zondigers. Welkom in Iran!

Geschreven door Milan