Ondanks het feit dat ruim 80 procent van de bewoners in Qatar buitenlanders zijn (voornamelijk westerlingen of Indiers), is het natuurlijk nog steeds een islamitisch land. De regel om 5 keer per dag te moeten bidden wordt serieus genomen en in Doha ben je nooit verder dan 5 minuten van een moskee vandaan. De grootste moskee in de stad is de staatsmoskee, Abdul Wahhab, die wekelijks een rondleiding biedt aan toeristen en andere geïnteresseerden. Daar ben ik vandaag met Reinier heen gegaan.

Reiniers privé taxichauffeur (die Karlijn iedere dag naar school brengt en ze altijd kunnen bellen voor een ritje) bracht ons naar de moskee. Het was inderdaad een enorm bouwwerk, met hoge minaretten en een grote binnenplaats. We werden welkom geheten door een Qatari in traditionele kleding die ons mee naar binnen nam. Vanaf hier leek de moskee nog groter. Een hoog plafond met tientallen koepels en een donkerrood tapijt bedekte de vloer, waar we plaats namen. De gids sprak perfect engels, hij bleek een aantal jaar in Londen te hebben gewoond. We kregen de kans vragen te stellen en hij vertelde op een rustige maar gepassioneerde manier over de islam. Zijn overtuiging was soms wel wat extreem en sommige dingen die hij vertelde had ik moeite mee te accepteren of te geloven.

Zo zei hij dat de Islam een soort puntenstelsel hanteert waarbij een persoon punten kan verdienen aan de hand van goede daden. Bidden in een moskee levert 10 punten op en bidden in Mekka maarliefst 100.000. Wat je met deze punten kan wist hij ook niet en het nu van dit systeem ontging me.
De redenering waarom moslim mannen wel met niet-moslim vrouwen mogen trouwen maar niet andersom is ook behoorlijk achterhaald. Bij een huwelijk tussen een moslim en een niet-moslim moet de niet-moslim partner zich bekeren tot de Islam. Vrouwen, als "volgzame wezens" kunnen hun man niet dwingen moslim te worden waardoor zij zich van de Islam zou afwenden en hun kinderen als niet-moslim opgroeien. Op die manier verliest de geloofstroming aangangers.

Na de rondleiding waren we precies op tijd om het avondgebed mee te maken. We liepen naar de achterkant van de moskee en mochten toekijken hoe bezoekers binnen kwamen en vooraan in nette rijen neerknielden op hun gebed te doen. De imam stond voorin de Mihrab (inham in de moskee die richting Mekka wijst) en las voor uit de Koran op een zangerige toon. Het aantal mensen dat kwam bidden was vrij klein. Volgens de gids gaan de meeste mensen naar kleinere moskeeën dichtbij huis en wordt de staatsmoskee meer gebruikt voor officiële gelegenheden.

's avonds zijn we met Robbart en een aantal van zijn collega's meegegaan naar een voetbalwedstrijd van het jeugdteam van Qatar. Het ziekenhuis biedt hen een vrije dag als ze dit soort wedstrijden bezoeken en op die manier de jongeren supporten. Hoewel de wedstrijd best leuk was, zaten we dus vooral te grappen en moest ik lachen hoe Reiniers vader en z'n collega's "VRIJE DAGEN" door het stadium joelden. De aanmoediging hielp uiteindelijk niet, Qatar verloor van Irak, wat ze een kans op een plek naar de volgende Olympische Spelen ontzegde.

Eenmaal terug thuis heb ik voor het eerst in maanden weer eens Nederlandse televisie gezien en ik realiseerde me al gauw dat ik niks had gemist. Een nieuwsitem van 4 minuten op het NOS vertelde over hoe het openbaar vervoer weer eens ontregeld was door een milimeter sneeuw. Buitengewoon boeiend. Zappen langs de RTL kanalen maakte het niet veel beter en Reinier besloot om ons wat afleveringen van Zondag me Lubach te laten zien, een satirisch nieuwsprogramma, wat wel weer erg grappig was. Daarna hebben Reinier en ik nog een enge horrorfilm gekeken, It follows, waar met name Reinier niet zo blij van werd.

De volgend ochtend hebben we lang uitgeslapen en de rest van de middag ook niet zo veel uitgevoerd. Doha is niet ongelofelijk bruisend en de meeste bezienswaardigheden hadden we inmiddels bezocht. Kwam mij ook best uit, nu had ik de tijd om wat van mijn blogs over Nepal te schrijven, waar ik ruim twee maanden mee achter liep.
's avonds zijn we met z'n allen naar Katara gegaan, een wijk aan de kust met veel restaurants en hotels. Vanaf hier kon je de pearl zien, een opgespoten zandeiland vergelijkbaar met het palmeiland in Dubai, maar dan wat kleiner. We zijn gaan eten in een mooi en lux restaurants waar ik voor het eerst sinds tijden een drie gangen menu kreeg. Wat een verwennerij! Zo'n weekje Qatar is goed om even bij te komen ;)

Geschreven door Milan