Aangezien Mark Angelo ver buiten het centrum van Dubai woonde en het vanaf zijn huis bijna twee uur reizen was naar het vliegveld stond ik al om 5 uur op. Maar ondanks dat dreigde ik nog steeds te laat te komen dus heb ik het laatste stuk een taxi moeten nemen. 5 minuten voor de incheckbalie sloot kwam ik aan, net op tijd. De vlucht naar Qatar duurde slechts drie kwartier, maar het duurde nog ruim een half uur voor ik de vertrekhal inkwam, voornamelijk omdat ik bij de verkeerde bagage band stond te wachten. Reinier, die me op het vliegveld opwachtte, lachte me uit toen ik dat vertelde en het voelde al gelijk weer als zoouds, ondanks dat we elkaar een half jaar niet hadden gezien.

We namen een taxi naar Reiniers huis, dat aan de andere kant van de stad lag. Doha, de hoofdstad van Qatar, is min of meer de enige stad in Qatar en ruim 40% van de mensen woont hier. Tijdens de rit kreeg ik een goed beeld van de stad en het leek in veel aspecten op de grote steden in de UAE. Veel hoge en indrukwekkende gebouwen en een goed stelsel van infrastructuur. Overal werd druk gebouwd aan nieuwe bouwwerken en wegen. Qatar is met ruim 2 miljoen vaten per dag nummer 13 grootste olieproducent in de wereld en zolang het geld binnenstroomt blijft Qatar zich ontwikkelen. Op het moment wordt er ook gewerkt aan een metrolijn onder de stad, maar die was nu nog niet af. Niet dat daar zoveel behoefte aan is, bijna iedereen heeft een eigen auto of anders genoeg geld om een taxi te nemen.

De taxi naderde een grote poort met de naam "Al Farhan Gardens" op de voorkant. Dit was de entree naar de compound waar Reiniers ouders wonen. Het woord compound had ik altijd een beetje raar gevonden, alsof je in een soort kamp of gevangenis leeft. Maar feitelijk is dat ook zo. We reden een kleine wijk in met 4 straten waar een stuk of 60 grote huizen stonden. In het midden passeerden we een klein restaurant met zwembad en winkeltje. Overal waren bomen en gras aangelegd en het geheel zag er goed verzorgd uit. Ik kreeg de associatie met een Center Parcs vakantiepark en verwachtte ieder moment een stel kinderen op skelters de hoek om zien komen. Het had inderdaad best voor een vakantiepark door kunnen gaan als er geen metershoge betonnen muur om de huizen had gestaan met strenge bewaking bij de poort. Welkom in het expadleven.

We stapten uit voor Reiniers huis, hoewel, huis, zeg maar gerust villa. De benedenverdieping bestond uit een enorme woonkamer met grote keuken en ook nog een aardige achtertuin. In totaal 4 ruime slaapkamers en op de eerste verdieping ook nog een ruime overloop met zitruimte. In 2010 zijn Reiniers ouders hierheen verhuisd en hebben hier een jaar met z'n vijven gewoond. Reinier is na zijn laatste jaar vwo terug naar Nederland verhuisd en zijn broertje Juriaan studeert nu in Engeland, waardoor er meerendeel van de tijd twee kamers leeg zijn. Ik kreeg dus een eigen kamer, met badkamer! Dat was wel even flinke luxe na een maand couchsurfen.

We zijn vrijwel meteen het zwembad in het centrum van de compound ingedoken en hebben daar een uur of twee gehangen. In het restaurant stond een pooltafel waar we vervolgens een paar potjes hebben gespeeld. Reinier was gelukkig net zo slecht als ik en enkel met dom geluk wisten we omstebeurt van elkaar te winnen.
Eind van de middag kwamen Reiniers ouders en zijn zusje Karlijn thuis. Die had ik bijna 5 jaar geleden voor het laatst gezien dus het was leuk ze nu weer te ontmoeten. Ze waren bijzonder vriendelijk naar me en geïnteresseerd in m'n reis. Met name Reiniers vader, Robbbart, is altijd erg enthousiast en sociaal en vroeg veel over mijn trip door Mongolië en Rusland. Reiniers moeder, Miriam, was bezorgd of ik wel genoeg had gegeten in de afgelopen maanden en kookte die avond een lekker maal van frietjes, kip en groenten. Daar was ik wel aan toe!

Geschreven door Milan