Het Musandam schiereiland heeft door haar uitzonderlijke natuur de bijnaam "Noorwegen van Arabië" gekregen. De hoge rotskliffen zijn uniek voor de kustlijn van Oman en rondom het schiereiland liggen een aantal kleinere eilanden/fjords, die hier ook wel khors worden genoemd.
Vandaag heb ik een boottocht gemaakt rondom het schiereiland, om deze khors te bekijken. Ik zat aan boord van een grote dhow, samen met een stuk of 15 andere toeristen. Dit waren stuk voor stuk Duitsers, oudere mensen die in een groep op reis waren. Ik raakte aan de praat met ze in het Duits en toen de tourguide dat hoorde ging hij er van uit dat ik ook Duits was en besloot de rest van de dag alle uitleg in het Duits te doen, niet helemaal ideaal... De gids sprak gelukkig ook engels dus ik kon hem af en toe wat in het engels vragen. Hij bleek oorspronkelijk uit Sudan te komen, maar had 20 jaar in Duitsland gewoond. Getrouwd met een Oekraïense, die nu samen met hun zoon in Rusland woonde. Ze waren later weer gescheiden en hij besloot te verhuizen en had in de UAE gewerkt en nu in Oman. Wat een verhaal!

De dhow vaarde tussen de khors door en aan alle kanten hadden we een mooi uitzicht over hoge rotskliffen. Op een aantal plekken stopten we om te zwemmen. Er waren snorkels aan boord en zodra het schip stil lag en de gids wat stukjes brood in het water wierp, kwamen de vissen in grote getallen aanzwemmen. Ze bleken zich niks aan te trekken van mensen en als je jezelf stil door het water liet drijven werd je aan alle kanten omsingeld door visjes, nog geen 10 cm van je vandaan. Tussen de kleinere vissen zwom 1 grotere vis, een smalle lange met een platte kop die super snel kon zwemmen. Toen ik de gids er even later aan vroeg vertelde hij dat het een Remora was, een zuigvis. Met hun platte kop zuigen ze zich vast aan grotere vissen, voornamelijk haaien. Dat de Remora hier rondzwom kon maar 1 ding betekenen: ergens was ook een haai! We lagen gelukkig in ondiep water, dus we hoefden niet bang te zijn dat hij hier zou komen. Na een half uurtje zwemmen ben ik weer aan boord gegaan, het water bevatte kleine restjes van kwallenslijm die irriterend op je huid werkte en het zwemmen soms een beetje onaangenaam maakte.

Na een uitgebreide lunch van rijst, kip, salade en brood zijn we verder de khors in gevaren. Op een gegeven moment ging de kapitein wat langzamer te varen en begon in zijn handen te klappen. Ik begreep eerst niet waarom, tot er naast de boot ineens een dolfijn uit het water sprong. De kapitein probeerde ze te lokken! En het werkte! Binnen de kortste keren hadden we 5 dolfijnen naast onze boot zwemmen. De kapitein voerde het tempo van de boot wat meer op en de dolfijnen volgden, zijdelings langs de boot. Af en toe sprong er een uit het water, soms wel meer dan een meter hoog. Ik zat aan de rand van het schip en kreeg de glimlach niet van m'n gezicht. Zoiets had ik nog nooit gezien, wat fantastisch mooi!

Even later werd de boot weer stil gelegd en ik vroeg of ik het water in mocht om de dolfijnen te benaderen. De gids zei dat de dieren vrij schuw waren zodra mensen te dichtbij kwamen, dus dat ik ze niet zou bereiken. Toch wilde ik het proberen en sprong de zee in. In de verte zag ik een vin uit het water steken en ik zwom er op af. Een beetje naïef van me natuurlijk, de dolfijnen zijn veel sneller dan ik en ze zwommen makkelijk van me weg. Ik bleef ze een tijdje achtervolgen, hopend dat ze zouden stilhouden en ik dichterbij kon komen. Maar de gids bleek gelijk te hebben, de dolfijnen zaten niet op mijn gezelschap te wachten.

We waren inmiddels best ver van Khasab en ik was verbaasd toen we in de verte een klein dorpje zagen liggen op een van de khors. De gids vertelde dat er een aantal van dit soort kleine vissersdorpjes waren, waar gemiddeld slechts 50 mensen woonde. Het eiland was onbereikbaar via het land dus al het transport vindt via boten plaats. Je zou er maar wonen!
Een ander interessante bezienswaardigheid waar we langs vaarde was het zogeheten Telegraaf eiland. Een super klein eilandje in het midden tussen de khors met daarop 1 klein gebouwtje. De gids legde uit dat dit eilandje in de 19e eeuw in bezit was van Engeland. Tijdens hun heerschappij over India hebben ze een landlijn aangelegd helemaal van India maar Engeland, voor het versturen van telegrammen. Dit eiland in Oman was een tussenstop waar de boodschappen werden doorgevoerd. Ergens diep op de zeebodem liggen nog steeds de oude kabels, langzaam te vergaan. Fascinerend!

De weg terug vaarden we via de zelfde route, dit keer zonder stops. Ik heb voornamelijk op de rand van de boot gezeten, genietend van de zon, het opspattende water en het uitzicht op de indrukwekkende khors.
Eenmaal terug in Khasab wensten de Duitsers me geluk met m'n reis en ben ik terug gelopen naar Shoaibs huis. Onderweg moest ik nog even een potje voetbal meespelen met de kinderen in de straat, die uiteraard veel beter waren dan ik. Shoaib heb ik amper meer gezien, hij was constant in de andere kamer met z'n vrouw en zoon, waar ik volgens mij niet helemaal welkom was. Ik heb de rest van de avond dus alleen in m'n kamer doorgebracht. Beetje saai, maar dat deed niet onder voor de geweldige dag! Wat een fantastisch mooi land is dit toch!

Geschreven door Milan