De reis terug naar Muscat was eenvoudig. Via dezelfde weg waar Jinsoo en ik een week geleden naar Wadi Shab had gereden, werd ik nu in 2 uur met een directe bus vanaf Sur gebracht.
Bij aankomst in Matrah heb ik een ticket voor de ferry naar Khasab gekocht, waar ik morgen heen zou gaan. Ik heb een stukje gewandeld in een rotsachtige (droogstaande) kleine wadi nabij de kust en ben daarna nog even naar het internetcafe geweest.

Eind van de middag werd ik opgepikt door Hamed, waar ik vannacht kon slapen. Hij was net terug van het strand waar hij met een stel andere couchsurfers was geweest. Die waren zojuist vertrokken naar het vliegveld. Aangezien Hamed op het moment geen baan heeft besteed hij veel tijd aan het hosten en rondleiden van toeristen. Ook naar mij was hij weer bijzonder gastvrij en 's avonds stelde hij voor om naar het Muscat festival te gaan.

Ieder jaar in januari word er in Muscat een maand lang een festival gehouden. Op een groot terrein zijn iedere avond festiviteiten met muziek, dans, cultuur en eten. Kleine kraampjes verkochten allerlei Omaanse hapjes en gerechten en op verschillende podia werden dansen opgevoerd, begeleid met traditionele muziek. Het was interessant om rond te lopen tussen alle locals en te zien hoezeer de mensen qua uiterlijk verschilden. Oman heeft veel invloeden vanuit verschillende landen: Arabisch, centraal Aziatisch en Afrikaans. Hierdoor zijn de Omani een mix van allerlei etniciteiten. Je ziet grote donkere vrouwen met een brede lichaamsbouw, en tegelijk ook hele tengere mannetjes met donkere krullen en een bijna lichte huidskleur. Fascinerend.

Terwijl we naar een van de dansvoorstellingen stonden te kijken werd ik aangesproken door een oude man, Omani. Hij wilde weten waar ik vandaan kwam en toen ik Nederland antwoordde, vroeg hij in vloeiend Duits "sprechen sie Deutsch?". Het bleek dat hij in zijn jeugd, wat tientallen jaren geleden moest zijn geweest, in Leipzig had gestudeerd en Duits had geleerd. Vervolgens hebben we ruim een kwartier in (voor mij gebroken) Duits staan praten, wat super leuk was. Bijzondere ontmoeting!

Na de vuurwerkshow, wat een mooi spektakel was, zijn we terug gegaan naar huis waar ik Hameds oncomfortabele slaapbank kon gebruiken. Tiana, die ik nu via de facebook regelmatig sprak, had verteld dat ze hier een week op had geslapen. Arm kind.
De volgende ochtend bracht Hamed me naar de haven. Hij was gekleed in zijn sportoutfit, want zou vandaag naar Dubai rijden om mee te doen aan een marathon, samen met Isaac. Ik heb hem bedankt en weer, nu voor de laatste keer, afscheid genomen.

Mijn bestemming van vandaag was Khasab, een stad op het Musandam schiereiland. Dit is een deel van Oman dat apart ligt van de rest van het land en omsloten is door de UAE. Om er te komen moet je Oman dus verlaten, 60 km door de emiraten rijden, en daar weer de grens oversteken. Er is een tweede optie die een stuk minder gedoe is, met de boot! Tussen Muscat en Khasab vaart twee keer per week een ferry die passagiers een kleine 200 kilometer meeneemt en naar Musandam brengt. Die zou ik vandaag ook nemen!

Ik was verrast toen ik de haven inliep en daar een supergrote catamaran in het water zag liggen. Was dit de ferry? Mijn vraag werd al snel beantwoord toen ik de rest van de mensen naar binnen volgde. De ruim 20 meter lange super catamaran heeft een capaciteit voor 220 mensen en 50 auto's en kan 50km/h uur varen. De boot was van binnen ook behoorlijk luux. Ik had een ruimt zitplaats, kreeg drankjes en hapjes, en er was wifi aanwezig. Nu begreep ik waarom het ticket zo duur was geweest.
De vaart naar Khasab duurde bijna 5 uur en onderweg voeren we nooit te ver van het land, waardoor je een mooi uitzicht had over de kust. Hoe dichter we bij Musandam kwamen, hoe rotsachtiger de kust werd. De ferry voer tussen een aantal kleine eilandjes door die voorzien waren van metershoge kliffen. Vanaf het achterdek heb ik staan kijken hoe we tussen de rotsen doorvoeren. Indrukwekkende natuur!

Op de haven in Khasab heb ik ruim een uur staan wachten op mijn CS host, Shoaib, een Pakistaan die ik via Bien had leren kennen. Uiteindelijk stopte er een auto voor me. Het was Shoaib, die me samen me zijn kleine zoontje was op komen halen. We reden naar zijn huis, waar ik een eigen kamer met badkamer tot mijn beschikking kreeg. Ik heb met Shoaib zitten praten en het bleek een aardige vent te zijn. Rustig en bedachtzaam, maar wel slim en geïnteresseerd. Hij was 29, getrouwd en had dus 1 zoontje van 4. Zijn vrouw was op het moment zwanger van hun tweede kind maar voelde zich nu niet helemaal lekker. Haar heb ik dus niet gezien. Met Shoaib heb ik samen gegeten, Indisch, wat vrij pittig was, maar wel lekker! We raakte aan de praat over cultuur en de verschillen tussen Nederland en Pakistaan. Wat ik niet wist is dat de cultuur van Pakistan veel meer overeenkomsten heef met India dan met landen in het midden oosten. De talen lijken veel op elkaar en het eten en de gewoontes zijn vrijwel gelijk.
Shoaib had werktuigbouwkunde gestudeerd in Islamabad maar was voor een betere baan naar Oman gekomen. Hij vertelde dat veel vrienden van hem naar Europa of Australië waren verhuisd om te werken en een leven op te bouwen. De situatie in Pakistan is over het algemeen veilig, de meeste Taliban zijn verdreven en op grens met Afghanistan na zijn er weinig gewelddadige conflicten meer. Desondanks is er veel werkloosheid en armoede in het land en zoeken veel mensen hun geluk ergens anders op.

Geschreven door Milan