Pokhara was de ultieme relax plaats in Nepal en ik had hier makkelijk nog een week kunnen rondhangen. In twee dagen zou ik uit Kathmandu vliegen, dus ik moest helaas weer terug naar de vieze chaotische stad. De busreis terug verliep voorspoedig, wat verbazingwekkend is gezien de staat van sommige wegen in Nepal. Snelwegen zijn er niet, dus al het verkeer gaat via een tweebaans autoweg, dwars door de heuvels. Onderweg zie je veel armoedige huisjes en boerderijen en de talloze mensen die aan de rand van de weg rondhangen doen je afvragen of ze niks beters te doen hebben. Werkloosheid en armoede is duidelijk aanwezig, en Nepal heeft nog een lange weg te gaan om zich verder te ontwikkelen.

Die avond in Kathmandu had ik met Ali en Doville afgesproken, het stel dat ik in in de bergen had ontmoet. We zijn samen uit eten gegaan en ze vertelden over de rest van hun trek. Bijna 3 weken hadden ze in de Khumbu doorgebracht, wat behoorlijk vermoeiend moet zijn geweest. Net als ik hadden ze nog 1 dag in Kathmandu voor ze naar India zouden vertrekken. We besloten om die laatste dag te besteden aan een bezoekje aan het culturele dorp Bhaktapur.

De volgende ochtend namen we de bus naar het noorden, en kwamen na een half uurtje aan op onze bestemming. Bhaktapur was in de 15e eeuw de hoofdstad van Nepal, en is nu nog steeds een van de steden met de meeste historie en culturele bezienswaardigheden. Het dorp is tegenwoordig een toeristische trekpleister en om binnen te komen betaal je bijna 15 euro. Volgens de folder werd dit gebruikt voor onderhoud van het culturele erfgoed. Daar was vrij weinig van te zien. Veel gebouwen waren kapot of beschadigd. De aardbeving van afgelopen april heeft het dorp zwaar geraakt en veel tempels, altaren, torens en huizen zijn grotendeels ingestort. Zonde, want het dorp is al honderden jaren oud en bevat veel culturele schatten.

Het was treurig om rond te lopen door de ruïnes van Bhaktapur. De aardbeving heeft zo veel schade aangericht. Overal waar je keek zag je wel een kapot gebouw of een berg puin. Omgevallen standbeelden en tempels met ingestorte daken. Toch probeerde de inwoners het dorp nog steeds interessant te houden voor toeristen, die de voornaamste bron van inkomsten zijn. In de smalle straatjes vind je souvenirwinkeltjes, kleine restaurantjes met momo's en ateliertjes waar kleurrijke mantra's worden geschilderd. Op sommige plekken liggen grote bergen zand waar rook uit komt. Hier worden potten gebakken. De ongedroogde nieuwe potten worden opgestapeld en bedekt met zand. Op verschillende plekken wordt de hoop zand verhit met vuur. Door de hitte worden de potten langzaam hard. Dit kan wel drie dagen duren.

De bus die we op de terugweg naar Kathmandu namen zat helemaal vol. Maar de chauffeur gebaarde dat er nog plek was en wees naar boven: op het dak! Ik had al veel locals gezien die hun busrit op het dak namen en stiekem leek me dat best vet. En vet was het inderdaad! Bovenop het dak, aan de voorkant van de bus, keken we uit over de rest van de weg. Terwijl de bus door het chaotische verkeer slingerde moesten we ons af en toe goed vast houden om er niet af te vallen. Voor de lokale bevolking is dit de normaalste zaak van de wereld, maar in een westers land zul je dit nooit zien. Helemaal veilig is het natuurlijk ook niet. De bus reed af en toe behoorlijk hard over de snelwegen, en in de kleinere straatjes moesten we twee keer bukken om een elektriciteitskabel te ontwijken. Zonder letsel zijn we terug gekomen in Kathmandu. Super vette ervaring!

Geschreven door Milan