De regio bergen waar de Everest ligt en het omringende natuurgebied wordt in het Nepalees de Khumbu area genoemd. Dit gebied bevat naast Everest vele andere bergen, waaronder een aantal achtduizenders (bergen hoger dan 8000 m). De bekendste trek in de Khumbu regio is die naar het Everest base camp. Relatief eenvoudig en zonder echt stijle beklimmingen. Inclusief acclimatisatie duurt het vanaf Lukla zo'n 7 dagen om het base camp te bereiken, en 3 om weer naar beneden te lopen. Naast deze trek zijn er veel andere treks in de Khumbu. Ik besloot om een variant op de base camp trek te doen: de Three passes trek.

De Three passes trek (drie passen trek) heeft als doel ook het Everest base camp, maar volgt een andere route. Terwijl de standaard trek dezelfde weg omhoog en omlaag heeft, loopt de TPT in een rondje zodat je niet dezelfde weg terug hoeft. Onderweg passeert de route drie verschillende bergpassen (vandaar de naam), vanwaar je een prachtig uitzicht over de regio zou hebben. De trek is wat zwaarder dan de reguliere trek, en duurt ook langer, in totaal bijna 20 dagen. Maar een beetje uitdaging trok mij wel!

Vandaag zou ik de eerste van de drie bergpassen doorkruisen, de Renjo La pas. Een pas is een doorgang over een bergrug, die de twee valleien aan weerszijden van de berg met elkaar verbind en zo een stuk van de route kan afsnijden. Het beloofde een zware dag te worden. Lungdhen ligt op 4400 meter hoogte, en de pas op 5300. Bijna een kilometer aan hoogteverschil dat ik moest overbruggen! Ik stond dus al om 5 uur op zodat ik 6 uur kon vertrekken, nog voor het volledig licht was.

De eerste uren verliepen gestaag. Het constante stijgen belemmerde er van echt snel te lopen, maar het lukte me een gelijk tempo aan te houden. Vrijwel de hele ochtend liep ik in de schaduw van de bergen, wat vrij koud was, maar misschien maar beter. De wandeling was al zwaar genoeg zonder ook nog een felle zon die je nonstop laat zweten.

Hoe dichter ik bij de berg kwam die ik moest oversteken, hoe stijler het pad werd. De route liep zigzaggend tegen de berghelling omhoog en op sommige plekken waren er grote stenen geplaatst om een trap te vormen.
De hoogte begon zijn tol te eisen en ik kreeg last van hoofdpijn, die langzaam erger werd. Een vermoeid gevoel werd meester van me en bij iedere tien stappen moest ik stilstaan om op adem te komen. Ik wist dat ik geen slechte conditie had en dat ik een klim als dit makkelijk aan moest kunnen, maar m'n lichaam was het daar niet mee eens. Bizar hoezeer de hoeveelheid zuurstof in de lucht zo bepalend is voor je fysieke gesteldheid.

De laatste honderd meter klimmen was zo zwaar dat ik er bijna anderhalf uur over heb gedaan. Om de haverklap moest ik even zitten om bij te komen en wat eten en drinken. Om de hoofdpijn te dimmen nam ik een paracetamol en een diamox, maar eigenlijk wist ik wel dat dat niet de oplossing was. Het enige wat nu nog zou helpen was afdalen, ofwel terug waar ik vandaan kwam, of aan de andere kant van de pas. Terugkeren was geen optie, dus heb ik alle energie verzameld die ik nog had en ben verder geklommen.
Zodra ik de gekleurde gebedsvlaggetjes kon zien wapperen op de top van de pas, kreeg ik weer een adrenaline stoot. Ik was er bijna! De laatste meters ben ik hals over kop naar boven gerend, verlangend naar het einde van de klim.

Onbeschrijfelijk was het gevoel dat ik kreeg toen ik boven kwam en het uitzicht aan de andere kant van de pas zag. Nog nooit had ik zoiets moois gezien. Een tiental besneeuwde bergtoppen strekte zich uit over de horizon met in het midden prominent de Everest. Aan de voet van de bergen lag Gokyo, een klein dorpje vlak naast een gigantisch meer met het meest blauwe water dat ik ooit heb gezien. Waarschijnlijk was het de combinatie van vermoeidheid, de hoogte en het plotselinge fantastische uitzicht die er voor zorgde dat ik het geheel vrij intens ervaarde. Het was allemaal behoorlijk overweldigend en ik werd er zelfs bijna een beetje emotioneel van, wat me niet vaak overkomt.

Ik ben even aan gaan zitten om bij te komen van de klim en te genieten van het uitzicht. Had ik nu maar iemand bij me om dit moment mee te delen... Helaas, dat is het nadeel van alleen reizen. Om alles toch goed te vereeuwigen heb ik een hele lading foto's en filmpjes gemaakt, voor ik weer afdaalde aan de andere kant.

Inmiddels was ik 5 uur onderweg en het zou nog zo'n twee uur duren om af te dalen naar Gokyo. Hoewel het vanaf hier alleen maar naar beneden was, was de wandeling nog niet zo eenvoudig. Het pad was behoorlijk stijl en door de losliggende stenen ben ik tot twee keer toe uitgegleden en op m'n kont beland. Het meer dat ik vanaf boven al had gezien passeerde ik nu en het water leek nog blauwer. Als ik niet had geweten dat dit rechtstreeks van de gletsjers kwam en waarschijnlijk ijskoud was, had ik er zo een duik in genomen.

Gokyo is een populaire bestemming en de lodge waar ik in aankwam was vol met andere mensen. Het was gezellig na twee dagen weer een conversatie te kunnen voeren en tips voor de trek te delen. Na een lekkere maaltijd ben ik redelijk vroeg naar bed gegaan. Gokyo ligt op 4800 meter, dus een stuk lager dan de pas. Ik merkte dat de regel voor "walk high, sleep low" op ging, ik had amper meer hoofdpijn en viel makkelijk in slaap. Einde van wat waarschijnlijk de meet intense wandeling gedurende m'n hele trek was.

Geschreven door Milan