Na bijna 12 uur slaap voelde ik me de volgende ochtend een stuk beter. De hoofdpijn was weg en ik had weer energie. Geen bewolking aan de lucht, dit zou een mooi dag worden. Ik heb het oude Sherpa echtpaar gedag gezegd en ben vertrokken richting Thame. Na een half uur stond ik boven aan het Namche dal vanwaar je een geweldig uitzicht had over de Kongde (6180 m) en Thamserku (6600 m). De wandeling was gelukkig niet al te zwaar en de onbewolkte hemel maakte het lekker warm.

Tijdens het wandelen stuitte ik op twee Itialiaanse jongens, die ook op weg waren naar boven. Aan hun bebaarde gezicht en volle backpacks te zien waren ze ervaren trekkers die al even onderweg waren. Toen ik er naar vroeg bleek dat ze vanaf Jiri hun trek waren begonnen, ruim een week geleden. Ze probeerden zoveel mogelijk de lodges te vermijden en hadden zelf kampeerspullen en eten bij zich. Echte diehards.
Samen zijn we verder gewandeld naar Thame, wat nog een kleine 3 uur duurde. Een van de twee Italianen was duidelijk de leider van het stel en liep steeds voorop, terwijl de ander achteraan sjokte en regelmatig mopperde dat het gekkenwerk was om met zoveel bagage de berg op te wandelen. Hij had het duidelijk zwaar, niet zo gek met een rugzak van ruim 20 kg...

Begin van de middag kwamen we in Thame aan, op 3800 m, waar ik die nacht zou blijven. De Italianen wilden nog wat verder zien te komen, dus namen we afscheid. De bewoners in dorp waren aardig en begroetten me allemaal met een vriendelijke Namasté, een Hindi begroeting die veel in India en Nepal wordt gebruikt. Letterlijk betekent het "ik buig voor het heilige in jou", maar het wordt als een normale groet gebruikt in het dagelijks leven.

Het zou nog een paar uur duren voor het donker werd, dus ben ik de heuvel opgelopen naar een groot klooster. Deze was helaas dicht, maar bood wel een mooi zicht op de omringende bergen. Gangtega (6685 m), Kusum Kunguru (6367 m), Tengkang (6500) en Panayo (6696 m). Het klooster was versierd met Tibetaanse gebedsvlaggetjes, die overal door Nepal en Tibet in de bergen hangen. De vlaggetjes zijn afkomstig van het Buddhistisch geloof en moeten negatieve energie wegnemen en geluk brengen aan ieder die ze passeert. De vijf verschillende kleuren van de vlaggen staan voor de vijf elementen van het Buddhistisch geloof: water, vuur, hout, metaal en ruimte.

Het viel me op dat de meeste inwoners, zelfs de kinderen, goed engels spraken. Omdat de overheid niet genoeg geld heeft om al het schoolpersoneel te betalen in dit soort kleine dorpen is goede educatie een probleem. Het bleek dat er een kleine school in Thame was, opgezet en gefinancierd door een westers goed doel, waar de kinderen onder andere Engels leerden.

Zodra de zon achter de bergen verdween zakte de temperatuur met ruim 10 graden binnen enkele minuten. Omdat de meeste dorpjes in een dal liggen, wordt het hier al vroeg donker en koud. In de lodge waar ik zou slapen hingen oorkondes aan de muur, die ene Apa Sherpa feliciteerde met zijn zoveelste beklimming van de Mount Everest. De dame die de lodge runde bleek de vrouw te zijn van deze man en vertelde trots hoe Apa maarliefst 21 keer (!!!) de Everest heeft beklommen. Daarmee is hij de gene die het grootst aantal geslaagde beklimmingen naar de top heeft behaald. Een uitzonderlijke prestatie.

Tijdens het eten in de lodge raakte in aan de praat met een Russisch stel, die de enige andere gasten waren. Ze waren verbaasd dat ik hun woonplaats, Novosibirsk had bezocht en schetste tegelijkertijd mijn verbazing toen bleek dat ze ooit in Delft waren geweest. Bezorgd om mijn gezondheid en uithoudingsvermogen waarschuwden ze me voor de trek over de Renjo pas, waar ik over twee dagen zou zijn. Zij waren daar net vandaan gekomen en het bleek een zware wandeling te zijn. Omdat ik maar alleen was adviseerden ze me om terug te gaan en een makkelijkere route te kiezen. Hoewel hun bezorgdheid hartverwarmend was, heb ik ze er van verzekerd dat het wel goed zou komen. Omkeren had ik geen zin in!

Geschreven door Milan