1856, Brits Indië. De toenmalige Britse regering besluit het hele land gedetailleerd in kaart te brengen en daarbij ook de hoogte van alle bergen in de Himalaya te meten. Met een supermoderne (voor die periode) nieuwe meetmethode kon de hoogte van bergen vanaf een lange afstand met vrij grote nauwkeurigheid worden bepaald. Tot die tijd werd de Kangchenjunga, in het oosten van Himalaya, altijd gezien als de hoogste berg ter wereld (het is de op 2 na hoogste). Maar toen er metingen werden gedaan aan Peak XV, de naam die voorheen werd gebruikt voor de Everest, bleek dat met een hoogte van 8839 meter dit de hoogste berg ter wereld moest zijn. Voor veel bergen probeerde men de naam aan te houden die de lokale bevolking gebruikt, maar aangezien in die periode zowel Tibet als Nepal ontoegankelijk was voor toeristen, wist niemand de lokale naam. Andre Waugh, de Britse hoofdonderzoeker die de metingen had uitgevoerd en daarmee de Everest had “ontdekt”, stelde voor om de berg te vernoemen naar zijn voorganger, George Everest. Ironisch genoeg was Everest zelf het hier niet mee eens aangezien hij dacht de naam onuitspreekbaar zou zijn voor de locals. Desondanks werd de berg toch naar hem vernoemd en was Mount Everest geboren.

De eerste expedities naar de berg werden uitgevoerd in begin 20e eeuw, vanaf de Tibetaanse zijde, aangezien Nepal nog altijd gesloten was voor buitenlanders. Al deze expedities faalden en toen in 1950 de Tibetaanse grens door China werd gesloten probeerden de klimmers het vanaf de andere kant, via Nepal, dat inmiddels wel toegankelijk was geworden. De meeste expedities startten vanaf Jiri, een plaatsje in het noordoosten van Nepal vanaf waar het zo’n 7 dagen lopen is naar Lukla, waar de echte trek begint. Na de eerste succesvolle beklimmingen is er in Lukla halverwege de 20e eeuw een vliegveldje aangelegd wat er voor moest zorgen dat het makkelijker werd voorzieningen en eten naar boven te brengen. Tegenwoordig is Lukla ook de plek waar de meeste toeristen hun trek naar de Everest beginnen. In het hoofdseizoen landen hier vijf vliegtuigjes per dag vol toeristen, wat optelt tot zo’n 15.000 bezoekers per jaar.

Lukla airport is volgens sommigen een van de gevaarlijkste vliegvelden ter wereld. Met een landingsbaan van slechts 500 meter lang en 20 meter breed, aan een kant eindigend in een verticale rotswand en aan de andere in een diep ravijn, klinkt het inderdaad niet het meest veilig. Het vliegveld ligt op 2843 meter hoogte, op een vlak stuk van een bergrug en om er te komen moet de piloot tussen de omringende bergen doorvliegen. Wanneer de landing eenmaal is ingezet, is het onmogelijk om te keren door de beperkte ruimte, het vliegtuig moet doorzetten. Ondanks deze dreigende feiten zijn er in de afgelopen 30 jaar slechts 10 ongevallen gebeurd, waarvan maar 4 met dodelijke afloop. Best knap.

Met deze kennis is mijn achterhoofd probeerde ik mezelf gerust te stellen. Desondanks was ik best een beetje gespannen toen ik om 7 uur ‘s ochtends in het kleine propellervliegtuigje stapte, waar slechts 14 andere passagiers en twee piloten inzaten. Bij het opstarten gingen de motoren op volle toeren draaien, wat een oorverdovend geluid maakte. Eenmaal in de lucht zag ik Kathmandu steeds kleiner worden en was ik onderweg naar Lukla!

De vlucht duurde slechts een halfuurtje en de laatste tien minuten boden een fantastisch uitzicht over de besneeuwde bergen. We vlogen boven de wolken en vanuit het raampje kon ik de Himalaya perfect zien, zich oneindig uitstrekkend in beide richtingen. De vlucht naar Lukla was vrij prijzig, maar dit maakte het volledig waard.
Toen we de landing inzetten werd ik toch een beetje benauwd. Door de sterke wind begon het vliegtuig behoorlijk te schudden toen we tussen de bergen doorvlogen en op sommige momenten vlogen we voor m’n gevoel rakelings langs de rotswand. Ik zat voorin het vliegtuig en dankzij de open cockpit kon ik precies meekijken door de voorruit en zag ik de kleine landingsbaan steeds dichterbij komen. Gingen we daar serieus op landen?! Ik hield m’n hart vast toen de wielen van het toestel de baan raakten en de piloten meteen de remmen activeerden. Vol in de ankers kwamen we uiteindelijk tot stilstand, nog geen 100 meter voor het einde van de baan. Ik kon weer ademhalen, wat een vlucht.

Het vliegveld van Lukla was een complete chaos. Zodra we uit het vliegtuigje stapte, stond er al weer een groep toeristen klaar op de landingsbaan die meteen instapten. In de vertrekhal, wat niet meer dan een klein betonnen gebouwtje was waar het ijskoud was, moest ik mn bagage uit een bak vissen en kon ik gaan. In Kathmandu was het best warm geweest de afgelopen dagen, dus het was een schok toen ik in de koude berglucht terecht kwam. Meteen trok ik twee extra lagen aan waarna ik begon met de eerste stappen van mijn trek.

Bij het verlaten van Lukla kwam je langs een checkpoint, waar ze je permit controleren en noteren wanneer je hier bent gepasseerd en waar je heen gaat. Door het hele gebied naar het base camp staan dit soort checkpoints die controleren wanneer je passeert. In het geval dat je verdwaald en ergens strand of in een gevaarlijke situatie terecht komt, wordt dat opgemerkt aangezien je al te lang geen checkpoint hebt gepasseerd. Ik kan me niet voorstellen dat ze al na een dag alarm slaan, dus ik had zo mijn twijfels bij dit systeem… Maar in ieder geval goed dat ze hun best doen.

Vandaag zou ik niet al te veel wandelen, slechts een uur of drie, die ook nog eens merendeel bergafwaarts waren. De omgeving was hier mooi en groen, en onderweg kwam ik veel kleine huisjes en boerderijtjes tegen. Toen de zon eenmaal volledig op was en de lucht begon te verwarmen, werd het al snel te heet met alle lagen aan. Ik trok alles weer uit en heb de rest van de middag in m’n t-shirt gelopen, wat prima ging.

Die avond sliep ik in Monjo, een klein dorpje met wat restaurantjes, herbergen en boerderijtjes. De lodge waar ik sliep werd onderhouden door een vriendelijk Nepalees echtpaar dat bedden aan reizigers verhuurde en ‘s avonds tegen betaling een lekker maal kookte. Ik was niet de enige bezoeker. Een Japans stel was ook op weg naar boven en een Duitse jongen (Sebastiaan) en Amerikaanse dame (Pam) waren allebei op de terugweg van hun trek, na bijna een maand in de bergen te zijn geweest. De rest van de avond hebben we hun route besproken en hebben ze me veel tips gegeven voor de trek. Super fijn, kon ik goed gebruiken. Hun verhalen maakte me zowel enthousiast als een beetje beducht. Dit zou zwaar worden, maar waarschijnlijk wel een prachtige tocht!

Geschreven door Milan