Hoewel Joe, Nicole en Loes inmiddels al verder voor mij uit gereisd waren hadden we nog wel af en toe contact via whatsapp. Na een van hun tripjes in Yangshuo, in het zuiden van China, vertelden ze hoe mooi het daar was en raadden me aan er ook heen te gaan. Na Zhangjiajie was dat dus m'n volgende bestemming. Omdat er geen directe verbinding tussen die twee steden is moest ik een overstap maken in Changsha, waar ik ook een nacht zou blijven.

Nog enigszins moe van het lopen door de regen van de vorige dag kwam ik savonds aan in Changsha, waarna ik niet zo veel zin had om lang op zoek te gaan naar een hostel. Niet ver van het station lag een hotel waar ik mezelf heb getrakteerd op een privé kamer. Wat duurder dan een hostel, maar voor een keertje moet dat kunnen. Het plan was om de volgende ochtend meteen door te reizen naar Yangshuo, zonder Changsha zelf te bezoeken, waar volgens mij niet zo veel te doen was.

In m'n verveling zat ik die avond wat te klooien met de Chinese app Wechat. Naast een normale chat functie (soortgelijk aan whatsapp) kan je hiermee ook random gesprekken beginnen met willekeurige mensen in je omgeving. Een grappige functie die soms best leuke conversaties oplevert. Zo raakte ik nu in gesprek met een Chinees meisje dat in Changsha studeerde en perfect engels sprak. Ze stelde voor om de volgende dag af te spreken zodat ze me kon rondleiden op haar universiteit. Dat soort voorstellen moet je natuurlijk nooit afslaan, dus pastte ik m'n plan en besloot nog een extra dagje in Changsha te blijven.

De volgende middag nam ik de bus naar de universiteit, waar ik werd opgewacht door Veronique, het Wechat meisje. Ik had van te voren geen foto van haar gezien, dus was verrast toen ik haar zag. Ze had kastanjebruin geverfd haar en droeg blauw gekleurde contactlenzen. Weer een westers georiënteerde chinees. Maar het stond d'r best goed en ze had in ieder geval geen enge chirurgische ingrepen ondergaan.

We wandelden wat rond over de campus en ze liet me verschillende gebouwen zien en vertelde over het studentenleven hier. Vrijwel alle studenten leven op de campus, in grote flatgebouwen waar ze een kamer delen met 3 andere studenten. Echt veel ruimte of privacy is er dus niet. Een keuken ontbreekt ook volledig in de woonruimtes, dus zelf koken zit er niet in. Dat is sowieso niet zo gebruikelijk in China, waar etenstentjes in overmaat aanwezig zijn en het vaak goedkoper is om uit eten te gaan ipv zelf te koken.

Vero (zoals ik dr mocht noemen) studeerde Environmental engineering, een onderwerp dat wel wat overeenkomsten heeft met mijn eigen studiegebied, dus dat was interessant om over te praten. Naast de hoofdvakken wordt er op de Chinese universiteiten veel aandacht besteed aan het verbeteren van de engelse taal. Het niveau van engels ligt een stuk lager bij de Chinese jongeren, waardoor ze ook tijdens hun hele studie engels leren. Vero sprak super goed engels, maar haar schrijfvaardigheid was wat minder. De volgende week zou ze daar een toets voor hebben, dus ik heb d'r geholpen door wat van haar teksten na te kijken en tips te geven. Terwijl zij een oefentoets aan het maken was heb ik een rondje door de bibliotheek gelopen, waarbij ik grappig genoeg een aantal bekende wiskunde en natuurkunde boeken uit mijn eigen studie tegen kwam, maar dan vertaald in het Chinees.

Toen ik terug kwam zei Vero dat ze dr klaar mee was voor vandaag en alvast twee biscooptickets voor de nieuwe James Bond had besteld die avond. Super cool! Die had ik nog niet gezien en stiekem was ik best jaloers toen ik hoorde dat het gezin thuis al wel was geweest. Nadat we een hapje hadden gegeten in een van de eettentjes op de campus gingen we richting de bios. Dat was nog best een stukje wandelen en Vero liep niet zo snel dus mistte we de eerste 5 minuten van de film (!) Voor de rest van de film maakte dat gelukkig niet zo uit. Uiteindelijk is het toch vooral actie met af en toe wat Britse humor. Ik vond hem in ieder geval super.

Na de film was het tijd om afscheid te nemen. Aangezien ik m'n vorige hotelkamer niet had verlengd moest ik op zoek naar iets nieuws. Van Vero had ik best in haar studentenflat mogen overnachten, als dat toegestaan was geweest. Alle flats op de campus zijn gescheiden en jongens en meisjes mogen absoluut niet in elkaar woonverblijf komen. Dat moet af en toe vast wat ongemakkelijke en gecompliceerde situaties opleveren, gezien de aard van de gemiddelde student haha.

Ik bedankte Vero voor haar rondleiding en gezelschap vandaag en wenste haar succes met d'r toets. (Inmiddels weet ik dat ze die heeft gehaald met een 7). Weer een leuke nieuwe vriendschap gemaakt. Ik hoop echt dat ik de mensen die ik tijdens m'n reis ontmoet ooit nog eens zie.

Na een luxe overnachting de vorige avond ging ik nu weer voor de budget slaapplaats. Op het station werd ik aangesproken door een oud vrouwtje die met een flyer rondliep voor kamers te huur. Ze waren vrij goedkoop (35 yuan), dus zei ik ja en liep met d'r mee. Ze leidde me weg van het station door een aantal smalle steegjes naar een klein afgelegen appartementsgebouw. We gingen een donker halletje binnen en ik kreeg langzaam spijt van m'n keuze. Waar was ik nou weer beland? Ze opende een van de deuren in het halletje en, tada, daar was m'n kamer: een donker klein hol zonder ramen en enkel een bed met niet zo fris uitziende lakens. De muren en vloer waren vies en er hing een enkel knipperend peertje aan het plafond. Iets verderop in de gang was een 'wc', een gat in de grond met ondefinieerbare donkere vlekken op de muren en vloer. Dat was het voor sanitaire voorzieningen. Waarschijnlijk had ik op dat moment het beste weg kunnen rennen en voor 10 euro meer een mooie hotelkamer kunnen boeken. Maar ik was moe en had geen zin om verder te zoeken (in de regen), dus ik zei maar ja. Zonder me uit te kleden ben ik in bed gaan liggen en viel ik gelukkig vrij snel in slaap, in wat waarschijnlijk de meest crappy slaapplaats was gedurende m'n hele reis so far. Reizen bestaat niet altijd uit rozengeur en manenschijn...

Geschreven door Milan