Ik ben bijna 5 dagen in Shanghai gebleven. De stad is onwijs groot en er is genoeg te zien. Op veel manieren lijkt de stad op een gemiddelde Westerse stad. Er zijn veel grote winkels met westerse merken en een grote wijk, the French concession, waar alleen maar westerse restaurantjes en barren zijn. In een van de buitenwijken ligt een soort kunst district, het M50 art district. Hier zijn in een serie leegstaande loodsen ateliers en werkplaatsten gevestigd waar (voornamelijk westerse) kunstenaars hun gekke en hippe creaties ten toon stellen. Temidden van alle moderne gebouwen en hoge torens is dit een bijzondere plek met interessante dingen. Veel kunstenaars gebruiken hun kunst om hun ontevredenheid over China uit te beelden en leveren op een subtiele manier kritiek aan de overheid en de manier waarop het land wordt bestuurd.

Uiteraard ben ik ook even de winkels in gegaan. Met name de grote warenhuizen vol kleine kraampjes waren grappig. De locals proberen hier allerlei prullaria aan de westerse toeristen (waarvan er genoeg zijn in Shanghai) aan te smeren. Voor drie euro heb ik een "echte" Rayban zonnebril gekocht, jawel. Hier nog niet echt nodig, maar ik hoorde dat het in het zuiden van China wel warm is, en anders komt die vast van pas in Dubai.

Savonds ben ik met een stel mensen uit het hostel uit geweest in een van de lokale clubs. Van te voren had ik al verhalen gehoord over westerlingen die clubs in worden gelokt met gratis drank, maar daar was ik een beetje skeptisch over. Gek genoeg bleek ik het fout te hebben. De eerste club waar we in kwamen werden we hartelijk verwelkomd en kregen we allemaal een gratis biertje. We werden naar een statavel in het midden van de club geleid (waar verder bijna niemand was) en kregen flessen wijn en vodka aangeboden, allemaal voor niks. Blijkbaar is dit een truc van de clubs om meer lokale chinezen naar binnen te lokken. De westerlingen worden als aas gebruikt, van Chinezen vinden het interessant om uit te gaan op plekken waar de westerlingen ook komen. Heel apart. In ieder geval een leuke, en vooral goedkope, avond uit gehad!

De volgende morgen had ik enigszins moeite met opstaan. De gratis drankjes eisten hun tol. Toch wist ik mezelf uit bed te slepen, om een bezoek te brengen aan 's werelds grootste haven!

Wie wel eens in de haven van Rotterdam of op een van de twee maasvlaktes is geweest, weet hoe groot het daar is en hoe vol het staat met gigantische kranen en talloze zeecontainers. Voor jaren was Rotterdam de grootste haven ter wereld (tot 2004). Inmiddels zijn we ver ingehaald door China. Maarliefst zeven van 's werelds tien grootste havens bevinden zich in dit Aziatische land, waarbij Shanghai bovenaan staat. Met een jaarlijkse transportatie van 34 miljoen zeecontainers staat het ver boven de havens in de rest van de wereld (Roterdam 11 miljoen).

Een bezoekje aan de haven van Shanghai was voor mij dus zeker een must, maar het bleek nog niet zo makkelijk te zijn daar te komen. De haven is op een handig strategisch punt gebouwd; een klein eiland net van de kust, zo'n 70 kilometer van het centrum van Shanghai. De metro bracht me naar de eindstop van de lijn, vanwaar ik nog twee bussen moest nemen naar de haven. Uiteraard stapte ik weer in de verkeerde bus, waardoor het allemaal een stuk langer duurde. Gelukkig werd ik geholpen door een stel Chinese meisjes, die me de weg wezen naar de juiste bus. Het was inmiddels drie uur later en ik moest opschieten als ik de haven nog in daglicht wilde zien.

De laatste bus reed naar het eiland waar de haven zich bevond, die verbonden was met een 20 kilometer lange brug. Indrukwekkend ding, zo midden in de zee. Aan beide kanten uitzicht over de oceaan en grote aantallen windmolens, het leek bijna Nederland.

De haven was niet echt bedoeld als toeristische trekpleister, en toen ik de bus uitstapte wist ik ook niet precies waar ik heen moest. Ik stond vlak naast een 4 baansweg waar nonstop volbeladen vrachtwagens over reden. In de verte zag ik grote containerschepen en hijskranen en aan m'n rechterhand was een soort heuvel. In de hoop een mooi uitzicht te krijgen ben ik de heuvel opgeklommen, wat duidelijk niet de bedoeling was gezien het gebrek aan paden en bewegwijzering. Van boven had je inderdaad een goed uitzicht over de kust van het eiland, dat vol stond met kranen, containers en vrachtwagens, zo ver je kon zien. Grote containerschepen en ook cruiseschepen lagen voor de kust, wachtend op hun lading. Ik was net op tijd om de laatste zonnenstralen te zien, voordat de haven langzaam in schemering verdween en overal lichtjes aangingen, wat misschien nog wel een gaver uitzicht bood.

Het bleek dat de heuvel toch als een soort uitkijkpunt diende, ik was namelijk niet de enige. Boven ontmoette ik een Chinees gezin, die een uitstapje hadden gemaakt met de auto. Ze waren met z'n drieën; ouders en een jongetje van en jaar of 6. Tot mijn verbazing hoorde ik het jongetje in het engels met zijn moeder praten. We raakten aan de praat en ze vertelden wat over zichzelf. Het gezin woonde in Shanghai maar kwam oorsponkelijk uit andere delen van China. De moeder was een engels lerares en had besloten haar kind tweetalig op te voeden. Dat bleek succesvol want ik kon een volledige conversatie met het zoontje houden, hij sprak bijna net zo goed engels als ik. Als enig kind kreeg het jochie alle aandacht en was behoorlijk verwend. Brutaal naar z'n ouders en ook tegen mij behoorlijk mondig. Aangezien de vader amper engels sprak, had hij vaak geen idee wat z'n zoontje allemaal uitkraamde en moest de moeder in haar eentje de discussie met haar zoon aan. Aparte situatie.

Tegen mij waren ze in ieder geval erg vriendelijk en ze boden me een lift aan terug naar het dichtstbijzijnde metrostation. Die nam ik maar al te graag aan. Op de terugweg vertelde ik over m'n reis en het jongetje was onder de indruk. Hij bleef maar roepen dat hij later ook de hele wereld zou bereizen (en de maan en Mars). Toen we afscheid namen kreeg ik zelfs een zoen van het kind, wat aandoenlijk was. Leuke ontmoeting.

Op de terugweg naar het centrum besloot ik een kleine omweg te nemen naar het vliegveld. Niet omdat ik dat nou zo graag wilde zien, maar omdat je hier een ritje kan maken in 's werelds enige magneettrein! Van het centrum naar het vliegveld is ongeveer 30 kilometer, een afstand die je met de (bovengrondse) metro in drie kwartier aflegt. Om de reistijd wat in te korten is paralel aan de metrolijn een extra spoor aangelegd voor de zogeheten Maglev trein. Door middel van magneten in het treinstel en het spoor ontstaat er een magnetisch veld waarbij de trein wordt afgestoten door de magnetische krachten en een stukje boven de grond zweeft. Door de pool van de magneten om te keren wordt het treinstel aangetrokken door een stuk spoor verderop en komt het in beweging. Het principe van een magneettrein is niet nieuw, al in de vorige eeuw is dit type trein op verschillende plekken getest. Na een groot ongeluk in 2006 in Duitsland waarbij 23 mensen omkwamen is de magneettrein in de meeste landen geen succes geworden. Momenteel is Shanghai de enige stad met een commerciele Maglev trein.

De 30 kilometer naar het centrum leg je met de Maglev trein binnen 7 minuutjes af, waarbij je gemiddeld 300 kilometer per uur rijdt. Een extreme snelheid, waar je binnen in de trein eigenlijk weinig van merkt. De trein rijdt soepel en geruisloos over het spoor en doordat er geen fysiek contact is met het spoor voel je amper trillingen of hobbels. Pas als je naar buiten kijkt heb je door hoe hard je gaat. De parallel rijdende metro's zijn zo ingehaald en aan de omliggende gebouwen zoef je voorbij. En dan te bedenken dat dit nog niet eens de topsnelheid is. In de spits rijdt de trein met een duizelingwekkende snelheid van 450 km/h!

Een van de dingen die ik misschien wel het meest mis uit Nederland zijn de (hardstyle) feestjes en raves waar ik regelmatig heen ging. Tot nu ben ik een paar keer uit geweest, maar het kwam nooit echt in de buurt van de kwaliteit van de Nederlandse clubs en partys. Toen ik hoorde dat er in Shanghai een behoorlijke uitgaansscene is, heb ik wat research gedaan. Het bleek dat op de laatste avond voor ik uit Shanghai zou vertrekken een aardig techno feest was, dus die moest ik wel even checken!

Nog enigszins moe van de vorige avond uitgaan ben ik die avond dus weer op stap gegaan met wat mensen die ik de vorige avond had ontmoet. Een van de meisjes die mee was (en in Shanghai woonde) vertelde dat de club redelijk underground was en het hielp als je een local kende, om binnen te komen. Eenmaal daar begreep ik wat ze bedoelde. Om binnen te komen moest je achterom lopen en aankloppen op een mini-deurtje, niet hoger dan 1,20 meter. Er werd om een wachtwoord gevraagd, die zij gelukkig kende, waarna het deurtje open ging en we ons naar binnen mochten wurmen.

De club zelf was een groot oud huis met verschillende verdiepingen en zalen. Iedere ruimte was omgetoverd tot feestruimte, inclusief de kelder en het lege zwembad in de tuin. Luide elektronische muziek dreunde door het gebouw en in de kelder hingen stroboscopen en rookmachines. Gave locatie, en inderdaad een beetje underground sfeer, wat ik wel vet vond. Het viel me op dat bijna alle gasten westerlingen waren, en nadat ik een paar mensen had gesproken concludeerde ik dat bijna iedereen ofwel in Shanghai werkte, ofwel ouders hadden die hier werkten. Met name die laatste groep bleek het erg naar hun zin te hebben. Honderden euro's aan drank spendeerden ze gedurende de avond, in het mom van "papa en mama betalen toch wel". De instelling van deze rijke expadkindjes mocht ik niet zo, dus ben ik wat meer opgetrokken met een groepje studenten die engels les gaven in Shanghai. Met hun ben ik tot het einde gebleven (7 uur), wat wel mooi uitkwam aangezien ik die nacht geen hostel had geboekt (bespaart weer wat geld!) en ik na afloop meteen door kon naar het treinstation!

Geschreven door Milan