Na een maand in gammele busjes en op de rug van een paard te hebben rondgereisd, keek ik uit om weer in een normale trein te zitten. De rit van Ulaanbaatar naar Beijing zou 30 uur duren. Inclusief een bed, een ware luxe na alle vervoersmiddelen in Mongolië.

Vanaf Ulaanbaatar reden we richting het zuidoosten, dwars door de Gobi woestijn. Qua uitzicht niet zo bijzonder dus, vooral leegte met hier en daar een kudde schapen.

Ik deelde de kabine met 3 Mongoolse dames. 1 daarvan, haar naam was Haba, sprak goed Engels. Ze kwam uit Ulaanbaatar maar studeerde in Beijing. Haar grootouders waren oorspronkelijk nomaden maar zijn op een gegeven moment verhuisd naar Ulaanbaatar. Zij zelf woonde al haar hele leven in deze stad en was dus gewend aan het moderne leven. Smarthphone, Facebook, Nikes. Voor haar ook allemaal heel normaal. Grappig hoe groot het contrast is tussen haar en de nomaden die ik eerder heb ontmoet.
Omdat Ulaanbaatar en Mongolië toch vrij eentonig zijn en weinig kansen bieden voor persoonlijke ontwikkeling, studeren veel jongeren in het buitenland, mits ze daar geld voor hebben natuurlijk. China is daarbij een populaire bestemming, aangezien het dichtbij Mongolië ligt en een vrij modern land is.

In de avond stopten we op de grens met China. Eerst in de Mongoolse grensplaats Zamyn Ud. Hier werden we kort gecontroleerd door de Mongoolse douane, maar dat stelde niet al te veel voor.
15 kilometer verder stopten we in de Chinese plaats Erlian. Al meteen werd duidelijk dat het Chinese gezag een stuk strenger is dan het Mongoolse. Twee douanebeambten in uniform marcheerden de trein in en vroegen op bevelende toon om ons paspoort. Nadat deze waren goedgekeurd werd al onze bagage grondig gecontroleerd. Sochtend was het me al opgevallen dat een van de vrouwen in mijn wagon onwijs liep te zeulen met twee koffers die blijkbaar erg zwaar waren. Toen ze ze open maakte bleek waarom. Beide koffers waren van bodem tot top gevuld met mobiele telefoons. Dat zag er vrij verdacht uit, dus de mevouw mocht even mee met de douane...

Om zich af te zetten tegen de rest van de wereld heeft Rusland bij de aanleg van haar eerste spoorwegen er voor gekozen om een andere spoorbreedte aan te houden dan de rest van de wereld. In oorlogen was dat voordelig, maar tegenwoordig alleen maar onhandig. Op grensovergangen moet dan namelijk het hele onderstel van de treinen worden vervangen. Mongolie, dat door Rusland met treinrails is uitgerust, heeft dezelfde spoorbreedte, waardoor de wisseling pas in China gebeurt.

De trein werd in Erlian een loods in gereden. Alle passagiers moesten blijven zitten, jammer, ik had het wisselen best graag willen zien. Vanuit de trein was ook aardig te volgen wat er gebeurde. Enorme krikken aan weerszijden van de trein tillen de treinkabines bijna een halve meter op. Vervolgens worden de Russische treinstellen weggereden en worden de Chinese onderstellen via een ander spoor onder de trein gereden, waarna de trein weer zakt. Klinkt vrij simpel, maar het hele proces duurde toch bijna 3 uur. De telefoon-smokkelende dame was inmiddels weer terug, blijkbaar was haar handel toch niet zo illegaal als het mij in eerste instantie leek. Na de lange stop reden we eindelijk verder. Ik was officieel in China!

Toen ik de volgende ochtend wakker werd en uit het raampje keek was ik verrast met het uitzicht. Terwijl we de vorige dag nog door de eindeloze Gobi woestijn reden was de omgeving plotseling drastisch veranderd in een typisch Chinese setting. Hoge rotsachtige bergen gehuld in mist. Talloze trapsgewijze mais- en graanvelden aan de oever van een brede rivier. Overal bomen en groen, wat een verschil met de droogte van Mongolië. De trein reed dwars door de bergen en iedere 500 meter passeerden we een tunnel. Aan de nummers op de bordjes te zien in totaal bijna 60 tunnels tot aan Beijing.

In de coupe naast ons zaten nog twee Nederlandse jongens, die lekker zaten te keten met hun Mongoolse coupegenoten. Ze konden elkaar niet verstaan, maar hadden het erg naar hun zin. Haba en ik zijn bij ze aangeschoven en de laatste uren in de trein waren erg gezellig. Ook de Chinese conducteur, die inmiddels al 10 dagen aan boord van de trein was (helemaal uit Moskou), kwam af en toe even een praatje maken.

Bij aankomst in Beijing hielp Haba me de weg te vinden naar de metro, die super chaotisch was. Ze gaf me zelfs haar paspoort hoesje, een super mooi leren hoesje met het Mongoolse logo. Dat kon ik bijna niet aannemen, maar ik was er wel heel blij mee. Mooi souvenir en ook nog heel handig. Ik blijf me verbazen over aardig en behulpzaam alle wildvreemde mensen zijn die je onderweg op je reis ontmoet. Het enige wat ik ze vaak kan bieden is de belofte dat, mochten ze ooit naar Nederland komen, ik ze met plezier zou ontvangen en rondleiden.

Toen ik in het hostel arriveerde die ik van te voren had geboekt, was ik verrast toen Joe, Nicole en Loes daar ook waren. Ik had verwacht dat zij inmiddels al verder waren, of in een ander hostel zouden slapen. Maar onze paden kruisten blijkbaar weer.

In de middag ben ik een beetje rond gaan wandelen door de stad. Ons hostel lag op loopafstand van het Tianmen plein, hét grote centrale plein van Beijing, dus daar wilde ik heen. Maar al snel was ik afgeleid door alle gekke dingen die er op straat te zien waren. De smalle straatjes staan vol winkeltjes en kraampjes die eten verkopen. Noedels, dumplings, bakjes gemarineerde tofu, spiesen met vlees, noem maar op. Het rook allemaal super lekker en na de eentonige maaltijden in Mongolië was dit een verwennerij.

Ik heb zeker twee uur rondgedwaald door de kleine steegjes, die ook wel Hutong worden genoemd. Je kijkt je ogen uit. Huisjes met typische Chinese puntdaken en rode lampionnen in de straten. Elektrische brommertjes en tuktuks die al toeterend door de mensenmassa heen rijden. Openbare wc's in alle straten aangezien hele wijken nog geen riolering hebben en de constante geur van gestoomd en gebakken eten. Voor het eerst had ik echt het gevoel in Azië te zijn!

Uiteindelijk bereikte ik toch het Tiananmen plein, een van de grootste pleinen ter wereld. Dit wordt ook wel het "Rode plein van Beiing" genoemd, maar die vergelijking vond ik zelf niet echt opgaan. Het plein in Moskou vond ik mooier en opener en de Sint Basil kathedraal geeft het plein een kleurrijke en vrolijke tint.
Het Tiananmen plein daarentegen is een groot grijs rechthoek, met weinig aankleding. In het midden staat een grijs gebouw ter grote van een gemiddeld stadhuis: het mausoleum van Mao. Tegen betaling mag je hier je eerbetoon aan de grote leider afleggen. Veel tijd heb je daar niet voor, de soldaten in het mausoleum jagen je letterlijk door de zaal. Grappig zijn de gele bloemen die je bij de ingang voor 3 yuan kan kopen om voor de voeten van Mao neer te leggen. Alle Chinezen doen dit braaf, waardoor Mao zelfs na zijn dood nog aardig wat geld binnen hengelt voor de staat.

Dat de grote leider Mao Zedong en zijn Communistische partij nog steeds hoog in eer worden gehouden, wordt duidelijk wanneer je naar het einde van het Tiananmen plein loopt. Een gigantisch portret van the man himself hangt daar op de noordelijke toegangspoort, waar hij uitkijkt over het Tiananmen plein en al haar nederige bezoekers. Indrukwekkend, maar wel op een ongemakkelijke manier. Foto's maken mag, maar de tientallen soldaten die hier permanent in formatie staan doen je wel even realiseren dat je hier maar beter geen grapjes of gekke selfies kan maken.

Net toen ik het plein wilde verlaten begonnen soldaten om onduidelijke redenen iedereen weg te sturen en werd het hele plein leeggeruimd. Savonds kwam ik er achter dat dit ter ere van onze eigen koning was! Willem was een week op staatsbezoek in China en vandaag had hij Beijing bezocht. Zonde! Ik had Willie wel even van dichtbij willen zien.

De eerste dag in Beijing zat er op! Voelde goed weer in een grote stad te zijn na een maand in de wildernis van Mongolië. Dit land heeft volgens mij genoeg te bieden de komende maand!

Geschreven door Milan