De ochtend na onze terugkomst van de tour vertrokken Joe, Nicole, Dillan en Louise vroeg naar het vliegveld voor hun vlucht terug naar Ulaanbaatar. Loes en ik hadden besloten om een goedkopere terugweg te nemen, de bus. Van te voren hadden we veel horrorverhalen gehoord over deze busreis, die soms drie dagen kon duren door lekke banden en andere falen aan de bus. Toch wilde we liever niet met het vliegtuig,wat ruim 200 euro kostte.

De bus vertrok smiddags rond 4 uur uit Ulgii. Zoals we hadden gehoopt was de grootste drukte van toeristen voorbij en zat de bus niet helemaal vol. Daardoor kon onze bagage achter in de bus (een bagageruim was er niet). Ondanks dit was de beenruimte extreem beperkt. In de bus zaten zo’n 25 andere mensen, allemaal locals, waaronder ook een paar jonge kinderen. De route naar Ulgii was dezelfde als we op de heenreis met Bek hadden gedaan, maar nu zouden we snachts niet stoppen. 1700 kilometer, waarvan bijna 90% onverharde wegen. Wat een feest.

Het eerste deel verliep al gelijk appart. We hebben er ruim een uur over gedaan om de stad te verlaten. Om onduidelijke redenen stopte de bus zeker vijf keer, volgens mij om laatste boodschappen en sigaretten voor de buschauffeurs te halen. Eenmaal buiten Ulgii verliep de rit redelijk voorspoedig. We stopten af en toe voor een korte plaspauze en savonds om te eten. Toevallig was dit precies dezelfde plek als we op de heenreis hadden overnacht. Toen we na het eten verder wilden bleken er problemen met de motor te zijn waardoor we twee uur stil stonden. Daar begon de ellende al.

De hele nacht reden we door, de twee buschauffeurs wisselden elkaar af. Slapen ging vrij lastig in de harde stoelen zonder hoofdsteun. Dat de muziek in de bus de hele nacht aanstond hielp daar ook niet echt bij. Blijkbaar ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen want voor ik er erg in had was het al 7 uur. De tweede dag verliep zonder problemen en heb ik doorgebracht met muziek luisteren op mijn ipod. De tweede nacht daarentegen was een ware hel. Het lange zitten begon zijn tol te eisen en ik kon op geen enkele manier meer comfortabel zitten. Vrijwel de hele nacht was ik wakker en ik kon niet wachten tot de zon op zou komen. De volgende ochtend hoefden we nog maar een paar uur tot we in Ulaanbaatar zouden aankomen, dit waren zeker de langste uren van de hele reis. Alles deed pijn, we hadden de avond ervoor niet gestopt voor eten en de kleine kinderen jankten aan een stuk door. Om 12 uur smiddags kwamen we aan in de hoofdstad, ruim 44 uur na ons vertrek uit Ulgii. De langste busreis die ik ooit heb gehad. Een hele ervaring...

Na aankomst hebben we een taxi naar ons hostel genomen en een korte douche genomen. Echt tijd voor uitrusten was er niet, we moesten diezelfde middag nog aan de slag voor ons Chinees visum. Zowel Loes als ik hadden die in Nederland nog niet aangevraagd, aangezien we niet wisten wanneer we naar China zouden gaan. Het is mogelijk om een visum aan te vragen in Ulaanbaatar, hoewel dat wel een veeleisende en tijdrovende procedure is. De Chinezen willen alles van je weten; je studie, baan, banksaldo, recent bezochte landen, reisplannen in China, bewijs van verblijf, bewijs van verlaten van China, etc. Nadat we smiddags bij een reisbureau een fictief vliegticket vanuit China naar Vietnam hebben geboekt konden we de volgende ochtend ons visum aanvragen bij de Chinese ambassade. We waren niet de enigen met dit plan en hebben ruim 3 uur buiten moeten wachten voor we aan de beurt waren. Eenmaal bij het loket werd er geen moment gekeken naar alle documenten waar we zo ons best voor hadden gedaan. Ons paspoort werd ingenomen, waarna we 30 dollar moesten betalen en een week later terug konden komen voor ons paspoort met visum. Maar hopen dat dat goed zou komen...

De rest van de dag hebben we doorgebracht met het verkennen van Ulaanbaatar. Voor de tour naar Ulgii had ik al een eerste indruk gekregen en was vooral de complete chaos van het verkeer me opgevallen. Na een paar uur in de stad hebben rondgelopen werd deze indruk alleen maar versterkt. Nog nooit heb ik zo’n drukke en chaotische stad gezien. Het verkeer is gestoord. Op zebrapaden hoef je niet te denken dat je veilig kunt oversteken. Sterker nog, zelfs bij groen licht voor de voetgangers moet je nog oppassen niet aangereden te worden. De automobilisten hebben schijt aan de verkeerslichten. In het midden van de grootste kruispunten staan permanent politieagenten die het verkeer handmatig begeleiden.

De bebouwing in de stad is ook absurd. Het centrum bestaat uit een mix van oude communistische gebouwen en hoge glazen wolkenkrabbers vol moderne winkels en hotels. In tegenstelling tot de meeste grote steden heeft Ulaanbaatar geen ring om de stad heen maar rijdt al het verkeer dwars door de stad, over Peace Avenue. Deze grootste en belangrijkste straat loopt als een rode draad dwars door de stad. Alles is om deze straat heen gebouwd en aan de uiteinden sluit hij direct aan op de hoofdwegen naar de rest van Mongolië. Super inefficient.

Aan alles is te zien dat de stad buiten zijn voegen groeit. Niet alleen het verkeer is een chaos, ook de huisvesting en energieverdeling. De grote hoeveelheid mensen die opgekropt in deze stad wonen hebben allemaal behoeft aan elektriciteit, wat het netwerk vaak niet aankan. Regelmatig treden er stroomstoringen op en ligt in bepaalde delen van de stad de elektriciteit er voor een paar uit.

Een ander groot probleem is de luchtvervuiling. In de buitenwijken van de stad wonen veel mensen in gers of hutjes, waarbij een centrale verwaming ontbreekt. Om hun huis warm te houden stoken ze kolen, die hier ook nog eens een stuk goedkoper zijn dan aardgas. Gedurende de koudere maanden wordt hier zoveel kool verstookt dat er permanent een zwarte wolk boven de stad hangt. Nu al was er bij aankomst in de stad een duidelijke grijze wolk van vervuilde lucht te zien. De grote koolcentrales die vlak buiten de stad staan dragen ook flink bij aan deze vervuiling.

Het contrast tussen Ulaanbaatar en alle natuurlijke gebieden in Mongolië is enorm. Tijdens de tour in het westen heb ik prachtige gebieden gezien, vergeleken hiermee is de hoofdstad maar een lelijke, drukke en vieze plek. Mongolië is een super mooi land, maar Ulaanbaatar zouden ze eens goed moeten aanpakken...

Geschreven door Milan