Na een goede nachtrust van bijna 12 uur voelde ik me weer helemaal de oude. Dat kwam mooi uit, want vandaag hadden we weer een flinke rit voor de boeg. Tijdens de terugweg uit de vallei stopten we onderweg een aantal keer om grafheuvels te bekijken. De manier waarop mensen met hun doden omgaan verschilt in Mongolië per bevolkingsgroep. Volgens oude nomadische tradities, die veel weg hebben van Sjamanisme, moeten de doden terug worden gegeven aan de natuur. Een overleden persoon wordt weggedragen naar een afgelegen plek, vaak in de bergen, en daar achtergelaten. Vervolgens wordt het lichaam door dieren en natuurlijk bederf vanzelf weggewerkt. De nomaden die dit doen geloven dat op deze manier het persoon terugkeert in de natuur, waar het oorsponkelijk ook vandaan kwam.

De Kazachstaanse bevolking, die veel in het westen van Mongolië leeft, heeft minder bizarre gebruiken voor hun doden. Zij begraven hun overledenen, en maken voor ieder persoon een grafheuvel. Om te voorkomen dat overal in de regio losse kleine grafheuvels ontstaan, is er 1 vaste locatie bepaald waar alle families uit de omgeving hun doden begraven. Op de plek waar wij waren lagen een kleine 30 mensen begraven. De grafheuvels bestaan meestal uit een laag stenen waaroverheen een houten constructie is gebouwd, een soort hut. Afhankelijk van hoe rijk de familie is, is de grafheuvel groter en uitgedost met meer versieringen.

Smiddags maakten we een stop in het dorpje Tjengel, waar we een bezoek hebben gebracht aan een heuze throatsinger, een keelzanger. Mocht je nog nooit hebben gehoord van Mongoolse keelzangers, youtube maar even, je weet niet wat je hoort. We werden ontvangen in het huis van de keelzanger, waar we zoals gebruikelijk een kop melkthee kregen. Nadat de zanger zich had omgekleed in zijn traditionele outfit, begon ons privé concert. Al spelend op zijn Morin Khuur, een tweesnarige gitaar, zong hij meerdere nummers voor ons. Hierbij gebruikte hij niet zijn stem maar produceerde geluid met behulp van zijn keel. Een hele aparte manier van zingen. Niet bepaald mijn nieuwe favoriete muziekstijl, maar wel heel indrukwekkend en knap om te zien. De zanger vertelde na afloop dat hij al sinds kinds af aan heeft geoefend en het jaren duurt voor je het keelzangen volledig onder de knie hebt. De zanger bleek een regionale topartiest te zijn en had vele prijzen in zijn huis hangen. Een goedverdienende volwaardige baan was het blijkbaar niet, want hij werkte meerendeel van de tijd in de lokale mijn.

Na Tjengel zijn we doorgereden naar Sagsai, een andere dorp, waar we eind van de middag aankwamen. Hier zouden we snachts blijven slapen, bij een eagle hunter familie. Voor het eerst sinds we in Mongolië waren werden we hier wat minder gastvrij ontvangen. De familie zat blijkbaar niet echt op ons bezoek te wachten en de man des huizes, een eagle hunter, was ronduit onvriendelijk. Wel lieten ze ons kijken toen de adelaar werd gevoederd, maar dat was eigenlijk een beetje zielig. De familie woonde in een huis midden in het dorp en de adelaar zat buiten vastgebonden in een hok. De smerige en zanderige tuin van de familie was niet echt een gepaste omgeving voor een adelaar en het was treurig hem in zulke omstandigheden te zien.

De volgende ochtend zijn we gelukkig naar een andere eagle hunter familie gereden, die een stuk buiten het dorp woonde. De familie hier was een stuk vriendelijker en de adelaars hadden hier alle ruimte om rond te vliegen. We mochten een van de adelaars vasthouden, terwijl we gekleed waren in de traditionele outfit van de jager. Dat leverde grappige foto’s op.

Als laatste activiteit mochten we smiddags weer een stuk paardrijden in de omgeving. Eerlijk gezegd zat ik daar niet echt op de wachten, gezien mijn laatste paardrijd-ervaring. Gelukkig ging het dit keer een stuk beter. Het gebrek aan sneeuw maakte deze omgeving een stuk beter begaanbaar en het paard luisterde ook beter. Af en toe moesten we een rivier doorsteken, waarbij het paard tot aan zijn buik in het water kwam. Dat was wel even spannend, maar ik ben droog gebleven.

Na het paardrijden namen we afscheid van de eagle hunter familie. Joe had van te voren een grote zak met speelgoed en snoep gekocht en had dat onderweg aan de kinderen die we tegenkwamen uitgedeeld. Ook deze familie had veel kleine kinderen, die helemaal blij waren met de cadeautjes. Leuk om te zien. Vanaf Sagsai zijn we teruggereden naar Ulgii, waar we savonds een douche hebben genomen in het lokale badhuis. Een hele verwennerij na een week geen stromend water te hebben gezien!

Geschreven door Milan