Voor het bezoeken van Mongolië heb je als Europeaan geen visum nodig. Bij aankomst in het land krijg je gratis een visum voor een maand. Van te voren leek me dat ruim voldoende tijd om het land uitgebreid te kunnen bezoeken. Natuurlijk bleek dat niet zo te zijn. Het land is enorm en in de maand die ik hier was heb ik me maar in een beperkt deel begeven. De slechte bereikbaarheid speelt hierbij een grote rol. Er zijn slechts beperkt wegen en de meesten leiden allemaal naar de hoofdstad, in het centrum van het land. Tussen verschillende plaatsen onderling zijn vaak amper wegen, waardoor je enorme stukken moet reizen om van A naar B te komen. Omdat het dus vrijwel ondoenlijk is om op jezelf het land te gaan verkennen, leek het me handig om bij een tour aan te sluiten.

Met dezelfde groep als ik naar Ulgii ben gereisd heb ik na het Eagle Festival een tour van een week door het meest westelijke deel van Mongolië gedaan. Samen met een gids, Jabar en een persoonlijke kok, vertrokken we dinsdagochtend met een Russisch busje naar het westen. Het westen van Mongolië ligt diep in de Altai bergen, een gebergte dat zich helemaal uitstrekt door China, Mongolië, Kazachstan en Rusland. Het doel van de eerste dag was het ranger station in de Tavan Bogd vallei, het gebied waar de hoogste bergen van Mongolië zich bevinden. Hoe verder we richting het westen reden, hoe dichter we bij de bergen kwamen en hoe mooier het uitzicht.

Jabar sprak niet zo goed Engels als Bek en was ook niet altijd even spraakzaam. Wel wist hij zonder moeite overal de weg te vinden en kon iedere nacht voor ons een slaapplek bij een nomadenfamilie vinden. Dat laatste was nog niet altijd zo makkelijk. Rond deze tijd van het jaar, medio oktober, vertrekken veel nomadenfamilies naar hun winterverblijf. Dat is soms een stenen huisje in een van de stadjes, of een warmere ger op een andere plek in het land. Op de plekken waar wij verbleven waren vaak nog maar enkele families overgebleven, dus alle hoop was op hun gevestigd.

Aan het eind van de middag kwamen we aan in de Tavan Bogd vallei. Al snel bleek dat door de vele sneeuwval het ranger station onbereikbaar was geworden voor auto’s en we niet verder konden. Gelukkig konden we terecht bij de familie van een van de rangers die in een huisje in de vallei woonden. Hier boften we mee. Snachts werd het hier al flink koud en het had geen pretje geweest om hier in een ger te slapen. Onze kok kookte iedere avond een maal voor ons en verzorgde ook iedere dag een ontbijt en lunch. Klinkt een beetje verwend, maar ik was er wel blij mee. Het Mongoolse eten is niet bepaald mijn favoriet gebleken en ik had wel even genoeg van de vettige noodles met vettig lamsvlees, gekookt in vet...

De volgende dag zouden we het base camp van de hoogste berg in Mongolië gaan bezoeken: Khuten Uul (letterlijk koude piek). De berg is 4374 meter hoog en dus alleen voor ervaren alpinisten te beklimmen. De gletsjer aan de voet van de berg is wel voor iedereen bereikbaar en die zouden we vandaag bezoeken, ter paard, jawel. Ik had nog nooit eerder op een paard gezeten dus dat vond ik best een beetje spannend. Zeker omdat we de hele rit door een heuvelachtig en besneeuwd pad moesten afleggen. Gelukkig zijn de Mongoolse paarden vrij klein en makkelijk te bestijgen. Toch had ik in het begin even moeite om het paard te besturen. Hij leek zich vrij weinig aan te trekken van wat ik vond en besloot vaak willekeurig een richting op te lopen. Op een gegeven moment kreeg ik het een beetje onder de knie en wist hem zelfs in een aardig draf te krijgen. Met elkaar hadden we flink lol op het paard en we hielden kleine races. Iets te overmoedig liet ik het paard in vol gallop gaan, wat voor even heel gaaf was, maar al vrij snel fout ging. Het paard stapte in een kuil, die door de sneeuw verborgen was, en zakte voorover door zijn poten. Omdat we vrij snel gingen werd ik voorover gegooid en verloor ik mijn evenwicht. Ik viel van het paard en kwam op de grond terecht, waar de sneeuw mijn val brak. Mijn voet was blijven hangen in de stijgbeugel, en toen het paard vervolgens van de schrik wegrende, werd ik meegetrokken. Na een meter of twintig wist ik mijn voet los te krijgen en was ik weer vrij. Het paard was tijdens het rennen op mijn bovenbeen gaan staan. Dat deed flink pijn, maar was niet ernstig. het had een stuk slechter kunnen aflopen, 10 centimeter hoger en er waren wat andere delen onder de paardenhoef geplet... Even schrikken. Gelukkig mankeerde ik naast een blauwe plek op mijn been niks en na een korte break gingen we weer door.

Vanuit het ranger station zou de rit naar de gletjser 2 uur zijn geweest. Maar aangezien we de vorige dag niet tot het ranger station waren gekomen, zou het nu een stuk langer duren. Na 4 uur bleek dat we het niet tot de gletsjer zouden redden. In de verte was al wel het begin van de gletsjer en de hoge bergtop van de Khuten Uul te zien, wat al een prachtig uitzicht op zich was. Na een korte lunchpauze moesten we al aan de terugweg beginnen. Om voor het donker terug te zijn moesten we een beetje opschieten. Tegen het einde aan werd dit wel zwaar. 8 uur paardrijden op een dag is behoorlijk pittig, zeker als dit de eerste keer is. Het laatste half uur reden we door het donker, wat minder prettig was, aangezien we niet meer goed konden zien hoe we moesten rijden en de paarden ook moeite hadden met de besneeuwde heuvels. Gelukkig bereikten we allemaal veilig het rangerhuis. Al het gevoel was uit mijn benen en kont verdwenen door het lange zitten, waardoor ik strompelend het huis binnen wandelde. Vermoeid ging ik vroeg naar bed. Paardrijden is misschien niet helemaal mijn ding :)

Geschreven door Milan