In Ulgii verbleven we op een soort camping die ook eigendom is van Bek, net buiten de stad. In de zomer ontvangt hij hier veel toeristen die een tour door het westen doen. Wij zijn er nu in het naseizoen, oktober kan al vrij koud worden, dus waren we de enigen op de camping. Bij camping hoef je je niet te veel voor te stellen. Er was geen stromend water en we sliepen in gers die we zelf moesten verwarmen met kolen. Maar na drie dagen in de auto was dit al een onwijze luxe en waren we blij met een normaal bed.

We hadden een vrije dag voor het festival zou beginnen, die we hebben doorgebracht in Ulgii. Het kleine stadje bleek een stoffige, zandige plek te zijn die bestaat uit een mix van oude Sovjet gebouwen en houten huisjes van de lokale bewoners. In de Russische steden had ik nooit echt het gevoel een toerist te zijn, waarschijnlijk omdat ik qua uiterlijk nog best voor een Rus door zou kunnen gaan en de meeste locals dat ook dachten. In Mongolië daarentegen was het voor iedereen duidelijk dat we niet van hier kwamen. Zeker in Ulgii, waar niet zo heel veel toeristen komen, werden we vaak aangestaard en door kleine kinderen begroet.

We hadden onderweg al gemerkt dat het flink koud kon worden in Mongolië, zeker 's avonds en 's nachts. Op de lokale markt hebben we daarom wat extra warme kleding gekocht. Voor 2000 Tugruk (net iets minder dan 1 euro) kocht ik een paar warme kameelharen sokken en voor nog iets meer een extra trui. Op de markt werd ook vers fruit en groenten verkocht, welke super duur waren. Het meerendeel van het Mongoolse land is droog en ongeschikt voor het verbouwen van groentes en fruit. Op de aardappels en wortels na wordt alles dus geïmporteerd uit Rusland of China, vandaar de hoge prijzen.

De lokale bevolking is gewend om te leven op een dieet van vlees en zuivel, maar ik mistte na een paar dagen toch wel de vitamines. Op de camping konden we gelukkig voor onszelf koken dus vier avonden hebben we een lekker en gezond maal gemaakt. De primitieve manier van koken was even wennen, maar wel zo waarderend. Water moesten we uit de waterput halen, waarna we het konden koken op een klein gasfornuis. Elektriciteit was er wel, maar beperkt, en het gebeurde regelmatig dat de stroom uitviel.

Een avond hebben we bij familie van Bek gegeten. Ongeveer 90% van de mensen in Ulgii is oorspronkelijk afkomstig uit Kazachstan en daarom Islamitisch. Bek en zijn familie evenzo. Het eten dat we kregen bestond ook hier vooraal uit vlees en zuivel, maar het smaakte een stuk beter dan het Mongoolse eten.

Per tweetal hadden we een kleine ger tot onze beschikking om in te slapen. 'S nachts werd het behoorlijk koud, maar de gers beschikte over een kacheltje die we zelf konden opstoken met hout en kool. Daar zat nog best een techniek achter, die ik niet meteen door had, dus de eerste nacht was het flink koud. De sterke wind blies onze ger ook nog open op een aantal plaatsen, waardoor we de volgende ochtend wakker werden onder een flinke laag zand.

Alle ongemakken vielen in het niet vergeleken met het uitzicht dat we vanuit onze ger hadden. De camping lag vlak bij de heuvels en het landschap had veel weg van een woestijn. De dag voor het festival hebben we 's middags een van de heuvels beklommen. Vanaf de top had je een mooi uitzicht over Ulgii, onze camping en de rest van de regio. In de verte zagen we de vallei waar de volgende dag het Eagle Festival zou plaats vinden. Daar waren we voor gekomen!

Geschreven door Milan