Wist je dat Nederland op nummer 28 van de lijst met meest dichtbevolkte landen staat? 408 inwoners per vierkante kilometer. Niet zo gek, als je naar ons volgebouwde landje kijkt.
Aan de andere kant van de lijst, op nummer 233, staat Mongolië. Op Groenland en een aantal eilandengroepen na het dunstbevolkte land ter wereld. Slechts 3 miljoen inwoners, maar wel een landoppervlakte 40 keer zo groot als Nederland. In een land dat zo dunbevolkt is, heeft de natuur de overhand en zijn er enorme gebieden waar niemand woont. Deze leegte wilde ik heel graag zelf ervaren. Een bezoek aan Mongolië stond hoog boven aan mijn verlanglijstje!

Vanuit Ulan-Ude gaan er treinen naar de hoofdstad van Mongolië, Ulaanbaatar. Op de grens van Rusland en Mongolië worden alle inzittenden door de douane gecontroleerd, wat soms wel 6 uur kan duren. Een snellere en goedkopere manier om dit stuk af te leggen, is met de bus.

Samen met Loes, het Nederlandse meisje die ook meegaat naar het festival, vertrokken we vanuit Ulan-Ude per 'marshrutka'. Dit zijn kleine busjes die in Rusland veel als openbaar vervoersmiddel worden gebruikt. In drie uur reden we naar de grens, vanwaar we zelf verder moesten aangezien de bus niet Mongolië binnen gaat.

Het is verboden om de grens te voet over te steken, dus we moesten iemand zien te vinden die ons wilde meenemen in de auto. De lokale bewoners weten dat veel toeristen de grens over willen steken dus zijn er genoeg mensen die voor een kleine vergoeding je willen helpen.
Voor 200 roebel konden we meerijden met een Russische man. Tweemaal werden we gecontroleerd door de douane. Eerst door de Russische, die checkt of je niet langer dan je visum toestaat in het land bent. Vervolgens controleert de Mongoolse douane je spullen en geeft je een mooie stempel in je paspoort.

Na de grensovergang kwam de echte uitdaging. Er rijden aan de Mongoolse kant geen officiele bussen naar Ulaanbaatar, dus waren we op onszelf aangewezen voor het vinden van transport. Vrij snel werden we aangesproken door twee Mongolen, locals die ook op weg waren naar Ulaanbaatar. Met wat gebarentaal maakten ze duidelijk dat ze een taxi wilde bellen en de kosten met ons wilde delen. Dat kwam mooi uit.

De man die ons vervolgens kwam ophalen had ik niet bepaald ingeschat als een taxichauffeur. Ik denk dat ik hem het beste kan omschrijven als een Mongoolse Hell's Angel. Kaal, leren broek, onder de tatoos, laarzen met spikes en twee grote oorbellen in de vorm van een draak. Aan deze vent moesten we ons leven de komende 5 uur toevertrouwen...

Gelukkig bleek dat hij best prima kon rijden. Zeker vergeleken met de andere Mongolen op de weg. Omdat er zo weinig mensen op de wegen zijn, rijdt iedereen ongelimiteerd hard. De hoofdweg is tweebaans, dus inhalen moet via de tegenliggende baan, en dat gaat soms maar net goed.

Gedurend de rit kregen we en goede eerste indruk van het Mongoolse landschap. Hoge kale heuvels en uitgestrekte groene grasvlaktes. Overal liepen kuddes schapen, geiten, koeien en paarden. Zonder enige vorm van hekken of omheining hebben de dieren alle bewegingsvrijheid. Het gebeurt dus regelmatig dat een hele kudde besluit de hoofdweg over te steken, wat grappige taferelen oplevert. Later hoorde ik dat er in heel Mongolië maarliefst 50 miljoen stuks vee rondlopen. Bijna 20 keer zo veel dieren als mensen!

Nadat we een kleine 500 kilometer richting het zuiden hadden afgelegd, naderden we Ulaanbaatar. Vanaf het moment dat we de buitenste kringen van de stad binnen reden, veranderde de drukte op de weg drastisch. Van de 3 miljoen inwoners die Mongolië telt, woont maarliefst 1,3 miljoen in de hoofdstad. De infrastructuur kan deze enorme drukte niet aan en het verkeer was een grote chaos. Stoplichten zijn er amper en de mensen rijden als idioten. Het duurde een uur om van de buitenste ring het centrum te bereiken. Wat een enorme tegenstelling met de rest van Mongolië.

Echt tijd om de stad te zien was er niet, de volgende dag zouden we al vroeg vertrekken. In ons hostel werden we herrenigd met Joe en Nicole, die ik na mijn eerste ontmoeting niet meer had gezien. Ook ontmoetten we een Canadees stel, Louise en Dillan, die mee zouden gaan op onze trip. Met z'n zessen zijn we wat gaan eten, als voorproefje voor de reis. De komende twee weken zouden we veel tijd met elkaar spenderen.

Geschreven door Milan