Donderdag 8 mei

Kwart over 8 vertrokken. Frisjes en na een waardeloze nacht. Echt een verschrikkelijk bed (vanwege het akelige geknerp en gekraak) en een pijnlijke heup, eindelijk in slaap vallen op mn rug en van mijn eigen gesnurk wakker geworden. 😒 En dan niet goed meer durven slapen.

Nouja, Jean Louis had er geen last van gehad, zei hij. Hij had een hoorapparaat, zag ik en gebruikte oordoppen. Elodie en Marin heb ik niet meer gezien.

Er waren 3 katten en een oude hond in het huis. De hond keek sip. Hij ziet al die mensen komen, kwispel kwispel en iedere dag weer vertrekken. 😥Verwarrend hoor, voor het dier.

Toch wel weer redelijk fris en fruitig op pad.
Wederom liep de dag rustig voorbij. Veel mensen die de andere kant opliepen. Vlakbij Montfaucon 2 mannen die zich echt zorgen maakten om mij. Nee hoor, niks aan de hand. Iedere route kun je ook andersom lopen.

In Labastide Murat op zoek naar iets om te eten/ drinken. Elouise kwam me achterop. We waren er nét tegen 12 uur. Gelukkig was de bakker nog open en verkocht lasagne, dat was fijn want ik had nog geen maaltijd voor de avond. Had kunnen bestellen bij een restaurant of bar, maar toen ik 's ochtends nog belde zei de man: nee mevrouw, u bent veel te laat. En dat wist ik, maar soms heb ik langer tijd nodig of nog zetje van een ander om te besluiten. En was het te laat. Maar dan lasagne, ook goed.

De vrouw in de bakkerij gaf aan dat de boekwinkel misschien nog open was en koffie had. Het hotel was dicht.

Ok, inderdaad en heerlijke koffie. Daarna mn taaie brood van gisteren gegeten met Eloise op een picnic bankje. Zag ineens een standbeeld van een man in legertenue en herinnerde me de man die op tweede wandeldag iets vertelde over een generaal en Napoleon in relatie tot dit dorp.

Montfaucon, vanuit de verte een enorm klooster, dacht ik, mooi plaatje. Bij aankomst een keurig net dorp. Nette aangeharkte en gerenoveerde straatjes.
Ik bleek niet in 'het klooster' te slapen, maar in le presbytère, pastorie naast de kerk.
En het klooster bleek geen klooster maar een bejaardenhuis en revalidatiecentrum. Op het pleintje ervoor veel ouderen met rollators, zuurstofapparaten, etc etc. En dat in zo'n afgelegen dorp.
Er was een piepklein winkeltje met van alles en eigenlijk ook weer niks en een restaurant. Op het terras zat Elouise met een drankje en zei: als je snel bent...., maar het bord fermé stond inmiddels al buiten.

Dan op zoek naar de gîte. Er was geen aankomsttijd gegeven. Er zat een code op de deur. 🤔 Die had ik niet. Terug naar Elouise. Had ook geen code. Dan bellen naar het nummer op de deur. Kreeg de code en kon naar binnen met uitleg uit welke kamers ik mocht kiezen. Zo, wat een oud pand weer. Gelukkig wel nieuw sanitair.
Er was een vrouw binnen, Marie, die mij er meteen op aansprak dat ik in de 3 persoons kamer ging liggen. Mag dat wel? Ok, misschien wel niet. Dan andere kamer, ander bed. De vloeren zakten door, de bedden waren wat wisselend qua matras maar leken ok. Elouise kwam bij mij op de kamer en er was nog een kamer voor 4 vriendinnen. Marie sliep alleen.

Samen met Elouise een was gedraaid. Naar de buurtsuper, die geen brood had en vooral regionale producten, prijzig. Ok, dan maar 2 eitjes mee en 2 yoghurtjes voor morgen onderweg.
Een tijd in de tuin gezeten, met prachtig uitzicht. Bij de keukendeur stond een bordje dat je op moest passen voor vallende dakpannen vooral als het waait. 😱

Ik heb samen met de 4 vriendinnen gegeten. Elouise had honger dus die was al begonnen aan haar maal, besteld bij de bar. De 4 dames hadden avondeten en ontbijt via het restaurant. Zeer uitgebreid, het stond al klaar in de koelkast. De dame van het restaurant kwam uitleg geven. We kregen een gesprek over brood. Zij gaf aan dat alleen de bar vroeg open is en dat de meeste mensen hun brood op bestelling kregen. 😏 En toen gaf ze aan dat ze te veel brood had voor het restaurant, dus als ik echt nodig had, kon ik het ophalen. Mooi toch! Dus ik erheen.

Daarna al het eten opwarmen in de magnetron. Ik mn lasagne, smaakte goed en de 4 dames, hun copieuze maaltijd. ( mooi frans woord)
Er bleef een tiramisu over en die mocht ik. Heerlijk.
De dames praten in een rustig tempo en deden moeite om mij ook wat te vragen. Ik kon bijna alles volgen wat er gezegd werd. Fijn, zo'n avond. Ik was er echt aan toe. En knapte er van op. Kennelijk ben ik nu ook meer aan de taal gewend en zit er hopenlijk een stijgende lijn in wat meer gezelligheid.

Mijn heup deed erg zeer, begin van de nacht, gelukkig trok de pijn weg. Daarna best goed geslapen.

Cras - Montfaucon 17 km

Geschreven door An.aan.de.wandel