Hartje Frankrijk, daar loop ik al een poosje. Vandaag (vrijdag 29) was een fantastische dag. Sinds Troyes wordt er met regelmaat gezegd: nú gaan de hoogteverschillen komen. Dus dat was na Troyes, na Accolay, na Vezelay, na Nevers, na La Châtre. En met regelmaat was er inderdaad een klimmetje of afdaling, maar eentje dan of 2 en dat viel na even puffen dan wel weer mee. Maar vandaag het échte werk: Stevig klimmen en dalen bij Gargilesse en de rivier de Creuse. Prachtig hier. En sinds lange tijd smalle rotsige paadjes, soms steil naar beneden, oppassen waar je je voeten zet, maar ozo leuk. Dat was langs de Maas, voorbij Dinant voor het laatst.

Bij de Creuse kwam ik langs Le Moulin de Chateaubrun. Daar heb ik ooit een week vertoefd, mijn eerste beeldhouwvakantie in Frankrijk. In een huis met kampeerterrein langs de Creuse. Het was een week met keuze tussen yoga en creatieve aktiviteiten. Voor dat laatste kwam ik. Zo'n 25 jaar geleden? Er popt wel steeds meer op van toen, maar weet er niet veel meer van. Patricia en Wim, die het organiseerden zijn later hier vlakbij een eigen oord/centrum 'Sadhaka' begonnen. Ze doen het nog steeds, die vakanties organiseren. Yoga, tantra en creatief. Voor de liefhebbers, in Orsennes, hier vlakbij.

Ik heb aan de Creuse pauze gehouden. Op het grasveld, waar we toen op handdoekjes lagen om af en toe een duik te nemen op warme dagen. Of waar iets dichter bij het huis de hoge krukken stonden waarop we de stenen konden bewerken. Lekker dat tikken de hele dag. Heel rustgevend. Dát weet ik nog.

Nog even terug naar dinsdagmiddag 26 april. Met Michel het laatste stuk naar La Châtre gelopen. Daar aangekomen in mijn 'frisse studio', de rugzak gedropt en even later met Michel naar boven, het stadje in. Michel was er vaker geweest. De zus van zn vrouw Annie woont er vlakbij.
Hij heeft me de highlights laten zien en dat waren er niet overmatig veel. De kerk was volgens Michel niet het bekijken waard. De Donjon. Verder vooral veel George Sand, een bekende Franse schrijfster, een feministe (voordat dat woord bestond), die in die tijd (1800 nog wat) een mannennaam als pseudoniem had, omdat dat nu eenmaal wél verkocht. Ook droeg ze mannenkleding en rookte ze pijp. Ze was als schrijfster van romans en toneelstukken erg productief. Heeft een roerig leven gehad, vooral op het gebied van de liefde en heeft nogal wat mannen versleten, waaronder componist Frédéric Chopin. Haar naam popt hier in de streek regelmatig op, omdat ze later in haar leven hier een landgoed had. Menig huis, restaurant, straat heet hier: George Sand.

Nog wat gedronken op een terras. Op het menubord stond 'tête de veau': kalfskop met één of andere saus. Ik vroeg Michel wat dat voor gerecht was en ik had herinneringen aan een kookspecial op tv met iets (een kalfskop ?) onder een zoutkorst. Michel bleef er bijna in toen hij begreep dat ik dacht dat er een kalfskop op tafel werd geserveerd. Nou ja, die Fransen eten wel meer gekke dingen.😆😏

We kregen de avondmaaltijd op mijn kamer geserveerd, want buiten was toch te fris en ieder op de eigen kamer zo ongezellig. Het eten was niet geweldig, maar ok. En het ontbijt werd daarna boven gebracht. Geen afgedekte broodjes ofzo, das dan toch de volgende dag niet te eten, zo'n droge baquette. Dus wat plastic zakjes opgediept uit de rugzak. Michel kreeg een kannetje nu nog warme koffie, voor de volgende ochtend. Hij was verontwaardigd: dat kan toch niet! Ik zei: dat kun je meteen door de goot spoelen, maar nee, want een Fransman die geen koffie heeft 's morgens: oeh lala, dat bestaat niet.

Dus heeft hij de volgende ochtend de koffie lekker opgewarmd in een pannetje. 😝
Zijn vrouw zou een dagje met hem meelopen. Tijdens het ontbijt werd hij een paar keer gebeld door haar, ze was onderweg naar onze plek. Hij zei tussendoor: dit is het einde van mijn vrijheid. 😉
Toen ik kennismaakte met Annie, begreep ik het helemaal. Aardige vrouw en een pittige tante. De goedaardige, rustige Michel werd aardig achter zn broek gezeten. Hij had mij gevraagd of ik met hen mee wilde lopen en ik heb aangeven dat ik dat prima vond voor een poos en verder alleen wilde lopen. Hij leek teleurgesteld. 😆
Annie kende La Châtre goed net als Michel, en checkte bij hem of hij mij wel de belangrijkste dingen had laten zien in de oude binnenstad en leidde ons vervolgens via een andere weg dan de route de stad uit, omdat de huizen er mooier waren en dat soort redenen. 'En dan is hier het zwembad en dáár de school waar mn zus werkt' 🙄
Michel had er stevig de sokken in, zoals altijd. Annie is klein en liep minder hard. En riep hem met regelmaat terug.
Hè gezellig zo'n dagje wandelen mét je vrouw! 😄
Mooie wandeling, waarbij ik soms naast Annie, dan weer met Michel en vooral veel tussen hen in gelopen heb. En dan bedoel ik niet met zn drieën naast elkaar😊
In Sarzay, waar ook een bijzonder kasteel was, koffie gedronken in een cafeetje en daarna ben ik alleen verder gegaan. Trof na een half uur Eddy bij een picknicktafel, waar ik een lange pauze heb gehouden en waar eerst Michel en Annie weer voorbijkwamen en later Anna aus Bochum. Eddy raakte in de war met al die Anna/ie 's. 😄 Hij ging alleen verder.
We gingen allen naar Neuvy-Saint-Sépulchre (niet samen 😉) en sliepen alle 4 op een andere plek.

In Neuvy is een basiliek die een kleine kopie is van de Heilige Grafkerk in Jeruzalem.
Apart, zo'n bijzondere kerk in een verder niet zo'n bijzonder stadje. Wel veel middeleeuwse huizen. En kekke regenpijpen bij de kerk!😉
Heerlijk een kamer alleen met een schoon bed en een moderne, schone badkamer in een anoniem huis, kreeg instructie via sms. Had zicht op de Mairie vanuit mn kamer.

s' Avonds contact met Eddy: waar kunnen we eten? Alles bleek dicht. Anna apte dat ze bij haar onderkomen at en Michel bij zijn hotel. Daar kwamen Eddy en ik ook uit. Hotel was een heel groot woord, boven waren slaapkamers, beneden was een bar/tabac en daar konden we hamburgers en friet bestellen, maar mochten het daar dan weer niet opeten, wel mee nemen. Michel kreeg hetzelfde avondmaal eerder dan wij op een dienblad en verdween naar zn kamer. Eddy en ik hebben lekker zitten snacken op een bankje bij het hotel.

Donderdag 28 april. Om half 9 afgesproken bij de bakker en hé de kerk bleek toch open. Wauw! Indrukwekkend. Met zn 3 een poosje rondgelopen (letterlijk).
En toen op pad. Vooral veel met Michel gelopen. Het was zijn voorlaatste dag. Ik moest nog wat rechtzetten bij hem. De vorige dag had ik naar aanleiding van een ansichtkaart van St Bernadette, in het café, een opmerking gemaakt. Michel vertelde vervolgens iedere ochtend tot haar te bidden. Voor hemzelf, voor zn vrouw, voor mij, de pelgrims. Dat alles goed mag gaan. En kijk, zei hij: het gáát ons goed. We zijn gezond, we kunnen lopen, het is mooi weer...En hij zei: we gaan geen oorlog voeren hè, tussen de katholieken en protestanten! Grapje, maar toch.
Oeps, dan was mijn opmerking toch wat ongepast en kwetsend. Dus die ochtend onder het wandelen ben ik er op terug gekomen. En we kregen een gesprek over bidden en hoe wij dat beiden ervaren. In het Frans een gesprek over bidden dat viel nog niet mee: we moesten vaak stilstaan, om iets duidelijk te maken. Dat vind ik dan zo mooi, dat je het daar dan al 'wandelend' over hebt.

In Cluis met zn 3 koffie gedronken en afscheid genomen van Michel, hij gaat zaterdag eind van de dag naar huis. Eddy zie ik later nog. Een laatste selfie. 😉 De mannen liepen door nog zo'n 14 km. En ik moest er nog 5, naar gehucht Hallé.
Rondje gelopen in Cluis, kerk bekeken, en terug op het terras voor een plat du jour. 😋
Ik had gezien dat er Nederlanders woonden in Cluis, die ook een pelgrimsonderkomen hadden. En aan de naam te zien ook nog uit Den Haag. Bij de bar lag een foldertje dat René van den Oever ook exposeerde met zn schilderijen. Ik erlangs. Het huis was herkenbaar aan het onmiskenbare Haagse uithangbord: geel groen met ooievaar, mét glas wijn in de poten.

Er stond een bord dat er een expositie was, anders had ik niet verder gedurfd. Groot huis. Toen ik onder de poort door kwam, zag ik een dame in de tuin, dus ik vroeg of ze Nederlandse was. Er volgde een gezellige babbel. Manlief kwam er ook bij. Ze waren overigens gestopt met het pelgrim gebeuren al enige jaren. Tijd voor andere dingen. Ze woonden daar al 20 jaar. Ze kwamen duidelijk van het zand, het waren Hagenaars, geen Hagenezen. 😜 Ze hebben een zoon die in Den Haag een café heeft. Utopia, naast de Hagedis. Loop er vaak langs, maar nooit binnen geweest. Toch es doen.
En uiteindelijk had niemand het over de expositie, dus geen schilderij gezien. Haha.

Van Cluis verder naar Hallé. Het landschap begint wat te veranderen. Hallé is een gehucht, waar Christelle en Jef na hun pensioen vanuit Vlaanderen, zijn neergestreken. Érg mooi plekje met lelgrote tuin. Toen ik aankwam was iemand bezig een boom om te krijgen. De zaaggeluiden waren net gestopt. Er was een touw, niet al te dik, tussen boom en auto en de zager zelf ging ook nog als een dolle staan trekken. En nét toen ik er liep (én dacht, als ie maar niet míjn kant opvalt) en iemand in de auto gas gaf, knapte het touw en roldedebolde de man door de tuin. Auw! De boom bleef staan. Maar niet voor lang. Even later werd hij aan de geluiden te horen in mootjes gezaagd. Ik werd ontvangen door Christelle. Een heel huis(je) voor mij alleen. Wat een heerlijkheid. En eerlijk gezegd was dat vooral de tuin én de temperatuur buiten. Haar man Jef sjokte af en toe langs, evenals de broer van Christelle die door de tuin was gerold. Ik zei tegen Jef wat een mooie plek ik het vond en voor ik het wist nam hij me op sleeptouw naar het huis van de buurman. Een Hollander die er nu niet was en Jef had de sleutel. Voelde echt als gluren bij de buren. Prachtig huis trouwens. Daarna naar nog een ander huis wat van henzelf was, waar nu broerlief bivakkeerde en wat anders verhuurd werd als vakantiehuis. Leuke huizen, maar in Hallé zelf is verder niks te beleven. Ik kon van zn Vlaamse verhaal amper wat verstaan, maar op goed geluk wat geknikt. Daarna lekker buiten gegeten.

Zaterdag naar Eguzon, via Gargilesse. De route, het landschap werd mooier en mooier, ruiger en hoger. Het was een feest om te lopen. Gargilesse is een klein, prachtig gelegen, toeristisch, kunstenaarsdorp. Koffie bij een hotel. Nog even naar binnen bij een keramiek winkeltje. De dame die aan het werk was zei weemoedig: vroeger woonden hier nog veel meer kunstenaars.
Na Gargilesse een steile afdaling naar de Creuse. Een spannend smal, steil rotsig pad. Heerlijk om te lopen.
Dat je dan in 2 dagen tijd weer in zo'n andere omgeving loopt. Ineens in de bergen.
Zie dan verder het begin van dit verhaal.

Vlak voor Eguzon, tegen 4 uur ontmoette ik Aurore, een Française uit Parijs. Ze sprak haar naam uit als Horror, dacht al, dat kan niet waar zijn. 🤭 Gelukkig herhaalde ik hem niet, maar vroeg nogmaals hoe ze heette. En toen spelde ze haar naam: betekent sunset. Ze sprak ook wat Engels, dus. 😊 Zij had een bed gereserveerd in Crozant, moest toen nog 7 km. Zij kwam van de route vanaf Bourges en had er al heel wat km op zitten. Iets te ambitieus, zei ze zelf. Geen tijd voor een drankje, maar dóór..

Gisteravond in Eguzon sliep ik in een apartement van het oudere echtpaar Rouet. Meneer niet gezien of gehoord. Was er nog wel een meneer? Mevrouw, Danièle, was zeker de 80 gepasseerd. Ze had last van haar (kunst) knieën, zei ze. Het kostte haar moeite de trap te lopen. Ze vroeg waar ik vandaan kwam, hoever gelopen, waar naar toe en zei op alles: 'Bravo'
Weer een ruime plek voor mij alleen waarbij 2 bedden in een woonkamer/ keuken stonden. Alles netjes en schoon, overal schoonmaak en desinfecteermiddelen en doekjes. En papieren lakens op het bed. Met het wisselgeld voor de overnachting, nam ze ook paar takjes Lelietjes van Dalen mee: Mugeut en het brengt geluk. Erg lief.
Nog even naar de buurtsuper en voor de verandering zelf eten gekookt. Heerlijk. En daarna kei kapot...

Zaterdag naar La-Chapelle-Baloue. Ging laat weg. Weer een prachtige route. Na paar uurtjes pauze gehouden in Crozant. Naar het stadje toe, langs de weg met haarspeldbochten. Snap niet dat hier niet aangegeven staat dat er veel wandelaars zijn. Levensgevaarlijk om te lopen met het verkeer, maar dit is toch de route. Het laatste stuk een keuze: haarspeldbochten of een klimmetje vrijwel recht omhoog. Ik deed het laatste. Ze konden me in de burcht horen hijgen, denk ik. 🥵 Poh! En boven gekomen liep ik meteen door....en weer terug om van het uitzicht te genieten. Prachtig zicht op de ruïne van de burcht van Crozant.
Een lekkere salade gegeten in de auberge, werd als pelgrim in de bar gezet, als enige. In het restaurant was het megadruk. Daar willen ze geen zwetende mensen met rugzakken tussen hebben. 😉 Ik zat er prima. Het is vakantieweekend voor de Fransen (1 mei). Nog 2 uurtjes gelopen naar La Chapelle Baloue. Prachtig stuk langs rivier La Sédelle, zijrivier van La Creuse. Met bijzonder idyllische plekjes en verwijzingen naar impresionistische schilders die hier verbleven en werkten. Snap ik, erg mooi daar. Zag nog een adder/slang(etje) die lag te zonnen op het pad. Gelukkig net zo bang voor mij als ik voor hem. Eekhoorns hoppen regelmatig van boom tot boom.

Heb weer een huis voor mij alleen. Geen andere pelgrims. De eigenaar is in het buitenland. Ik had vooraf sms contact met Besma die in de buurtsuper werkt. Zij verzorgde ook de maaltijd en kwam gisteravond ratatouille en kipspiezen brengen en vanochtend warme croissant en baguette. Alles maken ze zelf in de buurtsuper. Zij moet als enige in heel Frankrijk zo ongeveer werken vandaag, het is 1 mei. Want de Fransman moet wel een verse baquette kunnen scoren, ook op een nationale feestdag. Wonderlijk land toch.
Het is inmiddels dus zondagochtend. Vandaag naar La Souterrain, jawel er is een plaats die zo heet.
Weer zo'n 20 km vandaag. Hoog laag, ben benieuwd. Fijne zondag allemaal.

La Châtre - Neuvy-Saint-Sépulchre - Hallé - Éguzon - La Chapelle-Baloue - La Souterraine

Geschreven door An.aan.de.wandel