Het pelgrimskantoor.

Maandagochtend 27 mei
Met de trein van Bayonne naar Saint Jean Pied de Port. Een uurtje.
Was nog te vroeg bij aankomst en eerst koffie gedronken (moed ingedronken?) en toen naar het office du pelerins. Toch wel spannend. Buiten stond een klein groepje pelgrims. Geen rijen dik. Ben naar binnen gegaan en heb me voorgesteld aan de mensen achter de tafel die níet in gesprek waren. Ook het zittende team bestond uit 4 mannen en 1 vrouw. Allen pensionados.
Mijn team voor komende week ook: Henri is 80 jaar. Hij is een Bask en een bijzonder kleurrijk en temperamentvol type. Ondanks zijn leeftijd nog een echte 'kwajongen'. Houdt van een geintje, rommelt met de vrouwen, gaat deze week over de keuken. Hij is onze cuisinier.
Leon, Luxemburger, is 69, bedaard type. Beetje een mopperkont af en toe. Philippe is 82, aardige man, zit te tobben met zn kniëen en Serge ook 69. Dat is de hoofdpiet, deze week. Hij probeert mij erbij te betrekken, maar ik kan hem meestal niet verstaan, ook niet als hij zn best doet en het op een andere manier uitlegt.
Dus ik ben het jonkie, de nieuwe, de Hollandaise en dan ook nog de enige vrouw tussen de mannen. Die mannen doen dit met zn 4en al voor de negende keer. Vóór mij was er een andere vrouw bij hun clubje voor een aantal jaar, maar die is gestopt.
In het begin was het even aftasten. Ik begrijp nog niet de helft van wat er gezegd wordt. Men praat veel te snel en veel woorden begrijp ik gewoon niet, vaak zelfs niet na uitleg. Ook wel gek want mn basis Frans is toch aardig, denk ik altijd. Het kan een dialect zijn (uit de buurt van Bordeaux komen er 2) of mijn basis is lang niet zo goed als ik denk. Het duurt lang voor ik iets snap. Dus er gaat veel langs mij heen. Soms handig, meestal niet. Er worden nu ook meer en meer grappen gemaakt, al dan niet over mij. En als ik uitleg vraag is soms het antwoord dat het maar beter is dat ik het niet begrijp. 😆 Het hindert me soms maar ik rommel er lekker tussendoor hier. Ik vind het lastig (en lastiger naarmate de week vordert), maar voel me er niet vervelend door. Ben wel een beetje het kleine meisje, tel mee voor spek en bonen, zo voelt het soms. Dat komt vooral door de taal. Ik kan niet mee discusiëren. En als ik wat vraag of vertel luistert men met half oor. En ik kan die mannen maar af en toe van repliek dienen. Zij hebben zo hun eigen manier van doen en ik pas me daaraan aan, voor zover ik dat wil en kan. Verder neem ik zelf weinig initiatief maar hobbel mee met wat er te doen is of wat men een enkele keer van mij vraagt. Het is niet de beste rol, maar het is wat het is. Het hele gebeuren kost me behoorlijk wat energie.

Het zijn lange dagen: kw voor 7 op, 7 uur ontbijt. Half 8 klaar zitten voor de ontvangst. Meestal staan er dan een paar pelgrims voor de deur die na 8 uur 's avonds zijn aangekomen en de eerste dag meteen willen wandelen. Of die de vorige dag wat vergeten zijn te vragen. Daarna is het meestal weer rustig tot de eerste trein binnenkomt.
Om 12 uur begint de middagpauze, dan wordt er eerst geborreld en dan warme maaltijd: voorgerecht, hoofdgerecht, kaas, toetje. Het middageten komt van een traiteur en wordt voor 2 dagen tegelijk gebracht. Veel vlees, meeste groenten uit blik. Soms is het lekker, meestal is het ok. Henri regelt wat we wanneer eten, 's avonds eten we de restjes en maakt hij zonodig een aanvulling. Ik heb al heel wat dingen geproefd, van Baskische koeken tot soort bloedworst (baudin) tot zelfgebrouwen alcoholische dranken. Spullen voor ontbijt, kaas, wijn en andere extra's zijn voor onze eigen kosten, daarvoor hebben we een gezamenlijk pot.
De middagpauze is van 12 tot 14. Na het eten tijd voor een dutje, nieuws/ tv kijken en voor mij een kort wandelingetje. En dan weer aan de bak. Van 2 tot 8 uur, das behoorlijk lang.
Als er net een trein is aangekomen (6 x per dag) dan weet je dat er een kwartier later een groep pelgrims aankomt. Soms is het ineens hartstikke druk. Als de rij is weggewerkt zit je weer een uur of langer te niksen of ga je de informatie aanvullen, klusjes doen. Op vrijdag en zondag zijn we nog open van 21.30 tot 22.00. Daarna wil ik wel slapen!

We zitten met z'n vijven op een rij naast elkaar achter tafeltjes, een lange balie.
Ieder heeft een bordje voor zich welke taal men spreekt, maar dat wordt vaak niet gezien. Of zo druk dat het op volgorde gaat. Dus de pelgrims, wandelaars komen gewoon zitten en beginnen te vragen. Vooral Fransen zijn verreweg in de meerderheid. Er komen érg veel nationaliteiten langs: Hongkong, Taiwan, Kroatië, Zuid Korea, Australië (en Tasmanië), Canada, Duitsland, Israël, Rusland, Italië, USA, Denemarken, Engeland, Japan, Slovenië, Zweden, Brazilië, Duitsland, België, Namibië, Letland, etc, etc. Bij grote drukte is het hier een gekakel van jewelste.
Dus ik spreek desgewenst Spaans, Portugees, Italiaans. 🤣🤣 Of het gaat via google translate. Het is echt grappig hoever ik nog kom met mijn beperkte Spaanse taalschat. Als mensen tegenover mij een paar woorden Engels spreken en ik paar een woorden Spaans (Portugezen en Brazilianen verstaan goed Spaans en bij Italianen kom je ook een eind) met 'beeldmateriaal' erbij en handgebaren lijken ze me best te begrijpen. Of in ieder geval wordt er geknikt aan de andere kant van de tafel. 😜

De meeste mensen vragen om een pelgrimspaspoort, een credential of hebben er één mee van thuis die gestempeld moet worden. Het paspoort moet worden ingevuld met persoonlijke gegevens en ze krijgen de eerste stempel. Door de beginners wordt dat moment vaak op de foto gezet. Ze zijn hier nogal strikt met het invullen van paspoortnummer enzo, geven anders de credential niet mee. Vind ik onzin, maar ik doe wat me wordt opgedragen. 😄 Ik geef ze info hoe het werkt met de 'stempelkaart': op iedere slaapplaats krijg of vraag je een stempel. Als je meer stempels wil kan dat, dan is je kaart eerder vol, heb je een extra pelgrimspaspoort nodig. De laatste 100 km vóór Santiago heb je 2 stempels per dag nodig.
Dan vraag je of ze meer informatie willen. De meesten zijn erg gretig. Alle info is welkom.
We vragen of ze een plaats hebben om te slapen. Als mensen laat in de middag of begin van de avond aankomen en nog geen bed hebben moeten ze even opschieten. En sturen wij ze op pad met adressen en vragen ze terug te komen als het niet gelukt is. Dan gaan wij voor ze bellen en checken waar nog plek is. Tot nu toe altijd gelukt. Sommige mensen komen nog weer even binnenlopen om te zeggen dat het gelukt is. Zo schattig!

Ze krijgen info op papier en vooral uitleg over de route door de Pyreneeën. En eigenlijk is dat helemaal niet zo moeilijk op één punt na. Maar je merkt dat mensen wel nerveus zijn. Zij die voor het eerst gaan dan. Of ze het wel aankunnen en gaan redden en wat nou als het regent of mistig is? Is de hoge pas wel open of moet ik de andere route nemen? Kan ik de weg vinden? Is er een plek om te eten op de berg? Dat soort dingen. Vaak als ze horen dat 2/3 van de afstand op asfalt, dus gewoon op de weg gelopen wordt, zie je soms teleurstelling. Ik weet nog dat ik óók een veel spannender voorstelling van de route had van te voren. De moeilijkheid zit 'm in het omhoog gaan, kilometers lang en sommige stukken best steil.
Ze krijgen informatie mee op papier over de route door de Pyreneeën, een overzicht van alle hoogteverschillen tot aan Santiago en een lijst met herbergen op papier, met enkele specificaties die handig zijn.
De mannen naast me zeggen dat je nergens hoeft te reserveren, vanaf hier. Behalve de kleine herbergen na 9-11 km bergopwaarts. Ik zeg tegen mensen dat ze vooral moeten doen waar ze zich fijn bij voelen en dat ze zelf bij herbergen kunnen informeren of reserveren nodig is.
We hebben het weerbericht voor op de top van de berg. Mensen willen weten of ze cashgeld nodig hebben of alles met bankpas kunnen betalen in Spanje. Er is informatie over het vervoer van bagage. Er hangt een weegschaal en ik heb een paar mensen geadviseerd over de inhoud van de rugzak. Maar er gaat ook een Duitser weg met 17 kg op zn rug die niet voor het eerst gaat en geen advies nodig heeft 🙄 en waarbij zijn vriend (die een rugzak draagt van 8,5 kilo) hem moet helpen om zn rugzak goed om te krijgen. Ieder zn ding 😆.

Het is superleuk om te doen en ook zeer vermoeiend: De afwisseling tussen heel veel drukte om je heen en mensen kunnen verstaan tussen al het gekakel en dan ineens een uur niks doen; Het schakelen tussen de talen is erg lastig. Ik heb een bordje Nederlands, Engels, Duits op mn tafeltje staan en het schakelen tussen die talen + Frans valt niet mee.

Het leukste is de (jonge) mensen op weg te helpen die hier vol verwachting komen en van alles willen weten. Of die je gerust moet stellen, omdat ze stik zenuwachtig zijn omdat ze denken dat het te zwaar is. Of de Nederlanders die langskomen informeren en effe lekker kletsen (het zijn er minder dan ik verwacht had).

Buiten de pelgrims zijn er nog toeristen die je te woord staat. Sommigen zijn lastig te onderscheiden van de pelgrims. Vandaag een groep Amerikanen die als individuen binnen kwamen. De eerste vrouw vertelde heel opgewonden dat ze de camino ging lopen. Ik gaf haar een pelgrimspas. Vervolgens had ze geen idee waar ze de volgende dag zou slapen. 🤔 Gaat u de berg op? Slaapt u in de grote herberg van het klooster?
Wát?? Moet ik een berg op??
Dan ineens: ik ga naar Pamplona.
Dat is 70 km, dat redt u niet in één dag lopen. Oh, u gaat met de bus!?
Mmm, geen echte pelgrim dus. Ja, 1 km lopen per dag misschien. Je hebt groepen die uit de bus worden gezet en na 500 m lopen weer worden opgepikt. Wat ik al zei: ieder zn ding. En zoals wel vaker: ik vind daar wel wat van, maar iedereen wordt keurig geholpen.
Het gaat me niet om het feit dat ze in een bus zitten, maar wel dat ze binnen komen met het verhaal dat ze de camino gaan lopen en vervolgens geen idee hebben wat ze eigenlijk gaan doen. En ze lopen dus niet. Normaal gesproken wordt er ook geen pelgrimspas afgegeven. Dat gaat dus wel eens mis. Doorgaans besteden we kort tijd aan toeristen en verkopen geen pelgrimspaspoorten aan mensen die zich per bus verplaatsen.

Er zijn veel toeristen die het stadje komen bekijken en even binnen lopen. Mensen die willen weten wat we doen. Soms grote groepen (voornamelijk Fransen) met een gids. Sommigen willen van alles weten en vooral souvenirs meenemen die niks kosten. Kaarten, íets waar een stempel opstaat. Soms geven we een briefje/ kaart mee met stempel. Voor het plakboek. 😉 Sommige mensen grissen voor je het weet papieren onder je neus vandaan. Erg irritant.

Als er niks te doen is, staan we soms met 1 of 2 bij de deur: praatjes maken met wie langs komt in het smalle straatje.
Ik hoor de 'nieuwtjes van de buurt': daar is de buurvrouw van nummer 36, zij loopt altijd op blote voeten. Daar is de buuf met het hondje van de overkant en de meneer die haar bezoekt zit vooral achter haar geld aan. De hospitalero van de gîte aan de overkant komt af en toe binnen lopen. En de vrijwilligers uit de gîte van de kerk 'Maison Kaserna' komen een bakkie doen en nodigen ons uit om langs te komen. Gezellig hoor!

Wat betreft de meeste mensen/pelgrims is het leuk om hen te woord te staan. Maar er zijn er ook die iets vreemds hebben of eisend zijn of anderszins irritant. Toen ik maandag aankwam, eind van de ochtend zat er een Amerikaan. Hij was door een hond gebeten in zijn hand, de dag ervoor. Lopend langs een Franse route richting st Jean. Hij was naar het ziekenhuis geweest en had pleisters op zijn hand. Eén van de vrijwilligers heeft lang met hem zitten praten. De dagen erna is hij 2x per dag teruggeweest. Eerst vertelde hij mij dat het geen bruine maar een grijze hond was, waardoor hij was gebeten. Of ik dat aan Bernard wilde doorgeven. Bernard was inmiddels al naar huis, die was van de vrijwilligersgroep vóór ons. Volgens de man had Bernard gezegd de hond te gaan zoeken en dood te schieten. 😳 Nou, ik denk niet dat Bernard dat van plan was. 😆 De man zei: het is een zaak van de politie. Dat leek mij ook. Ik zei hem dat wij er verder niets mee konden. Hij vond van wel, blijkbaar. Hij was bang dat zijn hand zou ontsteken en dat hij problemen zou krijgen. Ik vroeg of hij een tetanus injectie had gehad. Nee dus, maar hij ging nog naar een ander ziekenhuis en zou het vragen.
's Middags kwam hij weer: hij was erachter gekomen dat de hond een American Stafford was. Dat zijn geen lieverdjes. En hij vond dat wij er iets mee moesten. De volgende dagen bleef hij terugkomen. Mijn Franse collega's begrepen de helft van wat hij zei. Ieder gesprek liep uit op een vervelende discussie. Hij wilde degene vinden die verantwoordelijk was voor de hond. (echt Amerikaans) Hij voelde zich niet begrepen door ons. Wij bleven hem verwijzen naar de politie. Na 3 dagen is hij niet meer teruggekomen. 😏 Hij heeft zijn gegevens achter gelaten en eistte dat iemand hem zou bellen om te vertellen wat er met de hond gebeurd was. Nouja, die mannen halen hun schouders op en gaan weer verder. Deze meneer gaat niets meer horen van het pelgrimsoffice.

In deze week passeren er zo gemiddeld 250 pelgrims per dag het kantoor. We hebben één dag meer dan 300 gehad, de week ervoor waren dat nog 4 dagen boven 300. Dat zijn niet álle pelgrims. Een deel weet niet van het bestaan van het kantoor af en een deel vindt het niet nodig of interessant. De week ervoor lag het gemiddelde hoger. De piek lag tussen half april en half mei. De volgende piek is in september.

In het begin van de week dacht ik: dit kan ik ook 2 weken doen. Nu ik aan het einde van de week ben denk ik: het is mooi geweest. Ik wil naar huis. Maandagochtend nog, daarma wisseling van de wacht.
Ik blijf nog een nachtje langer: dinsdag 4 juni met de trein naar huis, na 2,5 maand.

Het lijkt veel langer. Moet nu al moeite doen om me het begin van de reis te herinneren.
Dit vrijwilligerswerk is een mooie afsluiter. Het was leuk, leerzaam, vermoeiend en weet niet of het voor herhaling vatbaar is. De mannen hebben wel gevraagd of ik volgend jaar weer samen met hen wil komen. Ik zei volgend jaar niet, áls ik weer kom dan over 2 jaar, als ik weer een langere vakantie mag hebben. Puh, zei Henri: dan zijn we misschien wel dood! 😄

Ik ben een boeiende ervaring rijker!
Ik kijk er naar uit om naar huis te gaan. Familie en vrienden weer te zien, naar de Lukas te gaan. En dit hele lange avontuur te herkauwen en te koesteren. Het was bijzonder (en) mooi!

Geschreven door An.aan.de.wandel