Dinsdag 23 april
Het ontbijt was om 7 uur. Niemand werd wakker, dus werden we gewekt door Elena. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt! Ik ging als allerlaatste weg. Nog een leuk gesprek gehad met Elena. Over hun leven en de eenvoud ervan.

Het begin van deze dag liep niet zo lekker. Na Soto voelde ik mijn moeie benen, en het was weer over asfalt, bleh.
Kwam de 2 Duitse dames Heike und Sara tegen. Dan haalden ze mij weer in, dan weer andersom. En daar was ineens Mark. Had al van deze Nederlandse man gehoord van Duitse Anne, die een paar dagen met hem gelopen had. Koffie gedronken met hem in Novellana. Hij was al een poosje geen Nederlanders tegen gekomen. Was leuk even kletsen met een Hollander. Hij liep voor het eerst, wilde het al heel lang, maar er was altijd iets waardoor het niet kon. Hij leerde zichzelf op een andere manier kennen, vertelde hij. Altijd interessant om te horen. Na de koffie ging hij weer alleen verder. En ik ook. Ontmoeting van een klein uurtje en wég. Ook hier houd ik van.
Het werd toch nog een prachtige dag, zulke mooie bospaden. Heel anders dan het begin van de dag. Heuvel op heuvel af 😅, mooie, leuke klimpaadjes, dorpjes, en heel veel stroompjes om over te steken. Sommigen heel makkelijk en een enkele nog best een dingetje om de voeten droog te houden. Dat maakt de wandeling wel extra leuk. Ik merkte dat ik in mezelf ging praten: hoe ga ik hier overheen komen?
En dan ineens weer langs de kust.
Ik liep langs een wei. Daar lag een paard en wat liep daar? Een hond? Nee, een vos! Bruin met zwart en een dikke staart met witte punt. De vos stond stil, ik ook en we keken elkaar aan. Allebei als bevroren. Een flinke afstand ertussen. Uiteindelijk ging ie dr vandoor.
Heb wat gegeten in Ballota.
Het laatste stuk was erg zwaar na Cadavedo, ik was zo moe. Volgens de stappenteller bijna 27 km, toen ik in Otur aankwam. 😓
Daar in een prima herberg, met Elena op een kamer. Wel met een stapelbed, Elena had er nog stennis over gemaakt bij aankomst: dat hadden we niet besteld. Maar ja, ik had gevraagd om 2 bedden en dát klopte. Het was een stevig bed met een echt trapje met vlakke treden en schuin, dus viel mee dit keer. In de herberg gegeten, we kregen een opgewarmde magnetron maaltijd en die smaakte ok. 's Avonds nog wel veel 'gedoe' elders in de herberg. En iemand die probeerde onze deur te openen die op slot zat. Hoorde later van Alex dat hij de buitendeur had geopend (de beheerders waren naar huis) voor een pelgrim die na 10 uur aankwam en aangaf dat hij had gemaild en dat hij de volgende dag zou betalen. Alex wilde m niet buiten laten staan, maar vertrouwde het ook niet. De man probeerde alle deuren te openen en is uiteindelijk op een bed in slaap gevallen en de volgende ochtend vroeg was ie vertrokken. Ach ja.

Woensdag 24 april.
8.45 op pad na een goede nacht, heerlijk geslapen in het hoge bed, en goed ontbijt (bruin brood met boter en appelmoes 😏) en verse jus. Heerlijk. Elena gedag gezegd, want die gaat waarschijnlijk verder dan ik en loopt sneller. Mijn plan is 18 km.
Ik kwam na een paar km Duitse Anne tegen. Klets, klets en we liepen meteen verkeerd. Das alweer een extra km voor vandaag. 😏 Na korte tijd haar weer gedag gezegd, want zij heeft een hoger tempo dan ik.
Langs grote stukken verbrand bos. Sommige stukken land waren alweer opnieuw aangeplant.

In Barcia (9 km gelopen) van de route af op zoek naar koffie en even zitten. Luarca was nog 2-3 km maar dat was voor nu te ver voor mijn benen. Eerst zitten.

Wat een aankomst in Luarca, van grote hoogte kijk je uit op het dorp dat tegen de hellingen ligt. De haven met bootjes in de diepte in het midden.
Nog voor de afdaling naar het dorpje heb ik een ommetje gemaakt naar het kerkje van 'onze witte vrouwe' en de vuurtoren op een landpunt. Met een bijzondere begraafplaats. Daarna een klein weggetje gekozen tussen de huizen door, sterk afdalend via trappetjes en steegjes naar de haven. Heerlijk, om zo te struinen in zo'n stadje. Nog een praatje gemaakt met 4 Amerikaanse toeristen, voor wie ik een foto maakte en die vroegen naar de camino.
Kwam Heike tegen, een Duitse vrouw, die alleen loopt en heb met haar wat gegeten in het stadje.
Daarna door naar Querúas. Een warm onthaal door gastvrouw Mercedes en vrijwilliger Gabriel. Alex was hier ook en Paolo, een Italiaan met de fiets naar Santiago. Gelukkig sprak hij goed Engels.
Mercedes heeft haar huis opengesteld voor pelgrims. Wauw, bijzonder. Een kamer met 5 stapelbedden. Een badruimte met 2 wc' s en 2 douches. Prima. Een hond en een kat. Rustige middag, beetje hangen, buiten zitten, wasje doen.
Om 7 uur gezamenlijke maaltijd. Heerlijk, soep en pasta met saus. Tijdens het eten kwam Vladimir aan, een man uit Tjechië, kon meteen aanschuiven. Had 30+ kilometer gelopen. 😅
Het was heel gezellig met eten. Paolo gaf aan dat het voor fietsers duidelijk anders is. Zij hebben veel minder contacten. Zien anderen meestal niet terug.

Mercedes legde een mooie route uit voor de volgende dag. Over het strand en langs de kust.
s Avonds buiten nog een tijd met Gabriël zitten kletsen. Hij liep vorig jaar de camino en had bij Mercedes overnacht en was nu terug als vrijwilliger. Hij werkte met gehandicapten, maar wilde iets anders met zijn leven en was nu op zoek naar een plek waar hij een herberg kon beginnen. Dat was tot nu toe nog niet gelukt. Hij ging nu op zoek naar een huis langs een onbekendere caminoroute (ik ben vergeten welke). Was een fijn gesprek. Ook heel herkenbaar.

Donderdag 25 april
Gezellig ontbijt. De hond en kat vroegen lekker veel aandacht. Volgens Mercedes liggen ze de hele dag te slapen en leven op als er pelgrims in huis komen. Mercedes vertelde over haar drukke leven. Ze draait dubbele diensten als operatieverpleegkundige. Om een andere dag vrij te kunnen krijgen, die zíj wil. Soms is de herberg niet open omdat het gewoon niet gaat met haar diensten. Nu Gabriël er is kan er meer. Ze vertelde dat in de zomer de vp 's soms 24 uur achter elkaar werken. En dan 4 dagen vrij zijn. Omdat er te weinig personeel is en men niet op vakantie kan. Overal in Europa, de personeelstekorten in de zorg. Pfff, niet te doen 24 uur achtereen werken en bij zulk belangrijk werk! Liever niet een vp die 24 uur op is bij míjn operatie...
Voor vertrek nog even nummers uitgewisseld voor de foto van het avondeten. Mercedes was blij: oh, er is weer een caminofamilie!!
Op pad en na paar km een afslag richting strand. Vind het dan wel spannend zo'n route die je ongeveer weet (wat zéi ze ook al weer ?) en niet staat aangegeven als caminoroute. Bordje verboden toegang genegeerd. Bordjes strand waren goed te volgen. Onderweg begon het te miezeren. Getver, dan toch maar het regenspul aan. De aanloop naar het strand was door een natuurgebied, men mocht niet buiten de paden. Was ik niet van plan. Aangekomen op het strand was de aanblik wat triest in de regen. Maar ook: hè, hier ligt zwart zand. Wat bijzonder! Aan het einde van het strand was een trap omhoog langs de rotsen. En daarvoor een stroompje, dat had Mercedes aangegeven, niet heel diep, maar wel te breed om te springen, dus: schoenen uit. Handdoek had ik boven in de rugzak. En dan zien dat je de voeten droog en vrij van zand krijgt. Inmiddels was de regen minder, gelukkig. Tijdje blijven zitten op de rotsen, het voelde bijzonder, zo helemaal alleen op een strandje, voeten in het zwarte zand, alles nattig, het was niet al te warm en toch was het fijn.
Inmiddels was de regen gestopt.
De klim omhoog gaf een fantastisch uitzicht op het strandje en gebied erachter. Het zwarte zand heeft op de foto gouden randjes waar het met een laagje geel zand is bedekt. Het is het enige zwarte strandje dat ik heb gezien.
Daarna een prachtige kustwandeling. Langs de randen, het ene uitzicht nog mooier dan het andere. Terugkijkend zag ik in de verte iemand op het strandje lopen. Alex haalde mij even later in. Hij was ver vóór mij vertrokken en zou ook de kustroute lopen dus ik snapte al niet dat ik geen verse voetsporen had gezien. Hij had even een ommetje gemaakt en de wandeling vanaf de start, door het duingebied gemaakt. Die gast loopt zó makkelijk. Ja, is nog jong (22). 🙂 We liepen langs een landpunt waar hoogteverschil was. Daar was ooit een oude vesting uit de tijd van vóór christus. Moet het nog even nazoeken. Geen bouwsels of iets meer te zien, alleen begroeiing.

Heb er enorm van genoten. Halverwege de kust was het vissersdorp Puerta de Vega. Was er nog voor 12 uur. Lunch was niet mogelijk, te vroeg. Dan maar koffie en cake. Alex kwam na mij (had ergens nog een pauze gehouden) en bestelde viscake! Gekletst over zijn opleiding. Hij wil arts/onderzoeker worden en had zich opgegeven voor diverse opleidingen in Europa, oa Praag en Antwerpen. Na zijn wandeling ging hij nog verder reizen door Europa. Ook Nederland en misschien Den Haag. Heb hem een logeerbed aangeboden. Dus wie weet zie ik hem nog verschijnen.

Ik had besloten af te buigen richting de camino en niet de kust verder te volgen. Je loopt met al dat gekronkel heel wat kilometers meer, en ik vond het wel ok zo.
Overnacht in Navia. Een prima herberg, ruim en praktisch, wel beetje killig. Aurelio, de hospitalero, gaf uitleg over alles. We waren daar met 4 mensen. Alex, Charlotte en Trinie uit Denemarken, beide dames met een lJslandse man getrouwd en Filon, een Pool, die in Oostenrijk woont. Gelukkig sprak iedereen Engels.
Aan het einde van de middag rondgeslenterd in het kleine stadje en lekker in een koffiehuis gezeten. Dat is zo gezellig in Spanje. Jong en oud komt daar, voor koffie of een biertje, kletsen, krantje lezen, spelletje doen. En er is altijd tortilla, als je niet kunt wachten op het avondeten. 😄
s Avonds in de herberg met de dames en Filon thee gedronken. En verhalen van Aurelio gehoord over drukte op camino, uit hoeveel verschillende landen mensen komen. Etc.
Ook over IJsland en gewoontes daar. Hoe het zit met de achternaam: - dottir (voor de dochters) en -son (voor de zonen).

Vrijdag 26 april.
In de ochtend Alex vaarwel gezegd, die ging zo' n kleine 40 km lopen vandaag.
Ontbijt in hetzelfde koffiehuis als gisteren. Kwam Heike tegen, die ook in de herberg in Otur was. Dan samen ontbijt.
We liepen samen op tot het begon te spetteren en zij regenspul aantrok en ik verder ging in de hoop dat het ophield te spetteren. En dat deed het. Toen nog wel, niet voor lang. 's Middags koffie gedronken bij een bar met uitzicht op een baai. Kan niet mooier. Das extra fijn, even droog zitten met mooi uitzicht. Onderweg via booking een hotelletje geboekt in Tapia. Kwam laat in de middag aan, in de stromende regen. Dan ben je zó blij dat je er bent.
De meneer van het hotel was alleraardigst. Terwijl je daar toch als een moeie verzopen kat aan komt zetten. Hij legde de route uit voor de volgende dag, mét de keuze opties (ook nog een kust ommetje): 12 naar Ribadeo, 19 naar Vilela.
En niet onbelangrijk: hij had een krant voor de drijfnatte schoenen.
Ik ontmoette Anita, een Nederlandse die in tranen uitbarstte, omdat ze zo'n last van haar voet had en besloten had naar huis te gaan. De teleurstelling was enorm. Ook Heike was in hetzelfde hotel en we zijn 's avonds op aanraden van de hotelmeneer naar een visrestaurant gegaan. Was bijzonder lekker. En véél.

Soto de Luiña - Querúas 26 km
Querúas - Otur 20 km
Otur - Navia 20 km
Navia - Tapia 23 km

Geschreven door An.aan.de.wandel