Afscheid genomen van Ghyslène en het prachtige uitzicht. Bij het lopen bleek dat de bok die losliep mee was gegaan en de hond luid blaffend er achteraan. Grappig eigenwijs beest, die bok. De buurvrouw ging ook net weg en ik zag haar bellen. Ik nam aan dat zij de buur heeft gewaarschuwd dat de bok aan de wandel was.

Het laatste stukje naar Saint Jean Pied de Port. Kwam een pelgrim tegen die de andere kant op liep. Kreeg een heel verhaal, hoe vaak hij al in Santiago was geweest. Jaja, nou, nou, poe, poe.
Dan St Jean le Vieux. Dorp met een terrasje!
Tijd genoeg voor koffie. De bazin was net de tafeltjes en stoeltjes aan het droogvegen, na de regen van die ochtend.

Daarna door naar Saint Jean Pied de Port. Onderweg een oud hospitaaltje gepasseerd, waar nu een overnachtingsplek van was gemaakt.
En dan de poort bij St Jean PdP. Hier kwam ik 5 jaar geleden aan, samen met Jörg. Natuurlijk een foto gemaakt. Vlakbij de gîte municipal. Waar het koud en donker was, toen. Het mooie straatje, dwars door het stadje. Even binnen bij de pelgrimsontvangst. Er wordt genoteerd waar je vandaan komt, een stempel. Wat is je plan? Heb je gereserveerd in Roncesvalles? Uh...nee. Gezellig gebabbeld met Nederlandse vrijwilligers. Een vrouw was 2 weken in Roncevalles geweest en deed nu een week vrijwilligerswerk in de pelgrimsontvangst: dit was véél leuker, zei ze.
De poort bij de kerk, de brug. Eerst even rond gelopen. Mijn treinticket laten uitprinten bij de office de tourisme.
Gezocht naar een leuke lunchplek. Neergestreken bij een Italiaan, lekker gegeten.

En dan toch maar weer verder want nog 5 km omhoog naar Honto. Onderweg, al stijgend, de knoop doorgehakt en gereserveerd voor Roncesvalles.
Tegen 3 uur kwam ik aan bij de gîte in het gehucht Honto, gelegen langs de route. Er leek een voordeur te zijn, maar er stond een pijl de andere kant op. Ik heb 3 rondjes rond het huis gelopen en ik maar roepen: hello, bonjour! En ook bij een deur naar binnen gegaan, maar er was niemand.
Eindelijk kwam er een vrouw naar buiten. Ze zag me en was meteen geïrriteerd. Ze vroeg op snibberige toon of ik gereserveerd had. Ja dus. En toen kwam er een waterval: ze moest boodschappen doen, maar de hulp die normaal kwam helpen was er nog niet. En nu kon ze niet weg.
Ze liep naar binnen en ik hobbelde er al verontschuldigend (waarom eigenlijk?) achteraan. Ze vroeg mijn naam, kon mij niet vinden in het boek, maar verwees me naar de overkant van de weg, dáár was de gîte. Kamer 3. Ok.

Ik sliep alleen op een kamer met 4 bedden. Heerlijk. In de gite was ook een groep mensen die ieder hun kamer hadden. Zij sliepen op dezelfde gang als ik, maar hadden de ingang en huiskamer aan de andere kant van het huis. Ik dacht dus alleen te zijn als pelgrim, maar nee. Kirsty met zoon Alexander uit Zimbabwe en Gérard uit St Etienne, waren pelgrims en sliepen in het huis waar ik aangekomen was. We aten met zn vieren. Het was erg gezellig, leuke mensen. Het valt me deze reis op dat ik redelijk wat Fransen ontmoet die Engels spreken en ook moeite doen. Echt fijn.

Lacarre - Honto ongeveer 15 km

Geschreven door An.aan.de.wandel