Dinsdag 2 april
Vertrokken met een clubje vanaf Ontón.
Niet iedereen had de route langs de kust goed op de kaart. Er zijn steeds nogal wat alternatieven en afkortingen. We vertrokken met zn 7en, maar dat werden er al gauw minder. Claudine en Martine uit Zwitserland waren vooruit. Joyce ook en Sonja en ik kwamen Filip en Kristien vaker tegen. Eerst een stuk langs de kust: altijd mooi. Toen wat meer binnenland. Koffie gedronken bij een barretje in Moino. Door een lange tunnel moesten we voor voetgangers en fietsers. Na nog een stukje langs de kust, kwamen we in Castro-Urdiales.
Vanuit de verte te zien: haventje en kerk op een rots. En dit keer was de kerk open. Fijn!
Het was nog wel een aardig stadje. Uiteindelijk deels de route volgend (wat niet altijd door het mooiste deel van stad gaat) op zoek naar een panderia (bakker), of supermarkt.
In een bushaltehokje onze lunch opgegeten.
En daarna op naar Islares.
Toen Sonja en ik bij de hostel aankwamen dachten we: dit kan het niet zijn. Het leek maar een klein huisje. En dat was het ook, maar alles paste erin. Totaal 14 slaapplaatsen verdeeld over 2 kamertjes. En het was aardig bezet.
Onderweg waren we al 2 Duitse mannen en een Filippijn tegengekomen, die vanaf hun eerste dag op de camino samen lopen. Ook Ivan sliep daar. Er kwam nog een Duits stel bij en Miša, een jonge Tjechische, sliep bij ons 3 op de kamer. 's Avonds met zn 3 op zoek naar een plek om 'vroeg' te kunnen eten. In het plaatselijke restaurant ging de keuken open vanaf 9 uur en we werden verwezen naar de camping. Het zag er ongezellig uit, maar heerlijke paella gegeten. De beste tot nu toe 😋

Woensdag 3 april.
Na een prima nacht in de hostel op pad met Sonja. Er zat niet veel vaart in. Na 4 km koffie. De route was veel langs de weg in de ochtend. Veel gekletst en gelachen. Het werd lekker zonnig en warm. Onderweg uitgebreid geluncht, inbegrepen was een fles rosé. Das lekker, maar voor het lopen minder. Dus we zijn bescheiden gebleven. We zaten erbij alsof het vakantie was 😄, maar moesten ook nog een stuk.
Ik kreeg onderweg een appje van Joyce dat ze was aangekomen in het klooster en het modderpad overleefd had. Oh, er komt nog een uitdaging aan. En dan ineens zit je er midden in. Over een berg helling een smal modderig paadje. Links en rechts laag en dicht struikgewas met vooral veel doornstruiken. Het paadje was in het midden voorzien van vette klei, lekker voor de pottenbakkers, zoiets, maar je blijft er met je schoenen in plakken. Aan de schuine randen iets meer stevigheid. Ja, das een uitdaging. Je voeten steeds aan de schuine kant zetten en in een soort waggelgang vooruit. Sonja ging voorop en had na korte tijd haar sportschoenen al volgelopen met blup. En toen gleed ik uit. Dan denk je nog: modder of prikbosjes, maar ja, als je gaat, valt er toch niet zoveel te kiezen. Het werden de doornstruiken, een bijzonder pijnlijke ervaring. Auw, auw auw! Mijn linkerhand er vol in en half op mn linker bil/bovenbeen. Ik ben maar even blijven zitten. En heb de grootste doorns her en der uitgeplukt. Ik zat ónder. Had ook geen idee hoe ik overeind moest komen. Sonja kwam terug en we kregen de slappe lach. Dat hielp niet echt. Zij kon niet helpen zonder gevaar voor eigen leven. En daar kwamen meer wandelaars ons achterop. Een stel Ierse dames waarvan een aantal in korte broek 😳 en allen zonder stokken liepen. Nou ja, die stokken bleken ook geen garantie te geven. Van passeren was geen sprake, dat ging niet. Dus kreeg ik van alle kanten advies. Dat ik me op moest duwen/ trekken met mn stokken. Ja maar hóe dan? Mijn voeten in de zware glibberklei, omringd door prikbosjes, niemand die mij op kon trekken en dat in combinatie met mijn superlenige lijf. Hoe ga ik dat doen? 🤔
Uiteindelijk was er schuin achter mij een plekje zonder begroeiing en ben stukje opgeschoven. En het is gelukt om mijzelf overeind te krijgen. Kreeg mn stokken aangereikt en dan maar weer verder. En op een rustiger stuk de schade bekeken. Overal schrammen en rode spikkels. Sonja tot aan haar enkels onder de modder. Én nog een stuk te gaan. Tegen de tijd dat we Laredo bereikten appte Joyce dat we voor 5 uur binnen moesten zijn, omdat de vesper dan begon en er niemand was om ons binnen te laten.
Pfff, we waren er na 5 uur, en de deur was open. Dat was een meevaller. We kwamen op een kamertje met 2 stapelbedden. Samen met Magdalena, een Tjechische. Na enig gesteggel ging Magdalena in het bovenbed.
Douchen, kleren wassen. Ik constateerde dat ik onder de rode en zwarte puntjes zat. Heb met een pincet wat zitten peuteren maar dat hielp niet. Ik hoopte dat alles er spontaan uit zou komen. 😬
Had er niet veel last van dus heb het maar even laten zitten.
Om 7 uur naar de mis met blessing van de pelgrims. De eerste keer op deze tocht. Het was koud in de kerk. Sonja en Joyce bleven achterin zitten. Ik bij een paar anderen, meer voorin om de afstand letterlijk en figuurlijk te verkleinen. De nonnen zongen met gitaar. Breekbaar klonk het en simpele teksten. Mooi! Er was eucharisti en na de dienst de zegening, door een non die zich verontschuldigde dat ze slecht Engels sprak. Er was een geschreven Engelse uitleg over een bidplaatje dat we kregen, die ik voor mocht lezen. Een ieder van ons kreeg de handen opgelegd en werd gezegend voor onze tocht en ondertussen werd Bless the Lord gespeeld. Zo mooi. Ik was erg ontroerd. Misschien omdat dit de eerste keer was op deze camino en ik sowieso het religieuze deel wel mis. Ook door de gesloten kerken.
Joyce zei me dat Sonja weg was gegaan omdat ze het niet trok. Zij zat buiten te huilen. We zijn erbij gaan zitten. Hebben meegehuild. Miša kwam er ook bij. Sonja vertelde haar dat ze haar zoontje pas had verloren en Miša vertelde dat een goede vriend van haar pas was overleden en zij daarom de camino liep. Want het leven kan zomaar afgelopen zijn.
Het was goed om zo gewoon even te zitten, verder niks. En wat moet je ook zeggen.

We zijn met zn 4en uit eten gegaan. En daarna terug naar het klooster en slapen.
Ook Magdalena was terug, dus het was snel rustig op ons kamertje. Ik schrok wakker toen het bed bewoog en Magdalena soort van het bovenbed af sprong. Ok, das ook een manier. Maar ja, ik vind het naar beneden komen van een stapelbed ook naadje. M moest er 2x uit die nacht met veel gestommel. Dan had ik zelf maar boven moeten gaan liggen.

Donderdag 4 april.
We hadden afgesproken dat ik de wekker om 6.30 zou zetten, want om 7 uur ontbijt. Ik was er als eerste uit en liep te soppen door de kamer. Gatver, het staat hier blank. Mijn rugzak in de nachtigheid, mijn broek en sokken die ik vanaf het bed nonchalant richting bank had gegooid, waren deels nat. Shit.
In de douche stond een emmer met mop. Stond ik om half 7 s ochtends de vloer te moppen. Goed begin van de dag. De douche was niet nat. Mijn water en dat van Sonja was op. Uh... Magdalena kan het zijn dat jouw waterzak gelekt heeft? Magdalena was niet aanspreekbaar en toen ze eenmaal wakker was hield ze vol dat het niet van haar was. Het deed er ook niet toe maar vervelend was het wel.
Het ontbijt bij de nonnen bestond uit koffie of chocolademelk en 2 plakjes cake. Iemand zei: de eerste boot gaat om 9 uur en het is een uur lopen. Ik heb geen goede gids dus de laatste dagen hobbel ik een beetje achter Joyce en Sonja aan, wat info betreft. De route heb ik wel op mn telefoon. Het beloofde een warme dag te worden.
Prachtig om in die ochtendzon zo langs de lage duinen te lopen, een smalle strook tussen stad en strand. Zicht op bergen, duinen en zee. Het was nog een end en heb het bootje net gehaald. Laatste stuk over het strand gerend. Pfff, dat gaat echt niet met een rugzak. En dat geren was ook onzin, want bootje ging af en aan, kwartiertje varen. Maar ja, ik zat erop mét Joyce en Sonja. Joyce vertrok aan de overkant meteen door. Met Sonja in Santoña het ontbijt aangevuld bij een bakkertje.
Daarna in eigen tempo verder gelopen. We kwamen elkaar met regelmaat weer tegen. Vóór het strand bij Noja een spectaculaire klim. Wauw, dit was de pittigste en spannendste tot nu toe. Smal, steil, rotsig, gelukkig was het droog. Weet niet of ik deze klimpartij (en afdaling) met regen had aangedurfd. Bovenop: strand achter me en strand voor me. Wauw, wat een uitzicht. Beneden zat Sonja. Even gekletst, schoenen in de hand, broek opgestroopt en verder. Heerlijk dat ijskoude water aan je voeten en in de zon. Na een tijd weer even zoeken naar de route. Achteraf beter door kunnen lopen tot einde van het strand, maar ja, de route zei iets anders. Kwam vervolgens in een ongezellige, schaduwloze dus bloedhete wijk. Mijn water was op dus zoeken naar een kraan of bar. Een man vroeg of ik een probleem had. Non, gracias. Of nou ja: waar is agua? Kon hij toch nog van dienst zijn.
Een andere man liep mij tegemoet met een bamboe stok in zijn hand. Of ik hem wilde hebben: tu quieres? Het was een gift, zei hij. Ja, de duolingo lesjes komen steeds meer boven. 😊 Nee dank u. Ik héb stokken.

Valt me echt op hoe behulpzaam mensen zijn. En hoeveel mensen je bij het passeren 'buen camino' wensen.

Het laatste stuk naar San Miguel de Meruelo viel helemaal niet mee. Moe, warm en was niet vooruit te branden. Ik kreeg een appje dat het pension lekkere bedden had. Joyce had een kamer voor 3 geregeld en Sonja was er ook al. Wat lopen die meiden toch hard!
4 km vóór San Miguel nog op terrasje neergeplofd. 🥵

Het fijne van later aankomen is dat je niet op de douche hoeft te wachten. J en S waren inmiddels toe aan biertje. Ik ben een uur bezig geweest om doornpuntjes uit mn hand te peuteren met een naald, ze zijn te klein voor een pincet. Zo'n 20 stukjes eruit gehaald en nog niet klaar. Daarna vroeg gegeten bij het café restaurant bij het pension. Rond 8 uur lagen we in bed en na uurtje licht uit. 😴😴

Vrijdag 5 april
Vroeg, half 8 zonder ontbijt, vertrokken want wordt warm vandaag. Heel erg harde wind. Veel kms vandaag. En voor je het weet loop je (nieuwe?) omleidingen door dorpen die op de kaart willen en kerken die dicht zijn. Irritant, die extra kilometers met niks te zien. En er zijn hier écht veel verschillende routes in omloop. Ik heb 2 route-apps op de telefoon, er zijn regelmatig verschillen. Joyce heeft nog weer een andere die soms afwijkt en Sonja heeft boekje, soms nog weer anders.

Ontbijt bij een camping in the middle of nowhere. Joyce ging en wij kwamen. We mochten ons eigen brood opeten bij de bestelde thee. Das fijn.
Even verderop gestopt want erg veel last van mn teen. Sonja is doorgelopen.
Ik werd even later vergezeld door Martine en Claudine, de Zwitserse dames. Die ik meerdere keren tegenkwam vandaag. Het was vandaag een prachtige wandeling langs de kust, weer heel anders dan de vorige dagen. Nu lopend op de kliffen. Echt van genoten. In de verte Santander, de eindbestemming van vandaag.
Het laatste stuk over strand, de schoenen uit, want door een geul, die te breed was om te kunnen springen. Gets, en verder op de blote voeten. Het water was zó koud vandaag, heel anders dan gisteren met de zon. Het was vandaag toch stuk frisser dan verwacht. En het zand was rul. Vreselijk vermoeiend. Ik was blij dat ik eindelijk aan het einde van de strand route was. Dikke blaar (open) gelopen op mn teen. Lekker met dat zand. Gelukkig alle spullen om te plakken bij de hand. De Zwitserse dames kwamen er net weer aan. Ook klaar met het strand. En nu naar de boot, maar waar? Zij stonden te tutten en in boekjes te kijken en ik liep door. Ik kwam op een smal pad een dame en 2 heren tegen. Vanuit het niks vroeg de vrouw me wat en duurde even voor ik het begreep. Of ik Somo leuk vond. Huh, weet ik het, ik banjer er doorheen op zoek naar een boot die me naar Santander brengt. Dus zoiets brabbelde ik met handgebaar voor lopen. Ok, volgende vraag of ik Santander mooi vond. Weet ik ook niet, ben er nooit geweest.
En ineens leek ze het te begrijpen. Ook niet al te snel. ☺ Toen vroeg ze waar ik vandaan kwam: Holanda. Oh, si, ze begon te lachen en het gezelschap liep door. 🤷‍♀️

Ik zag een bootje met passagiers aan komen varen en heb flink de vaart erin gezet. In de veronderstelling dat de 2 Zwitserse vlak achter mij zaten, maar dat was niet zo. Het bootje kwam, werd uitgeladen, ingeladen met passagiers en vertrok meteen. Ik nog gebaren en zeggen dat dos mujeres er aan kwamen, maar de dame van de boot was onverbiddelijk: non!
We gingen en ik zag nog nét Claudine aan komen lopen. Mij restte nog te zwaaien. Sorry!
Het was nog een aardig boottochtje dit keer, zeker een half uur, met een tussenstop.
In Santander kwam ik aan op een kade midden in het centrum. Yo, wat een drukte. En een zwoele warmte hing er.
Mijn hostel was een kwartier lopen van de boot. Heb de kamer met 4 bedden nu voor mij alleen, blijf hier 2 nachten. Zaterdag komt er iemand bij. Het lijkt hier erg rustig. Nog een uur bezig geweest doornrestjes uit hand, bil en been te peuteren. Pfff, volgende keer heeft vallen in de modder écht de voorkeur.
Geappt naar de dames of zij samen wilden eten. Maar die hadden gekookt in hun hostel. Jammer, had ook geen zin en puf meer om alleen op pad te gaan. Mijn avondmaal werd een stuk droogbrood, zweet kaas en een handje noten. Ook goed.

Ontón - Islares 19 km
Islares - Laredo 18 km
Laredo - San Miguel de Meruelo : 19 km
San Miquel - Santander 23 km

Geschreven door An.aan.de.wandel