Ben trots op mezelf. Na al het getwijfel van afgelopen week, wat ik zou doen: wel of niet een start in Spanje, wel of niet Pyreneeën over of toch 2 dagen in St Jean PdP blijven of in Bayonne.
Ik ben de Pyreneeën ingegaan. Yes, I did it.
Vandaag 19 km 'de berg op'. Nou dat was niet zo, laatste 4 km sterke daling, maar toch. Een prestatie, al zeg ik het zelf.

En dan de herberg in Roncesvalles. Het is hier afgeladen. Slaap in een 'treincoupé' met een Duitse en een Japans echtpaar. Natuurlijk op het bovenbed 😏, oef, zo'n gedoe om naar beneden te komen.

En nu wel erg moe, bijna geen pauze gehouden vandaag. Te koud en te nat. Alleen in Orisson (3 km na de start) even koffie gedronken met Kirsty en Alexander. En even iets gegeten in een schuilhut, maar ook daar erg koud.

Veel ontmoetingen onderweg. Gérard, Fransman, Kirsty en Alex uit Zimbabwe, die alle 3 in Honto sliepen, Carlos uit Spanje, een Duitser die zichzelf iedere dag een andere naam gaf en vandaag heette hij Bruce. Een andere Duitser, Thomas. Nadette, een Franse dame, die onderweg veel foto's van mij heeft gemaakt. We weten weinig van elkaar, maar het afscheid vanavond was warm.

Ik heb vanochtend in Honto met Gérard gegeten. Alex en Kirsty waren al stapklaar, toen ik eraan kwam. En al erg veel pelgrims die langsliepen. Werd er een beetje nerveus van.
Na het eten vertrokken, na 8en, echt druk op de weg. Das echt wat anders dan de weg van Le Puy.
Gelijk in een rustig, zeg maar langzaam tempo begonnen, met kleine pasjes.
Vlak voor Honto was het meest stijle gedeelte begonnen. Dat ging door tot voorbij de gîte in Orrison. En het is dan wel klimmen, maar alles over de weg, dus niet heel moeilijk of uitdagend, maar wel klimmen.
Het regende vanochtend. Prachtig die mist, die tussen de heuvels hangt. De uitzichten waren zó mooi. Fenomenaal!
Steeds even stoppen voor een foto, en voor de adem was dat ook niet verkeerd. 😉
Tweede helft van de dag werd het een stuk kouder en natter. Tja, het werd ook hoger en hoger. En vaak was er niets meer te zien door een stevige mist. Ik had 's ochtends bedacht dat een korte broek nog wel kon. 🤔 Écht?! Met regenbroek erover ging het, maar niet erg goed over nagedacht. IJskoude wind daarboven.
Ook wel soort van gezellig, met zoveel mensen de berg op. Nog net geen file-lopen. 😆 Sommigen kwam ik herhaaldelijk tegen. Het is zo grappig om de samenhorigheid te merken (niet met iedereen, trouwens). Maar als iemand stopt of bukt, toch even vragen of het gaat. Of langslopen en hijgend: zwaar, hè?! Of even stoppen en samen met iemand het uitzicht bewonderen.
En dan al die verschillende nationaliteiten.

Het ging eigenlijk heel goed, voelde me best fit, ondanks weinig slaap. Was blij dat ik consequent mijn langzame tempo kon aanhouden en heb me niet te veel bezig gehouden met hoever nog.
En zo mooi, zó mooi onderweg, was zó blij dat ik hier aan het lopen was en dit niet geskipt heb.
Tweede helft was zwaarder, kouder, moe (geen pauze gehouden) en moest plassen. Ook wat lastig daarboven. 😒

Bij de pelgrimsontvangst in St Jean was aangegeven dat er een keus was de laatste 5 km. En één route werd afgeraden, want gevaarlijk. Duurde even voor we (groepje pelgrims die daar ook stonden te dralen) er achter waren waar dat punt precies was, niet geheel duidelijk. De keuze was een route korter en steil (de 'gevaarlijke' route) of langer en afgeraden in de mist, maar wel over de weg. Dus eigenlijk beide routes niet aan te raden. Van het groepje koos ik als enige voor de route 'niet met mist'. Pff, best pittig en de steile afgronden naast de weg waren door de mist niet te zien. Na een tijdje doemden er een paar volgers achter mij op uit de mist. Toch wel fijn dat er meer mensen liepen.
Het laatste stuk in de stromende regen. Was rond half 4 bij de herberg in Roncesvalles.

Het was er droog en redelijk warm. En héél veel mensen. De Nederlandse vrijwilliger bij de deur feliciteerde me met mijn reservering. Op mijn vraag of er veel zonder waren, zuchtte hij luid. En zonder reservering werd je naar de oude slaapzaal geleid. Was benieuwd of dat de slaapzaal was uit de film The Way. 😆

Na ruim 1,5 uur wachten waren de mensen met een wit kaartje aan de beurt. Pff, inschrijven, bonnetje voor het eten en een bed. Helaas kreeg ik een bovenbed, maar allee. Een bed is een bed.

Het eten 's avonds in casa Sabina. Mocht niet bij Kirsty en Alex aan tafel, want men moest aansluiten. De dame was onverbiddelijk. Kwam bij 3 Nieuw Zeelanders aan tafel. Echtpaar en zus. Gezellige lui, dus heb me prima vermaakt. Het eten was matig: nog steeds dezelfde keuze daar: vis of kip. En kreeg een hele vis op het bord met 10 slappe frieten. Ik barstte meteen in lachen uit en Allison, naast mij, ook. Zij was net zo dol op vissekoppen als ik. 🙃

De borden werden onder onze neuzen weggetrokken, personeel niet al te vriendelijk, hup, hup, volgende ronde. Tja, en dan is het rond 8 uur, verder niks te beleven en moe. Dus te bed. Een nacht in Roncesvalles wil je niet persé nog een keer beleven, maar ik deed het toch. 😄
Om 10 uur ging het licht uit. Daarvóór was ik al 2x naar beneden geklommen om naar het toilet te gaan. 😏 Dat heb je ervan met die koude wind op de berg.
De slaap wilde niet komen. Té moe, zere benen en heel veel snurkers. Mijn Japanse buurman kon er wat van en zíjn buur aan de andere kant van het houten wandje vond dat ook en bonkte om het kwartier om hem tot stilte te manen. Dat had natuurlijk geen enkele zin en het gebonk was nog irritanter dan het gesnurk.
Overgave.

Om 5 uur werd ik wakker, dus toch geslapen.
Om 6 uur gingen de lichten aan en vanaf half 7 klonk Gregoriaans gezang door de speakers. ☺
Ik heb geprobeerd mijn tijd te rekken want om 13.00 gaat de bus en er is écht niks te beleven in Roncesvalles. Maar de Nederlandse hospitaleros zijn vriendelijk doch onverbiddelijk: om 8 uur moet iedereen op pad zijn.

En nu zit ik mijn tijd te doden in Casa Sabina met eindeloos veel kopjes koffie. Samen met 5 anderen die ook met de bus gaan. En anderen die hier binnenvallen. Met name fietsers.
Straks naar St Jean Pied de Port, daar nog een nachtje in een gîte en morgenochtend met de trein naar huis.
Het zit erop voor deze keer.
Het was mooi!

Nog een klein vervolg.
Het vertrekpunt van de bus was vóór een ander restaurantje. Het begon te regenen en ik ben naar binnen gegaan. En tot mijn grote verrassing waren daar Jean-Luc en Anique. Het weerzien was niet al te hartelijk, heel anders dan andere keren. Anique was ronduit sjachereinig. Ze had het pittig gehad gisteren met de klim en ze was klaar met de regen en ze zei achter de rug van JL om, met een blik: ik wil naar huis, maar híj...😣
Tja.

In een stampvolle bus (komend uit Pamplona) terug naar st Jean. Ik had via internet een kaartje geregeld, was maar goed ook, want er waren maar een paar plaatsen. De weg terug was spectaculair! Steil, (haarspeld)bochtig, en totaal andere omgeving, rotsig én we kwamen door Valcarlos en Arneguy, waar ik in 2018 gelopen heb. Moest toen hele stukken langs de weg, weet ik nog, en nu van tijd tot tijd ook een wandelaar op de weg. Levensgevaarlijk, maar das nu eenmaal de route. 😏
Voelde mn maag ook een beetje, van al die bochten en het afremmen.

In st Jean begon het te storten op het moment dat we de bus uit moesten, dus snel rugzak uit het onderruim, omdoen en regencape erover. Hozen deed het!

De mensen verspreidden zich onder de luifels bij de restaurantjes. En terwijl ik daar stond te wachten tot de regen iets minder werd dacht ik: wat ga ik doen?
Een crêperie bracht uitkomst. Lekker hoor.

Ik kon vanaf 3 uur in de gite terecht en moest ook nog wat afhandelen in een andere gîte, want had dubbele boeking gemaakt. De hospitalero in gîte Makila waar ik sliep, was in eerste instantie norsig, maar wel hulpvaardig. Ik kreeg een soort bedstee, met gordijntjes op een kamer van 4. Er zat een Duitse wandelaar die niet veel zei. Ik heb mn spullen gedropt en ben weer gegaan.
Bij de andere gîte moest ik in de rij. Er stond nog een Nederlandse fietser en we hadden een aangenaam gesprek. Geld teruggekregen, was geen punt.
Weer terug naar gîte Makila. Daar was Jessie gearriveerd, een Australische. Wat een frisse wervelwind was dat. We hebben een tijd zitten kletsen. De onderwerpen vlogen van hot naar her. Ze was erg gretig, en wilde alles weten over de Camino. Ze was 21 jaar en op rondreis door Europa/wereld.
Af en toe probeerden we de Duitse Bernd bij het gesprek te betrekken, maar dat viel niet mee.

En toen kwam de hospitalero met nog een Aussi: Frank.
Een klein feestje van herkenning voor de 2 nieuwkomers. Allebei dezelfde energie. 😄
Wat een gekwek!

We zijn met zn 4en uit eten geweest. Bernd had het moeilijk met het volgen van het Engels. Hij was vooral gericht op het eten, maakte er foto's van, stuurde het naar zijn familie (hij liet foto's zien van een bloedmooie Thaise vrouw en 2 dochters) met de quizvraag welke van de borden zíjn bestelling was. 😄
Zijn obsessie voor eten was opvallend omdat hij die middag had verteld dat hij de camino vooral liep om af te vallen. Of misschien was de obsessie toch wel heel logisch. 🙃
Ik probeerde hem af en toe bij het gesprek te betrekken en toen dat niet zo lukte, vroeg ik hem af en toe iets in het Duits. Het was nogal éénrichtingsverkeer. Nouja, en de andere 2 gingen erg in elkaar op.

Laatste nacht in saint Jean. De volgende ochtend hadden Jessie en Frank nog geen haast en zijn we koffie gaan drinken. Hevige gesprekken oa over tattoo met betekenis van Frank. Daarna hebben ze me op de trein gezet en uitgezwaaid. Zo lief!
Honto-Roncesvalles 19 km

Geschreven door An.aan.de.wandel