Woensdagmiddag 15 mei vertrokken uit Conques. Eerst een afdaling, nog verder naar benee en héél steil. Langs de benedenrand van het dorp. Lopend al haast niet te doen, laat staan met fiets, ook met auto geen pretje of als je op leeftijd bent. Als ik er zou wonen zou ik binnen blijven! Maar ook het laatste stukje van Conques is nog mooi.
Ik kwam onderaan bij een weg en zag dat ik niet rechts mocht, dus maar links. Na een stukje lopen nog geen rood-wit teken. Ik liep een huis voorbij waar een jonge man een bakkie zat te drinken. Na zo'n 200 m lopen dacht ik: het klopt niet. Gekeken op de app: ik had moeten oversteken, meteen na de afdaling. Ik terug. Ik kwam de man weer voorbij. Ik vroeg in mijn beste Frans hoe de chemin liep. Hij vroeg of ik ook Engels sprak. Ik moest idd oversteken en dan ook meteen een brug over. Hij hoorde aan mijn accent dat ik Nederlandse was. Hij was Engels dus en ik vroeg of hij hier woonde. Hij vertelde dat hij dit huis had gekocht van zijn neef en bezig was het te verbouwen tot een chambre d'hotes. Het leek me een heerlijk plekje. Bij al te heet weer duikt hij zo achter in de rivier (Doudour, zijrivier van de Lot) Ik werd wel nieuwsgierig wat hij hier nu echt deed en hoe betaalt hij zijn bestaan? Toch maar niet gevraagd.
Na een babbeltje weer verder: de brug over en meteen stijgen. Tjonge jonge, wat is dat toch op deze chemin? Er is bijna geen enkele stijging of daling die een beetje geleidelijk gaat. Alles vrijwel rechtomhoog de berg op en af. Een mooi pad hoor, dat wel. Maar ook weer rotsig en boomstronken. Boven een prachtig kapelletje, met een niet te ontlopen touw in de deuropening. Binnen lag een briefje dat je mocht klingelen, maar rustig trekken. Na mij kwamen er verschillende mensen boven. Alle mannen hingen meteen aan de klok. Ik heb daar rustig een broodje gegeten. Achter mij een fantastisch uitzicht op Conques.
Een van de mannen vroeg of ik al gebeld had. Ik zei nee en hij zei dat ik wel moest, volgens de traditie, om de monniken in Conques te laten weten dat ik 'het gehaald had': de klim naar de kapel. Hij vroeg of ik een foto wilde maken van zijn touwtrekkerij. En daarna hij van mij. Er klonk maar een bescheiden klingeltje. Ik kreeg de swung niet echt te pakken. Hij heette Michel (Fransman) en ging óók naar de gite communal (van de gemeente) in Nouillac, net als ik. "Dan zien we elkaar dáár", zie hij en even later stoof hij verder de berg op.
Het was heerlijk weer en na deze klim werd het dalen en klimmen wat afgewisseld. Het was niet al te ver naar Nouillac. Daar aangekomen eerst naar de bar/restaurant verderop in het dorp, om de zaken te regelen en papieren lakens op te halen.
De gite was een beetje onverzorgd, zal ik maar zeggen. Een onbeheerde gemeentelijke gite, niet lekker schoon ofzo, maar olé. Ik sliep met een Francaise, Charlotte op een kamer. Verder nog 5 mannen in de gite. Na installeren en douchen een biertje gedronken bij het restaurant en daar kwamen Kees en Arianne ook, die in een chambre elders in het dorp sliepen. Charlotte kwam ook op het terras en met haar gekeken waar we de volgende dag konden slapen. Een tijd zitten praten met Michel (de klokkenluider) over het hoe en waarom van het lopen van de camino en over problemen thuis met zijn dochter van 27, die 5 jaar geleden er vandoor was gegaan met een drugsverslaafde man, nooit meer iets van zich heeft laten horen en nu vlak voor zijn vertrek weer was thuisgekomen.
Daarna eten in het restaurant met 4 Franse mannen. Mmmm
Het was wel amusant. In eerste instantie probeerden ze wel langzaam te praten en te checken of ik het begreep, maar de discussie laaide af en toe stevig op en dan was er geen aandacht voor mij. Natuurlijk ging het over politiek, over de zinloosheid of niet van in en export. Ze hebben een heel tijd gesproken over de export van aardbeien uit Bretagne, voorzover ik het goed heb verstaan. En het ging er af en toe pittig aan toe. Ook monarchie versus republiek kwam aan de orde. Moest ik ons koningshuis nog verdedigen. En Europa niet te vergeten. Europa was gewoon belachelijk, kost alleen maar geld. En ondertussen moest er ook nog gegeten worden, want we kregen een bord vol heerlijk eten, anders dan anders. (Quiche lorraine, stukje brocoli taart, een enorme schep soort stampot met vis, salade met geitenkaas. 😋)
Een van de mannen heette Thierry. En ik had de associatie met onze politicus. Toen ik zijn naam noemde werd er hard gelachen. Baudet betekent namelijk ezel in het Frans. En dat vond ik nou ook een goeie grap. Dat geeft weer een andere kijk op een politicus die speeches in het Latijn houdt.
Op de terugweg naar de gite met Michel nog even de kerk ingelopen. Die zijn hier gewoon open en dan in de avond speciale verlichting in de kerk. Mooi hoor!
Charlotte lag al in bed toen ik terugkwam. De 4 mannen in de kamer naast ons hebben nog lang liggen beppen...ging vast niet meer over aardbeien.

De volgende dag, donderdag 16 mei naar Livinhac, ongeveer 15 km. Onderweg iets gegeten aan de rand van stad Decazeville. Net als de naam al doet vermoeden : niets aan. Ik ben de stad niet in gegaan, het centrum was best een eind van de route af. Na een steile afdaling kwam ik uit aan de rand van de stad, waar een groezelig uitziende bar was. En inderdaad. Ik bestelde een cheeseburger, maar deze was niet om door te komen. De koffie was ok. Alles binnen in een grauwgele doorrookte staat en kon een frisse schoonmaak en opknapbeurt gebruiken net als de eigenaar, die er rondliep alsof hij het leven niet meer zag zitten. Wat misschien ook wel zo was. Toen ik vertrok en de straat overstak liep hij naar buiten en riep me iets na. Ik begreep het niet, maar vermoedde wel dat het over de route ging. Ik volgde de streepjes, dus brabbelde iets terug, vroeg nog ok? En de baas verdween weer naar binnen. Na de steile klim omhoog kwam ik erachter dat ik hier al geweest was. Merde!! (shit) Ja, de GR 65 staat in 2 richtingen aan gegeven en die uitgebluste kroegbaas was nog zo aardig geweest om mij te waarschuwen. Ik weer naar benee en vrolijk zwaaiend langs de bar. Pfff! Fijn dat richtingsgevoel van mij.
Na Decazeville weer een stevige klim omhoog. Het went nog niet echt. Tellen helpt soms en vooral niet omhoog kijken.
En uiteindelijk kom ik er toch. Het is ook een kwestie van accepteren dat ik niet zo snel ben en dat mijn conditie blijkbaar niet verbetert.
En dan Livingac-le-Haut, prachtig gelegen aan de Lot. Ik heb de rivier al even gemist. Heerlijk om zo aan te komen lopen met mooi weer. Ben in een fantastische gite terecht gekomen: La vita è bella. Het wordt gerund door Andrea. Andrea is een erg aardige, zorgende man. Met mooie donkere ogen en een volle grijze haardos en nog niet zo oud. 😍 Een Italiaan en van alle talen en markten thuis, geloof ik. Hij is gek op Nederland en spreekt ook een paar woorden. Erg open persoon. En hij heeft een heel fijn oud en fleurig huis in Livinhac le Haut. Er is een salon du thé/winkeltje naast. Alles even oud en schattig. Er hangt hier een hele fijne sfeer. En alles bio. Ze waren eerst met 2, maar ik begrijp van de andere bezoekers dat Andrea nu alleen is. Hij heeft hulp van een Duitse dame die enkele weken vrijwilliger is hier. Want wat een werk in je eentje!! We hebben bijvoorbeeld hier allemaal een bed met echte lakens en dekbed. Slaapzakken mag je niet gebruiken. Misschien ook wel tegen de punaises ( bedwantsen, ja die heten hier echt zo). En er zijn wel wat regeltjes, het is ook een oud huis met de nodige kwetsbaarheden. Er hangen her en der bordjes met vriendelijke instructies. Doet me denken aan Giethoorn en de briefjes vroeger van tante Dafke.
We aten vanavond heerlijke pasta, sla met kaas en chocolademousse toe. Bij het toetje had hij van fruit een smiley gemaakt, schattig. Afvallen tijdens deze wandeling gaat echt niet lukken. Alhoewel het erg verschilt wat je te eten krijgt en hoe lekker het is. Het eten was in een aparte kamer, met een piano en andere instrumenten en het hoofd van Julius Caesar ? erop.

En dit alles in het gezelschap van 2 Amerikanen: Matthew and Anthony. Ik heb in notedop hun geschiedenis gehoord, die nog niet zo lang is. Vanochtend onderweg heb ik hen ontmoet. Ik liep met Michel uit de gite, hij zag hen zitten bij een picknicktafel en wilde dat ik meeliep naar hen. Het weerzien van de mannen was met een ferme hug en hij stelde mij aan hen voor. (Het bleek ook een manier om mij in ander gezelschap achter te laten, omdat hij alleen wilde doorlopen. 😉 Nou ja, dat kan ook anders, gewoon zeggen, maar dit is ook een manier.)
De één komt uit Texas, de ander uit California. Ze lopen grote afstanden en hebben flinke rugzakken; met oa eten.
In de salon bij de gite in Livinhac kwam ik ze weer tegen (ze hadden die dag gelopen wat ik in 2 dagen doe) Matthew vertelde me meteen een soort beknopte reden/levensloop. Hij was pastor (nu weet ik niet wat precies de betekenis is van dit woord, pastoraal medewerker, dominee?) geweest voor een aantal jaren, hij lag nu in scheiding en had zijn vrouw en kinderen verlaten. Hij was naar een vriendin gegaan aan de andere kant van de US en zij had hem in contact gebracht met Anthony. Anthony is vegan en nogal streng in de leer. Anthony was al van plan een wandeltocht te gaan maken omdat hij ook "issues" heeft in zijn leven. En hij heeft in Frankrijk gewoond en spreekt vloeiend Frans. Hij heeft Matthew uitgenodigd met hem mee te gaan. Hij en Matthew doen beiden concessies, maar Matthew heeft het duidelijk het zwaarst. Het regime van Anthony is nogal pittig. Ze eten dus alles 'plantbased' en Matthew heeft de alcohol en cannabis afgezworen. Voor Anthony is het belangrijk dat hij lichamelijk echt afziet, want dan gebeurt er pas iets in zijn hoofd, vertelde hij mij. Dus minimaal 30 km lopen per dag. En iedere dag om 6 uur starten. En Matthew gaat met hem mee. Oef!
Anthony houdt een vlog bij op youtube: spiritually trucking along. Er is een kort filmpje: dinner by Andrea. Sta ik ook op. 😊
En verder gezelschap van Charlotte, met wie ik gisteren op een kamer sliep en die gisteren gelijk voor mij hier ook geboekt had.
Verder nog een vader en dochter uit Marseille en nog laat is een jong Duits stel binnen gekomen. Met eten kwam er een Duitse vrouw bij die elders sliep.

De afstand Livinhac Figeac is 24 km. Dat is gewoon te ver voor mij. Donderdagavond belde ik naar een van de weinige chambre d'hotes die ertusssen liggen. Maar die was 'définitivement fermée', gesloten dus. Zoals meerdere gites op de route. Andrea heeft me een adres in Saint Felix gegeven. Chez Thierry. Volgens Andrea een goeie plek.
Het lijkt een soort particulier adres, niet officieel, een soort airb&b adres. Ik ga het zien. Zo leuk als hier kan het niet worden!!

Geschreven door An.aan.de.wandel