Vrijdag 29 maart
Wat een stad, Bilbao. Vrijdag, ondanks de regen werd ik er al warm van. En wat dat dan is?
Er hangt een fijne sfeer, tja, nog zoiets vaags en subjectiefs.
Mijn verblijf was in een erg hip hostel. Op een drukke plek in de stad. Heel erg veel mensen daar, vooral jong. 🥳 Had via booking 2x apart een nacht geboekt, in 2 verschillende kamers, (tja besluiteloosheid blijf ik een extra dag of niet) en het meisje van de balie regelde een vrouwenkamer waar ik 2 nachten kon blijven op een onderbed! Heel fijn. Een prima verzorgd hostel. 3 stapelbedden op een kamer, soort ingebouwde bedden, alleen open aan de voorkant. Met een gordijn voor ieder bed en een grote la op de grond voor je spullen. Met 6 personen een badkamer en toilet. Luxe!
En ook wel onpersoonlijk. Iedereen verstopt zich achter de gordijnen.
Kleding wassen kon op de zesde etage. Daar was ook de ontbijtruimte. En daar zaten Esther en Gerdie met hun vriendin Francis uit Amerika te wachten tot hun was klaar was. Ha, ook in Bilbao is de pelgrimswereld maar klein. Er zat nog een Amerikaanse te wachten met haar was en we sloten een deal dat we een was en droger gingen delen. Maar ja, dan kun je ook 2 x 45 minuten niks. Buiten op straat klonk muziek: een Paasprocessie, hoorde ik. Jammer dat ik dat nou weer mis!

Tegen 8 uur was de was klaar en soort van droog en in mijn up uit eten gegaan bij een tentje in de buurt, er waren er genoeg. Er was één en al spraakverwarring met de dame van de bar. Ze was allervriendelijkst en legde de Spaanse menukaart in rap Spaans uit. Ik herhaalde af en toe een woordje dat ik begreep. Ik vroeg met handgebaren of het grote porties waren. Ze liet me een foto zien van een bord eten. Dat viel mee. Ik koos vis en vroeg om een kleine salade en toen ze weer van alles ging opnoemen zei ik snel: tomates. Dat is bekend. Ze ging overleggen met de kok (wat ik al eigenaardig vond) en kwam terug met een stralende lach. Ja hoor, komt voor elkaar. En toen kwam ze aanzetten met een megasalade, met alles erop en eraan. En na 10 min kwam de vis erbij. 😳 Het werd met een stralende glimlach geserveerd, 2 borden vol. Ik zei nog met een klein stemmetje, ja maar das geen kleine salade. Slikte het half in. Ze leek zo trots dat ze mij begrepen had.
En ik heb mn best gedaan met eten, maar het was echt veel te veel.

Terug in de hostel tegelijk met een kamergenoot. Het was nog net voor 10 uur en iedereen leek al op één oor te liggen. Fijn, een rustige kamer.

Zaterdag 30 maart
De volgende ochtend uitgebreid ontbijt in de hostel. Zag daar bekenden en ben aangeschoven. Duitse Andrea, Nederlandse Anke en Engelse Ian (de man die paar dagen geleden zo laat aankwam in de herberg). Hij ging naar huis, Anke liep vandaag verder, Andrea nam de bus naar de kust en pakt daar de route weer op. En ik ging Bilbao verkennen.

Een stralende stille zaterdag. Heb genoten van het geslenter door de stad. Vooral door het oude centrum. Mooie gebouwen, heel veel winkels. Langs de Jacobskerk/ kathedraal. Dicht natuurlijk. In de middag naar het Guggenheim museum. Er was nog een ander kunstmuseum dat door meerdere mensen werd aanbevolen. Dat bleek zelfs gratis, maar geen kaartjes meer met de Paasdagen, zei internet.
Ok, op naar het Guggenheim. Wat een gebouw!!! Dat alleen al.
Alles aan het Guggenheim is groot. Het gebouw zelf, de expositieruimtes en dan natuurlijk ook de (meeste) kunst.
De grootste indruk maakten de metalen platen waar je tussen en langs kon lopen, als een soort doolhof. Omdat ze schuin stonden werd je er ook nog duizelig van. Ik herkende deze kunst van museum Voorlinden, daar staan er ook een paar. Het is kunst van Richard Serra. Petra appte dat de man afgelopen week was overleden.
Om die zaal vanaf een balkon te overzien was ook zeer indrukwekkend. Er was een film hoe de expositie tot stand was gekomen. Wat een enorme klus!
Ik heb 2,5 uur in het museum doorgebracht. Een unicum: zolang in een museum!! 😄 Genoeg interessants te zien. En ook volkomen onbegrijpelijke kunst, zoals in ieder museum. Zie vooral de foto's.
Op de terugweg naar de hostel zag ik dat een straat was afgezet door politie. En toen hoorde ik de trommels. Misschien vanavond weer een processie? Ja dus. Voor ik het wist stond ik eerste rang. Wow! Best indrukwekkend, door de trommels, de muziek (blazers, niet alles even zuiver) en vooral de kostuums/gewaden die ze dragen met Kukluxklan-achtige punthoeden met alleen openingen voor de ogen, de blazers ook een opening bij de mond. Het ging stapvoets in een lichte waggelgang. Helemaal voorop een kruisdrager en per parochie een vaandeldrager en andere kleur kostuum. Een beeld van Christus werd gedragen en van Maria. Vooral de laatste was zwaar en had véél dragers.
Sommigen liepen op blote voeten. Een soort boetedoening? Het duurde denk ik wel een uur voordat alles voorbij was.

Het werd al laat. Snel terug naar de hostel, een extra jas gehaald en daarna Marcel opgezocht die in een hotel in het centrum verbleef en we hebben samen gegeten. Hij had ongeveer de hele dag in het hotel doorgebracht, behoefte aan rust en niet aan drukke stad. Ja, dat kan ook. Was gezellig om hem weer te zien en het afscheid na 10 dagen samen te zijn opgetrokken. Hij had zijn wandelplan aangepast en vertrekt volgende dag met bus naar Santander en loopt vandaar verder en gaat de camino Primitivo doen. Daar is het hoog en koud. Komt die dikke, zware anorak van hem toch nog van pas. 😉

Op de terugweg naar de hostel liep ik verkeerd en was ineens in een veel minder plezierig buurtje. Oeps, doorlopen en snel naar de grote straat. Dit keer was ik niet de laatste die thuiskwam op de kamer. Maar gelukkig deed iedereen zachtjes.

Zondag eerste Paasdag, 1 april.
Bij het ontbijt trof ik Diana, de Amerikaanse van paar dagen geleden. Das een stuk gezelliger eten. Daarna spullen pakken en uitchecken.
Ik was in twijfel wat ik zou doen. Eigenlijk wilde ik naar een Paasviering. De grote viering was om 12 uur in de Jacobuskerk. Das laat. Of nog een dag in Bilbao blijven? Ik ben naar de Jacobuskerk gelopen om te kijken of die open was. Nope.
Toen zag ik op internet dat er in een andere kerk in het centrum een dienst was. Ik erheen, was nog 3 kwartier te vroeg.
Het was een eucharistie viering, met zo'n 30 aanwezigen en afwisselend in 3 talen: Spaans, Baskisch en Latijn. Geen uitbundig Paasfeest, maar toch blij dat ik er was en nog iets van Pasen heb meegekregen.

Daarna nog een bakkie koffie en lopen.
De route de stad uit, langs de Nervión rivier was in het begin prachtig. Nog een keer langs het Guggenheim.
Verder de stad uit was het niet bijzonder, zoals verwacht. Wel fijn om langs het water te lopen. Zo'n stuk niemandsland, wat industrie, soms woongebied maar niet de beste wijken. Dan ineens weer nieuwbouw. Vervallen fabrieken en huizen, een vuilverbranding aan de overkant. In een van de wijken ben ik nog een kroeg ingedoken, want toe aan plaspauze. Dan ook maar een drankje en een pintxos 😋. Dat was meteen de lunch. Die pintxos kan ik de hele dag wel eten. 🤭
Met regen werd het er niet beter van. Natte en deprimerende wandeling. Maar niks te klagen, liep tenslotte niet te glijen van een steile helling.

Portugalete naderde. Mooi stadje, zo te zien. Ik zag een bootje over steken met passagiers, van de ene oever naar de andere, net als in Pasaje. En daarachter de Rotterdamse Hef, maar dan in het rood. Een feest van herkenning! 😉 Deze heeft Eiffel gebouwd, hoorde ik later.
Via de Hef kon men ook oversteken. Via een soort pont/lift die met kabels er aan hing. Wauw! Voor 55 cent naar de overkant. Zag toen ik aan de beurt was dat auto's ook meegaan. Een geheel nieuwe ervaring. Ging snel en soepel.

Aan de overkant, nog steeds in de stromende regen een slaapplek gezocht. Er waren 2 herbergen en een pension volgens mijn boekje. Ik twijfelde tussen een pension, met een eigen kamer of weer een slaapzaal. Ok, het werd een herberg. Omdat ik dacht dat het na Bilbao rustig zou worden had ik niet gereserveerd.
Bij de herberg buiten hing bij de bel een bordje 'completo'. Dat zal toch niet, dacht ik.
De meneer binnen wist mij te vertellen dat het echt vol was. Huh, 30 bedden vol!?!
Met wie dan?
Ik mocht wel van het sanitair gebruik maken. Natte boel uit en dan op mn gemak bedenken hoe nu verder.
Boekje erbij en het pension gebeld. Snapte niet veel van wat de meneer zei, maar begreep het woord completo. Nee, kannie waar zijn!
Ok, er is nóg een herberg. Gebeld: de dame die opnam zei me in het Engels dat ik niet de herberg maar de VVV aan de telefoon had. En by the way, de herberg is dicht. Oh, een lichte paniek kwam boven. Ik ga écht niet verder lopen door dat zeikweer. En trouwens de volgende plek is nog zo'n 7 km. Te ver.
Mevrouw van de VVV zei dat er nóg een hostel was en ze gaf me het nummer. Gebeld: de meneer deed erg moeilijk. Waarom ik niet in een herberg kon slapen. Ik zei: Alles is completo! Toen mocht ik komen. Na 10 min lopen was ik er. Een alleraardigste meneer, die me in gebrekkig Engels te woord stond. Hij nam de hostel van zijn zoon over, die nu op vakantie was. En hij vond 4 gasten genoeg (er was plek voor 10), anders werd het hem te veel. Ik was nummer 4. Er waren 5 stapelbedden met gordijntjes. Een gast lag in bed, een vrouw zou 's avonds om 10 uur komen en na mij kwam nog een Duitse man, Ivan, die vanaf hier gaat beginnen aan de camino. De andere meneer, Jose-Ramon zei vlakbij te wonen(?) en in Bilboa te werken. Mm, hij spreekt alleen Spaans en is helemaal slecht te verstaan omdat hij tandenloos is. Hij lijkt er al een poosje te verblijven, want had het over Hollanders en Duitsers die hier regelmatig slapen. Brr, wonen in zo'n ongezellige hostel? Maar ja, beter dan op straat. 😏

Maandag 2 april.
De hostelmeneer kwam om half 8 het ontbijt klaarzetten. Emma, een Engelse dame was ook wakker en pakte haar rugzak in de gezamelijke ruimte in. De man ging op de enige bank in de ruimte zitten en zat te kijken hoe wij ons ontbijt weg werkten. Beetje babbelen met Emma over de camino.

Op pad naar Ontón, daar een bed gereserveerd in een herberg, 😊. Het was fris en er stond een stevige wind. Eerst nog een ommetje door het stadje naar een uitkijkpunt bij de kerk en uitzicht over de brug. Daarna écht op pad. Ik was Portugalete nog niet uit of ik zag Joyce lopen. Een Nederlandse vrouw met wie ik in albergue Andiketxe geslapen heb en vaker onderweg tegengekomen. Ze was zó blij me te zien want was 'iedereen' kwijtgeraakt.
Samen op pad in een steviger tempo dan ik gewend was. Gelukkig weinig hoog laag.

Een paar kilometer verderop kwam Sonja erbij. Joyce had mij van hun eerdere ontmoeting verteld en het schokkende verhaal van Sonja. Joyce dacht dat zij inmiddels voor ons uitliep, maar niet dus. Sonja is een jonge Duitse vrouw. Zij had een vriend en samen met hem een zoontje. De relatie ging uit en vlak daarna heeft hij zichzelf en hun zoontje van het leven beroofd met een auto-ongeluk.
Dat is ruim een half jaar geleden gebeurd. Samuel was 2,5 jaar.

Ja, daar wordt je stil van en ook best lastig als je iemand ontmoet en dat verhaal al weet.

Bij de kust aangekomen heb ik Joyce gedag gezegd, want zij liep me echt te hard. Dit bleek ook voor Sonja te gelden dus wij zijn op ons gemak verder gelopen. Bij het strand liet Sonja haar tranen de vrije loop. Ze vertelde over haar zoontje die gek was op het strand en water. Ik vertelde haar dat Joyce mij verteld heeft wat er gebeurd is. Ze zei dat ze kort na zijn overlijden weer is gaan werken en doorgegaan met leven. En dat dit nu tijd voor haarzelf was, om te rouwen, te verwerken. Ze wil de zware steen die ze meedraagt verlichten. We zijn samen verder gelopen, soms in stilte, soms pratend, dan weer in tranen. Ik kan niet anders dan meehuilen bij zoveel verdriet. In een volgende strandplaats wat gedronken en gezocht naar de kustroute, maar die bleek afgesloten.

Rond 4 uur kwamen we in Ontón aan. Kregen een warm welkom van Daniël, de gastheer. Uitleg over hoe het werkt in de herberg. Een grote slaapruimte met een stuk of 8 stapelbedden plus nog een kleine slaapkamer. En veel mensen. 16 in totaal. Een sobere, simpele herberg met een hartelijke gastheer. Buiten een bankje in de zon. Biertje erbij. Ivan kwam ook aangelopen. Kennisgemaakt met Danny, een Italiaan van oorsprong die in Kaapstad woont en de Camino op de fiets doet. En nog 2 Franstalige Zwitserse dames die niet zo spraakzaam waren. Toen het begon te regenen naar binnen. Een lange filosofische monoloog van Daniël aangehoord over de Camino die ik maar half kon volgen. Aan tafel met Sonja en Kristien, een Vlaamse die met haar vader Filip loopt, zitten snotteren omdat Kristien vroeg aan Sonja of ze kinderen had en Sonja haar vertelde over Samuel.
Er kwam een groep van 6 luidruchtige Spanjaarden (van Mallorca) binnen en toen was het gedaan met de betrekkelijke rust. En weer zo verdraaide koud binnen.
Om 8 uur eten: salade, pasta en flan. Met zn allen in de kleine ruimte. Daar warm je weer van op. Nog even nakletsen en hup naar bed. Het duurde even voor 16 mensen in bed lagen en het licht uitkon. Ik had een dunne extra deken en kon eerst niet slapen van de kou.
Daarna veel geluid, gesnurk in alle toonaarden. Ik lag prima en besloot mij niet te ergeren. Af en toe een oog dicht gedaan. Vanaf 4 uur ging de één na de ander naar toilet, vóór 6en ging er een nutteloze wekker af, want niemand stond op. Om half 7 de eersten die uit bed gingen en inpakgeluiden. En daarna de drukte van een ontbijt met 16 mensen. Een nieuwe dag is weer begonnen.

Wat nog meer:
Phpd: de kleine tenen gaan weer beter, blaar is verdwenen. Rugpijn minder, ligt echt aan hoe de rugzak zit. Ik ben blij en dankbaar dat mn lijf het zo goed doet en volhoudt.
De conditie is langzaam vooruit gegaan wat betreft klimmen. Maar dat stopt ook meteen nu het minder heftig is qua hoog en laag. Men zegt dat het moeilijkste stuk (voorlopig) geweest is.

Het alleen lopen is nog niet erg gelukt. Dat gaat zoals het gaat en is goed zo. Er komt nog gelegenheid genoeg.

Rust in mijn hoofd, dat wisselt. Ben helemaal niet bezig met werk, daar ben ik blij om.

Het gevoel van onrust en ontheemd voelen is weg, na een paar dagen gelukkig al. Ik geniet erg van het landschap, het buiten zijn, de mensen die ik tegenkom en Spanje. Ik ben 'op mn plek', hier en met het lopen. Ik dacht er kan niets op tegen mijn liefde voor Frankrijk, maar dat is aan het veranderen. 😊

Bilbao - Portugalete 15 km
Portugalete - Ontón 17 km

Geschreven door An.aan.de.wandel