Lieve mensen,
Ik zit te genieten in de tuin van een klooster in Rabanal del Camino. Er is real English tea with milk and biscuits geserveerd door de Engelse volunteers.
De zon schijnt en overal zitten groepjes mensen. Ik hoor Duits, Frans en Engels om mij heen en nog iets Aziatisch. En er zijn ook een paar Denen. Een Taiwanese jongedame is bezig iemand soort Reiki te geven.
Lekker rustig and peacefull.

Mijn rugzak was hier niet geaccepteerd. Omdat de herberg relatief klein is, accepteren ze alleen mensen die met eigen rugzak lopen, zodat zij niet teleurgesteld worden als ze na een relatief zwaardere tocht (dan de mensen die zonder lopen) aankomen. Ik mocht alleen blijven als ik "injured" was. Nou ja, ben niet gewond, maar toch wel een reden, al voelt het raar. Er werd verder niet naar gevraagd. Alleen óf ik gewond was. Samen met 1 van de vrijwilligers mijn rugzak in een andere herberg opgehaald.

De afgelopen week heb ik erg genoten van alles. De omgeving is weer meer interessant geworden en op een paar zeer bijzondere plaatsen geweest. De laatste paar wandeldagen waren erg mooi. Vandaag heerlijk in de zon, veel vogelgeluiden, krekels, hele kleine felgekleurde vlinders, rondcirkelende ooievaars (ciqueña), ooievaarsnesten op kerktorens. En het laatste stuk wandelen, licht omhoog, op rotsachtig pad met stenen en boomstronken. Eindelijk weer meer uitdagend lopen ipv de aangelegde paden. Op de één of andere manier krijg ik er energie van.

Vanuit Léon gelopen naar Ocinas de Valdacinas, een gehucht van niks met een prachtige nieuwe herberg. Slechts 4 stapelbedden en een 2 persoonskamer.
Een deel van het huis was 200 jaar oud. En nog niet gerenoveerd. Een prachtig oude binnenplaats. De albergue was nieuw, maar in oude stijl. Met huiskamer, keukentje/bar en eetkamer.
Olga, de hospitalero, was lief en bescheiden. Ik was de eerste pelgrim van die dag en kreeg gezelschap van een Italiaanse man van 29 jr, Daniele, die die dag zijn camino begonnen is met lopen vanuit Léon.
Er werd voor ons gekookt en na het eten pakte ik een gitaar die daar stond, maar zelfs het enige liedje dat ik uit mijn hoofd kende van John Denver wilde niet lukken. Daniele bleek wel te kunnen spelen, dus met hulp van de accoorden, opgezocht op internet en even prutsen met het kleine beeldscherm van de telefoon, hebben we heerlijk zitten zingen. Olga werd er blij van: muziek in haar herberg!!
Zij filmde ons en zou het op facebook zetten, als reclame voor haar herberg! 😀 Een erg fijne plek en het bracht mij weer op wilde ideeën. 😄😄

De dag erna met Daniele gelopen. Het landschap veranderde meer en meer. Niet meer de inmense vlaktes. En we constateerden beiden: de bergen met hun besneeuwde toppen komen meer en meer dichterbij.
Ik kan mij er erg over verwonderen hoe snel dat gaat. Eigenlijk vind ik lopen in het algemeen daarom niks: het schiet niet op, je komt 'nergens' of het duurt veel te lang. Hier lijkt alles anders en zie je die enorme bergen met hun besneeuwde toppen iedere dag dichterbij komen. Ook als je maar kleine afstanden loopt. Andersom: ik kom dichterbij de bergen.
Ik weet niet wat het is, maar ik vind het een machtige ervaring. Gewoon door te lopen, de ene voet voor de andere.

Die avond overnacht in Albergue Verde (spreek uit berde, betekent "Groen") had ik als tip van iemand onderweg gekregen. Waardevol, die tips!
Fijne herberg, gerund door een soort goeroe. Relaxte sfeer, heerlijk vegetarisch eten, yoga/meditatie vóór het eten en heel veel liefde 😉.
En een bijzonder grappige hospitalero (de goeroe) die Engels sprak met een vet Spaans accent inclusief alle 'v' s uitgesproken als 'b' s. Dus een dorp is geen village maar een billage.
Ik heb meteen gevraagd of ik een extra dag mocht blijven en dat kon. Dus 2 avonden genoten van de yoga, het zingen voor het eten (dank aan het universum, dank aan de aarde, de boer en het bestaan in het algemeen voor het eten) het heerlijke eten en de fantastische uitleg van de goeroe over het waarom van het lopen van de camino naar het westen. Heel bijzonder.

Inmiddels had ik last gekregen van mijn tandvlees en daarna van een kies. Mmm. Van een vrijwilliger salie en tijm gekregen om op de zere plek te houden of op te kauwen.
Die dag naar Astorga gelopen en onderweg gebeld met de verzekering wat te doen, want ik voelde wel dat dit geen kleinigheidje was. Volgens de dame moest ik eerst naar een medische post, net als de vorige keer in Burgos. Zucht. In Astorga eerst naar een herberg gegaan en te weinig fut om nog op zoek te gaan naar een medische post. In de herberg kon je je laten masseren oa reflexzone massage. Dat leek me wel wat. De dame heeft mijn voeten goed te pakken gehad. Ik vroeg haar advies over een tandarts. Dat had ze niet. Wel voor de pijn. Ze had een restje kruidnagelolie. Ze zei: ik begreep al niet waarom ik het mee had genomen want ik gebruik het eigenlijk nooit. Voor mij dus, ik mocht het hebben. Oef, sterk spul hoor. 1 drupje en mijn mond stond in brand, maar het verdoofde goed.
Later bij de apotheek pijnstillers gehaald en gevraagd naar een tandarts.
Daarna uit eten met Emma uit Barcelona die op het bed naast mij sliep in de herberg. Veel via de vertaalapp.
De volgende ochtend een hotel geboekt en mijn rugzak daar gebracht en vervolgens op zoek naar een tandarts. Ik had weer een verhaaltje met google translate gemaakt.
De assistente van de tandarts maakte duidelijk dat er geen tijd was voor mij. En verwees mij naar een andere, om de hoek. Daar was ook een assistente, ze vertelde dat de tandarts op cursus was, maar ze wilde wel even kijken. Moest eerst een hele lijst invullen met gezondheidsvragen. Ze vertelde dat een consult gratis was. Ze heeft foto's gemaakt en haar conclusie was: geen infectie maar een gaatje. Haar advies: pijnstillers nemen en bij thuiskomst naar de tandarts. Ik probeerde nog uit te leggen dat een gaatje anders voelt, maar ja, in het Spaans...😞

Ik naar het hotel. Daar gevraagd wat te doen. De hotelmevrouw gaf aan dat zij met een gebitsprobleem altijd naar Ponferrada (grotere stad) gaat en een secund opinion vraagt. Oh.
Voor nu was de medische post toch niet zo gek, want daar zou ook een tandarts aanwezig zijn. Maar niet op vrijdag, zo bleek.
Het had toch zin om naar een dokter te gaan volgens de dame achter de balie aldaar en ik heb het braaf gedaan. Ik heb ruim 2,5 uur totaal gewacht op een secretaresse en vervolgens een dokter. Die had het natuurlijk heel snel gezien: geen infectie, wel naar de tandarts. Zuchterdezucht! En ik kreeg een adres mee. Ik weer terug gelopen naar het centrum. De tandarts bleek niet aanwezig: siësta.
Toen was ik er helemaal klaar mee.
Terug naar het hotel en ik barstte in tranen uit. De dame achter de balie was alleraardigst. Ze zei gelijk: die tranen komen ook van de camino, alles komt harder binnen. Ze heeft de tandarts gebeld en het antwoordapparaat ingesproken dat zij een pelgrim had die pijn leed en dringend hulp nodig had.
Om 4 uur terug naar de tandarts. Een bijzonder pinnige assistente las mijn verhaaltje en zei: non en ze maakte een afspraak voor maandagavond. Zat ik weer te sniffen en zij werd nog ijziger dan ze al was: geen boodschap aan jankende vrouwen.😢

Moedeloos terug naar het hotel. De baliedame was met haar collega hoogst verontwaardigd dat ik niet geholpen werd. "Geef niet op" en ze verwezen mij naar een andere tandarts vlakbij.
De assistente liet me binnen en na mijn verhaal gelezen te hebben zei ze dat ik 10 minuten moest wachten. Dat leek me wel wat positief en inderdaad na bijna een uur riep ze me. En ja hoor: een tandarts! En hij sprak nog Engels ook, goddank! Zijn gezicht ging schuil achter een soort microscoop op zijn hoofd. Hij was erg aardig en vroeg waar ik de volgende dag naar toe ging. Hoe weet hij nou dat ik pelgrim ben, dacht ik nog, maar ja, met stoffige bergschoenen in de stoel...
Zijn eerste indruk was: gaatje en dat zou hij kunnen vullen voor 50 euro (koopie!), maar ik bleef erop hameren dat dat niet het probleem was. Hij met koude lucht in de weer, maar ik bleef rustig in de stoel: nee geen pijn. Dan toch maar een foto, de derde van die dag.
Tja, toen vertelde hij dat ik een complex probleem heb: de pijnlijke kies heeft al een wortelkanaal behandeling gehad, maar nu is de wortel gebroken. Volgens hem een complexe behandeling. Hij adviseerde om het met pijnstillers uit te zingen en thuis te laten behandelen. En anders had hij misschien volgende week wel ergens tijd. Tja, dat laatste is niet wat een pelgrim wil horen! Vervolgens stelde hij voor om de kies wat af te slijpen, zodat met kauwen de druk verminderd wordt. Na even twijfelen ingestemd. Hij is drastisch te werk gegaan en heeft mijn kies gehalveerd in hoogte en glad afgeleverd. Oef! Heel erg efficiënt. Maar weet niet of ik er blij van wordt.

En nu? Zolang de pijnstillers werken is het prima te doen, maar zo af en toe stevige kiespijn.
Ben morgen in een grotere stad, maar zie het niet zitten om wéér te gaan leuren langs tandartsen, bovendien is het dan zaterdag. En ik weet ook niet welke behandeling er moet gebeuren en of een tandarts goed is en ik kan niet communiceren met hen. Ik heb er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in om het hier te laten doen. En ik ben doodsbang, voor ingewikkelde en pijnlijke toestanden of infecties als ik het te lang laat zitten. In Nederland al geen pretje en hier helemáál niet. Ik zal mijn eigen tandarts maandag bellen en hoop dat hij kan adviseren.
Afgelopen nacht dacht ik: ik ga naar huis. En ben de halve nacht bezig geweest uit te zoeken hoe ik het snelst thuis kom.
Toch weer gaan lopen vandaag. Een mede pelgrim zei vanochtend: ask your caminoguide, he'll tell you what to do. En de hospitalero: wat je ook besluit: het is goed. En ik moest alweer huilen.

Vandaag een prachtige wandeling met fantastische vergezichten. En Cruz de Ferro. Ik heb mijn van huis meegebrachte steen achtergelaten: symbool voor mijn last. Mooi hè, dat dat dan vandaag is.
En ik heb bedacht dat ik meer mag en kan vertrouwen. Dat het goed komt.

Geschreven door An.aan.de.wandel