Lieve mensen, ik ben er bijna. Morgen kom ik aan in Santiago. Het ging ineens erg snel de laatste dagen.
Dus ik schrijf dit nog snel af. Dan ben ik 'bij'. En daarna loop ik nog even door...

Vrijdag 3 mei

Ik had een bijzondere stemming en er hing een bijzondere sfeer. Uren alleen gelopen, vrijwel geen mensen, laat staan pelgrims te bekennen. Eén man op de fiets, de postbode in zn grote Correosbus die ergens een rugzak ophaalde, een boer en boerin die hun koeien uitlieten (foto). 6 fietsers passeerden me op hun mountainbikes, zoevend de heuvel af. De één na de ander "buen camino" roepend. En auto's op één hand te tellen. Oude dorpjes, horeca dicht. 😏 Alleen de bar bij de albergue in A Lagoa was open en daar een koffie gedronken. Het voelt wel echt als Galicia, wat ik me ervan herinner van 6 jaar geleden.
(Verlaten) gehuchtjes, oude bomen, weides en paden afgezet met rechtopstaande en scheefgezakte leistenen, halverwege de dag ineens een ander landschap.
Ik was van route gewijzigd omdat ik niet zo ver wilde lopen. Want er was weer wat te kiezen vandaag. De ene route korter (32 km) en minder hoog en minder koffiestops, de andere 7 km langer (39 km), hoger, langs het hoogste punt van deze camino, en meer koffiestops én slaapplaatsen. Ik ben begonnen aan de ene (door naar Parga te lopen) en toen doorgestoken naar de langste route op vrijdagochtend. Er was dan een slaapplaats op 20 km. Een municipal herberg waar geen restaurant of winkel in de buurt was. Op de andere route had ik 25 km moeten lopen, maar was wel een nacht korter onderweg. Heb tijd genoeg. De groep met wie ik overnacht had ging in één keer naar Sobrado. Naar het klooster. Op de andere route heb ik kans dat ik Jo, Simon en Heike weer tegen kom, want daar loop ik nu 10 km op voor. Fabian loopt vooruit.
Ik mis mijn 'camamilie', zoals Fabian dat had genoemd. Zeker nu Santiago nadert. Het is fijn om daar samen aan te komen. Maar ja, ik ben er ook dubbel in. Ik ben tenslotte zelf degene die vooruit is gaan lopen met Jo, Simon en Heike zo'n 10 km achter mij.

Het regende zo ongeveer de hele dag, met name in de middag. De municipal herberg wat mijn einddoel was, was het toppunt van ongezelligheid. Het waren een paar verbouwde containers, heel modern, bij een gehucht in the middle of nowhere neergezet. Sommigen met elkaar verbonden met een gang, om in de keuken te komen moest ik 2 stappen buitenom. Een paar camino routekaarten op de wand, verder niks. Alles wit. En laat het nou ook nog gaan storten vanaf het moment dat ik eraan kwam. Het maakte het er niet gezelliger op. Vanuit de smalle keuken met aan beide zijden een glazen wand, uitzicht op het grauwe landschap en de tuin van de buurman die 's middags vanonder zijn paraplu naar binnen zat te gluren. Mijn gezelschap was Pedro, een 65 jarige Spanjaard. Rebbelde van alles in het Spaans. Herhaalde alles 6x omdat ik het niet begreep. Maar uiteindelijk kwamen we er wel uit. Google translate kon hij niks mee, maar gelukkig wel mijn tekst lezen.
Dan is zo'n middag errug lang. Ik was er rond 2 uur. Gelukkig wel goede verwarming. Maar het was óf in de kale keuken zitten óf in bed liggen. Heb nog overwogen door te lopen naar het klooster, maar das nog zo'n 15 km extra én klimmen. Toch maar niet.
Rond 6 uur kwamen er nog 2 verzopen Canadese dames binnen, die te moe en nat waren voor een conversatie. Rond half 7 nog een Koreaanse jongen, Hon, die er 42 km op had zitten. Dat was een vergissing, zei hij, in gebrekkig Engels met een big smile op zijn gezicht. 😄
Er was weinig gezelligheid aan. Rond half 8 mn broodje gegeten. Hon had spaghetti gemaakt (er was nog net 1 pan in de keuken) en werkte dat slurpend naar binnen. Pedro zat er luidruchtig etend zn bocadillo weg te werken. 🙉 Toen ben ik maar op bed gaan liggen. De nacht was onrustig. De cabine was verdeeld met schotten tussen de bedden, maar dat hielp niet tegen geluiden. Pedro snurkte behoorlijk, en bij iedere draai van mij of één van de Canadese dames die aan de andere kant van het schot lagen, hoorde je de bedden rammelen. Argh. En toch, het heeft ook weer wat, zelfs zo'n slechte nacht. Het wordt vanzelf weer ochtend. 😆

Zaterdag 4 mei
De volgende ochtend al vroeg leven in de cabine. Hon bleek al vertrokken toen ik in actie kwam. Pedro zat te teuten, de beide dames bleken in de keuken te zitten en wilden wachten tot de regen iets minder werd: het kwam met bakken naar benee.
Ze verontschuldigden zich voor hun ongezelligheid de dag ervoor, maar waren zó koud, nat en moe. Hadden geen goede regenspullen.
Even gekletst en toen ben ik gegaan. Wat anders?
En gek genoeg kon ik er ook nog soort van genieten. Het hoort erbij, het is jammer van de omgeving want je ziet veel minder, maar het heeft ook wel wat. Mijn stemming was niet stuk te krijgen. 🙂 Zelfs niet in de soppende schoenen.
Het enige wat ik wilde was een plek om te kunnen ontbijten. En het hoogste punt van de camino passeren. Dat was al na 3 km. En het was meer het idee, want geen bordje of zo. Volgens de Canadese zou er ook een koffietent zijn, maar nee. Een gehucht, maar geen bar. Er was ook niet veel uitzicht door het slechte weer, dus dat hoogste punt ben ik gepasseerd, maar dat was het dan ook. Nu waren we al hoog, dus het was niet zo dat ik ineens 700+ meter de diepte in had kunnen kijken, maar toch.

In O Meson eindelijk een barretje open. Daar zat Pedro. Koffie en een stokbroodje kaas. Zo, lekker zeg. Dat smaakt wel na 10 km.
Toen ik naar buiten kwam, stonden daar 6 Franse dames te overleggen hoe en wat. Zij hadden geslapen in een herberg vlak voor mij. Er waren 2 bekenden bij: Bea en Marie-Thé. Ik ben er achteraan gelopen. Nog enige gezelligheid met de regen. Soms werd er voor de weg gekozen in plaats van de route, omdat de paden niet overal begaanbaar zijn.
En ik loop helemaal in het zwart, ben niet goed zichtbaar voor automobilisten. Er was nu een witte en paar groene poncho's bij. Die vielen meer op.

In Sobrado doken de dames een restaurant in voor een lunch. Ik ben naar het klooster gegaan, want mag je niet missen volgens de boekjes. Sinds de 12de eeuw onderkomen voor pelgrims.
Ik kreeg uitleg op schrift mee en kon op eigen houtje rondlopen. Het grootste deel van het klooster inclusief kerk is niet in gebruik. Er wonen nog 12 Cisterciënzer broeders. En er is een pelgrimsherberg. Ik was er rond half 1. Te vroeg voor een slaapplek. Het klooster zelf was indrukwekkend qua grootte en muurversiering. Verder geen beelden of meubilair. Was er met een 40 minuten doorheen. Specialiteit van dit klooster was een bepaalde kaas. Echter alleen in groot stuk verkrijgbaar. Nah, dan maar niet.😆
Terug naar de dames. Die zaten lekker te eten in een dampend restaurant. Overal rugzakken en regenkleding en ook nog 'gewone gasten'. Lekker druk. Linzensoepje met chorizo gegeten.
Met zn 4en verder gelopen. De andere dames namen een taxi. Bea en Marie-Thé hadden al enige tijd geleden een herberg gereserveerd in Boimorto via Booking. 2 dagen geleden kregen ze een vaag bericht dat ze niet konden komen want, er was iets met water en stof. Marie-Thé vond het verdacht. Ze hebben vast een groep aan wie ze het liever verhuren. De andere 4 dames zouden ook in die herberg slapen. Zij hadden geen afbericht gekregen, hebben gebeld en wat bleek: er waren inderdaad problemen. Dan was er nóg een herberg van de gemeente, daar kun je niet voor reserveren. Gokje dus. De dames hadden geen last van enige spanning daarover. 'Als het vol is zien we wel weer.' Dát is de mentaliteit. En het lukte aardig om het over te nemen. Voor deze keer. 😉
Na nog een flinke tippel in de regen de herberg bereikt, einde van de middag. Deze herberg was zeer modern, iets beter dan de vorige gemeenteherberg met de containers. Maar dit keer een zeer nors kijkende dame bij de receptie, waar met zeer veel moeite een lachje vanaf kon. Marie-Thé de enige die een beetje Spaans sprak, kon er niet over uit: het was een gevangenis bewaarder!!😠
We sliepen met zn 3 op een kamer met 4 stapelbedden, dus allemaal een onderbed. 🥳 De andere 4 dames deelden hun kamer met een stel. Maar goed dat ik mijn zorg over een volle herberg uit mn hoofd heb kunnen zetten.
Douchen, wasje doen, door het hele gebouw waren de radiatoren bedekt met kleding. 😆
Het kostte grote moeite om op de wifi te komen en de internet verbinding was waardeloos. De dame van de herberg heeft me geholpen, met een sjacherijnige kop. En ik maakte een paar keer een fout met registreren. Volgens haar raakte het systeem van slag door al mijn fouten. Echt hè. Ze keek me ook aan van wat ben jij een dom konijn. Ik bleef vriendelijk lachen. Met google translate op haar I-pad probeerde ze instructie te geven. Uiteindelijk kon er bij haar ook een lachje af. Nou, nou.
De keuken was mooi, maar geen spullen. Dus uit eten met zn zevenen.
Bea en Marie-Thé zijn al heel lang vriendinnen. Beiden zijn (gepensioneerd) leerkracht voor kleutergroep. 2 jaar geleden de camino francès gelopen, nu camino del norte. De andere 4 dames zijn vriendinnen die ieder jaar 2 weken samen op de camino wandelen.
Marie-Thé wilde op tijd terug zijn, want de dame had met haar blik en 10 vingers in de lucht duidelijk gemaakt dat de deur om 10 uur écht dicht ging.
Bij terugkomst vroeg Marie-Thé om papier/ kranten voor de natte schoenen. De vrouw keek haar verontwaardigd aan. Waarom had ze dat niet bij het restaurant gevraagd? Dat was dom van haar.
Briesend liep MT naar de slaapkamer: wat een verschrikkelijk mens is dit.
Toen zij vertrok en we het rijk alleen hadden werden de natte modderschoenen uit de koude entree gehaald, met wc papier gevuld en bij de verwarming gezet. Zo dan maar.

Zondag 5 mei
Op pad met Bea en MarieThé. Eerst ontbijt in het dorp. Met zumo de naranja (vers sinaasappelsap) 😋 en churros (gefrituurde deegslierten) en een schaal vol koekjes en cakejes. En ook gewoon geroosterd brood met jam.
Zij hadden een herberg gereserveerd op ongeveer 26 km. Daarna nog 22 km naar Santiago, dus een dag eerder aankomen dan ik. Ik probeerde een herberg op kortere afstand te reserveren, maar weinig reactie op de app. Uiteindelijk onderweg gebeld, want wordt daar toch onrustig van. Zeker omdat we vandaag instromen (haha, letterlijk en figuurlijk) op de route van de camino francès. En daar is het drúk.
Het was een enorme nattigheid vandaag. Overal stromen en watervalletjes, alles liep over, kleine stroompjes waren nu heuse beken met snelstromend water. Sommige paden onbegaanbaar door water wat erover stroomde of te erge modder. Einde van de droogte voor Noord Spanje zou ik denken.
We kwamen in Arzua. Hét punt waar de 2 routes samenkwamen. Ik moet daar 6 jaar geleden ook doorheen gelopen zijn, maar geen enkele herkenning. Wel heel veel pelgrims. Wow, wat een mensen hier.
We hebben gegeten bij een bakker, of meer koffie met lekkers, want geen belegde broodjes. Daarna nog ergens sandwiches gehaald want de dames hadden geen avondeten of restaurant in de buurt.
Toen weer verder. De enorme stroom mensen dunde meteen uit. Het verdeelt zich.
Onderweg leuke en minder leuke, vervallen dorpjes/gehuchten gepasseerd. Heel veel barretjes en toen we zin hadden in een pauze was alles dicht. Marie-Thé super sjacherijnig. Er kan er toch wel één open zijn. Jeetje, kan me niet herinneren dat er 6 jaar geleden ook al zoveel faciliteiten waren.
In Salceda was mijn herberg. Vlak ervoor een bar waar we wat gedronken hebben en afscheid genomen van de dames.
De herberg zag er gezellig uit. Een knusse ruimte om te zitten met tafels stoelen en een bank. Grote tuin. Een ruimte met 11 bedden. Gelukkig nog een onderbed (blijft een dingetje). Lekker in de tuin gezeten met een biertje en mn sandwich. Heerlijk rustig.
De nacht was zoals vaker vol geluid door snurkers, een ventilator van toilet die best veel herrie maakte en mensen die rommelden met spullen. Ach ja, het bekende verhaal.

Maandag 6 mei
Alleen op pad. Zin in. Nog een klein stukkie. Vandaag niet al te ver. 18 km
Morgen nog 10 naar Santiago. Als ik eraan denk word ik al weemoedig.
Voor de verandering hing er een dikke mist vanochtend, waar een flauw zonnetje doorheen kwam. Geen regen! 🥳
Kwam niet erg vlot vooruit vandaag. Zo gaat dat, als ik in mn hoofd heb: het is niet al te ver en al te moeilijk vandaag, schiet ik voor geen meter op. Dus in de eerste de beste bar ontbijt. Yoghurt met muesli en fruit. 😋 Al snel daarna een sanitaire stop met koffie, nou ja. Met zoveel horeca onderweg..veel pauzes genomen.
Het werd best mooi weer: zon en half bewolkt. Heel fijn.
Was rond 3 uur in Lavacolla. Vlakbij het vliegveld van Santiago.
Ik ben beland in een nieuwe herberg. Mooi, goed verzorgd en comfortabel. Maar contact is lastiger, vanwege de bedden en gordijntjes ervoor. In een ruimte met stapelbedden zie je de mensen bij de bedden, hier alleen je eigen hokje.
Maar wel fijn die privacy. Tenzij er iemand bij komt in de coupé, dan zit je ineens ook dicht op elkaar.

Voel me wel wat verloren met al die nieuwe mensen. Ben uit eten geweest en nog wat zitten kletsen met een vader en dochter uit Brazilië. En bij terugkomst in de herberg zat er in de tuin een Poolse Nederlander, die in Faro, Portugal was begonnen. Hij heeft het visserspad gelopen (langs de kliffen), vanaf Porto de camino portugez en nu tegen de richting in de camino primitivo gaat lopen naar Oveido. Wauw, een hele tocht.

2 Italiaanse dames vertrekken vannacht rond 3 uur naar het vliegveld: het zal wel weer een rustig nachtje worden. 😆 Iedereen die hier slaapt heeft nog een korte wandeling naar Santiago of vertrekt morgen met het vliegtuig naar huis.

Mijn aankomst in Santiago is waarschijnlijk zonder bekenden. Fabian is vandaag aangekomen. Ik zal m morgen appen en dan gaan we een biertje doen. Jo, Simon en Heike komen morgen ook aan, maar die moeten van verder komen, dus dat zal middag worden. We hebben afgesproken om 's avonds uit eten te gaan. Heel fijn om het samen af te sluiten. En lang leve het appcontact.


Na Santiago loop ik nog naar Muxia. Ben ik 6 jaar geleden ook geweest, was helemaal onder de indruk toen van de plek met het kerkje op de rotsen.
Finistere houd ik voor gezien, geloof ik.
27 mei begin ik met een week vrijwilligerswerk op het pelgrimsoffice in Saint-Jean-Pied-de-Port. Waar de camino Francès begint.
Tot en met 26 mei heb ik nog de tijd en ik denk dat ik die wandelend het beste en leukste kan doorbrengen. Ik ga nog uitzoeken hoe of wat.


Vrijdag 3 mei: A Proba de Parga - A Cabana 19 km
Zaterdag 4 mei: A Cabana - Boimorto 21 km
Zondag 5 mei: Boimorto - A Salceda 23 km
Maandag 6 mei: A Salceda - Lavacolla 18 km

Geschreven door An.aan.de.wandel