Lieve mensen, veel te vertellen en het is een beetje lang geworden.
Vrijdagavond naar de kerk in Saint-Jean. Het was een sobere dienst in een donkere, koude kerk. De dienst ging half in het Frans, half in het Baskisch (dat is niet te volgen; de schrijftaal is met opvallend veel x-en). Het lijdensverhaal stond op papier en ik herken net genoeg Frans om dat te kunnen volgen, dus dat was wel fijn.
Na de kerk met Joseph en Josef (een Zwitser) en Richard (Amerikaanse student) wezen eten. Voortdurend over en weer vertalen van Frans naar Engels en vv, erg vermoeiend ook wel. Josef en ik ontdekten overeenkomsten in het Zwitserduits en Nederlands: regenbogen zijn rekebokke (fonetisch dan), erg grappig.
De volgende ochtend na veel getwijfel besloten niet weg te gaan. Mijn achillespees deed nog steeds zeer, het was érg slecht weer en het zou mij niet lukken om Roncevalles in 1 dag, voor Pasen, te bereiken. Tijdens het ontbijt deed de hospitalier ook erg zijn best om zijn gasten voor nog een nacht te laten boeken. Om de 10 minuten deed hij de deur open, keek naar buiten en riep dan hoofdschuddend: "Ohlala!!" zoals alleen een Fransman dat kan. En maakte duidelijk dat iedereen die vandaag zou gaan lopen hartstikke gek was. Ik bleef: ik laat me niet voor gek verklaren. 😁
Maar dan wel om 8.30 wegwezen uit de hostel of je nu loopt of niet. Ik heb mij vermaakt in het café om de hoek. Ondertussen kwam het water met bakken uit de hemel. Later op de ochtend kwam ik de Zwitserse Josef tegen. We zijn de rest van de dag met elkaar opgetrokken. Opmerkelijke man, iets ouder dan ik, hij was vanuit huis de camino gaan lopen en al 2 maanden onderweg. Hij liet mij vol trots een foto zien van de Josef uit een vorig leven, zónder baard. Thuis waren zijn vrouw en 5 kinderen. Hij zei heel mooi: ik loop hier mijn weg en beleef mijn camino; mijn vrouw en kinderen beleven hun eigen camino, zonder mij.
We hebben het stadje bekeken, de Citadel, ondertussen zagen en hoorden we dat het sneeuwde en onweerde in de bergen. En ik was erg blij dat ik niet gegaan was.
's Avonds weer naar de kerk met beide Jozefs. Een dienst waarbij iedereen het licht doorgaf aan elkaar en de paaskaars werd binnen gebracht. Het was heel feestelijk met veel licht, warmte!, bloemen en een koor in een propvolle kerk. Vond het wel fijn om iets van Pasen te kunnen meemaken. Voor het einde ben ik weggegaan omdat de hospitalier had gezegd dat hij echt zou sluiten om half 11.

In mijn kamer had ik inmiddels gezelschap van Joe (Ierland) en Dani (Parijs).
Volgende dag Paasochtend. Ik werd gewekt door vogelgeluiden en vroeg me af wie het raam had opengezet, maar het bleek de wekker van Joe, alleen werd hij niet wakker. 😏 Ik besloot niet naar de Paasdienst te gaan. Deze zou pas om 11 uur beginnen en ook al was de route niet moeilijk en maar 12 km, ik had bedacht toch maar eerder te gaan lopen. En dus geen Paasdienst.
Ik heb lopen zingen en aan de dienst in de Grote Kerk gedacht en aan Eric en het koor. En genoten van de prachtige ochtend: de kou, de stilte, de zon, mistflarden en vogels. Onderweg ongemerkt de Spaanse grens gepasseerd.
Rond 12 uur kwam ik in Valcarlos aan (12 km), mooi op tijd, dacht ik nog. Valcarlos was echter overvol met bezoekers vanwege een Paasfeest, met eten en een groep dansers. Ik zag veel pelgrims, een paar bekende gezichten, de meesten onderweg naar Roncevalles. Toen bleek dat de hostel (de enige in Valcarlos) vol zat. NEE!😩 Ik liep een Braziliaanse vrouw, Eliane tegen het lijf die ik onderweg gepasseerd was. Valcarlos had ook haar einddoel moeten zijn van haar eerste wandeldag. We besloten samen door te lopen naar Roncevalles (nog 12 km de berg op). Telefonisch geprobeerd dáár 2 bedden te reserveren, maar dat lukte niet.
Aan het einde van het dorp zaten 2 Ieren uit mijn hostel op een terras. 'Hé, how are ye?' Ik vroeg hen of zij gereserveerd hadden in Roncevalles. En dat bleek zo te zijn. De vriend van Joe zei dat hij waarschijnlijk dubbel had geboekt en dat wij de andere 2 bedden mochten hebben. Dit is dus wat er op de camino gebeurt!

Daarna: lopen, lopen, lopen. Hele stukken langs de weg, geen berm. En stukken van de weg af met veel dalen en vooral veel klimmen, het hield maar niet op. Eliane zat er vrij snel doorheen, maar veel andere opties waren er ook niet.
De hoge pas was dan wel afgesloten, hoe dan ook moet je wel door de Pyreneeën heen. En dan dus een pas van 1040 m. Omdat wij niet zo hard liepen passeerde iedereen ons.
Wij hebben elkaar er door heen gesleept.
Meer dood dan levend kwamen we in Roncevalles aan om 7 uur. Het is een groot complex, voormalig klooster, met enorm veel bedden. Reservering was uiteindelijk niet nodig, maar we mochten de bedden van Evan hebben. Hij wilde er niks voor terug en zei dat we het geld voor iets of iemand anders konden gebruiken. Ik was zo moe dat ik bijna niet meer kon lopen en moeite had om te eten.
Roncevalles heeft enorme slaapzalen over 3 verdiepingen verdeeld. In de slaapzalen zijn soort coupés gemaakt met elk 2 stapelbedden. Aan de bovenkant en voorkant is alles open, dus je hoort alles van iedereen. Wij sliepen bij de 2 Ierse mannen. Best gezellig! Fijne humor, die gasten. Joe had zijn vogelalarm afgezet.😊 Ik sliep boven en maakte over het houten schot kennis met een Spaanse buurman. Ik heb hem verzekerd dat wanneer hij zou snurken ik zou gaan kloppen. Hij vond het niet grappig.
Om 10 uur ging het licht uit, om 6 uur weer aan. Geen raam open, bloed warm, veel gesnurk in allerlei toonaarden, geritsel van plastic zakjes, telefoon bliepjes: kortom weer een heerlijk nachtje.😝
Vanochtend Eliane gedag gezegd, zij besloot met de bus naar Pamplona te gaan. Grappig dat ik uren met haar opgetrokken ben, maar bijna niets van haar weet. Het ging vooral over het lopen en elkaar moed in praten.

Vandaag na 12 km neergestreken in het gehucht Vizkarreta. Samen met een vrouw uit New York, die ik onderweg bij de koffie tegen kwam. We hebben ieder een kamer in een B&B. Heerlijk gegeten. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Hopelijk een rustig nachtje. Morgen door naar Zubiri of nog iets verder. De achillespees is nog niet ok, maar wordt ook niet erger.
Sorry voor het ellenlange verhaal 😄

Geschreven door An.aan.de.wandel