Donderdagochtend afscheid van Troyes
Hier wil ik naar terug!

Toen ik de stad uit was begon het meer dan te spetteren en merkte ik pas hoe hard het waaide. Windkracht 6 was voorspeld. Had moeite om de regencape om te doen die ik van achteren niet goed over mijn rugzak en mijn stokken kreeg. Wát een ergernis! Sta je daar vól in de wind met zo'n flapperding te utteren en geen mens in de buurt, natuurlijk, om even te helpen met dat achterkantje. Ik denk dat het van een afstand een vrij komisch gezicht was.

Lange paden door de akkers. Prima windvanger was ik. 😆
De route ging naar Sommeval, daar zou ik worden opgehaald door een mevrouw van een B&B in Assenay zo'n 7 km van de route af. Al snel bedacht ik dat ik niet de route door het bos ging volgen, maar langs de weg, door een paar dorpjes, met kans op ☕ en misschien een lift als het weer heel slecht zou worden.

Dat lopen langs de weg was geen feest. Er wordt hard gereden, ook op die smalle 'polderweggetjes'. De weg is smal, loopt aan de kanten schuin naar beneden en in de berm veel modder.
En dan regelmatig een auto die langsstuift en toetert, ook al sta ik vér in de berm, met de schoenen in de bagger. Why?

Ik had geen regenbroek aan. Leek me niet nodig. Tegen de tijd dat ik bedacht dat het wél handig was, had het geen zin meer. Broek drijfnat, schoenen ook.

Bij het café had ik gevraagd of ik wel mag lopen langs de weg en waarom er anders wordt getoeterd. Natuurlijk mocht dat en volgens de kroegbaas zijn het domme mensen die toeteren. 😄 Ik heb de B&B dame gebeld dat ze me niet in Sommeval hoefde op te halen, maar dat ik naar haar huis zou lopen. Ze wilde me met alle liefde nog een dorp eerder ophalen mocht het nodig blijken. Ik was in 't café lekker opgewarmd en een beetje opgedroogd.

Voorbij de luwte van het dorp, regende het behoorlijk. Nog steeds geen regenbroek aan en het water liep gewoon rechtstreeks mn schoenen in. Hè, lekker hoor zo'n zwembad in de schoenen. Het ging behoorlijk tekeer. Terwijl ik daar half op de weg, half in de berm mezelf probeerde staande/lopende te houden tegen de wind met dat fladderende ding om me heen, dacht ik: ach, straks een warme kamer en moet nog maar 4-5 km.
Er stopte een auto naast me. Een meneer vroeg waar ik heen moest. Ok, een spontane lift! Ik twijfelde een moment, niet om het 'niet meerijden met vreemde mannen idee', maar meer omdat ik dacht: ben toch al nat en nog 5 km. Én vervolgens toen de man licht geërgerd vroeg of ik nog kwam: hoe kom ik in in vredesnaam in die auto?
Het hield op met regenen, het begon te storten!! Ik dacht: ok regencape af, rugzak af, rugzak in de auto en dan ikzelf in de auto. Nee, duurt te lang. Had voorportier open. Nee, geen goed idee. Dan met rugzak en al op achterbank? Achterportier open, ik er in, bleef steken. Water stroomde naar mijn gevoel van alle kanten bij mezelf en de auto naar binnen. Niet grappig, lichte paniek, meneer werd ongeduldig. Ik riep tegen het stormgeluid in: ik heb een rugzak!!
Ik zag dat ie spijt had dat ie gestopt was.
Ok, ik stond weer buiten. Achterportier dicht, voorportier open. Meneer had de stoel naar achteren geschoven en ik weet niet hoe, maar ben met rugzak en al ingestapt, er soort van ingedoken, moest extra bukken om de stokken binnen te krijgen. Ok portier dicht, zat met mn neus zo ongeveer tegen de vooruit. Riem had geen enkele zin.
Drijf en drijfnat. Buiten stortte het, niet normaal. Het kwam niet met bakken, maar met containers naar beneden. Meneer vroeg nogmaals waar ik heen moest. Hij wilde me best naar de B&B brengen, maar waar was het? Weet ik veel, als ik maar in dat dorp kom...oja, mn telefoon en de route-app. Tussen al mn natte boel mn telefoon tevoorschijn gehaald. Het werd zachtjes rijden, één grijze muur voor ons uit.
Ondertussen de madame van de b&b gebeld dat ik in aantocht was en dat ze me niet meer hoefde op te halen, omdat ik door een aardige meneer gebracht werd.
En écht, hè, als hij niet was gestopt had ik er midden in gestaan.
De conversatie tijdens het autoritje kwam vooral van mijn kant: dat meneer erg aardig was; dat zn auto nu nat was, sorry, sorry en of hij in de buurt woonde, waarop ik een plaatsnaam kreeg die me natuurlijk niet bekend voor kwam.
Bij de B&B aangekomen heb ik mezelf soort van uit de auto laten vallen, paar keer 'Merci, monsieur' (mijn reddende engel in noodweer) geroepen en stond ik voor de B&B, waar ik door gastvrouw Christine in de stromende regen werd verwelkomd. Het bleek dat ze brocante verkocht. De tuin, het erf, onder een afdak: alles stond vol. We gingen snel, snel naar de achterkant van het huis. Daar stonden bankjes met plaids en kussens, half onder het dak, alles drijfnat. Blijkbaar kwam deze bui ook voor háár onverwacht. Ze opende een paar dubbele deuren en ik stond meteen in een blauwe kamer. Druip, druip. Door naar de badkamer en daar mezelf uitgepeld. En mevrouw riep hoe verschrikkelijk het was: quelle tempête, wat een storm!! Ze bracht een stapel kranten voor mn schoenen. En een dweil. En thee met chocoladekoekjes. Heerlijk! Lekker warm binnen. Alles weer goed.

Het avondeten was in een andere ruimte, een oude schuur, omgebouwd, opgeknapt in oude stijl, met de ruif voor de koeien er nog in en vól, maar dan ook echt vól met brocante. Kasten, meubels, blikjes, boeken, foto's, poppen, kandelaars. Als je niks wist te zeggen, had je wat te kijken.
Het avondeten was met 2 andere gasten, een gepensioneerd echtpaar uit Noord Frankrijk op doorreis. Michelle en Philipe. Zij wonen in Duinkerken en waren op de terugreis van bezoek aan Grenoble waar hun zoon woont.

Onder het eten gesprek over van alles. Soms weer even vragen om vertaling of langzamer praten. Ze vroegen hoe het lopen ging en waar ik zoal slaap. Ik vertelde dat ik een probleem had voor de volgende dag: ik moest 35 km zien te overbruggen, omdat ik geen andere slaapplaats had kunnen vinden. En dat kon niet lopend. Michelle zei dat zij naar het noorden moesten en mij niet weg konden brengen. Dat was ook niet mijn intentie, ik zei: ik zie wel, ik ga liften of misschien kan Christine mij iets verder wegbrengen. Die deed vervolgens erg moeilijk over mij op de route af zetten (dat was wel onderdeel van de deal) en al helemaal om mij verder weg te brengen dan Sommeval. Ze pakte de reisgids erbij en begon te vragen of ik niet daar of daar kon slapen. Nee, alles was vol of gesloten. Denk niet dat ze het geloofde, maar ach, jammer dan.
Haar man had geen tijd en zij moest naar haar moeder.... lekker dan. Ze had in elk geval beloofd om me op de route af te zetten.
En toen zei Philipe: Waar moet je heen? Hoever is het? Dat kunnen wíj toch doen, klein stukje om...
Hatseflats, lift geregeld, volgende dag afgezet in Ervy-le-Chatel. 😄 Daarvandaan was het prima te lopen, 17 km.
Jaja, de camino voorziet...

Er was veel regen en erg veel modder onderweg. Veel door bos gelopen, langs één lange rechte weg. Slakken, regenwormen, een zwartgele salamander. Een roofvogel vloog op uit een boom, met een prooi in zn klauwen en werd achterna gezeten door paar vogels.
In de verte iets roods op de weg. Een fietser, nee, een wandelaar.... weet niet. Ging langzaam tegen de heuvel op. Het was nog een flink stuk voor me.
Bij een huisje met picknick tafel onder een afdak gepauzeerd. Fijn zo'n plekje met al die regen.

Tegen de tijd dat ik in Roffey aankwam was ik aardig drooggewaaid.
Op het slaapadres wees madame Beaumont me mijn kamer. Er stond onder meer een enorme bank, uitgeklapt als bed.
In de schuur stond een karretje, met een oranje-rood regendekje. Hé! Dat had ik eerder gezien.
In de badkamer lagen allemaal gebruikte handdoeken. Ik snap niet wat de moeite is om die weg te halen voor er een nieuwe gast komt. Het bed leek al beslapen en weer strak opgemaakt. Vond nog broodkruimels tussen de lakens. Brrr, 😒
Gelukkig heb ik nog een slaapzak.

Bij het eten kennis gemaakt met Christoph. Een Fransman uit Troyes. Loopt met een karretje (zoals Martin in het boek 'de Camino'). Hij kan geen rugzak dragen vanwege rugklachten. Maar dit is ook zwaar!! En breed!! Hij heeft er lang over gedaan om het karretje te maken, proberen, weer bijstellen. Als ik aan sommige paadjes in Frankrijk en Spanje denk vraag ik me af hoe hem dat zal vergaan. Maar dat heb ik niet tegen hem gezegd. Christoph is een opgewekte man, lacht veel, haalt overal zn schouders voor op. Hij gaat het wel zien.
Hij was meubelmaker, heeft ook zn eigen huis, in een buitenwijk van Troyes gebouwd. Maar door rugproblemen moest hij stoppen met het werk en is nu buschauffeur. Hij heeft een vrouw en 3 kinderen van 32, 25 en 7. En allemaal met dezelfde vrouw, één huwelijk, kwam er met een grote grijns achteraan. Op latere leeftijd nog een dochter krijgen, was een van de mooiste dingen die hem was overkomen.

We hadden een gezellige avond. Het eten was matig, ik zou het gasten niet voor durven zetten, maar het vulde de maag.

Christoph was eerder vertrokken en in de middag kwamen we elkaar weer tegen. Het laatste stuk samen opgelopen naar Chablis. Modderig was het. Enorme kluiten modder aan de schoenen en aan de wielen van het wagentje. Kilo's.
Vlak voor Chablis geprobeerd ons van de modder te ontdoen en eindeloos door graskantjes en plassen gelopen. Met de wandelstokken de modderplakkaten van de wielen geprikt. Christoph had een bed in een gîte geregeld. Ik had een kamer via booking.com en spijt: kom ik daar aan met mn baggerschuiten.
En inderdaad: het was best een nette kamer. De vrouw vroeg of ik Chablis kwam bekijken. 😂🤭 Nou, wat denkt u zelf?
In de leefruimte stond een tafeltje met 2 flessen wijn, Chablis, natuurlijk. Pff, iets te chique hier.
Wel heerlijk comfortabel. 's Avonds uit eten met Christoph bij de pizzeria. Hij vertelde dat hij al 20 jaar lang de camino wilde lopen. Geen speciale reden. Hij, lachend: ik heb geen problemen, alles gaat goed, en toch wil ik lopen. Hij heeft paar jaar zn vakantie opgespaard en nu in één keer opgenomen, voor 6 maanden. Ik vroeg of hij religieuze of spirituele redenen had om te lopen. Hij zei dat sinds hij een kind verloren had, hij niks meer met kerk of geloof te maken wilde hebben. Maar je weet maar nooit wat er gebeurt, zei hij. Nee, inderdaad, je weet maar nooit...

Zondagochtend stralend mooi weer. Het was markt in Chablis. Zo'n gezellig plaatselijk marktje en met sieraden, manden en zeepjes ook op toeristen ingesteld. Een oudere man met krantje onder de arm vroeg of ik naar St Jacques liep. Want hij woonde in Courgis en dat lag op de route. En dan konden we samen lopen. Hij nodigde me uit op de koffie. Onderweg kletste hij erop los en ik vroeg of hij iedere dag die 7 km vanaf Courgis liep naar Chablis voor zn krantje. Nee, hij was 85, lopen ging niet meer zo ver, hij fietste, met een elektrische fiets. Samen met zn vrouw. Bleek dat hij niet in Courgis, maar buitenrandje van Chablis woonde, langs de route, we waren er zo. 😊 Mevrouw was niet verrast: hij nam wel vaker pelgrims mee naar huis. Op het moment dat ik bij hen binnenstapte, kwam Christoph met zn karretje voorbij en mocht ook op de koffie. Wat een gezelligheid. Meneer was boer geweest, vooral tarwe, koolzaad en maïs heeft hij verbouwd. En hij heeft schapen gehad. Ik kreeg verhalen over lammetjes en wat er mis kon gaan bij geboorte. De andere kant van de tafel had het over politiek. Als Le Pen maar niet gaat winnen vandaag. Maar Macron is toch ook niks... die belooft veel maar maakt niks waar.

Met Christoph verder gelopen. Een paar stevige klimmetjes én afdalingen, af en toe wat kletsen, maar dan moeten we ook vaak stilstaan om elkaar goed te begrijpen. Verder genoten van het prachtige landschap en vergezichten. Wat is het hier mooi! Veel wijnvelden, waar de druiven groeien voor de Chablis, mooie dorpjes.
Christoph ging tot halverwege mijn route die dag en had met zn vrouw en dochtertje ('ma petite') afgesproken voor een picknick. Dat kan, nu hij nog niet zover weg is van zijn woonplaats.

Ik heb hier en daar wat afgesneden en het werd 23 ipv 26 km naar Accolay.😅

Dat komt de volgende keer.

Morgen kom ik aan in Vezelay!

Troyes - Assenay - Roffey - Chablis - Accolay

Geschreven door An.aan.de.wandel