Heb lang en uitgebreid van Lourdes mogen proeven. Eerst in bed, daarna in de ochtend en late avond buiten, de hitte vermijdend. Ik ben erg blij dat ik weer snel ben opgeknapt. Het appartementje was prima, maar daar werd het ook wel erg warm, zonder dat de zon naar binnen scheen. En dan is gewoon stil op bed leggen, ook als je je weer fitter voelt, de beste optie. Donderdagochtend heb ik mn eerste kleine rondje buiten gelopen en ben 's avonds naar de heiligdommen gelopen voor de eerste keer. Er bleek een processie gaande, een wit Mariabeeld voorop en mensen met lichtjes op het plein voor de kerk. Heel veel mensen. Daarna naar de grot en in de rij gestaan. Een Mariabeeld staat in een holte bovenin de grot. Een grote kandelaar met kaarsen eronder.
Mensen lopen langs en raken de rotswand aan. Duizenden, duizenden handen zijn er langs gegaan. Een gedeelte onderin de grot, waar water stroomt is met plexiglas afgezet. Bernadette had van Maria de opdracht gekregen een bron te slaan in de grot.

Je kunt er gaan zitten, voor de half open grot staan banken in een halve cirkel. Om te zitten, om te bidden, om te kijken, om te voelen. En om een mis mee te kunnen maken.
's Morgens om 8 uur of s avonds om 11, het was er altijd druk.

Ik heb me verwonderd de afgelopen dagen. En ook veel bewonderd. Geen wonderen gezien, maar die waren wellicht voor mij ook niet zichtbaar. Want dat er nog steeds wonderen gebeuren heb ik gehoord.
Dat ik er ziek én weer beter ben geworden zou ik niet een wonder willen noemen, maar waarom niet eigenlijk? Er is vooral buiten Lourdes aan mij gedacht, met telefoontjes, berichtjes en er zijn lichtjes voor me aangestoken. Dank jullie wel daarvoor 🙏🏼 Dat ik weer ben opgeknapt en best snel ook, dat is niet vanzelfsprekend en de lieve aandacht van velen, is iets om dankbaar voor te zijn. Klein wondertje dan.

Lourdes heeft verschillende kanten. Daar is natuurlijk het heiligdom, de grot. Beneden vlakbij de rivier. Het is maar klein. Daarboven torent een driedubbele kerk, drie lagen boven elkaar.
Het is maar goed dat het op een rots gebouwd is. En een groot plein ervoor. De meeste kerkelijke activiteiten concentreren zich op dat kleine stukje.

De andere kant is de commerciële gekte. De heilige Bernadette, de heilige maagd Maria, het heilige water van de bron en eigenlijk alles wat er maar mee te maken kán hebben wordt uitgemolken om eraan te verdienen. Plastic rommel, made in China, schat ik in. En al die winkels zijn vernoemd naar heiligen, Sainte Theresa of nog erger: heilig hart van Jezus. Hoe komen ze erop?!
Kennelijk vult het een behoefte, al die spulletjes, souvenirs.

Het water is ook nog wat. Voorbij de grot is een 'muur' met allemaal watertappunten. Kraantjes met drukknop, waar een dun straaltje uitsiepelt. De eerste keer dacht ik in het half donker dat je op die plek een gebed kon schrijven ofzo. Ik was op zoek naar het water en had een voorstelling van een bassin waar je met je handen water uit kon scheppen. Niks niet van zoiets romantisch. Gewoon bronwater uit de kraan. Mensen drinken, wassen hun handen, vullen flessen groot en klein.
De volgende dag zag ik dat er nog een rij met watertappunten is. Het grotere werk. Waar een flinke straal uit de kraan komt, voor sherrycans en van alles wordt eronder gehouden, gewassen en gevuld.
Heb er toch ook maar van gedronken, je weet niet wat het met je doet. Mn darmen protesteerden de volgende dag (maar dat kan ook van iets anders zijn geweest.)

Er zijn veel hotels en restaurants, natuurlijk om alle Lourdes pelgrims, zo heten volgens mij alle bezoekers, te kunnen herbergen en voeden. Er zijn hotels met namen als Acapulco en Atlantic: niet iedereen die hier een hotel is begonnen heeft het begrepen, denk ik dan. Ik ben vanuit mn warme appartementje verkast naar hotel Vesuvio. Met airco. Als ik niet beter wist had ik sowieso gedacht dat Lourdes in Italië lag. De Italianen zijn hier ruimschoots vertegenwoordigd. En daar horen hotels en heel veel pizzeria's bij.

En toch ben ik erdoor geraakt, door Lourdes, het hele gebeuren. Maar vooral het levensverhaal van Bernadette Soubirous.
Als je geïnteresseerd bent raad ik aan iets over haar te lezen. En natuurlijk ook dat verhaal kun je geloven of niet. Maar mij raakte het wel. Vooral ook dat ze zelf niet zo'n gelukkig leven heeft gehad. En ten tijde van de verschijningen niet geloofd werd door haar omgeving.

De laatste avond ben ik naar de processie geweest, vanaf het begin. Niet meegelopen, geen lichtje, maar heb het van een afstand over me heen laten komen. Lourdes brengt veel mensen in beweging. Weer onder de indruk.

Ik ben blij dat ik vertrek uit Lourdes, ruim een week was lang genoeg. Zal het niet licht vergeten.

Wat nu te doen?
Er is van alles in mijn hoofd gepasseerd. Naar huis, nog een paar dagen stad (maar welke dan?), of toch nog lopen (maar waar dan?)
Knoop doorgehakt: ik wil nog wandelen als dat lukt. Een toetje of herkansing of gewoon: ziek zijn in Lourdes was niet het eind. Vanaf Lourdes kan ik met de trein naar Moissac, daar ongeveer ben ik in 2020 gestopt toen corona uitbrak. En dan popt ook mijn camino-engel weer op. Ik denk dat ze in de buurt van Moissac woont, maar zeker weten doe ik het niet. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en haar geappt. Laatste keer contact via de app was vorig jaar maart, om gewoon even te melden dat het een jaar geleden was dat we elkaar ontmoetten.

Ik stuurde haar een appje vanuit het niks. Ze reageerde meteen en was ook enthousiast om af te spreken. Toen ze begreep dat ik corona had gehad vroeg ze of ik me kon laten testen, want zij heeft een zwakke gezondheid en wilde zeker weten dat ik het niet zou overbrengen. En dat lukt dus niet. De apotheker zei dat een test nu altijd positief is, zeker een week na laatste symptomen, soms wel 8 weken. Dan heeft testen geen zin. We hebben de ontmoeting over laten gaan. Jammer maar het is niet anders.

Naar Moissac, zondag 19 juni. Van Lourdes naar Toulouse met de trein, daar bijna 2 uur wachttijd, dan de trein naar Moissac. Toulouse even in geweest, maar centrum niet gehaald. Veel te heet.

Om 13.00 in Moissac. Meteen op een terras neergestreken en wat gegeten. Heerlijke gazpacho 😋.
Moest wachten tot ik naar mijn chambre d'hotes kon. De kerk en het klooster bekeken.
Het was 's middags zo heet (35 graden) en benauwd dat ik er hoofdpijn van kreeg. Vooral op mijn kamer was het erg benauwd. Er was een ventilator, maar dat mocht weinig helpen. Sterker nog: in huis was erger dan buiten. 's Avonds alles tegen elkaar opengezet, maar aan de andere kant van het huis was het nog warm. Korte tijd onweer en plensbuitje. Het koelde niet echt af.

Ik bedacht me dat ik sinds vorige week zaterdag, eigenlijk met niemand hier live een woord gesproken heb. Ja de meneer van het hotel, de ober op het terras, en nu de dame van de chambre, maar geen echt gesprek.
Dat alleen zijn is wel een thema deze reis. Nu zijn er misschien onder jullie die denken: huh alleen, ze schrijft alleen maar over andere mensen die ze heeft ontmoet. Is waar. En toch is dit een gevoel dat overheerst. Ik heb relatief weinig dagen samen met anderen gelopen. En weinig dagen een overnachtingsplek met andere pelgrims gedeeld.
Toen ik ziek was veel appjes gekregen en de berichtjes via Pindat en met deze en gene gebeld. Dat was fijn en dat hielp om me minder alleen te voelen. Dat is wat anders dan ik bedoel over mijn reis in het algemeen.

In de herkansing dus.

Maandag 20 juni. Om 7 uur vertrokken uit Moissac naar Espalais (op zn Haags: Èspalès: de benaming voor het Haagse stadhuis, het IJspaleis). Na een paar kilometer een keuze: langs het kanaal blijven lopen of toch meer hoog/laag, 2 km langer, met uitzichten? Mmm, weet niet hoeveel energie ik heb, maar het was niet zo heet als dat ik dacht. Hup, proberen maar. Het was een prachtige route, was blij dat ik was afgeslagen.
Kwam een Frans stel tegen en een stukje samen opgelopen. Zij zeiden dat 'iedereen' langs het kanaal ging. Ha, was zelfs een beetje trots op mezelf.
Bij de gite aangekomen was het een warm welkom zonder dat er iemand was. De tuin was open voor iedereen die langskwam en wilde zitten of iets wilde drinken. Water, thee en limonade stond klaar. Leuk!
Maar goed, het was er stilletjes. Er waren 2 jonge meiden die vrijwilliger waren. En ze vertelden dat ik de enige pelgrim was vanavond. Neeee! Gisteren waren er 5 pelgrims. Hoe bestaat het!
Later kwam de eigenaar en hij zei dat er onverwachts nog 4 bijkwamen.
Een naar verhaal: een Nederlandse vrouw heeft een klein herbergje langs het kanaal. Ze woont er zelf niet. Deze week is er ingebroken en men heeft zo ongeveer de gehele inventaris meegenomen. En een paar dagen later de buitenboel. Normaal werd door haar echtgenoot alles binnen gezet, maar echtgenoot was elders. Zij heeft rugklachten en kon niet tillen dus zat alles met kettingen vast. Loeizware parasols, banken, stoelen: alles weg.
De 4 pelgrims hadden er gereserveerd, maar dat ging m niet worden. En dus heeft de gastvrouw hen bij de dichtstbijzijnde gite afgeleverd.

Gezellig voor mij!!

En nu lig ik alleen op een kamer met 6 bedden. De 4 anderen kennen elkaar en liggen met zn 4 op een andere kamer. Prima. Het begint eindelijk te onweren: alles plakt al de hele avond.
Ik ben erg blij dat het zo goed ging vandaag. Zelfs het klimmen ging net zo als 2 weken geleden.😅
En dat ik gezelschap heb hier. Gegeten aan een prachtig lange tafel. Frederic, hospitalier, 3 vrijwilligers en 5 pelgrims. Wow, groot gezelschap.

Morgen een nieuwe dag, naar Miradoux.

Geschreven door An.aan.de.wandel