Vrijdag 12 april.
Unquera.
Tegen 8 uur op pad. Het was een prachtige ochtend en een fotogeniek plaatsje aan het water. Met het water ben ik ook de provincie grens van Cantabrië en Asturië overgestoken.
2 km verder ontbijt in Colombres. Een stevig aantal km voor de boeg en een flinke klim aan het begin en aan het eind. Dat was het plan voor de dag. Het was wederom stralend mooi weer.
Het eerste stuk was mooi, afwisselend dorpjes en bergen/landelijk gebied. Daarna ook weer lang stuk op de weg 😞, tot ik maar eens naar de route keek en ik iets anders had kunnen kiezen. Doorgestoken bij een dorpje naar de kust route. Prachtig!
Ik kwam oa langs de bufones. Een natuurverschijnsel langs de kust. Wikipedia zegt: "De Bufones de Arenillas zijn zeewatergeisers nabij Llanes in Asturië ( Noord-Spanje). Als er sterke golven zijn, creëren ze waterfonteinen tot 40 meter hoog (Bufón de Santiuste).
Een bufón ontstaat wanneer de druk van de oceaanbranding water door natuurlijke buizen in de poreuze kalksteen dwingt . Bufonen kunnen overal ontstaan ​​waar karstlandschappen aan de zee grenzen."
Helaas heb ik ze niet zien spuiten. De zee was te rustig. Kon bij één dichtbij komen en heb ze/het wel horen zuchten, bizar! Serieus, alsof er een levend wezen, 🐲🐉🦖, in het gat zit.

Kwam Ivan weer tegen bij een Sidreria in Pendueles. Tortilla, koffie en zumo is de lunch tegenwoordig.
En met een flinke aardappel met ei achter de kiezen, kan ik er wel weer tegen voor de tweede helft. Maar daar was ik nog niet 😔
De routes langs de kust zijn mooier én langer, dus....
Het werd een lange warme middag. Deels met Ivan samen gelopen.
In het dorp Andrín hadden we gerekend op een bar. Even zitten, iets drinken en dan aan de Endespurt, zoals Ivan dat zei. Maar helaas bar was dicht, weg, wat dan ook. Ook geen watertap. Ivan is ergens water gaan vragen en kwam terug met een volle fles. Prachtige zeezichten, vergezichten, maar vér en wárm. Nog een laatste paar km ging de weg/afslag de berg op. Ivan las in zijn boekje: 'Panoramaweg'. Tuurlijk, die doen we, weg van het asfalt. Pfff er kwam geen eind aan die panorama's. Ivan was onderweg neergeploft langs de kant, want had een suikerdip en moest eten en snakte naar zn 'emergency croissant' 😂. Ik ben doorgelopen, omdat als ik was gaan zitten had ik niet meer overeind kunnen komen. Wat een eind, bleh. Te heet, te ver, te moe. Maar uiteindelijk lukte het dan toch weer.
Llanes bleek bij binnenkomst best een aardig stadje. Met rijkversierde huizen. En best veel winkels.
Voor de laatste kilometer mijzelf beloond met een ijsje. En daar was Ivan weer. Yeah, we made it for today!! 27 kilometertjes.
En door naar de herberg. Die bleek in een oud stationsgebouw. Hoe leuk nou toch weer!
Ingecheckt, kreeg een laken in de handen gedrukt en een code om de kamerdeur te openen. Er was geen maaltijd in de herberg, jammer. Steeds minder eigenlijk, of ik zoek de verkeerde herbergen uit. Zelf koken of een restaurant waren de opties. Kwam bij 2 dames op de kamer. Sara, een Amerikaanse en Tina een Duitse vrouw. 2 stapelbedden en eigen douche en toilet. Heel fijn. De onderbedden waren natuurlijk al bezet door hen, maar ik was allang blij dat ik er was en met de kamer en het vrouwengezelschap.
Samen met Ivan een was gedraaid en gedroogd in de machine. Heerlijk, alles weer schoon. Das ook een ongekend fijn gevoel. En ondertussen uitgerust op bed. Ook Filip was er. We blijven nog even in elkaars buurt.

's Avonds uit eten, de mannen hadden al iets gegeten en ik vond Tina, die halverwege haar maaltijd was, ergens in een restaurantje dichtbij de albergue. Ben erbij gaan zitten. Dat was gezellig. Aan het tafeltje naast ons: de Braziliaan en Olivier. En ze hadden best een aardige conversatie. Dus toch niet zo'n norse man als ik dacht, die Braziliaan.
Tina reist heel wat af. Heeft een constructie met haar werk dat ze een half jaar werkt en een half jaar niet. En een collega die de andere helft van het jaar werkt. Wauw! Een bijzondere vorm van een duobaan. Met die collega deelt ze ook een woning, zodat ze een huis heeft als ze werkt en ze geen huur betaalt in de tijd dat ze reist. Goed geregeld!

Zaterdag 13 april
Goed geslapen, al was het in het bovenbed. De beide dames gingen 30+ kilometers lopen, dus die waren vroeg vertrokken.

Bij het ontbijt zat Ivan, we hadden gisteren bij dezelfde plek geboekt. Een herberg voor 6 personen. En toch ook weer 20 + km te lopen. Gelukkig wilden mn benen weer en was ik hersteld van de dag ervoor.
Het was weer een prachtige wandeling. Onderweg aan het strand me bij Ivan gevoegd die daar aan de koffie zat. Het was al erg warm. We zijn in de schaduw gaan zitten. Ivan vertrok weer en daar kwam de Braziliaan en hij vroeg of hij bij mij mocht aanschuiven want alle tafeltjes in de schaduw waren bezet. Tuurlijk, als jij nooit meer snurkt! 😜Geintje, dat zei ik natuurlijk niet. Hij heet Leonardo en samen hebben we gekeken hoe ver nog voor die dag. Hij ging ook in Pinères slapen. Ik durfde niet te vragen in welke van de 2 herbergen.
Tegen het einde van de dag kwam ik 7 Franse vriendinnen tegen die ieder jaar een week lopen. Dit was hun derde keer op de Camino del Norte. In Nueva stond ik met een paar van hen te kletsen. Bij het spoor. Ineens harde bellen, bleken we pal onder de slagbomen te staan. Zo zeg, daar krijg je een hartverzakking van.

Bij de slaapplek aangekomen bleek ik de laatste. Herberg zou ik het niet willen noemen. Het was een piepklein huisje. Met een heerlijk tuintje om in te zitten, een buitenkeukentje onder een afdak. Binnen 3 stapelbedden, een kleine keuken en badkamer/ wc: een mini vakantiehuisje, erg leuk. In de tuin 2 bekende gezichten, de Canadese portretfotograaf en zn wandelmaat. Zij verwezen me naar het grote huis op het erf om mij aan te melden. Een vriendelijk dame kwam mij begroeten. Mijn vriend Ivan was er al, zei ze. Als ik was had, mocht ik die inleveren, dan werd dat gedaan. Voor de stempel en het geld kwam ze later. Wat een heerlijkheid!
In de buitenkeuken maakte ik kennis met Pjongyan ofzo, een Koreaanse vrouw. Ze sprak een ietsepietsje Engels. Das echt ingewikkeld. Ik begreep dat ze blij was dat ze niet de enige vrouw was. Heb een tijdje met haar zitten kletsen, wat dan nog een heel ding is, want alles via google translate en dan krijg je een engelse vertaling die ik ook niet helemaal begrijp.
Haar toetsenbord bestond uit ongeveer 10 toetsen/tekens.
Nu echt kennisgemaakt met de fotograaf Jamie en zijn wandelmaat Marc, beiden uit Ontario, Canada. Dan nog William uit Frankrijk, die dan weer alleen Frans sprak en zich niet erg op zn gemak leek te voelen. En mijn 'vriend' Ivan natuurlijk, uit Duitsland. Wauw, uit alle windstreken.
Heerlijk in de tuin gezeten. Ik was de laatste dus had een bovenbed. Marc bood heel vriendelijk aan om te ruilen. Wat lief!
Ieder bezig met zn eigen ding. De Canadezen en ik met onze diaries en de fransman liep wat heen en weer. Hoorde Ivan in een aardige conversatie met Pjongyan en vroeg me af waarom ik het dan zo moeilijk vond.
Ieder van ons had eigen eten mee. De meesten brood. Ik had vanmiddag onderweg ergens warm geluncht. Een soort soep van kikkererwten en zeeduivel. 😋 Nu brood met kaas, ook lekker.
Pjongyan ging al vroeg naar bed (half 8), had een deel van haar bed behangen met dekens, om wat meer privé te creeren en tegen het licht van de badkamer. De rest is maar buiten blijven zitten. William maakte ook aanstalten om naar bed te gaan. Puur uit verveling, denk ik. Ik heb gevraagd of hij erbij kwam zitten, we konden toch vertalen. Pjongyan lag er inmiddels al in, dat maar zo gelaten. Buiten gekletst half Engels half Frans. Marc was opgegroeid in Quebec, het deel van Canada waar Frans gesproken wordt. Hij is hoofd middelbare school geweest in Alliston, waar familie van mij woonde, maar hij kende geen Leest. Ivan en William waren verrukt over de Franse camino's, hoe mooi, hoe goed, hoe van alles. Ik voelde dat ik deze Spaanse route moest verdedigen. William zei nog: in de gites in Frankrijk is het toch veel gezelliger dan hier en is er meer contact. Daar moest ik hard om lachen. Dat hangt ervan af wie je tegenkomt en als je alleen met Franssprekenden bent, ja, dan is het best gezellig, maar als je de enige níet Franssprekende bent, zoals hij nu de enige niet Engelssprekende, dan is het een heel ander verhaal en maar net hoe je jezelf opstelt en hoe bereid anderen zijn om moeite voor je te doen. Ik weet er alles van!
Het was best een gezellige avond aan de picknick tafel. Maar half 9 ging iedereen in het mandje, onder luid protest van Ivan die zei écht niet zo vroeg te kunnen slapen.
Niet echt een lekkere nacht. Marc snurkte boven me, maar dat hield gelukkig op. Mijn bed kraakte verschrikkelijk 😒 en in de nacht begon de hond van de eigenaar te blaffen. En dat hield eigenlijk niet meer op. 😖

Zondag 14 april
Vandaag slechts 10 km. Naar een wat groter stadje, pal aan de kust. Ribadesella. Dat ligt in het midden qua kilometers naar Santiago, heb ik gehoord. Op de helft dus!!!
Mooie wandeling en mooi weer. Ik las een berichtje van Sonja op haar updates dat ze naar huis ging, vanwege medische klachten. Ik schrok ervan. Ik heb haar geappt wat het probleem was. Het ging niet goed met haar voet. Ze had bloed onder haar nagels. Ze wilde geen verder gedoe, maar gewoon naar huis. Gelukkig ging het mentaal wel ok met haar. We houden contact!
In Ribadesella aangekomen bleek de kerk net uit. Voor het eerst dat ik beweging bij een kerk zie. Onee, Pasen, nou tweede keer dan. Ik ben naar de kerk gelopen, iedereen was er net uit. Wilde even rondlopen en kijken. Een mevrouw sprak mij aan en zei vriendelijk dat de kerk ging sluiten, of ik weer naar buiten wilde gaan. Wow, was ik eindelijk ergens binnen, werd ik eruit gezet.
Heb me best vermaakt in Riba. Sommige winkels waren open, beetje rondgeslenterd. Kon inchecken bij mijn hotelletje om 16.00 uur. Dat was nog even. Kwam Ivan weer tegen en we besloten te gaan lunchen. Heerlijk gegeten en eindelijk cider gedronken. Dat is niet dezelfde cider die wij kennen, maar heel fris en zurig. Het is echt drank nummer 1 in deze streek. En toen Ivan gedag gezegd. Hij liep nog één plaats verder, die middag. Mogelijk zien we elkaar niet meer.
Toen langzaam naar mn hotel. Prima kamertje met zo'n leuk balkon. Geen foto van gemaakt helaas. De rest van de middag op bed gelegen en droog brood met zweetkaas gegeten. 😄

Maandag 15 april.
In Ribadesella was de bakker open, verder niet. Bruin broodje gescoord. Dan stadje uit brug over. Andere deel van stadje, over de boulevard met een paar prachtige huizen.
De miezerregen was lichtjes. Na paar km mooi zicht op San Esteban de Leces, daar sliep Ivan. Bij gebrek aan onderdak en zit mogelijkheid, bij een of ander monument ontbijtbroodje gegeten. En de regencape aan, want net iets meer dan miezer.
Ik passeerde Vega, een klein dorp aan zee, waar iemand mooie muurschilderingen heeft gemaakt. Het melkmeisje van Vermeer, maar vooral aan de achterkant van het huis het paard en de koe die naar buiten keken vond ik mooi. Vlak erna langs een weide met koeien, afgezet door schrikdraad. En daar stond moeder met kalf op het wandelpad. Mmm. Weet niet of ze losgebroken waren of dat het de bedoeling was. De koeien hebben hier allemaal horens en dat ziet er best indrukwekkend uit. Het kalfje was nog niet heel oud. Het paadje errug smal. De koe keek mij doodgemoedereerd aan. Ging geen stap opzij. Toen ik een paar stappen dichterbij maakte deed zij dat ook. Regencape uitgedaan, dan was ik wat minder groot en afschrikwekkend misschien. Of juist aanlaten? Nog maar een stap dichterbij en ik werd alleen maar aangestaard. Ik probeerde mijn kansen in te schatten, maar wist het eerlijk niet. Heb wel eens gehoord van agressieve koeien als je aan hun kalf komt. Hè getver. Nu waren er 2 Spaanse dames die in mijn buurt liepen, maar nu in geen velden of wegen te bekennen. Ik keek op de route app. Ik kan ook omlopen via andere kant. Als dat klopt. Het leek me de beste optie. Jeetje, omlopen voor een koe. En dat voor een boerendochter. 🤭
Die kleine wandelpaadjes kloppen niet altijd, en dit keer kwam ik bij een hek. Ok, dan een grotere omlooproute. Die ging over het strand. Waar ergens een pad omhoog zou moeten zijn was nu prikkeldraad. Nog maar stukje verder dan. Daar was een paadje omhoog. Uiteraard modderig na de regen. Nou ja, een glibberige klauterpartij, door een weiland, prachtig zicht achter mij op het strand en de zee. En uiteindelijk kwam ik weer op de route. Was blij dat ik er was. Inmiddels kwam de regen gestaag naar benee.
Na een paar kilometer eindelijk een bar. Lekker koffie met cake. Had ik wel verdiend, vond ik. Al snel kwam er een andere pelgrim aan en daarna Olivier. Grappig, die kom ik ook om de paar dagen tegen. En altijd denk ik: ik ben de laatste, ik ga nooit zo vroeg weg en loop niet zo hard. Maar deze heren kwamen óók uit Ribadesella. Dus zo langzaam ben ik helemaal niet.
Met de andere pelgrim gesproken over de Camino Primitivo. Binnen 2 dagen is de afslag naar Oveido, waar de Primitivo begint. Ik heb er nooit over nagedacht of alleen in de zin van: die ga ik niet doen. Te zwaar, te hoog, te koud. En ineens is dat veranderd, ik weet niet zo goed waarom. Marcel heeft zijn lijstje opgestuurd met overnachtingen en afstanden waarvan ik eerst dacht: het zal wel. En nu denk ik: dat is te doen. De primitivo staat bekend om de hoogteverschillen, daardoor ook kouder er zijn minder pelgrims, minder herbergen. En je komt uiteindelijk uit op de Camino Francès, waar het dan wel weer een stuk drukker is. Het is echt een pittige route met grote hoogteverschillen. Het is de oudste, eerste pelgrimsroute en men zegt de mooiste. Het niet hebben van een gids, is dan helemaal een ding, maar die zou ik kunnen fotograferen van iemand. En met de Gronze website kom ik een eind. Heb nog even bedenktijd.

Verder in de regen. Volgens Gronze krijgt de route vandaag qua mooiigheid 4 sterren, maar ja das natuurlijk zonder mist en regen. Toch heeft het ook wel wat, dat dampige weer. En dat je in de verte nog wel een dorp ziet en alleen de witte rand van de branding en er verder geen verschil is tussen lucht en zee.
Na de koffie liep ik eerst verkeerd en had de andere wandelaar, Frank, mij snel ingehaald. Alhoewel hij van plan was meer dan de 20 km te lopen die ik doe vandaag, bleef hij in de buurt lopen. We raakten aan de praat en hij vertelde dat hij een herseninfarct heeft gehad afgelopen september, tijdens een rondje hardlopen. Gelukkig is hij snel behandeld in het ziekenhuis en is de schade beperkt gebleven. Hij was wel halfzijdig verlamd, vooral wat betreft zijn rechterbeen.
Maar kon nog wel enigszins staan en lopen. Door fysiotherapie en intensief oefenprogramma, is hij aardig opgeknapt. Het leek me snel om dan nu de camino te lopen, maar hij gaf aan dat het voor hem de beste therapie is. Onderweg heeft hij gemerkt dat het gevoel in zijn tenen verbeterd is, bijvoorbeeld. Ter gerustelling voor zijn vrouw die dit een minder goed idee vond heeft hij een horloge met speciaal alarm. Wauw, en hij denkt er ook over om de Primitivo te doen. 😳 dan moet hij zich lichamelijk wel heel goed voelen.

Alle barretjes verder op de route waren dicht, das echt maandag hier. Frank ging nog wel op zoek naar één die open was. Ik heb mijn broodje gegeten met uitzicht op zee. Het was inmiddels droog. Er kwam een vrouw langs die er al een aardige afstand op had zitten en vroeg waar we waren. Zij wilde een herberg gaan zoeken. Er zijn best veel mensen die niet reserveren en gewoon kijken waar ze uitkomen en willen slapen. Dat durf ik (nog) niet aan. Ook Olivier kwam weer voorbij. Hij slaapt ook in Colunga.

In Colunga eerst een bakkie gaan drinken in een koffiehuis. Ik had een hotelkamer gereserveerd want geen herbergen daar. Ik vroeg aan de man of er nog meer pelgrims waren en ja wel 6. Maar ja, ik ga niet overal aankloppen om te kijken waar ze zitten en of iemand mee uit eten wil. Dus na douchen en wasje doen zelf op pad en rondje door het plaatsje gelopen. Nu was het eens omgedraaid: de kerk was open. Verder bleek er niet veel open te zijn. En het eten kan sowieso niet voor 8 uur. Naar een restarant gelopen wat open zou moeten zijn, maar helaas. Ik kwam wel in een mooi oud, kleurrijk straatje terecht. Weer terug gelopen naar het centrum. Kwam ik Olivier tegen en we besloten samen te gaan eten. Ik vind dit zo grappig: Je komt een vage kennis tegen op straat en je gaat er mee uit eten. Dat is toch ondenkbaar in het normale leven. Hier is dat heel gewoon. Er is in elk geval een gespreksonderwerp. 😄
Na een paar keer vragen was de keus om te gaan eten beperkt tot 2 plekken. Het was inmiddels 8 uur geweest. Olivier is Duits en spreekt oa Spaans, das wel handig. De keuken in de bar die we hadden uitgezocht ging om 9 uur open. Nou ja, is niet anders. En de kok was niet al te snel. Gegrilde sardientjes als snack vooraf en na 10 uur kwam de hoofdmaaltijd. Een streekgerecht, Fabada, een bonen stoofschotel. Haha goed uitgezocht op de late avond. Gelukkig moesten we nog een stukje lopen terug naar het hotel.

Dinsdag 16 april
Ontbijtje bij de koffietent. Daar kwam de vrouw van de dag ervoor. Ook nu weer had ze er al wat kilometers op zitten. Dan wachten tot supermarkt open ging en wat voor de lunch gehaald. De vrouw en ik vertrokken tegelijkertijd. Jeanet was haar naam, uit Nieuw Zeeland. Ze kwekte er lustig op los en had er stevig de pas in. Haar man had zijn roots in Nederland liggen. En ze vertelde over hun bezoek aan Utrecht een aantal jaar geleden. Ze was eerst verpleegkundige en is later dominee geworden. Ze is 70 en doet nu vooral vrijwilligerswerk.
Ze heeft 4 zoons en 11 kleinkinderen. Ze moet binnenkort naar huis om op de kleinkinderen te passen. En voor die tijd nog even Santiago bereiken. Binnen een half uur, wist ik toch vrij veel van haar. 😄

Ondertussen liepen we door mooi landelijk gebied. Een eindje bij de zee vandaan. Bij een bushaltehokje zat Leonardo, de Braziliaan, uit te blazen. Die kom ik ook bijna dagelijks tegen. Jeanet ging haar jas uit doen en ik ben doorgelopen.

Prachtig was het weer door kleine oude dorpjes. Een oude kerk boven op een top.
Ineens stond er verderop een bekende verschijning midden op de weg. Ik moest heel hard lachen. Het was Ivan. Het is een gave van hem om overal op te duiken. Wat doet hij hier nou? In het gehucht van nog geen 10 huizen bleek ook een hotel en hij had bedacht hier een rustdag te houden.
Ik zei: dus nu ontvang je alle pelgrims die langslopen en je zwaait ze weer uit. Ja, zoiets. En inderdaad, ik werd ook weer door hem uitgezwaaid. We komen elkaar vast wel weer tegen.

Er waren vandaag 2 klimmetjes en afdalingen, oefening voor morgen dan zeker een grote klim. En voor de Primitivo. Argh, ik weet het nog niet.

Een heel stuk langs een stroompje gelopen. Mooi pad. Ik had nog geen pauze genomen en begon het te voelen. Uiteindelijk mn regenponcho uitgespreid en langs de kant gaan zitten. Ik zat er prima en wat gegeten. Een paar pelgrims die langskwamen vroegen of het goed ging. Aardig van ze! Blijkbaar was het een ongebruikelijke plek.
Hé en daar was Olivier weer. Hij had de avond ervoor gezegd dat hij niet naar één van de herbergen wilde in Villaviciosa want er waren bedbugs. Dus ik vroeg er nog eens naar. Maakte hij een grap of niet? Radio Camino deed zo zijn werk weer. Hij begon te lachen: nee, echt bedbugs had hij gelezen, maar wel een jaar geleden. Ohhh, niet nu?!
Mmm, het zat me toch niet lekker. Nouja, hij moest er hard om lachen en liep weer door: 'Jaja bedbugs. Haha, dit is mijn humor.'
Wat moet ik ermee?

Kort erna stond aangegeven dat er bij een huis drinken en chocola was. Achter op het erf was een open schuurtje met automaat, aanrecht en picknicktafel. Net als in Nederland: een rustpunt voor fietsers en wandelaars of hoe heet dat.
Aan tafel zaten Marcus uit Italië en John uit Tjechië, 2 jonge mannen van rond de 25, schat ik. Ik vroeg of ze elkaar op de camino hadden leren kennen, maar dat bleek via internet 2 jaar geleden. Ze hadden elkaar nu wel voor het eerst live ontmoet. En grinnikend vertelden ze dat het nog steeds goed ging, na 10 dagen. Vanaf Villaviciosa namen ze een bus en gingen beiden weer huiswaarts. Gezellige jongens, vooral Marcus was erg spraakzaam. Toen kwam er nog een stel uit de UK bij, Jo en Simon. Werd het nog gezelliger rond de picknicktafel.

Toch maar weer verder. Volgens John nog 3,8 km. Nou, die vielen helemaal niet mee. Moe was ik en zeurbenen. En nog een klein klimmetje. Getsie. En die 3,8 leek wel 2x zo lang. Ik denk dat ik te lang doorgelopen ben zonder pauze vandaag.

Villaviciosa, wat een mooie naam, voor deze kleine stad. Was even zoeken naar de herberg, ik bleek de eerste van 5. Er kwamen nog 4 mannen. Redelijke kans op gesnurk. Dat overwegende met het idee van bedbugs heb ik een kamer alleen gevraagd. Groot gebouw, oud, donker interieur. Granieten trappen, veel donker hout. Mijn kamertje: alles hout. Hmmm, daar houden bedwantsen van. Ook hing er een aparte geur, die ik niet kon thuisbrengen. Iets tussen boenwas en desinfecteer. Ja, Anna je gaat lekker. De bedwantsen zaten in elk geval in mijn hoofd. 🧐🪳 Ik heb het bed gecheckt langs de randen: geen spikkels te zien. En uit voorzorg al mn spullen in de badkamer gezet. Want van gladde koude tegels houden ze niet, weet ik.

Einde van de middag door het stadje gedoold, wat gedronken en gewacht tot 8 uur voor ik ergens iets kon eten. De dame van de eetgelegenheid was teleurgesteld dat ik het bij een salade hield. Zij prees de kabeljauw aan. Non gracias, volgende keer.
Geen bekenden meer gezien.

Unquera - Llanes 27 km
Llanes - Piñeres del Pria 22 km
Piñeres del Pria - Ribadesella 10 km
Ribadesella - Colunga 21 km
Colunga - Villaviciosa 18 km

Geschreven door An.aan.de.wandel