Dinsdag 26 maart
Vandaag vroeg vertrokken want lange dag te gaan. Half 8 stonden we buiten. De bocadillo (stuk stokbrood met beleg) die we de avond ervoor meekregen als ontbijt al achter de kiezen.
Het regende, geen pijpenstelen gelukkig. Lastig is dat mijn bril beslaat vooral bij klimmen en dan zie je weinig, wat wel nodig is, want veel paden zijn rotsig en modderig. Het waren veel kleine klimmetjes en dalingen vandaag, en een paar grote. Gelukkig ook een lang stuk min of meer horizontaal. Maar al met al een pittige dag van 20+ km.

Na een uur stopte de regen. Daarna piepte af en toe de zon erdoor. Het was best frisjes vandaag.
Rond half 10 stonden we bij de enige taberna voorlopig van vandaag, maar helaas nog gesloten. Das nou jammer.

Het was spectaculair. De uitzichten grandioos. Vooral landinwaarts vandaag. De variatie in omgeving, het groen, nu alles nog frisser van de regen. De afwisseling in hoog- laag en vooral ook de paden. Op de weg, rotsig, beton, stenen, modder, alle variaties waren aanwezig.

Een 'tong-uit-de-mond route' was het vandaag 😆. Net als bij mn vader vroeger, als hij ingespannen bezig was: bij moeilijke dingen en grote inspanning en concentratie komt het puntje van de tong naar buiten.😜 Bij mij nu vooral bij de steile modderige afdalingen. Goed kijken waar je je volgende stap zet. Erg vermoeiend, maar op een pad wat deze concentratie vraagt vergeet je alle pijntjes en vermoeidheid. En zo fijn om stokken te hebben.

We kwamen geregeld 2 Nederlandse vriendinnen tegen. En later een pittige jongedame van 18 jaar die alleen op weg was. Ze had 2 weken voor vertrek bedacht dat ze de camino del norte ging lopen, want ze had geen zin in de bekendere route (camino francès) waar het zo druk is.
Ze vertelde dat ze tot nu toe steeds ergens aan het eind van de dag dezelfde persoon tegenkwam die voorstelde om daar of daar te gaan slapen. Ze had niets gereserveerd en gaf aan met haar telefoon geen Spaanse nummers te kunnen bellen. Ze had één keer door moeten lopen naar volgende dorp, omdat er geen slaapplaats was. Ze vond het heerlijk alleen te lopen overdag en vooral s avonds allerlei mensen tegen te komen. Ze zei: ik zie wel wat er gebeurt en tot nu toe komt het steeds goed. Ik moet zeggen dat ik haar benijdde, dat vertrouwen lijkt me heerlijk.
Ze had net als de 2 vriendinnen geslapen op beide donativo slaapplaatsen van de commune vóór en voorbij San Sebastiaan. Ze had een stevig brood gekregen van een man daar en hoewel het inmiddels een droge homp was, was ze er blij mee.
Wat een stoer mooi mens.

Ook de 2 vriendinnen boekten niets vooruit en zagen 's avonds wel waar ze uitkwamen. En dan ben ik toch benieuwd hoe zij dat doen, want in hun geplande eindbestemming van vandaag zijn 2 herbergen, waarvan de één nog niet open is en de ander 'tijdelijk gesloten'.
Ik zou er niet aan moeten denken om dan nog te moeten doorlopen naar een volgende plaats.

Op een pauze plek bij een soort wasplaats, kwamen al deze Nederlanders samen. En even later een Spanjaard. Ik zei hem dat we allen Holandese waren. Daarna volgde een kort gesprekje waarbij hij probeerde engels te spreken en ik Spaans. Zo af en toe poppen er woorden op uit mijn duolingo woordenschat. 😊 Heel fijn.

We werden ergens onderweg vergezeld door 3 paarden, waarvan één met bel. Ze liepen langs de weg. De grootste van de 3 liep achteraan, achter ons en begon ineens te galopperen, waarna de andere 2 volgden. Huh!
Even verder op was een wei met het hek open en daar gingen ze naar binnen. Even een ommetje gemaakt 😉

Ik loop nog steeds met Marcel, meestal samen, soms alleen. Het is voor nu prima zo. In Bilboa scheiden onze wegen hebben we bedacht.

3 km voor de eindbestemming kwamen we door Markina. Gelukkig waren daar terrasjes.
Toen we de laatste 300 m omhoog! naar ons slaapadres liepen in een afgezakt tempo, begon het te regenen en in de verte gedonder. Het laatste stuk toch maar wat sneller. We waren nog niet binnen of het hoosde en even later stevig onweer. Omdat de Deense bekenden ons nog niet waren gepasseerd (met dagrugzak, dat loopt een stuk lichter), dachten we dat ze misschien de bus hadden genomen, maar nee die hadden de bui vol op hun kop gekregen en arriveerden een half uur na ons. Opnieuw een casa rural. Erg koud op de kamers, gelukkig ging de verwarming aan na een tijdje.
s Avonds gegeten met zn vijven, nog een Amerikaanse, Diana, had zich bij ons gevoegd. Was weer een gezellige avondmaaltijd.

Pikua-Ikestei 14 km

Geschreven door An.aan.de.wandel