Dag lieve mensen, jullie goede wensen hebben geholpen!

De volgende ochtend, vrijdag, laat uit het hotel vertrokken. Was een heerlijke plek. Ik kreeg mijn schoenen warm terug 😊.
De eerste stop na 7 km in St-Chely-d' Aubrac. Weer zo'n schattig oud dorp/stadje. Het weer was redelijk, af en toe een buitje.
Onderweg een oude brug (uit de middel eeuwen), basaltformaties en Aubrac koeien gepasseerd. Na ongeveer 15 km lopen aangekomen in L 'Estrade, een gehucht met 1 gite. Het was lekker weer inmiddels.
De dame van de gite was super georganiseerd. Ik kreeg een praktisch informatieve rondleiding. Buiten was een ruimte voor de schoenen en wandelstokken en een rek om je natte boel op te hangen. Tevens was er een rek met teenslippers en crocs in alle maten. Dat had ik eerder gezien, zeer handig, want ik sleep het nu zelf mee. Daarna binnen werd de bijkeuken getoond, met een groot wandrek voor de rugzakken (om bedwantsen te voorkomen blijven de rugzakken uit de slaapruimtes). Alles wat je daaruit nodig had kon je meenemen in een heus boodschappenmandje. In de eet/huiskamer stond water en limonade klaar. En stiften zodat je je naam op je glas kon zetten, heel efficiënt. 😒
Bij binnenkomst zaten daar 2 Françaises van eerder, Veronique en Nelly, en Didier uit het hotel van de vorige avond. Uiteindelijk waren we met 9 mensen. Ik sliep met de 2 Francaises en Estelle op een kamer. Alles even keurig. Er werden al weer grappen gemaakt over het gesnurk, mijn ervaring was dat Veronique er wat van kon, maar volgens Nelly was ik een goeie tweede. Ai!
Vóór het avondeten nog lekker met een biertje buiten gezeten en gebabbeld met Didier die jaren geleden een keer in Nederland is geweest en graag zijn kennis over alles wat hij er nog van wist met mij wilde delen. 😊 Zoals de enige zin die hij in het Nederlands kende: Ik ben moe.
Vlak voor het avondeten arriveerden Estelle (Francaise 47 jaar) en een Zweeds stel, Titti en Lars.
Het gesprek tijdens het eten verliep vooral in het Frans. Titti verstaat en spreekt ongeveer net zoveel Frans als ik. Estelle probeerde van tijd tot tijd in het Engels voor ons te vertalen. Erg lief. En met zo'n heerlijk Pink Pantheur 🎶 accent. Het lijkt wel of Fransen ook geen Engels dúrven praten, (zeker niet in gezelschap van andere Fransen), maar één op één proberen ze het wel.
Volgens Lars zou ik als Nederlander Zweeds moeten kunnen verstaan of in ieder geval kunnen lezen. Uiteindelijk niet geprobeerd. Veel woorden zijn min of meer hetzelfde. We hebben het ook nog over het onweer gehad. Lars en Titti zaten er ook midden in. En Lars vroeg of ik geteld had. Zij waren namelijk doorgelopen omdat er nog enkele seconden tussen de flitsen en donderslagen zaten. En hij zei: één seconde is het uitspreken van het woord morningpaper. 😄 Ik weet nu : bij 3 seconden is het onweer 1 km ver weg. En dat lijkt mij toch erg dichtbij!
Lars heeft in het leger gezeten. Hij zal het weten!

De volgende ochtend: Nadat Lars en Titti hun uitrusting qua sokken en schoenen (heel aparte schoenen met zeer soepele zool, merk Joe Nimbo of zoiets) hadden laten zien, ben ik gelijk met hen vertrokken. Estelle haalde ons in en ik ben met haar verder gelopen en de hele dag opgetrokken. Zij is als vrijwilliger tijdelijk werkzaam in een christelijke albergue in Gallicië. Ik ben vorig jaar in die herberg geweest en heb er wat gedronken en gepraat. Het heeft toen veel indruk gemaakt op mij, om de plaats, het oude huis, de sfeer en door mijn eigen stemming. Estelle vond het prachtig om te horen over háár herberg. Ze is een zeer gelovige vrouw en draagt dat ook graag uit. We hebben de hele dag samen gelopen en gepraat: over ons leven, over onze geloofsbeleving (die nogal verschillend is) en over beleving van nationalisme en vijandigheid tegen islam ( naar aanleiding van de vraag wat de brand in de Notre Dame voor háár en Frankrijk in het algemeen betekende). Zij vertelde oa dat er extreem veel geld is geschonken voor de heropbouw van de Notre Dame en waarom mensen en bedrijven dit geld niet op een andere manier zouden kunnen schenken dat het ten goede komt aan mensen en maatschappij. Boeiend, zulke gesprekken. We zijn door Saint-Come-d'Olt gelopen, lekkers en croissants gekocht bij de bakker en koffie gedronken. Didier kwam langs en erbij zitten. De Zweden waren we onderweg kwijtgeraakt, helaas. Maar wat een mooi stadje is dit ook weer. Het ligt langs de Lot. Het komt zó uit het schetsboek van Anton Pieck!!
Na de stad, op de brug, selfies gemaakt. 😃 We hebben een stuk van de route afgekort (om wat hellinkjes te ontwijken) en het laatste stuk, wat we konden afkorten door op de weg te blijven lopen, langs de Lot, juist wel geklommen (er kwam weer geen eind aan) en gedaald. Paar buitjes onderweg, maar ook zon. Langs heel bijzondere plekken gelopen, zoals een soort van krater van basalt, een Maria die uitkijkt over Espalion en de Eglise de Perse. Waar een verhaal bijhoort van de heilige Hilarius die op die plek in het gebied van de Islamitische Sarazenen (die hielden het gebied rond 700 nog wat na Christus bezet) een kerkdienst hield, vervolgens door de moslims onthoofd werd en daarna zelf zijn hoofd in de rivier is gaan wassen. Jaja.😏

De hoogvlakte van Aubrac heb ik al even achter me gelaten. En nu loop ik in de vallei van de Lot, in departement ?Aveyron. Het is hier allemaal even prachtig. En wat een mooie dorpjes en stadjes!

Gisteren in Espalion overnacht (ongeveer 17 km). Ook weer zo'n prachtig oud stadje! Estelle had met een bekende afgesproken en we hebben elkaar gedag gezegd. Was een mooie dag met haar.
Ik had gereserveerd in een gite boven een outdoorshop. Had gezelschap van 2 Franse vrouwen. Na douchen en installeren ben ik naar een kruidenier gelopen om iets voor ontbijt te halen. En daar waren Titti en Lars ineens weer. Zij waren vanwege een stevige regenbui in Espalion gebleven en niet doorgelopen, zoals hun plan was. Met zn 3 uit eten gegaan, erg gezellig. Zij blijken highschool liefjes te zijn geweest. Titti heeft 2 huwelijken achter de rug en Lars is ook gescheiden en zij hebben elkaar een jaar geleden weer gevonden. Inmiddels zijn ze beiden met pensioen en genieten van hun leven in Stockholm en hun leven buiten, er op uit met een camper. Titti heeft al diverse Camino's gelopen en heeft nu voor het eerst Lars meegenomen.
Ze zijn erg gek op elkaar, leuk om te zien. Lars liet mij trots een foto zien van hen waarbij hij in vol ornaat staat in zijn leger outfit (hij had een hoge functie), met hoofddeksel en sjerp en Titti in avondjurk. Mooi stel!

Vanochtend rustig aangedaan: 12 km lopen naar Estaing. Kwam bij vertrek uit Espalion Lars en Titti weer tegen, maar na 20 minuten lopen elkaar uit oog verloren.
Het was prachtig vandaag. Heerlijk weer en het is hier zó mooi. Echt genieten. Heb heerlijk lopen zingen; alles door elkaar, wat er maar in mijn hoofd komt. Koorliedjes en ook the Carpenters.

Ik kom steeds meer mensen tegen die meerdere camino's gelopen hebben. Ik merk dat ik ook aan het vergelijken ben.
Qua zwaarte vind ik deze route hoger scoren, in Spanje zijn de paden over het algemeen makkelijker begaanbaar. En ook meer lopen over de weg of geplaveide of geasfalteerde paden. In Frankrijk zijn er meer rotsige paden en nu ook veel modder. Daarnaast heb ik het idee dat er op de route hier in Frankrijk meer hoogte verschillen zijn en ze zijn zeker steiler. Naast dat het zwaarder is om te lopen geeft het wel meer uitdaging 😄.
Een ander verschil is dat in Spanje iedereen die langs de route woont, wéét van de Camino. En iedereen wenst je een Buen Camino. Hier blijft dat beperkt tussen de pelgrims onderling of mensen van een gite.
In het algemeen zegt men wel dat Fransen niet zo vriendelijk zijn, maar daar merk ik niets van. Ik zie weinig verschil daarin met Spanje. Op een enkeling na dan, zoals de mevrouw van de boulangerie, die mij vanochtend geen half bruin (stok)brood wilde verkopen (ik dacht, ik kan het proberen) en tegen mij snibberde dat er in de komende dorpen geen bakker te vinden is en dat dit brood prima blijft voor de komende drie dagen. Zó.
Verder zijn de kosten een belangrijk verschil: in Spanje is het een stuk goedkoper! Daar kon je overnachten tussen de 6 en 11 euro, ontbijt voor 3-4 euries en avondeten rond een tientje.
Dus rond 20-30 euro ben je klaar.
Hier heb je vaak keus voor half-pension: tussen 34-50 euro. Een enkele overnachting kost 12-17, ontbijt rond 6 en avondeten hangt ervan af waar je gaat eten, maar bij een gite vanaf 15. Dus het kan wel goedkoper, maar dat moet je goed uitkienen. En chambre d'hotes is duurder dan een gite, maar je hebt dan ook meer comfort.
Wat ik ook opmerk is dat veel mensen hier een kortere periode lopen én meer mensen die per dag kortere afstanden lopen. Ik denk dat het na Conques een stuk rustiger zal zijn, want het traject Le Puy - Conques is het meest populair.

Vandaag een Duits stel ontmoet die lopen met hun 1 jarig zoontje Jacob (!) in een drager. Vader Mathias heeft kind en kinderspullen op de rug en moeder Tommie alle spullen van paps en mams. Poe. Zij en ik hadden niet gereserveerd in Estaing. Zij hebben echt een kamer voor hun 3 nodig, voor het geval Jacob niet slaapt s'nachts. Toen we hier aankwamen bleek de eerste chambre d'hotes complèt.
Een van de eerste gites heette: chez Anne (Bij Anne). Dat klinkt goed! Ik had de website bekeken en wist dat er ook 2 en 3 persoonskamers waren. Dus wij naar binnen. Op ons roepen verscheen er een vreemde dame. Een klein Aziatisch vrouwtje, bijna tandenloos, met haar zwarte haar in 2 torentjes/staartjes gedraaid. Ze had een groen kleimasker op, dat inmiddels zo'n craquelé effect gaf. Kleine Jacob zette het bij haar aanblik meteen op een brullen. Ik kon het mij voorstellen. Ik voelde me een beetje zoals Hans en Grietje. Je wordt gelokt en het voelt niet ok. Het huis had meerdere etages en de trappen stonden vól met bloemetjes: in grote bloembakken en in groenteblikken. Schattig, maar erg onhandig. Ze liet het Duitse stel een kamer zien en daarna mij, één etage hoger. Met haar lispelende stem zei ze in gebrekkig Engels dat zij voor het stel een mooie prijs zou maken en mij werd een kamer voor mij alleen beloofd ( kamer met 3 bedden) We zijn alle 3 weer weggegaan: bedankt, we zoeken nog even verder. Ik kreeg een giechelbui toen ik buiten stond: net een film dit.
De dame van de chambre d'hotes ernaast wist te vertellen dat alles vol zat of gesloten was. Ze heeft nog naar een hotel gebeld voor ons: vol. Daarna heb ik naar de gite van de kerk gebeld: gesloten op zondag. Mathias had een gezicht als een oorwurm. Hij kon zich niet voorstellen dat alles bezet was. Nog bij één gite gevraagd, ook vol. De man vroeg wat we gingen doen, wijzend op de kleine. Ik zei, we gaan terug naar chez Anne. Hij keek bedenkelijk en zei dat we op moesten passen. Oh!?
De dame had een valse hond en het was niet helemaal schoon en haar boekingen kloppen niet altijd.
Mathias zei: ik doe gewoon de deur op slot.
Nou ja, inmiddels zijn we hier nu. Ze is best aardig, wel vreemd. Ze heet geen Anne maar Marie-Therese en heeft deze gite begin dit jaar gekocht. Van Anne. Ik zag dat ze reuma handen heeft en moeite had om wisselgeld uit haar etuitje te pakken. Achter haar deur blaft de valse hond. Ach, het is niet het schoonste huis, maar ok. Ik heb inderdaad een kamer alleen en in de kamer naast me zit ook iemand, maar die heb ik niet gezien. Mijn wasje is gedaan, ik hoop dat het morgen droog is, want er brandt hier geen verwarming. Ik heb een prachtig uitzicht op het kasteel vanuit mijn raam. Vanavond gegeten bij de snackbar/ pizzeria met het Duitse stel want enige tent die open was. En gereserveerd voor morgen in een chambre d'hotes in Golinhac. Het telefoontje verliep wat moeizaam, toen de vrouw vroeg of ik Engels sprak ging het beter. Aan het eind vroeg ze voor- en achternaam en daarna zei ze lachend met een Vlaams accent: O, maar ik spreek ook Nederlands. 😄
Kwam de laatste meneer van de gite tegen. Hij vroeg waar we zaten. Toch bij háár? Ja. Ik zei dat ze beetje vreemd, maar aardig is. Hij vertelde dat ze Vietnamese is. En vroeg of het ok was. Ja, het is ok.
Toen ik terugkwam van het eten had ik een mailtje met foto's van de Canadese Anne. Ze schreef dat zij een paar dagen geleden in Estaing bij Chez Anne geslapen hadden. Ze was gelokt door de naam...
'Don't go there', schreef ze,' it's not nice'... Te laat! Hahaha, als jullie niets meer van mij horen zit ik achter de tralies, in dit Hans en Grietje huis.

Geschreven door An.aan.de.wandel