Woensdag 27 maart.

De dag gestart met ontbijt met Gert en Rikke.
(in het gastenboek zag ik hoe hun namen gespeld worden).
Rustige wandeling. Paar km verder in Ziortza-Bolibar koffie gedronken. Gert en Rikke zaten bij een café en ik ben erbij gaan zitten. Marcel is doorgelopen.
Het Nederlandse meisje zat er ook. Zij vertelde dat de herbergen in Makina gewoon open waren. 🤔

Het was een heerlijke wandeling vandaag. Niet al te veel hoog en laag. Qua temperatuur iets warmer dan gisteren. Na 6 km kwam ik aan in Munitibar. Op het plein zaten Marcel, Gert en Rikke aan koffie en cola. Op het plein zaten meerdere pelgrims. Sterker nog, het was er gewoon druk, overal groepjes.

Na weer wat stijgen en dalen, pauze gehouden op een stenen brugleuning, waar pelgrims kwamen en gingen. We waren nog veel te vroeg voor de herberg die vanaf 3 uur open was.
Relaxt dagje zo!

Uiteindelijk nog een toiletstop bij een barretje dichtbij. En toen nog op een bankje bij de herberg zelf. Rond 3 uur verscheen er iemand die zei dat we naar binnen mochten. Inschrijven, paspoort, stempel. De man wees ieder van ons een bed. Arme Marcel moest boven in het stapelbed. Het waren goeie doorzakbedden. 😒 In het midden een stalen balk, onderkant en bovenkant doorgezakt 'gaas'. Uiteindelijk met een dubbele deken onder matras ging het.
In de herberg was bij aankomst de verwarming aan. De badkamer was heerlijk verwarmd. In de slaapruimte geen verwarming. Einde van de middag ging de verwarming uit. Dan maar in de slaapzak, de tijd tussen aankomen en avondeten was best lang. Zeker als het zo koud is. Met 6 personen in een kamertje met 4 stapel bedden.
Met een paar mensen kleren verzameld en een wasmachine gevuld en daarna een droger. Zit altijd een risico aan en ja hoor: mn sokken zijn een maatje kleiner 😆. Nou ja, niet zo interessant, maar dit is hoe het gaat in zo'n herberg. En wat belangrijk is: goed bed (deze keer niet), niet al te veel herrie in de nacht en schone kleding. En goed eten, natuurlijk. Al met al scoorde deze plek redelijk.

Gezamenlijk eten was om half 8. Een tafel vol: 5 Nederlanders, 3 Duitsers, een Spanjaard, een Finse en een Engelse. Erg gezellig.

Donderdag 28 maart
Het is Semana Santa, heilige week. Vanaf vandaag winkels dicht en de meeste Spanjaarden zijn vrij. Vanwege Semana Santa gaan sommige herbergen deze week juist open.
Ontbijt in de herberg en op pad. Een frisse, stevige wind stond er. Op naar Guernica.
Vlak ervoor het gehucht Ajangiz en uiteraard een kerk. De kerkdeur was open, een oudere dame was er bezig. We mochten naar binnen. Ze zei: de mis is om 12 uur! Uh ja, dát duurt nog even.
Mooie kerk, niet zo bling-bling als de meeste Spaanse kerken.
Er zijn tot nu toe vrijwel geen kerken open. Erg jammer! De reden weet ik niet. Soms hoor ik: uit angst dat er gestolen wordt. Vlak na de kerk een taberna en daar zaten alweer bekenden aan de koffie. Mmm en lekkere pintxos en broodjes. Het ontbijt van wat stukjes geroosterd witbrood met boter en jam is niet voldoende om op te lopen. Na Ajangiz nog een klein stukje naar Guernica. Door het centrum met het museo de la Paz (museum van de vrede). Buiten het museum stonden heftige foto's opgesteld van 1937 toen het stadje door de Duitsers is platgegooid. Guernica was een belangrijke stad voor de Basken die de republikleinen steunden in de Spaanse burgeroorlog. De fascist Franco kreeg steun van de Duitsers (en Italianen) in de Spaanse burgeroorlog en hij wilde de Basken een lesje leren. En de noordelijke steden innemen. Marcel wist te vertellen hoe dat allemaal zat. Ik wist alleen van het schilderij van Picasso. We zijn even in een parkje gaan zitten. En wikipedia erbij gehaald. Picasso had in januari 1937 (voor het bombardement) de opdracht gekregen een schilderij te maken van Guernica. Hij had weinig inspiratie. In april van dat jaar werd het gebombardeerd. Daarna heeft hij zijn schilderij veranderd.
De foto's gaven voor mij een sterke associatie met Gaza. Alles kapot. Schokkend. Je staat er even bij stil en wandelt dan weer verder. Zo gaat dat.

Zo'n 7 km na Guernica waren er 3 herbergen op korte afstand van elkaar. De eerste was de leukste volgens mijn boekje, maar toch voor de tweede gekozen, zodat het de volgende dag dan weer 2 km scheelde.
In herberg Gerekiz, waren de 2 Nederlandse vriendinnen Gerdie en Esther en een Duits stel uit de herberg van de dag ervoor. En Pedro uit Barcelona. Verder nog wat onbekenden. Wij in een grote slaapzaal met 7 stapelbedden. Dit keer sliep ik boven, argh!! In de kleinere slaapzaal met 4 stapelbedden brandde een kacheltje.
En verder was het ijzig koud! Het was de eerste dag van het seizoen dat de herberg open was, misschien vandaar. In de bar/eetruimte stond een kacheltje te branden op een laag vlammetje. 😏

De mw van de herberg kwam dekens uitdelen. Ik en meer dames wilden er 2.
Buiten was het nog het meest aangenaam, warmer dan binnen, maar harde wind en daarna ook regen. Tijd aan het frunniken geweest met een blaar op de kleine teen die maar niet weg wil gaan. Nu drainagedraadje er door heen op aanraden van anderen. Brrr.
's Avonds gegeten met zn 7en, het genoemde clubje en nog Jess en Luke uit de UK die in Barcelona wonen. De jonge Spanjaarden en het Duitse stel hadden eigen eten. Tijdens het eten kwam er nog een stel binnen en daarna nog een Engelsman waarvan de rugzak al gebracht was, maar hij erg lang onderweg was. Het laatste stuk had hij in donker moeten lopen over stenig en modderig pad. Gevaarlijk gewoon. Ik denk dat het 9 uur was, eer hij binnen was. Helemaal stuk. Hij had tegen Luke gezegd dat hij niet wist dat hij zó langzaam liep.

In de slaapzak met 2 dikke dekens en sokken aan duurde het nog best lang voor ik was opgewarmd. Het was een goed bed, de Duitse buren snurkten, de jonge Spanjaarden hadden de slappe lach: het duurde even voor ik kon slapen. Het werd al met al een redelijke nacht.

Vrijdag 29 maart
Ik zet geen wekker als ik in een slaapzaal lig. Er zijn altijd mensen voor mij wakker, waarvan ik zeker wakker word.
Deze ochtend keek ik op de telefoon: 20 over 7. Het ontbijt was om half 8. En nog geen beweging bij wie dan ook. Effe opschieten dus. Op zoveel bezette bedden was het sanitair wat krap: kleine badkamer met 3 kleine douches waarvan 1 niet op slot ging, 3 kleine wastafels dicht op elkaar. Gelukkig hebben de meesten de avond ervoor gedoucht.
Na mij kwam de bedrijvigheid in volle gang.
Rond half 9 vertrek.

Ik loop nog steeds met Marcel. Soms denkt men dat we een setje zijn. Zo lijkt het wel. We zijn aardig op elkaar ingespeeld. Hij is rustig en aangenaam gezelschap. En we lopen echt hetzelfde tempo, dat heb ik nog niet vaak meegemaakt. Soms moet ik lachen omdat we zelfs een tijd precies in de maat lopen. Tot aan Bilbao lopen we samen hebben we afgesproken. Dus vandaag de laatste dag. En dat is ook goed. Alleen lopen is echt anders dan met iemand lopen ook al wordt er dan ook tijden niets gezegd.

Het beloofde een pittige dag te worden met in het begin een flinke stijging en daling en vlak voor Bilbao nog een flinkere. Gelukkig ook een stuk min of meer op gelijke hoogte. En dan iets van 23 km. 😓 En regen werd er verwacht.

Vlak voor Larrabetzu kwam een Duitse vrouw ons achterop. Ze had eerder de camino francès gelopen en vond deze weg minder spiritueel. Of de mensen? 🤔
Nee, het was de sfeer.
Ik weet niet. Wat ik mis zijn wel de kerken die open zijn waar je even rustig kunt zitten en kaarsje opsteken. Verder ligt het denk ik vooral aan jezelf
De eerste stop was in Larrabetzu. Toen al wel zo'n kleine 10 km achter de rug. Volgens de dame van de herberg kom je daar 'iedereen' weer tegen. Inderdaad. Er was één cafeetje open en daar zaten bekenden, ook uit de herberg vóór ons. Koffie en aanvulling op het ontbijt/vroege lunch.

Daarna een heel eind langs de weg. Marcel mopperde over het asfalt. Ik heb m afgeraden dan de route van Vezelay ooit te lopen. Dit is niks vergeleken met de route in Frankrijk 2 jaar geleden. En de Spaanse automobilisten remmen voor je af, als je op de weg loopt. Dat doen de Fransen niet.
Maar we liepen wél horizontaal. Eigenlijk ging het als een trein. Ook wel eens lekker, al was het dan minder mooi.
Een klein stuk geskipt langs voorstadje over industrieterrein. De route liep daar alleen omdat er een oude kerk staat. Is toch dicht, dus we missen er niets aan.

En dan weer stijgen en niet zo'n beetje ook. Langs eucalyptus bossen. Zo lekker die geur.
Op de top een frisdrankautomaat. Je verzint het niet. Wel bij een huis, hoor, in het bos dus niet echt op de top van een kale berg 😂. Maar alles kan hier. Marcel had energie(drankje) nodig en ik een plaspauze. Dus dat kwam mooi uit.

Na de top uiteraard weer dalen. Met een uitzichtplek over Bilbao.
In de stad zelf eindeloze trap naar beneden. In de regen inmiddels. We kwamen Duitse Alexandra weer tegen. Alle 3 op een andere plek in de stad een slaapplaats. Dus ergens op een brug: nou doeg, buen camino. Marcel en ik hebben nog een dinner date zaterdagavond, dus we zien elkaar nog.

Bilbao volgt.

Goede Paasdagen voor de lezers!



Dag 7 Ikestei- Zarrabente Albergue Andiketxe 14 km
Dag 8: Albergue Andiketxe - Albergue Gerekiz 16 km
Dag 9: Gerekiz - Bilbao 24 km

Geschreven door An.aan.de.wandel