Lieve mensen, wat is er veel gebeurd. Voor ons allemaal, kan ik zonder twijfel zeggen. De wereld staat op zn kop. En ik hoor zoveel verontrustends uit Nederland. Hier merk ik er nog steeds niet veel van. Ik hoor nu meer uit Nederland over Frankrijk dan dat ik hier te horen krijg. Het zal er mee te maken hebben dat ik weinig mensen spreek. Maar tot nu toe ook bij de gite-eigenaren ben ik degene die over het virus en de maatregelen begint.
Men heeft hier toch een houding van: het zal zo'n vaart niet lopen. Maar dat doet het helaas dus wel.

Wat ik óók wil vertellen:
Het is hier prachtig en heerlijk in alle opzichten. Het landschap en de uitzichten: lieflijk golvend, vooral groen, maar ook het bruin van de blote akkers en sommige stukken bijna wit, waar de kalkrijke grond is opgedroogd door de zon. Het zijn de kalkgronden van de Quercy.
Dit alles afgewisseld met hier en daar een huis, boerderij of een gehucht. Alles gebouwd in wit kalksteen. Of zoals waar ik nu ben beland, een prachtig middeleeuws stadje op een heuveltop, Lauzerte ('één van de mooiste stadjes van Frankrijk', jaja, er zijn er nogal wat met die titel). Dan sta ik in mijn eentje te Oh-en en Ah-en, zo mooi om te zien als je aan komt lopen!

Het is prachtig weer! Mijn eerste wandeldag was de temperatuur goed, maar wel bewolkt en daarna 2 dagen volop zon en ook morgen wordt het stralend.
Klopt de titel gelukkig ook weer...

En dan de oorverdovende stilte hier. Ik moet wel stilstaan om die te horen. En mijn hoofd even uitzetten 😏. De vogels klinken er meestal boven uit, met hun gezang, gekras en geroekoekoe.
Ik heb hele stukken gelopen dat ik me realiseer dat ik de/het enige ben dat geluid maakt, op de vogels na, want het is ook nog eens windstil. Het geluid van een zacht knerpende rugzak, geklots van de waterzak, het geschuif van stof dat over elkaar glijdt en mijn voetstappen. Zoevend door het gras, knersend op een rotsig pad, splashend in de modder. Lekker hoor en dan dat slurpende, zuigende geluid als het heel nat en plakkerig wordt 😄
En dat was het váák gisteren. Mijn schoenen waren minstens een halve kilo 🤔 zwaarder van de aangekoekte klei. Écht!

Ik kom weinig mensen tegen. In ieder geval geen pelgrims. Er zijn er wel enkele, maar die lopen dus niet gelijk op met mij. Een vader en dochter uit Canada hebben 3 keer dezelfde slaapplaats gehad als ik. Omdat ik steeds hen hoor noemen en hun naam zie in gastenboeken en in bijvoorbeeld kapelletjes onderweg heb ik bijna het gevoel dat ik ze ken. Zij hebben gisteren hun wandeling afgebroken en zijn naar huis gegaan.
Eergisteren kwam ik onderweg: een boer op klein trekkertje tegen (was een David Brown, voor de kenners onder ons, moet altijd even kijken welk merk trekker); 2 mannen die mij op een pauzeplek 2x voorbij liepen met kruiwagen. Meneer nummer 1: 'Lekker weer, mevrouw.' 'Ja, lekker weer, meneer'. 😊 Meneer nummer 2, met een witte Paulus de Boskabouterbaard begon een gesprek over le Chemin, de kwaliteit van het pad. Ze hadden het pad kortgeleden een stuk omgelegd vanwege de nattigheid, begreep ik. Toen ik vertelde over struikelgevaar in het begin over afgezaagde boomstronkjes zei hij stralend dat ze daar morgen aan gaan werken. Tja, 15 maart gaan er ook meer gites open. Begin van het pelgrimsseizoen, dan moet alles in orde zijn.
Vlak voor Moncuq (spreek uit Monkuuk, mon kul betekent namelijk 'mijn achterwerk', als je de L inslikt, dan klinkt het als Monkuu) stond ik even te appen met mijn zus 😊 (dat ik die laatste 2 km wel érg lang vond duren enzo) en werd ik ingehaald door een kleine, oudere dame. Ik schat haar eind 70. Ik vroeg hoe ver nog, want in geen velden of wegen een dorp te zien.
We liepen samen op. Ze had er stevig de pas in. Iedere dag liep ze een rondje van 7-8 km, hoog laag. En zij vroeg waar ik vandaan kwam en hoever gelopen. Al babbelend verscheen daar Moncuq in zicht.
Het gedoe over het virus vond ze zo'n onzin. En ze haalde onderwijl een grote zakdoek uit haar broekzak om haar neus af te vegen. Het was toch niet veel meer dan een griep en daar gaan ook mensen aan dood. En ze schudde haar hoofd over het besluit van de avond ervoor om de scholen te sluiten. De mensen die doodgaan zijn allen oud en zwak, volgens haar. Deze krasse tante zal er geen last van hebben.
In Moncuq aangekomen liep ze even mee naar de gite. Kon ze zelf ook even een kijkje nemen, want ze was er nog nooit geweest. 😉 Er viel niet zoveel te zien en ik was te vroeg, dus ze heeft me een café gewezen. Niet dat dat te missen was in dit kleine dorp, maar ze deed het graag. We liepen langs de kerk en ze nodigde me uit om om 5 uur naar de mis te komen, dan werden ook de pelgrims gezegend. Nou bedankt, maar nee, eerst een biertje en dan met de benen gestrekt. Toen dacht ik nog er komen nog wel meer zegeningen...

Tja en wat te doen als alles gaat sluiten? Niemand die hier zegt wat ik doen moet of mij advies geeft. Vanuit Nederland des te meer.
Remy vertelde vrijdag aan het ontbijt dat de scholen vanaf maandag dichtgaan. Waarop ik bedacht dat dan de restaurants, hotels en gites wel zullen volgen en ik naar huis moet. Hij opperde toen als soort van grap dat ik daar wel kon blijven. Híj zou zijn gite niet sluiten. Ik kon hem helpen in de tuin...
Mijn eerste reactie was nee, natuurlijk niet. Maar naar huis wil ik ook niet.
Na 10 minuten dacht ik: dit is het. Ik blijf hier. Weinig kans om ziek te worden of iemand aan te steken. Lekker rustig. Heb een aangenaam huis tot mijn beschikking. Kan de hele dag wandelen of in de tuin helpen of de gite poetsen 😆....
Maar toen ik serieus werd, haakte Remy af. Ik heb het nog een keer gevraagd, maar hij maakte een grap dat ik dan om de dag kon lopen van Trigodina naar Moncuq en de volgende dag weer terug. Nee, dat bedoelde ik niet. Hij had het echt als grap bedoeld blijkbaar.
Ik heb niet verder aangedrongen. Het was ook wel een erg afgelegen plek. 😏

Daarna heb ik bedacht dat ik voor een paar weken een vakantiehuis ga huren. En hier alles laten overwaaien en dan weer verder lopen.
Maar ja, contact met het thuisfront, het bericht dat verderop al enkele gites gaan sluiten, het idee hier misschien wel maanden te moeten blijven, ...voortschrijdend inzicht...
Ik ga naar huis.
Over 2 dagen ben ik bij een stad met een station. En ik hoop dat die dan nog rijden.

Lieve mensen, blijf gezond, pas op jezelf en de ander. Sterkte met het gedoe en de ongemakken.
Ik maak het goed en geniet nog 1- 2 dagen van dit schitterende land.

En als alles goed gaat misschien nog 1 laatste verhaaltje.

Geschreven door An.aan.de.wandel