Lieve mensen,
Dank voor al jullie lieve, meelevende en ook grappige reacties. Inmiddels is de rust enigszins weergekeerd in mijn gebit en bij mij. En ik hoop dat dat zo blijft. Eergisteren vergat ik de paracetamol in te nemen en ontdekte dat de pijn wegbleef. Ook mijn kaak/tandvlees doet vrijwel geen pijn meer als ik erop druk. Het hevig kloppende gevoel is weg, maar het blijft raar voelen.
Inmiddels heb ik de foto van de Spaanse tandarts opgestuurd gekregen (ik ben trots op mijzelf) en naar mijn eigen tandarts gestuurd. Hij adviseert 'extractie' van de kies, maar dat kan als ik thuis ben, als hij tenminste rustig blijft. De kies.

De dag na de theetuin een stuk opgelopen met Katja, uit Duitsland. We zaten in dezelfde albergue en de avond ervoor met elkaar gegeten. Pittige tante, die overal wel een mening over had. Halverwege de dag ben ik gaan zitten en is zij verder gelopen. Even goed zo. Onderweg door bijzondere dorpjes gelopen. Eén alleen bestaand uit horeca en een paar albergues, de rest van het dorp was erg vervallen. En een dorp wat een soort ghosttown was. Er waren 2 in elkaar getimmerde of met planken en touw vastgehouden huizen/bouwwerken, wat eerder nog een albergue was geweest (?) de rest van het dorp was niet meer of ingestort. Verder prachtige omgeving. De besneeuwde bergtoppen ga ik niet over, maar blijven links liggen.

Op aanraden van 2 vooruitlopers: Jörg en Artur, naar de albergue aan het einde van het dorp El Acebo gegaan. Het dorp zelf leek erg gezellig en ik was al diverse knus uitziende plekken voorbij gelopen, met leuke barretjes, ect. Maar ja, mijn rugzak stond bij de mij geadviseerde herberg. Toen ik er aankwam leek het me niks. Een groot modern complex, hotel en albergue ineen en errug druk. Wat bleek: het was moederdag en de hele regio zat dáár te eten, zo leek het.
Ik kwam Arie en Anja uit Gouda weer tegen waar ik onderweg koffie mee had gedronken, zij zijn op de fiets vanuit Nederland! Zíj waren enthousiast.
De slaapkamer was prima: 4 stapelbedden en balkon met FANTASTISCH uitzicht. Dat was de duidelijke plus van deze albergue. Zo mooi!
Toen ik lag uit te rusten kwamen er meer dames binnen (een meisjesslaapkamer).
Ik had mijn spullen ook op het bed boven mij gelegd. Er kwam iemand binnen die mij vriendelijk verzocht mijn spullen weg te halen en toen ik niet snel genoeg was kiepte ze alles op mijn rugzak. Ok.
Helle was haar naam, uit Kopenhagen. Toen ze eenmaal geinstalleerd was, bleek ze ok en al snel raakten we aan de praat. Binnen 20 minuten waren we allebei in tranen. Zij omdat ze pas een paar dagen aan het lopen was en ze nu al erg veel last had van haar knie en de Camino helemaal niet was of bracht wat ze verwacht had. Ze dacht er over weer naar huis te gaan. Ik in tranen omdat ik mij nog steeds zorgen maakte over mijn kies en ook met de vraag rondliep om naar huis te gaan of niet (en ja, ik word er zelf ook wel eens zat van, maar de tranen komen nòg veel sneller dan thuis)
We hadden een erg intensief gesprek over ons beider leven (we zijn even oud) en waarom de camino niet was wat ze verwachtte en dat ze vlak voor haar reis ineens ontslagen was. We hebben lekker wijntjes gedronken en van het uitzicht genoten. De volgende dag heeft ze besloten nog een dagje te blijven en haar knie rust te geven om daarna te besluiten of ze dóór of terug zal gaan.

Daarna door naar Ponferrada, de laatste grote stad vóór Santiago. Een pittige wandeling over rotsachtig pad, erg mooi maar vermoeiend om te lopen. Ik had een kamer in een hostal geboekt. Klein maar fijn, lekker alles voor mijzelf. Eind van de middag de stad ingegaan. Rond gekeken: het kasteel van de Tempeliers, het oude centrum, beetje rondgelopen. Een prettige stad wel.
Daarna uit eten bij een Italiaans (voor de verandering) restaurant. Op het terras zat een groep Duitsers met bekende gezichten en een vrouw alleen. Ik wilde ook alleen gaan zitten aan een tafel, maar de vrouw wenkte en vroeg of ik erbij kwam zitten. Ja graag! Alleen eten is niet mijn grootste plezier.
Haar naam was Silvia en ze was Oostenrijkse. Ze vertelde dat ze een beetje gek was (leuk om daarmee het gesprek te beginnen!). Ze heeft 9 jaar geleden de Camino gelopen. Ze heeft het toen opgegeven in de buurt van Ponferrada. Het ging niet meer. Nu was ze terug voor een week: een paar dagen in Ponferrada en nog naar Santiago. Ze had die dag gewandeld in de buurt omdat zij zich herinnerde dat er 9 jaar geleden wilde rozen bloeiden langs het pad, waar ze besloten had om haar tocht af te breken en naar huis te gaan. Ze heeft de rozen niet gevonden. Alles was veranderd, zei ze.
Dat is toch fantastisch, dat iemand teruggaat na 9 jaar om wilde rozen te kunnen zien. En om het één en ander te verwerken.
Bijzonder verhaal, opmerkelijke vrouw.
We hebben een heel gezellige avond gehad. En heerlijk Italiaans gegeten, met mega grote porties! Toen ik vertelde van het gedoe met mijn kies zei ze dat ze een homeopatisch middel bij zich had wat ik kon gebruiken. Na het eten ben ik met haar meegelopen richting haar hotel. Onderweg kwamen we een apotheek tegen die homeopatische spullen verkocht. Ze hadden het middel dat zij bedoelde. Al met al ben ik nu wel van de pijn en van de ontsteking af, zoals het nu gaat. Hoop dat het zo blijft.

De dag erna naar Pieros, ook een wat alternatieve herberg, waar vegetarisch werd gegeten. In een piepklein dorp. Leuk hoor dit soort plekjes. De wandeling was mooi, wel veel langs de weg, soms een stuk in de berm. Het is hier een andere wijnstreek: Bierzo. De wijnranken zijn al uitgelopen (misschien in Rioja inmiddels ook wel, is alweer even geleden). Verder een paar prachtige kerkjes gezien.

In Pieros gezelschap van erg veel Duitse jongelui. Gekletst met Pia (Duitse) en Roland (Zweed). Leuk gesprek van hot naar her over taal, eten, gewoontes, werk, en waarom het lopen van de Camino, etc, etc. En nee, op de één of andere manier heb ik daar nog niet genoeg van, of nou ja, soms.

De dag daarna een wandeling via Villafranca del Bierzo. Daar was een keuze in een 'makkelijke' of een 'douro' route. Mooi oud stadje. Na de koffie besloten voor de easy way. Want ik had mijn grote rugzak weer mee en nu de kleine dagrugzak met wat spullen met de post meegestuurd.
En de douro route zou echt wel douro zijn. Volgens mijn app lag het centrum van Villafranca niet op de caminoroute en via google maps probeerde ik te komen naar de weg uit Villafranca. Ik kwam een oude dame tegen en zei haar gedag, ze wenste me Buen camino, maar begon mij vervolgens duidelijk te maken dat het niet de goede richting was. Maar wel de kortste, dacht ik. Daarna zei ze iets over een tunnel en coches (auto's). 😒 Toen maar de richting opgegaan die zij wees. Beter!
Het was een prachtige route, maar heel veel asfalt en dat vonden mijn voeten niet zo leuk, 20 km lang (totaal). Gelukkig veel dorpjes om even te pauzeren. Ik kwam John weer tegen, de man die mij had geadviseerd naar mijn caminoguide te luisteren. Hij vroeg hoe het met me ging. Ik bedankte hem voor zijn advies en hij zei dat de caminoguide niet alleen op de camino aanwezig was, maar altijd bij ons is, alleen weten we dat niet of ervaren we dat niet. En op de camino is het makkelijker om het te ervaren. Ja en het is maar hoe je de Caminoguide voor jezelf benoemt.

John en Pia had ik getipt voor de volgende herberg: Casa del Pescador: gerund door een Russisch stel en heel lekker eten, had ik van vooruitlopers via de app doorgekregen.
Een mooie plek, een houten huis, met veranda, met een grote vijver ervoor en veel gras en relax plekken, zelfs hangmatten. Het had wat van Giethoorn. Toen ik aankwam was ik erg moe. De Russische hospitalero, een grote brede kerel, vroeg hoe ik heette en van welk land ik was. Ik wilde mijn paspoort pakken, maar hij stond op, gaf me een arm en troonde me mee naar een slaapzaal. De rest kwam later wel.
Heerlijk gerelaxt daar. En gezellige en heerlijke maaltijd met zijn 8en. Ook het ontbijt (kleine pannekoekjes) was heerlijk.
Ik zat aan een tafeltje met Elena, een Tjechische, die de avond ervoor vertelde dat ze homeopaat was. Er kwam een heel verhaal waarom zij de Camino liep. Ze was apotheker, maar wilde na terugkomst alleen nog als homeopaat werken. Ze liep niet uit religieuze redenen maar ze bad wel voor mensen die kanker hadden en dan niet voor genezing, maar voor een andere mindset.
Terug op de slaapkamer stalde ze haar homeopatische apotheek uit op bed, heel veel zakjes met witte pilletjes. En ze gaf mij wat mee tegen kiespijn en tegen pijn in de voeten. Het middel dat ik had gekocht voor mijn kies was goed, zei ze.
Daarna gaf ze mij een halve ouwel. Ze liet een foto zien van een 'kardinaal', zoals zij hem noemde en zei dat hij een vriend van haar was en haar voor iedere dag een ouwel had meegegeven. 'Special medicine' zei ze grinnikend. Ik heb het met liefde aangenomen. 😃

Gisteren in de herberg 2 Engelse dames ontmoet, Annie and Trish, leeftijd: om en nabij de 65, denk ik. Annie druk en aanwezig en zo echt Engels, door je aan te spreken met 'love'. Trish meer op de achtergrond. Vandaag een poosje met hen opgelopen. Ik dacht dat ze vriendinnen waren, maar ze bleken vrouw en vrouw; sinds 24 jaar een relatie en vorig jaar getrouwd. Omdat ze dus beiden dezelfde achternaam hebben, (en een trouwring) gaan ze in Spanje door voor schoonzussen. Toch te moeilijk nog steeds om er open over te zijn, in elk geval hier. We zijn uiteindelijk weer in dezelfde herberg beland. Het was aangenaam gezelschap! Samen met een jonge Duitse ergotherapeut, Tina.

Vandaag slechts 11 km gelopen. De laatste 6 km behoorlijk steil omhoog en het was erg warm. Geprobeerd vol te houden in het hier en nu te blijven: niet opzien tegen het lopen, maar gewoon doen en ik kom er wel.
Ik werd ingehaald door een man die daarna een tijdje voor mij liep. Ineens draaide hij zich om, op een afstand en riep iets van : you ok? En stak zijn duim op. Yes, I'm ok.
Even later was hij uit het zicht verdwenen. Attent! Blijkbaar had hij me van ver horen puffen.
En het was zo mooi vandaag. Dit is Gallicië. Heel veel bloemen in de berm, groen, water, bergen, dorpjes: klein, kleiner, kleinst. Ben nu op 2derde van de klim, denk ik, in een albergue in een boerendorp. Vanmiddag werden de koeien over de weg geleid naar de boerderij om te melken. En daarna weer terug. Maar de kalfjes hadden het niet zo op de pelgrims en gingen er vandoor! Grappig! Gebeurt er nog eens wat in zo'n durp. 😁 Morgenochtend meteen weer klimmen, totaal 20 km morgen, maar minder warm.

Ik vind het fijn om weer met de rugzak te lopen. Heb de spullen die ik denk niet meer nodig te hebben in mijn dagrugzak en die gaat nu met transport per dag voor mij uit.

Mijn oog blijft hetzelfde. Nog steeds dezelfde grijze streep. Ik let goed op, nu ik de rugzak weer draag. Even kijken 😜 hoe het gaat. En de kies: so far, so good. Welterusten en geniet allen van het hemelvaartweekend en mooi weer, hoop ik.

Geschreven door An.aan.de.wandel