De route naar Namen toe was eigenlijk best saai. Alleen maar rechtdoor, over het fietspad. Ben vertrokken met de dames, maar dat was voor kort. Gedag gezegd, een mooie reis gewenst en daarna hen niet meer gezien. Jammer, maar zo gaat dat. Zoef, zoef.

Onderweg met een paar mensen een praatje gemaakt. Dat gaat nu meest in het Frans, met soms wat Vlaamse zinnetjes. Een vrouw op de fiets reed voorbij, toen ik zat uit te rusten. Ze draaide om en vroeg of ik naar Compostel ging. Ze werd helemaal enthousiast, want ik was de eerste pelgrim die ze tegen kwam, dit jaar. Samen lopend verder gegaan. Zij met fiets aan de hand en grote camera voor haar borst. Zij fotografeerde natuur en beestjes, vooral vlinders & vogels. Ze wees mij op een kerststal in een boom 😏, waar ik dan weer een foto van maakte. Ze vroeg of ze mij op de foto mocht zetten en zag toen een coccinelle op mijn rugzak. Een wat...? Oh, er hangt een lieveheersbeestje aan mijn rugzak. Daar moest op ingezoomd worden 😄 Ze vertelde dat ze ziek thuis is van haar werk, dat het gelukkig beter gaat en dat ze iedere dag buiten is, fietsen en fotograferen.
Zij heeft ooit plannen gehad om naar st Jacques/Santiago te gaan, samen met haar zus. De dag voor vertrek kwam het bericht dat de dochter van haar zus, 16 jaar oud, was overleden. Het is er nooit meer van gekomen. Maar ooit zal ze gaan.

In Namen naar de etage die ik via airbnb gehuurd had, mn rugzak daar gedropt en Edwin opgezocht in de stad. Gezellig, weer 2 dagen gezelschap! We hebben daar wat gedronken, werden 'geweigerd' in een chique Brasserie, ze waren complèt. Dat was wellicht ook zo. Maar het zag er ook wat al te net uit, voor ons in wandelkloffie 🤭 Gegeten bij een afhaalmexicaan. Ook lekker, hoor.

Het appartement was prima, slaapkamers boven, bereikbaar via vlizotrappetje... Het werd voor mij een nachtje op de bank.😏

Zondagochtend in een zonovergoten Namen. Ontbijt in de stad. Op naar Dinant.
Net als de dagen ervoor qua route heel relaxt. Nu gewoon de Maas volgen.😄
Riante optrekjes aan weerszijden van de waterkant.
Veel roeiers op de Maas en drukte bij de roeivereniging (ik ben dan vooral benieuwd hoe ze instappen in die smalle skiffs)

In de namiddag gearriveerd in Godinne. Een 300 jaar oud hotel/chambre d'hotes. Ik had een grote kamer, poe hé, met net zo een grote badkamer. Uitzicht over de Maas. Oude houten kraakvloeren, grote schouw, prachtig. 's Avonds daar ook gegeten. We waren de enige. En niet echt warm, maar allee, voor een beetje sfeer moet je wat over hebben.

Maandagmorgen verder richting Dinant. We zagen een man die met een kleine plantengieter in de hand over het water stond te turen. Het zag er wat vreemd uit. Wat moet hij dáár nou water geven?
Toen we langs liepen begon hij in rap Frans te praten en daarna op verzoek langzamer. Er was die nacht een auto in de Maas gereden. Zo, hup van de helling af in het water. De bestuurder was 'm gepeerd, had natuurlijk een borrel op. Politie erbij, maar de vogel was gevlogen en de auto verdwenen in de Maas. Die nacht had meneer de lampen nog zien branden... De accu zou nu wel leeg zijn, zei hij. Tja en dan kun je turen wat je wilt, maar de Maas is daar 4 mt diep ofzo, dus die auto zie je niet meer. Hè, gebeurt er nog 'ns wat in deze zo rustige streek.

Dan Dinant, mooi stadje. Langs de Abdij van Leffe gelopen, aan de boulevard heerlijk op terras gezeten. Daarna uitgebreid de kerk, Notre Dame de Dinant, bezocht. Gelezen dat het er in de geschiedenis ruig aan toe ging daar. Onder Karel de Stoute, werd de opstandige stad in 1466 met de grond gelijk gemaakt. Oa koperslagers werden 2 aan 2 aan elkaar gebonden en in de Maas gekieperd. Zo vonden zeker 800 mensen de dood. Ook in 1914 werd een groot deel van de stad verwoest, nu door gevechten tussen Fransen en Duitsers. De Duitsers hebben nadat ze de Franse weerstand hadden uitgeschakeld, 674 mensen geëxecuteerd, die op de hand van de Fransen waren. Mannen, vrouwen, kinderen.
Er is echt nog geen klap veranderd in deze wereld.

Na Dinant verder langs de Maas. Kwam tot de ontdekking dat ik mn zonnehoedje verloren was. Dus weer terug, maar niet gevonden. Balen.
Doorgelopen voorbij Dinant, waar ik een kamer in soort pension had geboekt. De dame loodste me per telefoon door het huis en door de gebruiksaanwijzingen. Rugzak gedropt en daarna door naar Anseremme, waar Edwin zn auto had staan. En heerlijk uit eten geweest. Hij heeft me op de terugweg weer uitgezet bij het pension en is vertrokken naar Nederland. Het was erg gezellig. Nu weer in mn up, das even wennen.

Prima geslapen in pension Panama. De volgende ochtend een croissantje gekocht en aan de waterkant opgegeten. Weer een mooie ochtend. Ten zuiden van Anseremme werd het pad van de Maas al snel anders: bochtige paadjes, door bos en langs rotsen. En toen ineens: het smalle paadje met overhangende rots!! Ik wist dat het ging komen, want hier ooit eerder gelopen in een kampeer/wandelweekend met Margriet, Gijs en Joline. En toen vond ik het héél spannend, wist ik nog. In mijn herinnering was het paadje nóg smaller en hing de rots nóg meer over. Het is gelukt: beetje diagonaal schuifelend, gezicht naar de rots, rugzak naar het water, kwam ik er goed voorbij. Pfioe!😅

Daarna kwam ik 2 groepen mountainbikers tegen. Zij mopperden over veel omgevallen bomen op het pad. En ik dacht: het ergste moet nog komen. Geen idee hoe je langs die rots moet met een fiets.

Verderop na het bos en weidjes langs de Maas begon de bewoonde wereld weer.
In de verte zag ik een man in rood een hoek om rennen. Hij werd achterna gezeten door een auto die met gierende banden ook de bocht om ging. Huh?! Wat gebeurt hier?
Even later kwam de auto terug, stopte naast een andere auto, een man stapte uit en begon op de andere auto in te slaan. Door/tegen de zijruit van de bestuurder werden er rake klappen uitgedeeld. Daarna reed de auto weg met gierende banden. Het wilde westen langs de Maas. Ik was nog ver weg, weet ook niet wat ik gedaan had als ik dichterbij was. De man in rood kwam terug en stapte in. Toen ik de auto naderde reden ze weg, mijn kant op. De bestuurder had een hoofd vol bloed. Jonge gasten waren het. 20 minuten later kwam er een ambulance voorbij en nog iets later politie. Gelukkig hebben ze hulp gekregen.

Onderweg gebabbeld met een ouder echtpaar, dat op een bankje langs de Maas zat. Hij was de 80 gepasseerd. Ik begaf me op gevaarlijk terrein toen ik iets zei dat hij er nog jong uitzag. En mevrouw dan? Ik was te eerlijk. 🤦‍♀️ We babbelden wat over de taal, over waar zij vandaan kwamen en ik ging weer door. Meneer zei: we zitten hier altijd, als je nog eens voorbij komt zitten we hier nog. 😄

Die dag was Givet het eindpunt. Vlak ervoor de Franse grens gepasseerd. Ik had een paar keer gebeld naar kerkelijk onderdak en uiteindelijk een voicemail ingesproken. In het stadje eerst langs hotel, want toch niet zeker van die reservering. Het hotel was complèt. Toen naar het parochiehuis. Een zuster was de trap aan het poetsen. Nee, sinds corona hadden ze geen overnachtingen voor pelgrims meer. Oh 😒
Dan toch maar Ibis budget hotel 2,5 km buiten de stad. 😓
De mevrouw bij de receptie aldaar adviseerde mij een telefoonnummer voor de avond te noteren. Voor als er wat was. Een onbeheerde receptie dus. Wat zou er nou moeten gebeuren, heb ik toch niet nodig dat nummer, zei ik lachend. Maar haar blik zei genoeg, dus ik schreef het braaf op.

Daarna met mn moeie benen naar de Intermarché. Want dat was het voordeel van buiten de stad: wel bij de grote winkels.
Geen zonnehoed, wel snaai gescoord 😋 en genoten van die heerlijke Franse supermarkt sfeer, geur en overvloed.

Terug op de kamer restanten van lunchbroodje en rijsttoetje gegeten. En toen ging er een alarm af. Het zal toch niet....
Eerst deed ik niks. Toen toch maar de gang op: ik zag niemand, maar de tussendeuren waren dicht gegaan. Uiteindelijk jas aan, tasje en telefoon mee en door de nooduitgang naar buiten. Voor het hotel stond een verzameling mensen, te bellen, te roken, te wachten. Binnen was de baliemevrouw bezig met de knoppen. Het alarm ging uit en iedereen weer naar hun kamer. Dat telefoonnummer voor de nacht was duidelijk niet voor niks 😄. Verder bleef het gelukkig rustig.

De volgende ochtend bij het ontbijt 2 heren ontmoet, aan de wandel vanuit Bergen op Zoom.
Daarna op pad, terug door het centrumpje van Givet. Een moment van rust in de kerk.
Gevraagd naar een winkel waar ze zonnehoeden verkopen. Ik moest Chez Jean zijn (bij Jan), want die heeft van alles.
En inderdaad: net de winkel van Sinkel: hoeden en petten en damescorsetten...

Een mooie nieuwe hoed gevonden, beter dan ik had. Ik blij. De meneer ook voor mij, maar nog blijer als hij meer klanten had, zei hij. Dus als je nog eens langsgaat in Givet en iets, wat dan ook, nodig hebt: Chez Jean moet je zijn!

Vanaf Givet eerst nog langs de Maas, langs een enorm fort, hoog op de berg. Daarna langs canal de Meuse en vervolgens door Aubrives, een klein durp en toen ik pauze hield en een broodje zat te eten, werd ik ingehaald door de 2 heren van vanochtend. Die hadden daar lekker geluncht, op zn Frans. Een stuk door een bos gelopen. De eerste klimmetjes. Óp de grens tussen België en Frankrijk. En daar was het heel rustig. Geen autoverkeer meer, af en toe trekkergeluiden, het getimmer van een specht, geflierefluit van allerlei vogels, verder niks. Heerlijk.
Het laatste stuk door Mazée naar Niverlee, was dorp, bos, landweg.
Vanuit de verte zag ik een huis met veel ramen op ongelijke hoogte. Ik hoopte dat mijn slaapadres dáár was. En jawel. Miriam de gastvrouw had mij vooraf geapt, dat ze ging fietsen en waar de sleutel lag. Mijn slaapkamer was boven de garage, bereikbaar met vlizotrap. Oei!
Toen ik klaar was met douchen en kleding wassen kwam ze thuis en zijn we buiten gaan zitten. Biertje en knabbel erbij: heerlijk.
Wat een leuk adres weer! Miriam heeft verteld hoe zij en haar man Marc daar 4 jaar geleden terecht zijn gekomen, vanuit Brussel. Ze hebben eigen kippen, verbouwen groente in de tuin, ze maakt eigen brood en yoghurt. En ik mocht er allemaal van meegenieten. 's Avonds in de keuken bij de houtkachel gegeten. Geslapen als een roos op de frisse kamer onder een dekbed en een dikke deken. Na een uitgebreid ontbijt, de kippen en bloesembomen aanschouwd en weer op pad, naar Oignies-en-Thierache.

Nog even een update over de kies/kaak/hoofdpijn. Het ging de goede kant op, laatste 2 dagen en nachten bijna geen last, mijn lijf begint te wennen, ook aan de rugzak. Nu weer extra inspanning met klimmen en dalen, en vandaag meer last van mn kaak. Het mag de wandelpret niet drukken. Ook dit gaat weer over. En een paracetamolletje doet wonderen.

19 maart Eghezee-Namen 17 km
20 maart Namen-Godinne 18 km
21 maart Godinne-Dinant 16 km
22 maart Dinant-Givet 23 km
23 maart Givet-Niverlee 18 kmpppöö

Geschreven door An.aan.de.wandel