Zaterdag 6 mei
Met Chantal en Sylvie afgesproken samen op te lopen. We zouden 8 uur vertrekken uit Navarrenx en om kw voor 8 kreeg ik een appje dat ze al klaar stonden. Hurry, hurry.

Paar foto's gemaakt bij de beelden van de pelgrims buiten de stadsmuur. En gáán.
In het volgende dorp was het even zoeken naar het huis van Lidie en Michel, waar ik vorig jaar was met Joseph en Monique.

Het is gezellig lopen met de 2 dames. Vooral Chantal neemt de moeite om langzaam te praten waardoor ik haar meestal goed kan volgen. Sylvie praat sneller en herhaalt dan soms voor mij. Samen kletsen ze ook heel wat af en ik doe geen moeite het te volgen. Helemaal goed zo.
Helaas geen koffieoptie onderweg.

Merkte wel dat ik al snel moe was. Ook lastig om het gevoel te hebben dat ik de dames ophoud. Ik liep nét iets te snel en wilde veel vaker pauze, maar ja.

Onderweg is een hond een heel eind met ons meegelopen. Hij was er ineens, niet duidelijk waar hij vandaan kwam, dacht eerder dat het een vos was. Ineens was hij weg en later sloot hij weer bij ons aan. Kilometers verder. Niet goed. Hij is meegelopen naar de gîte. En daar erbij gaan liggen. Heb 'm water gegeven, maar hij wilde niet drinken. Met de gîte eigenaar Simone over gehad en zij was heel stellig: Als je een hond hebt en je weet dat hij kan meelopen met pelgrims moet je zelf de gîtes afbellen. Hij had een band om met een soort alarm maar dat zou ook tegen blaffen kunnen zijn. Of het waarschuwt als hij van terrein af gaat. Mogelijk waren de batterijen leeg, werd er geopperd. Doodeng, die hond bij een weg waar knetterhard gereden werd. Maar hij lette wel op. Keek links en rechts bij oversteken, eerlijk waar. 😂 Maar dan nog.

Gite Bohoteguia is een groot complex, een boerderij en gite voor 30 mensen. Een jong echtpaar, met jonge kinderen, hulp van familie en anderen. Een geoliede machine.
De was kon worden ingeleverd en werd zelfs voor ons opgehangen. Wat een zaligheid.

Volgens mij slaapt vrijwel iedereen hier die ik de afgelopen dagen ben tegen gekomen. Ik lig op een kamer van 3. Met Brigitte uit St Malo, die ik eerste wandeldag op terras ontmoet heb (met Steven) en Elizabeth, een Duitse, die ik nog niet eerder heb ontmoet.
Gezellig gekletst met Brigitte. Ik schat haar rond mijn leeftijd of nog iets ouder. Ze spreekt perfect Engels en ik zou denken dat ze dat was, maar nee dus. Ze had wat met Steven en ik schat in dat dat op de weg ontstaan was. Was er nieuwsgierig naar, maar durfde niet te vragen. Hele lieve rustige vrouw, in tegenstelling tot Steven die nogal rebels overkwam. Leuk stel samen.

Beetje zitten kletsen met Sylvie en Chantal die buiten in de luie stoelen zaten.
Boekweitcrackers gekocht (zo fijn dat dat er was) Gesprekken met anderen waar de hond vandaan zou kunnen komen en wat rond gehangen.

Tijdens het avondeten zat ik tegenover Sheila en een Engelsman, die geen Frans sprak. Naast me zat Patrice, een jolige Fransman en aan de andere kant 2 jonge meiden, de nichtjes van Marie-Claire. Heb heerlijk gegeten.
Na het eten kwam er een klein optreden van dochtertje in de vorm van een Baskisch dansje.
Daarna deed de iets oudere zoon een goocheltruc met kaarten. En dat deed hij goed: zelfverzekerd, geen speld tussen te krijgen en ondertussen ook nog de jolige Patrice op zn plek zettend met een soort opmerking als: 'jij bent zeker de leukste thuis' die zich vervolgens daarna niet meer liet horen.

Nog een tijdje buiten gezeten met Steven, de man met rode baard, die kampeerde in een minitentje, Jean-Luc en Anique. De hond was inmiddels verdwenen. Er stond ook nog een grotere tent, van een jong gezin met 2 kinderen van nog geen 1 en 2 jaar, zoiets. Nou, das pas een uitdaging! De één loopt met de buggie met 2 kinderen, de ander met een rugzak. En dan ook nog slapen in een tent. (die ging mee met transport) 's Middags op een picknickplek kwam ik ze ook tegen en paps viel al snel in slaap. Snap ik. En nu in de tent wilde de oudste niet slapen. Krijsen!

Maandag 8 mei
Vandaag vroeg wakker: Elizabeth naast me, stond op om 5.30 en dat ging niet geruisloos. Ze had me gewaarschuwd, maar dan nog.

Het zou vandaag niet al te warm worden.
Iedere dag lopen is prachtig. De omgeving, de heuvels die meer richting bergen gaan. Heuvel op en heuvel af. De vlinders, insecten, vogels die je vooral hoort. Overal groen. Nouja, kortom lekker buiten zijn.
Aan het begin van de dag een kleine afkorting gemaakt over Aroue en liep daarom 1,5 km korter dan de rest. En op het punt waar ik weer op de route kwam, liepen Sylvie en Chantal, die eerder waren vertrokken dan ik. Quel surprise! Daarna weer uit elkaar omdat ik zonodig een chapelle wilde bekijken, die 250 m van de route af lag. En gesloten bleek. 😒 De tweede afkorting heb ik gelaten. Totale afstand deze dag rond de 24 km. Pff, het viel me weer niet mee. Zat met de herinnering van 5 jaar geleden in mn hoofd, dat het toen helemaal pittig en vooral het laatste stuk zó zwaar was. Dat de gîte niet ín maar voorbíj Ostabat lag.

Na een enorme klim, na de Stèle de Gibraltar (punt waar enkele wandelingen samen komen), kwam ik boven op een bekende plek. En daar waren Chantal en Sylvie weer en nog veel meer bekenden. Iedereen plofte er neer om bij te komen van de klim. In de zon en in de wind op een heuvel met kapelletje en prachtig uitzicht.
Het laatste stukje naar Ostabat viel zwaar. Onderweg Chantal en Sylvie weer 'ingehaald' en laatste stuk met hen gelopen. Het was bloedwarm, een paar aardige klimmetjes en mn benen waren doodmoe. Bij de bakker/bar in Ostabat was het een gezellige boel. Iedereen was er neergestreken aan de picknicktafels onder de parasols. En er waren koude drankjes.
Ik weet nog dat ik hier 5 jaar geleden totaal moegelopen na ook 20 + kilometer neer zeeg op het bankje voor de winkel en ik de mevrouw van de gîte ging bellen omdat ik het niet kon vinden. En toen was het koud en ik was alleen. En de bakker was gesloten. Dát weet ik nog, maar alles zag er anders uit dan in mijn herinnering.
Nu genoten van een panaché (bier met limonade).

En daarna nog zo'n 3 km naar de gîte. Het was een bekende plek. Dezelfde gîte als 5 jaar geleden. Toen met Jörg uit Berlijn (daar heb ik nog steeds af en toe app-contact mee) en Antoine uit Bretagne. Met de beroemde zingende gîte-eigenaar Bertrand. Baskische liederen natuurlijk. Jörg had aangeven dat hij er vorig jaar nog geweest was en dat de man aan het dementeren was.

Nu was ik er met zo'n 20 anderen. Sinds een week zijn er andere beheerders van de gîte. Vanuit de verte heb ik bij het woonhuis Bertrand nog zien zitten met zijn onafscheidelijke zwarte baret.
Was een beetje heel erg moe toen ik aankwam. Kon niet meer op de benen staan.

De eetkamer leek kleiner, de rest veel groter dan toen. Ik sliep op een kamer met veel bedden en gelukkig slechts 4 mensen, waaronder Sheila en Patrice.
Jean Francois was er ook. Fijn om hem weer te zien.

En 's avonds was er muziek. De hospitalero met een trekzak, Franse liederen, tekst op papier en ook spontaan ingezette liedjes. En dat op het terras met fantastisch uitzicht.
Het was geen Bertrand met baret en het pelgrimslied, maar dit was zeker ook aardig.

Navarrenx - Bohoteguia 19 km
Bohoteguia - Ostabat 25 km

Geschreven door An.aan.de.wandel