Vandaag 'slechts' 12 km gelopen van Villamayor naar Los Arcos. Makkelijke wandeling, gelukkig, niet al te veel hoogteverschillen. Heb inmiddels ook 2 kleine blaren op de kleine tenen. Het ging zo goed met de pantykousjes(!) onder de sokken, maar niet meer met de nattigheid van gisteren. De goretex van mijn schoenen werkt dus ook niet geweldig.
Het landschap is mooi en lieflijk, bos, wijngaarden, olijfbomen, bouwland en middeleeuwse dorpjes/stadjes.
Los Arcos is een klein stadje met een bank, paar kleine levensmiddelen winkeltjes, een plein met restaurantjes en terrasjes, een grote kerk en een stuk of wat albergues en pensions.
Ik was hier rond 12 uur, moest nog een uur wachten tot de albergue open ging. Op terras gezeten. Brrrr, frisjes. Het eten en drinken kost hier bijna niks: koffie, glas wijn en 2 lekkere hapjes (soort tapas maar dan groter)voor 5 euries!

Ik heb mijzelf getrakteerd op een kamer alleen. Ik slaap sowieso slecht, maar op zo'n meerpersoonskamer blijft het afzien. Nu deel ik alleen de badkamer met de kamer naast mij (2 Françaises). Ik slaap op een zolderkamer met prachtig balkenplafond en oude, rode tegelvloer. Ook weer een oud gebouw met fantastisch trappenhuis (zie foto).

Het heeft gisteren de hele dag geregend en ook nog even geonweerd. Gelukkig niet heel hard. De laatste paar kilometer opgelopen met Bill (Amerikaan). Hij had last van zijn heup en daarom lag zijn tempo ook niet zo hoog. Hij had hetzelfde gevoel als ik: hij was ook de mensen met wie hij de eerste dagen was opgetrokken kwijt geraakt. En dat vond hij erg jammer. We gingen naar een herberg in Villamayor de Monjardin die gerund werd door Nederlanders van een christelijke organisatie. We waren net in de herberg aangekomen of hij zag alweer 2 van zijn eerdere reismaatjes terug. Oa Willeke (Nederlandse) die hij zijn caminodochter noemde. Ik was Willeke eerder die dag in een restaurantje tegengekomen. Vrolijke meid, ondanks het feit dat ze geen regenkleding had en drijfnat was. Dat was te veel bagage vond ze, voor de paar weken die zij wilde lopen.
De herberg was een oud gebouw met grote zware houten deuren, smalle gangetjes en trappetje en kleine kamers. Beneden in de ontvangstruimte brandde de houtkachel, stonden 2 banken en een wasrek voor de natte zooi. Ik kwam op een kamer van 5 bedden. Bill pikte het 1 persoonsbed in, gelukkig was er nog een onderste bed (van 2 stapelbedden)vrij. Dan: installeren, douchen, handwasje doen en klaar. De kamer hing vol was en regenkleding, aan alle voeten- en hoofdeinden van de bedden en nog een waslijn door de kamer. Toen kwamen er nog 2 bezwete mannen bij die de bovenbedden in gebruik namen. Pfff, maar ook dat begint te wennen: de luchtjes, de kou of juist de warmte op een kamer. En de rugzakken, slippers en zooi van anderen waar je soms over struikelt.
Er was een gezamenlijke maaltijd voor de liefhebbers in een grote woonkeuken met houtkachel. De leefruimte van de vrijwilligers. Erg gezellig en heerlijk gegeten (goede salade en couscous). Met veel verschillende nationaliteiten weer: Nederlanders, Amerikanen (waarvan 1 in Swaziland woont), een Zweedse, een Deense, 2 Finnen, 2 Belgen, een Columbiaan en nog een paar. Om half 9 was er een meditatie. Met muziek en bijbelteksten in het Engels. Dit is een dagelijks ritueel van de vrijwilligers waar pelgrims zich bij konden voegen.

Ik was wel blij met gisteravond: net wat ik nodig had. Geen diepgaande gesprekken dit keer, maar wel warmte en gezelligheid. En de meditatie was fijn om mee te maken.
Het gevoel van me een beetje verloren voelen blijft nogal hangen.

De nacht was zoals verwacht, op een overvol kamertje. Iedereen lag er al vóór 10 uur in. Gelukkig wel snel ingeslapen. Rond 2 uur was er een toiletronde van de kamer 😀😀, daarna paar uur wakker gelegen van het enorme geronk van mijn bovenbuurman. Hij sliep onrustig en als hij zich omdraaide leek het wel of hij in gevecht was met iemand 😖(zucht).

Ook vanavond wordt er gezamenlijk gegeten in deze albergue in Los Arcos. Ben benieuwd. Het wisselt erg wat je te eten krijgt en de kwaliteit. Meestal veel koolhydraten, weinig groenten. Meeste pelgrimsmenu's (in restaurants) bestaan uit pasta (voorgerecht) en kip met wat friet (hoofdgerecht). En een verpakt ijsje toe.
Maar vanavond kookt hier de hospitalero en ik ga zien wat de pot schaft.

Inmiddels half 9.
Het eten was niet geweldig, maar het gezelschap was wel grappig: mijn 2 Franse buurvrouwen en een vrouw uit Rotterdam. Ik ben afgehaakt toen het gesprek wel erg Frans werd (er zaten meer Fransen aan tafel) en ik het echt niet meer kon volgen. Nu lekker vroeg slapen en morgen weer vroeg op. Om 8 uur moet men het pand verlaten hebben 😕.

Geschreven door An.aan.de.wandel