Dank voor alle lieve, leuke reacties.
@ Margriet: dat ga ik thuis proberen
@ Miriam: wat leuk dat je nog meeleest. En zo kruisen veel pelgrims weer elkaars pad, inderdaad.
@ Jannita: dat onbekende: niet weten waar ik ga slapen, wie ik tegen kom is wat het zo leuk en boeiend maakt. Het is voor mij één van de mooiste aspecten van het pelgrimeren (naast nog een handjevol). Iedere dag is anders, behalve het lopen. Dat is zo met reizen in het algemeen, denk ik.
@ en dat niet moe worden/ lui voelen van het meelezen: gelukkig maar, zou wat zijn als jullie lezers moe werden van mijn geloop. 😄 Ik vind het leuk als mijn verslag als leesvoer ter ontspanning werkt.

En wat betreft mn nieuwe coup: ben niet zo'n ster in selfies maken. Maar een mooie foto komt nog wel. Het is ook niet spectaculair anders, gewoon korter. 😊

Woensdag 11 mei
Ontbijt in Le Lac: met zn allen aan tafel. Nelly was ook weer fit. Rob vertrok als eerste want rond de 30 km te lopen.
De anderen naar La Coquille, allen naar de pelgrimsherberg.
Ik ging als laatste weg. Hè, was fijne plek, op naar de volgende. Niet al te ver vandaag, rond 15 km. Wel meteen weer pap in de benen en dat na een niet loop dag. 🤔
Na 4 km een restaurant in Firbeix, yeah eindelijk iets open onderweg. Ik had het laatste stukje Shirley ingehaald en toen we net zaten liep Christoph langs.

Na de koffie in Firbeix zijn we alle 3 apart vertrokken. Na een poos kwam ik Christophe tegen die midden op het pad zat en van het uitzicht zat te genieten. Ik ben erbij gaan zitten. Maar waar bleef Shirley? Zo ver kan ze niet achter zijn. Ik haar een appje gestuurd. Na een poosje ging Christoph verder en ben ik nog even gebleven. Er kwamen 2 pelgrims voorbij. Zij hadden geen Shirley gezien, de laatste paar kilometers. 🤔
Dan maar een keer bellen. Geen gehoor.
Ik ook weer verder. Halverwege de middag aankomst in La Coquille. Bij het eerste het beste terras trof ik de 2 pelgrims van eerder en nog een derde: Chris, from de US. De andere 2 waren Jacques, een Fransman en Hélena, een Nederlandse. Helena en ik hadden beiden van elkaar gehoord, via Anna. Grappig. Chris bleek ook in de refuge te slapen.
Ik was onrustig en had trek, maar ja, het was weer na half 3 en dan kun je het schudden als je nog iets wilt eten. Drinken was geen probleem. Ik Shirley nog eens gebeld, maar die nam weer niet op. Het appje had ze ook niet geopend. Ik een appje naar Christoph, die was ook in La Coquille aangekomen, zat ergens in een park en die apte terug: we kunnen niets doen, alleen afwachten.
Na 4en konden we terecht bij de pelgrims refuge. Daar was Nelly reeds gearriveerd en Christoph en Chris voor mij. Dominique was vrijwilliger in de refuge. Een lieve en zorgzame man, die alles voor je doet. Er waren 6 bedden op een kamertje, waarvan 2 stapelbedden. Dominique had op 4 personen gerekend. Hé, dan klopt er iets niet. Shirley had zich niet aangemeld, bleek. Dat verbaasde me niet, licht chaotisch is ze op zn minst. Ik begon me écht zorgen te maken en heb haar rond half 5 nog een keer gebeld. Ze nam op en begon te ratelen en ik heb de telefoon aan Christophe gegeven. Ze was in elk geval in La Coquille aangekomen begreep ik. Christophe zei: ze is nu verdwaald in het dorp 😂, ik ga haar halen bij de kerk.

Shirley is Française, halverwege de 70 en stapt vastberaden door als een stoomlocomotief. Ze is vrij klein en stevig, heeft korte beentjes, loopt licht voorovergebogen en heeft volgens mij een loeizware rugzak. Ze had in het begin een tarp mee en matrasje om te kunnen kamperen. Haar rugzak woog bij weggaan zo'n 14 kg, zei ze. Tarp en matje huiswaarts gestuurd, maar nog steeds zwaar. Ze heeft nu nog een kookpan en gasbrander in haar tas, heeft Christophe mij verteld. De rugzak hangt scheef op haar rug. Ze heeft schuimrubber onder haar schouderbanden genaaid voor het comfort, maar meestal zit het gedraaid en het schuimrubber aan de buitenkant. Ze kijkt vooral naar beneden en hoewel ze een app met de route heeft loopt ze regelmatig fout, omdat ze de bordjes mist en niet op de app kijkt. Shirley is nogal chaotisch en/of afwezig. Als je iets zegt of vraagt moet het vaak 2x of je krijgt een heel ander antwoord. En dát kan dan weer aan mijn Frans liggen, maar ik zie het bij de anderen ook. Als ze praat kijkt ze je bijna niet aan en steekt dan een soort monoloog in rap Frans af, die ik dan weer niet kan volgen. Ik bewonder haar enorme uithoudingsvermogen en doorzettingskracht. Wat een sterke vrouw is dit. Zij doet 2 stappen, waar ik er 1 doe, heeft meer gewicht mee, is ouder en loopt ook nog wel eens verkeerd. En dan 's avonds nog kunnen lachen. Dat doe ik haar niet na. Ik vroeg haar waarom ze de camino loopt. Een goede vriendin is in oktober overleden. Ze raakte daardoor in een depressieve stemming en besloot de camino te gaan lopen. Ze loopt alsof ze letterlijk én figuurlijk een enorme last mee zeult. Ze heeft een app, waar de route opstaat én waar zij is (dat heb ik ook), waar haar kinderen ook op mee kunnen kijken, zodat die haar kunnen volgen (dat heb ik dan weer niet 😆). Én soms bijsturen 😂. Om de dag maakt ze een video als ze pauzeert en stuurt die naar haar kinderen, met een babbeltje hoe het gaat, hoe ze geslapen heeft, wie haar gezelschap is en wat ze zit te eten. 😉

Ze vertelde aan mij een keer onderweg een vogel te hebben gehoord die ze niet kende en had een vriend gevraagd wat het was. Het geluid wat de vogel maakte was 'pluviet, pluviet'!
Ik moest érg lachen toen ik het hoorde, maar ze was serieus. Ik zei tegen Shirley: 'dat is toch wat als je de hele dag die vogel om je heen hoort 'pluviet, pluviet'. Dan word je gek! 'Pluviet', klinkt als het Franse 'plus vite' en dit betekent sneller. Ik geloof dat ze het zelf nog niet doorhad.

Buiten dit soort korte dialogen wijs ik haar soms op de bordjes, kijkt ze bij de kruispunten op en vraagt 'waar moeten we heen' en soms ziet ze ineens bloemen langs de weg en wijst ernaar. Ze vraagt niets en doet weinig poging tot een gesprek, onder het lopen althans. Dus het is rustig lopen met Shirley, op het snelle tikken van de stokken na (2x zo snel als ik).

Even terug naar de refuge. Dominique zorgde voor ons eten en ons wasgoed. Wij om de beurt een frisse douche. Heerlijk! Ondertussen kwamen Shirley en Christoph eraan. Er was niets aan de hand, ze was ergens verkeerd gelopen en moest teruglopen. Ze had het over 20 km, totaal. Ik had er 15 gelopen. 🙄 En oja, ik had haar gebeld maar dat had ze niet gehoord.
Ik dacht ze moet nu wel kapot zijn, maar ze bleef lachen. 'Beetje moe' was ze.

Ok en dit was de laatste keer dat ik me zorgen over iemand loop te maken.

Daarna met Chris naar de supermarkt.
Chris is Amerikaan, 71 jaar. Heeft al eerder camino's gelopen, is in Santiago geweest. Heeft zijn reis laten plannen door een bureau: alle slaapplaatsen zijn geregeld van Vezelay tot aan St Jean Pied de Port. 😳 Strak schema! Hij is zeer rustig, praat wat langzaam en vraagt op die manier zijn aandacht.
Hij was vorig jaar met zijn vrouw aan het Pieterpad begonnen, maar dat liep spaak omdat hij kort van te voren de slaapplaatsen wilde boeken en alles vol bleek. De rest van de tijd hebben ze in Maastricht doorgebracht. Was ook mooi! Hij vond Nederlanders heel open en gastvrij.😊 Zijn we ook. 😉

Tijdens het eten was het superdruk. Nelly praat veel en snel, en probeert af en toe in het Engels wat te zeggen. Ze lacht om alles en maakt veel grapjes, waar ze zelf om lacht en die ik vaak niet begrijp. Christophe praat een beetje mompelig en ook snel, heeft wat cynische humor en zegt af en toe iets in het Duits tegen mij (dat ging er niet in bij hem, dat Duits en Nederlands iets anders is) en dan Shirley, die ook kan ratelen en niet echt luistert. Die 3 waren vooral aan het woord en door elkaar heen. Dominique kwam er af en toe tussen met een vraag. Ik kon het soms volgen en deed dan een poging mij in het gesprek te mengen. En er ook nog wat Engels aan toe te voegen. Ik kreeg onder het geratel een knipoog van Chris. Die zat erbij als een bedaarde wijze heer (verstaat geen Frans) en overzag het geheel. 😉

Maar goed het werden dus 5 personen op het kleine kamertje. (Vrijwilliger Dominique had een eigen kamer, natuurlijk). Iedereen behalve Shirley had al een bed (beneden) ingenomen. En niemand bood aan te verkassen naar boven. Ik dan maar, was tenslotte weer de jongste. 😜
Toen kwam het gesprek op slapen in de leefruimte. Dominique zei dat dat kan voor de nood, een extra bed maken in de kamer, op de grond. Ik mocht daar best slapen, als ik wilde. Yess!
Iedereen blij en Chris jaloers op mij. Ik werd wakker van alle nachtplassers, maar dat had ik er graag voor over. De koelkast bromde genoeglijk, raam wijd open, ik lag in een verlichte ruimte door de lampjes van nooduitgang, met mijn oogjes toe nergens last van.

De volgende ochtend, donderdag 12 mei, een drukte van jewelste met 6 personen in het kleine huisje. Om de beurt in de badkamer, en naar het toilet, Dominique die in pyamabroek ons ontbijt stond klaar te maken, bed opruimen uit de kamer en alles weer op zn plek. Heerlijk die bedrijvigheid op de vierkante meter!
Half 8 aan tafel. En wederom een enorme drukte, waarbij niemand leek te luisteren. Ik haakte volledig af. Het gesprek ging ineens over le Chemin, de Weg en dat de ontmoeting met anderen en tolerantie zo belangrijk zijn. En ik dacht, das nou net wat er hier aan ontbreekt. En Nelly vroeg waarom ik niks meer zei. En ik antwoordde een beetje sacherijnig dat ik hen niet meer kon volgen. En Chris overzag dit alles met zijn bedaarde, wijze blik en zei toen: bij ons is het de gewoonte dat we elkaar laten uitspreken en luisteren naar wat een ander te zeggen heeft. Door elkaar heen praten wordt bij ons gezien als onbeleefd.
Nelly keek hem met grote ogen aan. De oogjes van Dominique twinkelden. Christophe en Shirley keken naar Nelly, want verstonden geen Engels. En Nelly vertaalde het. Het viel even stil. En daarna gingen ze alle 3 weer los, in het Frans. 😆
En toen moest ik er vooral erg om lachen ook om mijn eigen gesacherijn.

Chris en ik waren als eerste klaar en zonder afspraak was het soort van duidelijk dat we samen op zouden lopen. Dominique hartelijk bedankt voor zijn goede zorgen. Hij was ook moe, zei hij de dag ervoor, want was hiervoor 2 weken op een andere plek vrijwilliger geweest. Kan het me voorstellen, het is hard werken en ook heel leuk, lijkt me.

Met Chris gesprekken over het wandelen, dat dat in Amerika niet zo gewoon is als in Nederland bijvoorbeeld, zeker niet met rugzak én voor iemand van zijn leeftijd.
Over de contacten onderweg en hoe dat soms gaat, zoals afgelopen avond en ochtend. Hij vertelde dat hij het eerste deel van zijn route niemand tegen is gekomen, dus nu heel blij is met de ontmoetingen.
We hebben gepraat over onze opvoeding en wat het ons gebracht heeft, over zijn kinderen en vooral zijn jongste dochter die geadopteerd is en moeite heeft haar weg te vinden. En over het kinderloos zijn van mij en hoe ik dat beleef.

En toen ineens geheel geruisloos was daar Nelly tussen ons in op het bospad. Ik schrok me dood en dat was ook meteen het einde van het gesprek. Dat geeft niet, maar vond het wel jammer.

Nelly spurtte voor ons uit en even later kwam Jacques voorbij. Ik merkte dat het tempo ineens hoger lag en ik heb beide mannen gedag gezegd en even pauze gehouden. Chris zei: ik loop langzaam, je haalt me wel weer in.
Vond het niet erg om alleen te lopen. Het begon te regenen, verfrissend zo'n bui, na zoveel droogte. Na een tijd zag ik iemand staan, voor mij, bovenaan een heuvel. Is dat Chris die op mij staat te wachten? Te ver weg. Ik ben harder gaan lopen en bedacht even later dat dát geen goed idee was. Jammer dan, die haal ik niet meer in.

Het eindpunt vandaag was Thiviers. Vlak ervoor kwam ik de Nederlandse Héléna tegen, die meteen aan het 'zenden' was. Ze zou net als ik op de camping slapen, maar had (weer) last van haar voet, kon niet stil blijven staan, anders kwam ze niet meer op gang. Ze was ongesteld, daardoor niet zo goed gehumd (zei ze zelf) dus maar beter een slaapplek alleen in een hotel. Ik was op zoek naar een plek voor een sanitaire stop en heb haar verder alleen laten lopen. Voor haar en mijn humeur het beste. 😄

Het was me niet gelukt om in Thiviers een kamer te boeken. Het hotel vond ik te prijzig. Dus dan bleef de camping over. 😔Christophe had de dag ervoor voor ons beiden gebeld en we zouden met Shirley in één huisje slapen. Ik had gehoord dat de camping in het dal onder Thiviers lag en dat het een pittig hoogteverschil was. Vlak voor Thiviers kwam ik Christophe weer tegen. Via Maps.me een afgekorte route naar de camping gevonden, nog vóór we in het stadje waren. Ik waarschuwde hem dat dat niet altijd goed komt met die routes. 'Het is een avontuur', zei Christophe. Nou, dat werd het zeker.
Het begon goed, kleine straatjes tussen huizen door, toen een hele steile bemoste afdaling. Christophe liep op Crocs, want had last van zn achilles, had zn stokken nodig om niet weg te glijden. Ik ook trouwens. Dan een stukje pad met gemaaid gras dat al snel overging in een heel smal pad met gras en brandnetels dat tot bijna heuphoogte kwam. 🤔 Het internet was niet al te best daar beneden en ik kon niet meer goed zien welke kant we op moesten. Net als mijn eerdere ervaring liepen we tegen een afgezette wei aan. Mmm, wat gaan we doen? Geen stroom op het draad dus hup, eroverheen. Hoe verder we kwamen hoe vager de richting werd en geen duidelijk pad meer. Inderdaad een echt avontuur.
Op zich niet zo erg, maar door de steile helling was teruggaan omhoog geen optie. Toch de wei weer uit, weer over de afzetting. Verderop leek een beter pad. Wij erheen en ja de pijl op de route werd iets duidelijker. Al met al een prachtige wandeling. Door de modder, langs een strandje met terras, door een mooi oud dorpje en toen een bordje camping. 🥳
Was wel blij dat ik er niet in mn eentje liep.
Op de camping hadden we een mobile home (een kleine vakantiebungalow met alles erop en eraan) met zn 4en. Boven verwachting, helemaal prima. Nelly bleek er ook te slapen. Shirley was er nog niet. Ik sliep bij Nelly op een piepklein kamertje, Shirley en Christophe ieder een kamer. Het plan was een biertje te gaan drinken in het stadje. Tja, dat wordt dan toch nog klimmen met mijn moeie benen 😒. Ze waren niet over te halen om op de camping wat te drinken. Net voor we weggingen arriveerde Shirley. Zij ging niet mee. 😄

De wandeling naar boven was alleen maar steigen, wel een mooi pad. En de afstand viel mee. Boven troffen we Chris, die ik had ge-smst en zijn we neergestreken op een terras voor een lekker biertje.

De wandeling naar beneden viel niet helemaal mee, want ik was zó moe en de biertjes hakten erin. Op de camping nog even op bed gelegen met de benen hoog, rare oefeningen gedaan met Nelly 😄 en toen naar het restaurantje, waar het menu van de dag fish and chips was. Met een biertje en chocolademousse toe. Poh!! En dat alles voor 20 euro: overnachting en eten. Geen geld. En ook best een aardige camping met zwembadje en mooie afgescheiden plaatsen (tip voor de komende vakantiegangers).

Vrijdag 13 mei.
De volgende ochtend iedereen weer vroeg uit de veren. Het was best gezellig ondanks het drukke Franse gerebbel. Nelly zou per trein vertrekken naar Parijs en dan naar huis, Normandië. Christophe, Shirley en ik iets later weg en boven in het stadje gekomen eerst aan de koffie.☕

Daarna op naar Sorges. Ik had een kamer via Airbnb ten westen van Sorges, dacht ik.
Het was erg warm, gelukkig veel schaduw op het pad. Een stuk met Shirley gelopen. Zie eerder dit verhaal.

In Negrondes leek alles dicht: hotel restaurant gesloten, bakker dicht. Geen winkeltje. Nu had ik nog wel íets te eten, maar wilde dat juist bewaren voor de avond.
Langs de doorgaande weg, vóór het dorp was nog een resto. Ik weer terug. Het was al 14.00 uur geweest...
De baas en zn vrouw zaten te eten en hij keek me aan met een blik van: wat kom je doen? Ik heb heel bedeesd gevraagd of ik nog wat kon eten. Hij tikte op zn horloge en keek supersacherijnig. Ik zei: het is maar een vraag...
Nou vooruit: er was varkensvlees met pasta. Prima. Colaatje erbij, helemaal goed. Even later kwam Shirley eraan en de man keek eerst míj boos aan en toen haar. Maar Shirley wilde alleen wat drinken. En daarna kwam Christophe en die wilde een biertje en de man vond het toch wel gezellig met ons, maar zei ineens: we sluiten over 5 minuten. Zat ik met mn bord en mond vol. Uiteindelijk viel het reuze mee en was er zelfs nog tijd voor een toetje: crème brulee. 😋.
De mw van mijn kamer appte me hoe laat ik dacht te komen en gaf me het juiste adres door. Het bleek aan de ándere kant van Sorges te liggen. Handig.😏 In Ogre. Vanuit Negronde, was er een route, zo'n 6-7 km, via Maps.me, maar ja, die routes ken ik inmiddels 🤭. De kroegbaas gaf ook een mondelinge routebeschrijving, maar die was ik meteen weer kwijt. Ok, dan toch maar de route via GPS.
Afscheid genomen van Christophe en Shirley, want die zal ik wel niet meer zien.

Pfff, het begin ging nog, de eerste paar km was door de bewoonde wereld, toen kwam ik in een bos en leek ik net naast het pad te lopen, zo op mijn route app te zien. Er waren 2 paden naast elkaar, maar er zat een hoog hek tussen, kilometers lang. Ik dacht: straks houdt dit pad op en moet ik helemaal terug. Het paadje werd smaller en smaller en steeds lastiger begaanbaar. En ik ging steeds harder lopen. Maar het kwam goed.
Verhit kwam ik aan in Ogre 🥵. Sylvie, de vrouw des huizes, vertelde dat Ogre een personage is in sprookjes die kindertjes eet (zo'n sprookje ken ik niet) en dat het gehucht sinds kort straatnamen heeft, die allemaal betrekking hebben op sprookjes. Het eerste straatje in het dorp heette het steegje van Grimm, dát was me opgevallen. Waar ik logeerde, Rue du Petit Poucet, was de straat van Klein Duimpje.
Sylvie woont daar met dochter Lucy en hond Dolly. Dolly was niet al te makkelijk, soort van eenkennig en bijtgraag. Dus die werd angstvallig bij me weggehouden. Ik had een kamer en badkamer voor mijzelf. Sylvie vroeg of ik eten had voor de avond en dat ik anders wel met hen kon mee-eten. Nou graag, beter dan een lauw yoghurtje en een appel.
Het was een gezellige avond. Heerlijk buiten gegeten. Sylvie (was al gestopt met werken ik denk dat ze iets ouder was dan ik), Lucy (18, de slingers hingen nog in de kamer) en haar vriendje waren belangstellend en wilden graag Engels spreken. Sylvie verhuurde de kamer sinds enkele maanden en ik was de eerste pelgrim. Ze deden erg hun best om het mij naar de zin te maken. Heerlijk geslapen, goed ontbijt en dan 28 km te gaan...
Sylvie opperde dat ze mij naar Sorges kon brengen want dochter en vriendje moest ze naar de trein brengen om half 9. Top! Toen was het nog 23 km.

Het was weer een mooie wandeling, veel schaduw dus goed te doen met de warmte.
Na een paar km liepen eerst Jacques en toen Christoph mij voorbij. Zwaai, zwaai. Vlak voor de middag kwam ik Shirley tegen. Het was haar laatste dag, voorlopig. Haar dochter zou haar komen halen in de buurt van Périgueux. Daar zou ze een paar dagen uitrusten en als het aan haar lag daarna verder lopen tot aan Santiago.

Shirley was aan het utteren met haar telefoon. Die was leeg en het lukte haar niet om hem op te laden met haar accu. Ze zat te rommelen en er kwamen steeds meer snoertjes (wat een gek woord eigenlijk) uit de rugzak te voorschijn. Maar niks deed het. Toen bood ik aan mijn snoertje te proberen. En die werkte. Dus dan maar samen lopen. Zij tot aan Trélissac, vóór Périgueux. Ondertussen bleef haar telefoon maar bliepen en bellen en Shirley hoorde niks. Oef! Dus ik: je telefoon gaat, Shirley. Ze herkende het nummer niet, dus hup weg met het gesprek. Oh, misschien was het toch haar dochter die belde met de werktelefoon. Dan nog maar een berichtje. 😆
Uiteindelijk afscheid genomen, zij weer een redelijk opgeladen telefoon, nadat ik nog had uitgelegd hoe ze moest lopen naar het centrum van Trélissac. Ik heb haar later nog geappt en ze heeft haar dochter gevonden of andersom. 😅 Pfjoe

Uit het bos, lopend door een voorwijk van Perigueux was het flink warm en ik was flink moe. Dus gelift. Stapte in de auto bij Françoise, een echte Française. Mooie vrouw, klein, elegant. Ze leek op de zangeres die vorig jaar mee deed aan het songfestival. Zij heeft mij keurig in het centrum vlakbij mn slaapplaats uitgezet. Een leuk kort gesprek en dág.

Had een heerlijk appartement, tegenover het politieburo 😉, goed plekje voor 2 dagen.
Boodschappen gehaald, eten gekookt. De derde keer in 2,5 maand. 😏 En doodmoe.
Zondag heerlijk gerommeld in 'mijn huis'. 's Middags de stad in, waar alles dicht was, ook de horeca (tot aan 5 of 7 uur) niet te geloven, in zo' n grote stad. De kathedraal bekeken en rondgelopen in de middeleeuwse straatjes. Prachtig. De ijsboer was wel open, gelukkig. 😋

Maandag nóg een extra dagje eraan geplakt, want nog steeds moe. En verkast naar een andere plek. s' Middags naar het office de tourisme en wijzer geworden. Daarna naar een Gallo-Romeinse wijk gelopen. Waar ondermeer een opmerkelijke toren staat ter ere van godin Vesunna. Erg bijzonder en indrukwekkend.
Mooie, leuke stad Périgueux ✅
En ik ben weer uitgerust.

Nog geen besluit genomen of ik van Bergerac naar Rocamadour ga lopen of dat ik op deze weg blijf (route van Vezelay). Het is 180 km. Nu ik de route op papier heb, zie ik dat de hoogteverschillen flink zijn. Wel een prachtige route. De slaapplaatsen is ook een ding, das niet zoals nu, dat je meestal wat te kiezen hebt. En ik heb weinig gegevens. Dat moet allemaal, per plaats, via office de tourisme, heb ik begrepen.
Misschien is het iets voor volgend jaar en dan gewoon in Rocamadour beginnen. Nou ja, nog 2 dagen om er over na te denken. Haha, het gaat echt op zn Anna's.

Zo, is weer een lang verhaal, en niet zoveel spannends gebeurt, maar dat kennen jullie nu wel. Als het te lang is, stop je gewoon met lezen. Kort schrijven lukt me niet. En dat is geen correct Nederlands. 🤓😄 Nu ben ik wel weer bij, nou ja 1 dag verder.

Dinsdag en de komende dagen 30 (plus) graden. Vroeg vertrekken en ik hoop op veel schaduw onderweg. Ik ga het zien.
Fijne dag allemaal, hoop niet zo warm bij jullie als hier.

Le Lac - La Coquille - Thiviers - Sorges/Ogre - Perigeux

Geschreven door An.aan.de.wandel