In Ponte Olveiro ben ik nu, zaterdag hoop ik in Finisterre aan te komen en dan nog lopend of met de bus naar Muxia.

Na een extra dagje in Santiago ben ik dinsdag weer gaan lopen. Voelde een beetje als leeg en als met ziel onder de arm. Gek, vreemd.
Ik had me eerder wel verheugd op Finisterre, maar dat gevoel was weggezakt. Ik had niet bedacht dat de aankomst in Santiago zo alles bepalend zou zijn.

De eerste 3 dagen zijn zonder veel bijzonderheden voorbij gegaan. Behalve het gevoel en de omgeving is er verder weinig veranderd. De pelgrims zeggen nog steeds "Buen Camino" tegen elkaar en de Spanjaarden tegen de pelgrims. Er zijn nog steeds herbergen en gele pijlen en bordjes met `Camino de Santiago' om de weg te wijzen.

De eerste dag trof ik net buiten Santiago een Duitse vrouw, Liane en zijn we de hele dag samen opgelopen. Zij was vooral van de details, wat betreft de omgeving dan. Bijzonder wat zij allemaal zag onderweg. Zij noemde zichzelf lachend het Kräuterfrauchen, ofzo. Ik kom niet verder dan munt dat in de berm groeit en Eucalyptus (en heb heel veel 'doppen' verzameld), maar zij wist toch aanmerkelijk meer. Ze zag kikkers, waar ik gewoon aan voorbij liep én in het voorbijgaan plukte ze her en der kruiden én klavertjes 4. Ongelofelijk. Niet zoeken, maar voorbijlopen en dan tjakka!! Als een roofvogel die zijn prooi vanuit de lucht oppikt. Trefzeker. Of er groeien er hier gewoon bijzonder veel, haha. Het is mij inmiddels nu ook 2 keer gelukt: wel stilstaan en gewoon even focussen!! 😉 Vandaag heb ik een klavertje 4 aan de eerste de beste voorbijganger gegeven (een pelgrim die terugliep naar Santiago) hij was verrast.
En Duitsers hebben daar dus niet een schattig woord voor, zoals wij, maar een klavertje 4 heet ein vierblätteriges Kleeblatt.

's Avonds in de herberg voegde zich een andere Duitse dame bij ons. En zo langzamerhand haakte ik af. Te veel, te snel, te vermoeiend.
Nog even gekletst met 4 Franse dames: waarvandaan, hoever enzo, de gebruikelijke caminovragen. Want de laatste weken alleen maar Duits- of Engelstaligen ontmoet. Moet mijn Frans toch wel bijhouden.☺

Het zijn rustige dagen geweest. Vooral erg warm. De eerste dag 22 km, gisteren heb ik het rustig aan gedaan qua kilometers (13), wel mooie gedeelten, langs een rivier oa. Heel veel bloemen, bloeiende heesters en bomen hier.
's Avonds een prima herberg, met terras en weer personeel dat de benen uit hun lijf loopt voor de gasten. Niet zoveel contact gemaakt met anderen. Maar da's dan ook wel weer alleen. Wel 's avonds even kennis gemaakt en gekletst met Mirka uit Slowakia. Zij loopt de camino samen met haar moeder. Het gesprek ging van Duits naar Engels naar handen en voeten.
Ik zag Selio 's avonds in de bar van de herberg. Een jongen van 25 uit Brazilië, een beetje vage gast. Ik ben hem met enige regelmaat tegen gekomen onderweg. De eerste keer was in mijn tweede week. Hij vertelde toen aan iedereen in de herberg dat zijn portemonnee was gepikt in Madrid. Daarna zag ik hem in Burgos, hij zat op een bankje met zijn rugzak naast zich en had een papier met tekst in Spaans en Engels. Een bedelbrief om geld voor zijn caminoreis te vragen.
Daarin is hij niet de enige. Met regelmaat wordt er gebedeld door pelgrims. Het kost ook aardig wat, maar daar heb je zelf ook invloed op.
Eergisteren zelfs bij een tent in het bos gezien. Tent dicht, schoenen keurig voor de tent, waslijntje met sokken en dan een meter vóór de tent een bedelbrief.

Na Burgos ben ik Selio nog een paar keer tegen gekomen. En nu zat hij dus ook hier. Hij begroette me hartelijk met een hug. Ja, hij had overal wat rondgehangen, was een week in Santiago gebleven. Ik vroeg hem hoe hij zover was gekomen zonder geld. Hij liet een creditcard zien. "Nieuw: geen geldproblemen meer"

Vanochtend kwam ik een Nederlander tegen. Hij passeerde mij luid zingend. Hij was bezig met zijn 15de camino. Had alle mogelijke varianten al gehad. Hij had een zelfgemaakte stok, waarin hij de namen van zijn hele familie (vrouw, kinderen en kleinkinderen) had gegraveerd.

Even later kwam een vrouw mij tegemoet. Zij stopte en we praten even. Zij was Française, had dezelfde Camino als ik gelopen en had nu een rondje Santiago, Finisterre, Muxia gedaan en was bezig met haar terugweg naar Santiago. Ze noemde allerlei tips voor goede slaapplaatsen die ik meteen weer vergat. Zij vertelde dat ze Muxia erg mooi vond, want ook veel rustiger en niet zo toeristisch als Finisterre. We praten wat over onze ervaringen, stelden ons voor aan elkaar en dat was het weer. Ze gaf me spontaan een dikke hug en dat raakte me enorm. Hup daar waren de tranen weer. Laat het allemaal maar lopen, zei ze. En wij liepen ook weer ieder onze eigen richting op.

Ik kwam een Nederlands stel tegen. Gisteren had ik ze op terras gezien, met hun dochter. Die was vandaag afgehaakt en met de taxi naar de volgende slaapplaats gereden.😀 Af en toe ook wel erg aantrekkelijk.

Vanmiddag hier in de herberg was Mirka daar ineens weer. Haar moeder is ook aan het afhaken; ze hadden 7 km gelopen tot het eerste dorp en waren met de taxi verder gegaan. Ze had met haar moeder hevige discussies over het wandelplan voor morgen.
Leuke vrouw, vanmiddag gezellig met haar buiten zitten kletsen (Duits, Engels, handen en voeten) tot het begon te onweren.
Morgen ook: onweer en regen. Ach ja, het is alweer even geleden dat ik in de regen liep. Voor de afwisseling wel lekker. 😜

Ik merk dat ik me weer wat beter begin te voelen en het lege gevoel is verdwenen. Gelukkig maar. Op naar de oceaan!

Geschreven door An.aan.de.wandel