Loop een beetje achter, niet zozeer met het lopen zelf natuurlijk 😆, maar wel met schrijven. Ik ga even terug in de tijd! En het is een lang verhaal, van een hele week.

Dinsdagochtend in Nevers.
Er is een keuze in de route: of men gaat de route van Vezelay (onderlangs) of men loopt een GR variant (bovenlangs). De laatste is rond 20 km korter en dat scheelt een loopdag, voor wie dat belangrijk vindt. De GR route staat niet in de routeboekjes. Ik heb m wél op mijn route app staan, inclusief slaapplaatsen. 😊 En dat is fijn voor mij.
En voor anderen. 😌

Op dag 1 van haar tocht, vanuit Vezelay, zo'n week geleden, is de Duitse Anna aus Bochum (71 jr) gevallen en wel op haar mobieltje, waarna deze geen kik meer gaf. Ze kende geen enkel telefoon nr uit haar hoofd kon dus geen van haar dierbaren bereiken en zij haar niet. Had geen telefoon meer om een slaapplaats te regelen. Eddy heeft haar onder zijn hoede genomen, vooral voor de slaapplaatsen en zo zijn zij zusammen op pad gegaan, van Vezelay naar Nevers. Want dat was de dichtst bijzijnde grote stad, waar ze haar telefoon kon laten repareren, 100 km, een kleine week lopen. En in Nevers kwam ik hen maandagavond tegen.

Dinsdagochtend afscheid genomen van Eddy. Hij ging de route van Vezelay verder aflopen. Slaapplaats boeken zou hij onderweg doen. Ik had voor de andere route gekozen, omdat ik dacht te zien dat slaapplaatsen iets beter uitkwamen, qua afstand. En omdat ik eerst ging shoppen in Nevers, was mijn eerst volgende slaapplek (slechts) 12 kilometer lopen.

Anna ging een nieuw telefoonscherm regelen in Nevers. Ik wilde een regenjas kopen. Toch maar wel. En mijn telefoonkabeltje had het net begeven. Gelukkig was ik in een grote stad.😉 Dus de Anna's gingen samen op stap.

Anna wist te vertellen dat de heilige Bernadette (wie kent haar niet? 🙄) in Nevers ligt. En dat je haar niet mag missen. Het verhaal gaat dat in 1858 in Lourdes, Maria aan het 14 jarige meisje Bernadette is verschenen en dat bleef niet bij één keer. Lourdes werd een bedevaartsplek, mede door de wonderbaarlijke genezingen die daarna plaatsvonden. Bernadette ging in 1866 in Nevers het klooster in, overleed op 35 jarige leeftijd en zij werd in 1933 heilig verklaard. Nu ligt zij als Sneeuwwitje opgebaard in een glazen kist in een kapel in Nevers.
Ze is maar klein, ze ligt erbij alsof ze slaapt, haar hoofd wat schuin gezakt. Ergens vond ik het ontroerend, maar vooral vreemd én intrigerend om naar te kijken. Daar ligt een dode, ruim 140 jaar geleden overleden, 'goed geconserveerd' (ik lees dat ze begraven is en in de loop der jaren 3x is opgegraven en dat het als een wonder werd gezien hoeveel er van haar 'bewaard' was gebleven en dat er later een masker en handen van was zijn gemaakt, anders had ze er toch anders uitgezien 🧐).
En mensen kijken en blijven kijken. En bidden.

Tot zover het cultureel religieuze gedeelte van het bezoek aan Nevers. Nu praktisch. Op naar de X-repair. Inmiddels belde Eddy. Het blijkt dat op de route waar hij die ochtend aan begonnen was (onderlangs) geen slaapplaats was binnen de eerste 30 km: geen plaats, gesloten, in verbouwing, met vakantie, zoiets. Hij vroeg het adres van mijn slaapplek en een foto van de route, dan ging hij terug richting Nevers en andere route (bovenlangs) oppakken. Anna's plan was deze dag in Nevers te blijven en vervolgens ook onderlangs te lopen, maar dat had dus geen zin.

Wij naar de X-repair. Kost een paar centen en wat geduld, maar dan heb je een nieuw scherm op je telefoon. De blijheid van Anna was niet te beschrijven. En meteen bellen en whatsappen om iedereen gerust te stellen. (er was ergens deze week via een familielid wel een bericht gestuurd naar haar zoons dat het goed ging)
Ik een regenjas én met iets meer moeite een telefoonkabel gekocht.
Vervolgens heeft Anna besloten ook naar mijn slaapplek te gaan, zo'n 12 km lopen.

We hebben rustig aan gewandeld en Eddy weer ontmoet vlak voor de eindstreep en in een restaurantje wat gedronken.

Ik was inmiddels in een onaangenaam emailcontact verwikkeld met een hoteleigenaar van de volgende slaapplaats, voor de dag erná. Ik dacht mijn reservering via de mail goed te regelen, maar dat pakte niet goed uit. Ik weet nu hoe mailtjes eruit zien van een boze afzender: korte zinnen, met hoofdletters en veel uitroeptekens. Ik had door al het gedoe van de ochtend niet alles goed gelezen en begrepen, wat hij geschreven en gevraagd had.
Na wat heen en weer gemail, met excuses én de opmerking dat mijn Frans ook maar beperkt is, kwam het allemaal weer goed. Kort lontje bij die meneer.😒

Met zn 3 geslapen in hotel Le Grenouille, de Kikker, gelegen in het gelijknamige gehucht. Eenvoudig, prima en oude meuk. Ach het kost ook niet veel. En alles was kikker daar. Moest denken aan mam haar vitrinekast vol eendjes.

De volgende ochtend (woensdag) op pad naar Sancoins. Het was een lange dag. Weer veel langs de weg. Nou ja, ik houd erover op hoe vervelend dat is.

We deden nog een afkorting van de route, maar kwamen uit bij schrikdraad, een pad wat geen vervolg leek te hebben. Ok, dan maar weer het hele eind terug. Gelukkig was het dit keer niet mijn idee. 😉

In Sancoins zaten Anna en ik in hetzelfde hotel, sterker nog, op 1 kamer, want de hotelmeneer had niets anders meer, had hij gemaild.
Dat was geklets of ik had het weer niet begrepen, want wij waren zo'n beetje de enige gasten. De hotelmeneer was in het echt een stuk vriendelijker dan via de mail, dat dan weer wel. Prachtig oud hotel, met een echte retro badkamer.
Eddy had een hotel iets verderop in de straat waar we heerlijk hebben gegeten.

Donderdag weer een lange tocht. Je wordt best moe, van dat lopen langs de weg...

Ik merk dat ik het zat word. Het loopt niet lekker, de snelle auto's die soms minimaal uitwijken. En ik wil alleen lopen. Ik heb nu een paar dagen hetzelfde gezelschap om mij heen. Maar ja, ik was de enige die de route had van ons 3 en deze staat niet overal duidelijk aangegeven onderweg. Dus moesten we wel in elkaars buurt blijven.
Omdat de slaapplaatsen op de GR route ook ver uit elkaar lagen en wij alle 3 niet graag ver boven 20 km lopen, zijn we afgeweken van de GR route en doorgestoken naar de route van Vezelay, natuurlijk over de weg. 😒 En neergestreken bij een fantastisch leuke plek met de poëtische naam Au Pré du Paradis (in de weide van het paradijs), vlak voor Valigny. Bij Aline (zelf gelopen naar Santiago), Brieuc en hun bordercollies Friet en Cookie.
Het pelgrimsonderkomen in de tuin was nog lang niet klaar, maar toch al leuk en grappig met honden, kippen en haan die in en uit liepen, zwaluwen die in en uit vlogen.
Vooral boven had het een hoog Giethoorn gehalte onder het schuine dak met ecotoilet.

Het jonge stel is 3 jaar geleden hier komen wonen vanuit België. Voor de rust. Én zagen dus dat de Weg van Vezelay vlak langs hun huis liep. Brieuc is als timmerman voor zichzelf begonnen en in de spaarzame vrije tijd heeft hij hun eigen huis verbouwd en op het erf een aantal projectjes en alles is nog niet af. Aline had een secretaresse baan, maar heeft die opgezegd, want veel te druk met het huis, de pelgrims, de dieren en de tuin (ze zijn bezig permacultuur toe te passen, of hoe zeg je dat). En daarbij houden ze ook erg van koken....hele fijne combi trouwens😋.
Aline is een drukke lachebek, Brieuc de rust zelve. En het eten was errug lekker.

Vrijdag op weg naar Ainay-le-Château. Eerst nog langs het postkantoor in Valigny om een jas naar huis te sturen. Friet liep gezellig met me mee, wat volgens mij niet de bedoeling was, dus ik weer terug. Aline zei, geeft niet, hij komt altijd vanzelf weer terug. Hond naar binnen. Nog geen 5 minuten later loopt hij weer met me mee. 🤔 dat heeft hij snel geflikt. Dit keer liet ik hem maar. Tot ik Aline's schelle: Frieieiet !! hoorde. De hond gaf geen sjoege. Heb hem teruggestuurd. Even later stuift Aline in de auto langs, of ik Friet heb gezien. Alles onder controle...😂
Later die dag reed mij een bestelbus tegemoet en hing er iemand half uit het raam te zwaaien aan passagierskant: Aline en Brieuc iets rustiger, naast haar. Toch leuk als je bekenden hebt in Frankrijk! 🤗

Heb een groot deel alleen gelopen en ervan genoten. Laatste stuk naar Ainay langs meertjes en door bos geskipt en afgekort. Bij aankomst bij het pelgrimshostel zat daar Michel (een Fransman van 61 jr) in de tuin. Die had ik eerder voorbij zien komen maar nog niet mee gekletst.
Het was warm, Michel zat zn baguette te eten met een biertje erbij uit een koelbox die buiten stond. Ik heb mn rugzak daar buiten gedropt. Hostel ging pas open om 4 uur. Anna appte dat zij en Eddy gingen lunchen in het dorpje. Mooi: ik kom eraan.
En met zn 3 nog een petit rondje sightseeing gedaan. 't Is hier maar klein.

Na 4 uur terug en kennisgemaakt met Noël, de hospitalier. Markant persoon. In alle opzichten aanwezig😉. En ook zeer zorgzaam. Wij mochten alleen rusten en niets doen. Nou, graag!! De was werd gedraaid + gedroogd, eten werd gekookt. Heerlijk.
Wel met zn 4en op één kamer. Dat belooft wat voor de nacht.

Net na aankomst was er een steeds luider wordend gesprek tussen Eddy en vooral Noël. Noël bleek nogal van Vive la France te zijn. Het ging over geschiedenis en Napoleon werd erbij gehaald. En ik zag de haren van Eddy te berge rijzen. Nou, voordat die zich gaat ergeren moet er heel wat gebeuren, volgens mij. Het leek of de toon van het samenzijn was gezet. Maar gelukkig trok het bij. Noël wist zich in te houden.😄 En het werd toch nog een aangename avond.

Heerlijk gegeten en veel te veel. En wat meestal gebeurd: meteen na het eten naar bed.😟

Ondanks de gebruikelijke nachtelijke geluiden, inclusief die van mijzelf waar ik wakker van werd, toch nog redelijk geslapen. Anna was wat sjachereinig van het vele gesnurk wat haar had wakker gehouden. Tja niet leuk, goeie oordoppen zijn nodig! En het is wat het is.

We zijn zaterdag met zn 4en vertrokken richting Saint-Amand-Montrond. Ik had voor die avond met veel moeite voor ons 3 geboekt in een chambre d'hotes. Er was niet veel keus: de rest was vol of veel te duur. Michel zou nog 4 km verder lopen.
In het eerst volgende dorp, spullen voor lunch gekocht en koffie gedronken. Toen ik 4,60 moest afrekenen voor mijn koffie met warme melk, keek ik wel even raar op. Das duur!! Maar het bleek dat ik voor 4 koffie betaald had. Das goedkoop!!

Het was een leuke, mooie dag. De aanwezigheid van Michel, ook al was zijn inbreng minimaal, was fijn. Droge humor. Onderweg voor de verandering 😄 veel langs een kanaal gelopen. Veel dikke grote kikkers vooral gehoord en soms gezien. Wat een huge beesten zijn dat.
Voor Saint-Amand Michel gedag gezegd en na aankomst in de stad eerst naar de chambre. Daar bleek dat Madame 2 kamers voor ons had. Ik kon mij het telefoongesprek niet meer herinneren. Had ik niet gewoon 3 kamers gevraagd? Dus ik weer met Anna op de kamer.
Prachtig, oud, groot huis. Waar alles wederom kraakte en piepte en omviel als je het aanraakte. De muren van boordkarton. Naast onze kamer was een gang en als iemand daar een deur opendeed was het of ze in onze badkamer binnen kwamen. Niet erg rustig. Beneden in het huis was ook nog een zwembad. 🙄 (voor zwemkleding kon gezorgd worden) En er liep een XL formaat herdershond genaamd Roocky, die heel lief was, maar wel snel hap deed, in mijn hand bijvoorbeeld, zonder doorbijten gelukkig.😆

We zijn de stad ingegaan. Eddy had het laatste uur gezegd dat hij smachte naar een dame blanche. 🍧😋 En ik naar een koffie, met beaucoup de lait chaud☕🍶. Het begon te regenen, maar er was een overdekt terras. Het plein ervoor stond vol oldtimers. Én er was een wielerronde gaande in de stad. Het bruist hier meer dan in Den Haag! 😄
Na het terras ging Anna terug, kaarten schrijven en Eddy en ik gingen shoppen. Mijn schoudertasje voor papieren, portemonnai, zonnebril etc had het begeven. De schoenmaker had geen tijd voor reparatie, zelfs niet voor een pelgrim; dus werd het een nieuwe. Daarna nog leuke winkeltjes afgegaan, een pintje gedronken en naar 'huis'.

Het avondeten was in de eetkamer. Er was voor 6 mensen gedekt. Madame Sylvie, liep in en uit, zo ook vele anderen. Er was een vriendin en haar vriend Thomas uit Agadir (Marokko), die gekookt had. En het bleek dat de gedekte tafel ook voor hen was. Er was ook nog een Nederlands Frans gezin, waarvan zoon en dochter in badjas door de eetkamer liepen op weg naar het zwembad. En aan ons werden voorgesteld alsof ze familie van Madame waren. Dan liep er nog een broer van Madame, die weer vertrok naar Parijs. Bonjour, au revoir, toedeledokie. Erg onrustig al die mensen die in en uit liepen.
Het was een apart avondmaal, want met Marokkaans tintje.
Gesprekken over de Franse taal, was ook niet voor het eerst. En hoe fantastisch en poëtisch het is. En ik zei dat Nederlands óók een mooie taal is en vele uitdrukkingen voor 1 iets heeft. Ik kon het niet laten. Volgens de vriendin kon het niet zo mooi als Frans zijn, waarop ik mijn tong moest afbijten om niet te zeggen: spreek je Nederlands dan? En ik ben het best met haar eens, maar krijg een sik van dat chauvinistische gedoe.

Na een redelijke nacht 's morgens vroeg wakker want Eddy vertrok vroeg. Met het opendraaien van de kraan (denk ik) werd zondagmorgen rond 6 uur het hele huis gewekt. De kraan piepte en tikte erg hard, en het klonk door het hele huis, zoals meer gebeurd in die oude huizen. Eddy klopte bij ons aan, op verzoek van Anna, om gedag te zeggen. Hij ging een end verder lopen dan wij. Er waren ook nog andere gasten in een chambre die we later zagen en not amused waren van de vroege huisgeluiden op zondagochtend. 🤫🤭😆

Anna en ik vertrokken rond half 10, het was een beetje druilerig. 3 straten verder was een familie bezig om de tuin in te richten voor een rommelmarkt. Grappen over en weer werden gemaakt. We konden toch bést iets kopen. Er was nog een kruiwagen of rubberboot voor ons om alles in te vervoeren. Grappig! En we werden voor de koffie uitgenodigd. Ach waarom niet, vandaag niet ver te lopen, das mooi.
De dame gaf aan zelf ook pelgrims te willen ontvangen maar ze wist niet hoe ze dat aan moest pakken. Wij hebben haar gewezen op de Franse camino gids: miam miam dodo. (Eten en slapen)

Daarna weer door. Het bleek rommelmarkt in heel Saint-Amand.

We kwamen een andere pelgrim tegen. Een Duitser. Anna blij en ik ook. Ik ben wat vooruit gaan lopen en was blij even niets te hoeven vertalen. Maar al snel hoorde ik aan de toon van het gesprek dat het niet zo van harte liep. De man ging ergens koffie drinken en wij zijn doorgelopen.
We zijn ieder in ons eigen tempo verder gegaan.
Had nog een aanvaring met een agressieve herdershond. Veel mensen/huizen hebben een hond en velen daarvan staan achter het hek vreselijk te blaffen, soms zeer agressief. Bij deze boerderij net zo. 2 honden waarvan 1 rustig en de ander een valse herder. En ik praat altijd wat tegen die honden. 'Joh, doe es rustig' enzo. Deze kwaaie werd zó kwaad dat-ie hup over het hek sprong. Dat was minder. Stond die engerd ineens 3 meter van mij af te blaffen en zn tanden bloot te grommen zónder hek ertussen! 😰 Nu ben ik niet persé bang voor honden, maar deze had enge oogjes. Ik heb mn stok gepakt en heb heel hard geroepen afwisselend in Nederlands en Frans.
JE BLIJFT DÁÁR! RESTEZ LÁ! En het hielp, hij bleef op afstand.

Ik heb nog een poos in een bos gepauzeerd, maar was toch erg snel op de slaapplek en heb Anna gebeld omdat ik mij afvroeg waar zij was. Anna was 20 min voor mij aangekomen rond 2 uur. Wat veel te vroeg was en ze was nog niet welkom, men zat nog te eten. Ze was wel binnengelaten, omdat het regende. Anna adviseerde mij nog even te wachten tot ze klaar waren. Dus ik nog 10 minuten op het pad naar het huis heen en weer gedreuteld. Het was geen hartelijke ontvangst, maar alà. En 'mijn vriendin' was er ook al dus vooruit maar, ik mocht naar binnen.
We zijn de rest van de middag boven gebleven. Dat leek ons het beste, geen douche genomen beneden, geen kleding gewassen. Alleen op bed gelegen en ieder van ons druk met slaapplaatsen regelen.
's Avonds met eten was het humeur van de gastvrouw en heer weer bijgetrokken.
Tussendoor om 8 uur nog even de voorlopige uitslag van de verkiezing gezien. Ze waren niet blij, zeg maar erg teleurgesteld met de winst van Macron en legden uit dat hij niets doet voor mensen die het wat minder hebben. Dat heb ik hier vaker gehoord. LePen zou in elk geval beter zijn voor de gewone man, en de zorg en nog veel meer. Dat is de verwachting althans van véél mensen hier.

Isabelle en Gerard verdienen hun inkomen met het maken van kunst. Zij is beeldhouwer. Gerard is schilder. En ze maken prachtige dingen.
De volgende ochtend, maandag, voor vertrek nog een rondleiding door hun atelier. Wauw!!! Dat was een goed begin van de dag.

Paarse bloemen in het bos; koeien die gezellig meelopen; oude, grote bomen; slakken in alle formaten: genoeg te zien onderweg. Het weer was een beetje sipperig. Dreigende regen, maar meer dan wat gespetter werd het niet, behalve toen we net wilden eten. In Le Châtelet gehoopt op een restaurant, maar dat was dicht. Toen nog nét op tijd bij de bakker, voor die aan zn middagpauze begon. Pasteitjes opgegeten bij de kerk. En daarbinnen nog even pauze gehouden.
Door naar Le Petit Preugne. We werden door Monique (geen idee hoe oud half 70?) warm onthaald. Daar was ook Pierre, een pelgrim op de fiets net voor ons aangekomen. En vlak na onze aankomst begon het te hozen, dat was een fijne bijkomstigheid, dat we binnen waren.

Anna en ik weer met zn 2 op een kamer. Het was de laatste keer.
De man van Monique, ook Pierre, was ziek, longproblemen. Er werd weer heerlijk voor ons gezorgd. Lieve mensen.

Dinsdag stond La Châtre op de planning. 27 km. Te ver om te lopen voor de Anna's. Dichterbij geen slaapplaats gevonden en 8 km verder niet geprobeerd, want té dichtbij.
Anna was van plan een bus te nemen in Châteaumeillant. Zij heeft erg veel last van blaren en moeite met lopen. Ik dacht te gaan liften, als het nodig was.
In Châteaumeillant aangekomen, bleek het een belbus te zijn en Anna dacht nog, nou die bellen we dan even. Forget it, dat had een dag tevoren gemoeten. Ok, geen bus naar La Châtre. Volgens de mw van de VVV was de enige optie een taxi nemen. Maar das best een dure grap. Ik hoefde niet naar La Châtre, maar gewoon een paar km minder lopen. Uiteindelijk toch een taxi besteld naar een gehucht zo'n 9 km voor La Châtre. Ik vond het lastig, voor wie neem ik nu dit besluit? Wil ik wel met een taxi? Waarom voer ik mijn plan niet uit van lopen en liften als het nodig is? Wat kan ik het dan moeilijk hebben met mezelf.😞
Wachtend op de taxi hebben we lekker koffie gedronken bij de bakker. Met een taartje, uiteraard.

Ik wist dat Eddy een slaapplaats had in het dorp vóór la Châtre. Toen wij er rond 1 uur doorheen liepen troffen wij Eddy en Michel aan in een park. De mannen keken verrast op, zij dachten de beide Anna's achter zich te hebben gelaten. Hallo, daar zijn we weer.
Na een pauze en een broodje met de hardgekookte eitjes van Monique (zo lief) ben ik met Michel doorgelopen. Wij slapen beiden op hetzelfde adres. Anna slaapt ook in La Chatre maar andere plek.

Michel en ik hebben ieder onze eigen 'studio' hier, maar het is echt goor. De wc is vies, de vloer is vies en ik vermoed een eerder beslapen bed. In ieder geval is het onderlaken 'gebruikt'. Dus dan maar in eigen slaapzak. Michel had het nog niet zo door, maar nu ik het heb gezegd vindt hij het hier ook vies. ☺ Zijn vrouw komt morgen een dag meelopen en hij is heel blij dat ze niet vanavond hier langskwam, maar dat hij morgenvroeg in La Chatre heeft afgesproken. 😄
Ik moet zeggen dat ik tot nu toe nog weinig echt schone slaapplaatsen heb gehad. En het is ook niet de eerste keer dat ik het vermoeden heb dat de lakens op bed niet schoon zijn. Vooral de particuliere huizen, het is er vaak niet schoon en (bad)kamers hebben altijd sporen van vorige gebruikers. De ene keer erger dan de andere. De algemene hygiene normen liggen in Frankrijk een stuk lager dan gemiddeld in Nederland, denk ik zo. Brrrr! En dan is het al beter dan paar jaar geleden.
Toch ga ik er niks van zeggen. Het is een beetje algemeen gebruikelijk dat je overal Merci voor zegt en niet zeikt. De prijs is er ook naar, tussen de 30-40 euro meestal voor een bed, een ontbijt en avondmaaltijd. En das niet veel voor Franse begrippen.

De dankbare pelgrim. Maar we worden wel misbruikt/afgezet zo nu en dan. Ik weet het: zo blijft het probleem (voor zover anderen dat ook ervaren) voortbestaan.

Nog even antwoord op vraag @Elly
De eerst volgende écht grote stad is Limoges. Over 1,5 week ongeveer ben ik daar. En moet dan kiezen of ik doorloop op de Weg van Vezelay of dat ik doorsteek naar Rocamadour en Cahors. Eigenlijk weet ik het al, maar moet vooral nog weten hóe.

Én ik houd mijn kilometers niet zo bij in de zin van dat ik ze niet opgeteld heb na Vezelay, maar ben de 1000 km gepasseerd inmiddels. Woeha! Wat een eind!

Fijne Koningsdag en meivakantie voor de meelezers!

Nevers - Le Grenouille - Sancoins - Valigny - Ainay-le-Château - Saint-Amand-Montron - Le Grand Planche (Loye-sur-Arnon) - La petite Preugne (Saint-Jeanvrin) - La Châtre

Geschreven door An.aan.de.wandel