Gisteravond besloten toch te gaan lopen vandaag (4 mei) en niet een dag eerder naar huis te gaan. Het weerbericht was bar en boos, veel regen en een stevige wind.

Ik kreeg een ontbijt op de kamer van Ellen, de gastvrouw. Eigenlijk was dit meer een B&B. Een vrienden op de fietsadres met een plus; badkamer en toilet voor jezelf. En in dit geval het eten dus ook. Had in Akkrum een maaltijdsalade meegenomen van het eetcafé en heb dat gisteravond gegeten. Ook wel weer ongezellig, als je verder geen contact hebt met de 'vrienden' des huizes dan alleen bij het komen en gaan.
Voor vertrek bij betaling in huis geweest en een poosje met Ellen gepraat. Over hoe zij 3 jaar geleden daar beland zijn. Op zoek naar rust. Zij woonden in Huizen. En dat zij door de gezinsomstandigheden ervoor gekozen heeft haar baan als jurist op te zeggen om tijd te hebben voor hun dochter die meer zorg en begeleiding nodig heeft. Ellen maakt nu dingen van hout en verkoopt dat. "Houtje vrouwtje" heet haar website.

Het plan was naar Aldeboarn te lopen en dan te beslissen hoe verder: langs de route, inclusief een stuk langs de snelweg (met bushaltes), of van de route af en meer door het land.
Tot Aldeboarn bleef het min of meer droog.
Aldeboarn is een mooi klein dorp. Ik ben er 3 jaar geleden met Eric een weekend geweest. Gisteren in Akkrum stond ik voor een kerkje en ineens dacht ik: ik ben hier eerder geweest.
Aldeboarn zat niet meer zo in mijn geheugen, maar toen ik aan kwam lopen wist ik het weer en vond ook het huisje terug waar we waren, langs de Boorne.

De doopsgezinde kerk is van buiten al een prachtig kerkje. De deur stond open. Ik mocht van een meneer binnen kijken. Even maar, want hij had zo een afspraak met iemand over een begrafenis.
Mooi interieur, en vooral het plafond.
Dat wil ik ook! Groenig blauw met sterretjes, wolkjes en engeltjes.
Buiten hoosde het, met hulp van de meneer mij in het halletje van de kerk in broek en cape gehesen. Toen het iets rustiger werd ben ik gaan lopen en toch maar de route. Dan kon ik nog een bus pakken als het zou gaan hozen.
Maar éérst nog een lang smal pad door het weiland. Ik was een prima windvanger 😆.
Overgeleverd aan de elementen. Écht!
Ook wel lekker.
Voelde me stoer en met zo'n cape fladdert het wel, maar je blijft droog.
Toen het stopte met regenen, uit de wind bij een boerderij in het gras gezeten. In de zon. Zat net 10 minuten of het begon weer te spetteren en voor ik goed en wel tijd had te kijken wat er zou volgen kwam het alweer met bakken naar benee. Weer vol in het pak dan maar.
Daarna een stuk langs provinciale en snelweg gelopen. Niet zo boeiend. Kon 2 haltes met de bus, als ik 20 min in de regen zou wachten, dus maar niet.
Na paar kilometer afslag naar Kapelle. Een doodlopend weggetje met een verwaarloosde boerderij, een woning met dure auto's voor de deur en aan het eind de Kapelle van Haskerdijken.
Buiten een bord met de geschiedenis van Dodo van Haske, een Friese heilige, die leefde als kluizenaar.
En ik lees achteraf op Wikipedia:
"Op de plek waar ooit de kluizenarij stond, staat nu de Kapelle van Haskerdijken, de voormalige kloosterkapel van het Hasker Convent. Ter nagedachtenis aan de heilige Dodo is er een bosje aangelegd nabij de kapel, waarin de letters 'DODO' vanuit de lucht te lezen zijn. Het bosje maakt deel uit van het Jabikspaad."
Volkomen gemist, het DoDo bosje.
Op een bankje, enigszins uit de wind vóór de kapel pauze gehouden, kijkend over de begraafplaats. Niet mijn láátste rustplaats appte ik naar een collega.😄

Na Kapelle terug onder de snelweg door en het land weer in. Na een half uur een Rustpunt op een boerderij. 2 Honden heetten mij blaffend welkom en de boerin kwam kijken. Er stond een bordje: honden negeren, niet aaien. 😔 Beetje jammer.
Op het erf/ in de tuin waren 2 overdekte plekken om te kunnen zitten met mogelijkheid om iets te drinken (koffie, thee, fris) en een 'zaagsel' toilet.
Leuk zo'n plek. Gekletst met de boerin, fijn dat er een toilet was en kopje thee gemaakt. De boerin kon het niet uitstaan dat ze het adres waar ik sliep in Tjalleberd niet kende. 'Maar daar kom ik nog wel achter,' zei ze bijna dreigend.
Opgewarmd weer op pad voor de laatste 5 kilometers. De Aengwirderweg, jemig, er kwam geen einde aan. Een lang end van Luinjeberd naar Tjalleberd. Waar ik de straat in kwam was huisnummer 151 ofzo en moest lopen naar 327. Dus dat zijn 88 huizen 🤓 te gaan. Vrijstaand, met soms veel ruimte ertussen. En dan moe zijn...🥴

De ontvangst bij Annemiek en Chris, 2 pensionado's was hartelijk. Vol bewondering dat ik had gelopen met dit weer. Mezelf uitgepakt en een moederlijke gastvrouw die meteen liep te zorgen. Lekker hoor. Eerst naar boven (zal ik je rugzak dragen?). Kreeg een meisjeskamer en riante badkamer met heerlijke douche voor mij alleen.
Beneden aan de enorme vierkante tafel, op veilige corona afstand, wat gedronken en gekletst. Het verschil met het vorige fietsvrienden adres werd meteen duidelijk. Deze mensen doen het écht voor de gezelligheid.
Heerlijk gedoucht en toen met het stel gegeten: oa sla en tuinbonen uit eigen tuin. Genoeg te praten over de camino, de gasten die in de loop der jaren zijn geweest, corona, uiteraard, hun kinderen, etc. Tegen achten werd ik wat onrustig: het is 4 mei. Uiteindelijk ging de tv aan, terwijl het taptoe signaal al klonk.
Na de beelden van de Dam, het journaal, een kopje thee met bounty ben ik afgehaakt, tot merkbare teleurstelling van de gastvrouw.

De volgende dag, 5 mei, met hen ontbeten.
Rond 10 uur op pad. Weer de lange Aengwirderweg af 😏, maar nu niet zo'n last van. Een kleine uitstap naar de 'Rotondekerk' van Terbant. Had ik óók nog kunnen slapen. De kerk staat ingebouwd tussen het klaverblad van Heerenveen. Onder de snelweg door gewandeld en Heerenveen binnengelopen vanaf de noordkant en kwam weer op de route. Wat ik al had gehoord: Heerenveen is niet een bijzonder mooie stad.
Heb er nog wat tijd doorgebracht op een terras en wat geshopt. En daarna met de trein naar huis.
Eerste helft van Jabikspaad ✅


Nes - Tjalleberd 17 km
Tjalleberd- Heerenveen 7 km
Totaal 80 km

Geschreven door An.aan.de.wandel