Dinsdag 7 mei
Ik had een strak plan voor mezelf hoe ik het allemaal ging doen in Santiago: vroeg aankomen, in de rij voor compostela, naar de mis van 12 uur en dan wachten op Jo, Simon en Heike en ergens een biertje drinken met Fabian.

Dat was het plan, maar het liep wat anders. Toen ik gisteravond(maandag) ging liggen had ik wat last van mn maag. Oh, oh. Helaas heb ik het toilet meerdere keren bezocht afgelopen nacht. Ben maar met een kopje thee op de bank in de leefruimte gaan zitten, want slapen lukte ook niet. Dus heb de Italiaanse dames soort van uitgezwaaid, die erg vreemd opkeken dat ik daar midden in de nacht zat. En na 3en ging er ieder uur wel iemand weg.

Nou ja, niet geslapen. De dame van de hostel, Alsira zou rond 8 uur weer aanwezig zijn, dus ik ben naar beneden gegaan. Pff, dat was al een hele onderneming. Heb vast koorts. Ze was er nog niet. Uiteindelijk ben ik in bed gaan liggen en in slaap gevallen tot zij me kwam wekken, rond kw voor 9.
Ik heb gevraagd of ik nog 2 uur mocht blijven liggen en dan weer kijken hoe ik me voel. Zij vroeg of ik iets verkeerds gegeten heb.
Mmm, ik denk eerder buikgriep, overgenomen van de week van Eliza, die onderweg zei dat ze last van haar ingewanden had en we zaten 's avonds in dezelfde herberg. Ik hoorde vandaag over een andere vrouw die zelfde klachten had. Haha, net als corona verspreid dit virus zich ook snel in zo'n herberg.
Alsira zei dat ik kon blijven, ook een extra nacht als nodig en kwam me een kopje kamille thee brengen. Moest er helemaal van huilen. Ze zei, dat zou jij toch ook voor mij doen. Ben weer lekker emo door al dat lopen.
Vervolgens 'waarschuwde' ze me dat er werd schoongemaakt. Poh, inderdaad en dat gebeurde grondig. Matrassen werden afgenomen, muren werden geschrobt en het meisje dat hielp was kwistig in de weer met schoonmaakmiddel waar ik ook weer misselijk van werd.
En na 2 uur was ik echt niet opgeknapt.
Toen werd mij een kleinere rustiger kamer aangeboden. Dus naar beneden verkast. Zo lief. Een tijdje met Alsira gekletst, ik liggend in mn slaapzak, zij onderwijl de andere bedden opmakend. De herberg A Fabrica is vorig jaar augustus geopend. Gloed nieuw dus. Het is hun oude familiehuis/fabriek. Een oude leerlooijerij. In de tijd van de burgeroorlog en Franco heeft het ook nog als gevangenis gediend. Een pand met geschiedenis.
En nu prachtig opgeknapt, een zeer comfortabele herberg. Zij draait de herberg alleen, 34 bedden. Haar man is met pensioen en die doet de tuin.

Het grootste deel van de dag op bed gelegen. Af en toe geslapen. In de middag een tijdje op de bank in woonruimte gezeten en uiteindelijk eind van de middag naar de supermarkt, iets te eten gehaald. Voelde me een oude vrouw, kwam amper vooruit, echt nul energie en zere benen. Toen ik terug liep werd ik hartstikke misselijk, oeps iets te veel inspanning. Kopje thee gedronken op terras van de bar. Graag weer terug naar bed!

Nou ja, ben de dag doorgekomen. De buik was inmiddels rustig. In de slaapkamer waren er 2 dames bijgekomen.
Goed geslapen gelukkig.

Woensdag 8 mei
Vooruit eruit en proberen maar weer. Mijn benen voelden weer aardig normaal, de banaan en het yoghurtje van de avond waren binnen gebleven.
Gáán vandaag, op naar Santiago.
En dat viel toch niet helemaal mee. Vooral omhoog 🥵 . Nog niet helemaal de oude, maar die 10 km moet lukken.
Bij de 10 km paal een foto. De 100 km paal gemist, maar deze niet!
Gelijk na Lavacolla kwam ik in de stroom pelgrims. Achter me en voor me liepen steeds meer mensen. 10-tallen, file lopen. 😄
Ik herkende niet alles van de route en heb het vermoeden dat deze in de 6 jaar ook gewijzigd is. Nu op sommige stukken keurig aangelegde brede wandelpaden.
En daar was het punt dat je de torens van de kathedraal in de verte kunt zien. Yes, ben er bíjna.
In Monte del Gozo liep ik langs de tuin van de beeldhouwer. Het beeldje met Vaya con Dios in de muur. Het hek was dicht, maar kon er tussen gluren. 6 jaar geleden kreeg ik op Pinksterochtend een korte rondleiding van hem. Er stond nu een stoeltje bij de werkplaats. De oude baas leeft vast nog.
Dan alleen de voorstad van Santiago nog door. Best een end. Op het laatst hele schoolklassen die op weg waren naar de kathedraal.
En toen eindelijk wel herkenning van een plein, de poort waar verdraaid weer een doedelzak speler stond en dan het plein met de kathedraal. Zonder steigers dit keer. Bijzonder om hier nu weer te zijn.
Ik bén er!!
Drukker dan de vorige keer (dat was 9 uur 's ochtends). Nu rond half 12.
Foto's gemaakt van anderen, foto's laten maken van mezelf, zitten, bijkomen.
En het besef: ik bén er!
Het blijft bijzonder, de aankomst op zo'n bijna magische plek, waar je al die weken naar toe loopt en leeft. De mix van emoties: trots (wauw, ik heb het gedáán, die wandeling waar ik zo tegenop zag, omdat het te zwaar leek), moeheid, weemoed (ik ben er, nu is het doel bereikt), dankbaarheid (dat het zó goed is gegaan, dat ik dit heb kunnen doen), het dubbele gevoel van fijn om alleen op pad te gaan en alleen aan te komen tegenover het spijtige van alleen aankomen en andere groepjes zien die elkaar innig omhelzen en feliciteren. Het is er allemaal.
En dan de enorme drukte hier. Al die pelgrims die met rugzak lopen, net aangekomen zijn. Al de pelgrims die hier rondlopen op hun rustdag, wachtend tot hun vliegtuig gaat. Alle toeristen. En het blijkt ook feestweek te zijn, die vanavond begint. 🥳
Bij het pelgrimsoffice was ik snel klaar. 6 jaar geleden stond ik nog 1,5 uur in de rij voor mijn compostela. Ook dit is gemoderniseerd. Vooraf online iets ingevuld en nu een handeling van niks. Kreeg de laatste stempels op mijn credential. Zelfs geen praatje meer hoe ver, hoe lang. Het was een administratieve afhandeling. Weer een Compostela rijker voor 'Annam Sophiam Leest' Ook nog even naar de Huiskamer van de lage landen. Waar Nederlandse vrijwilligers zitten voor een praatje en een kop koffie. Kun je even je verhaal kwijt. Fijn voor de Nederlands en Vlaams sprekende pelgrims én een voorrecht want andere landen zijn daar niet vertegenwoordigd. Maar anders taligen mogen er natuurlijk ook hun verhaal kwijt. Gebeurt niet zo vaak. In elk geval was het fijn voor mij.
Bij binnenkomst in het pelgrimsburo stond de teller op 507 pelgrims die vandaag waren gearriveerd. Toen ik een klein uurtje later vertrok waren het er 650. De vrijwilliger vertelde dat er nu 2000 pelgrims per dag aankomen. Dat zijn er alweer meer dan vorig jaar in deze periode. Het aantal caminogangers groeit. Er werd gezegd, je gunt iedereen zijn camino. Maar voor de Spanjaarden en leefbaarheid in Santiago is het wel anders. Net zoiets als de Chinezen in Giethoorn? De hele stad is er inmiddels ook op ingericht. Met zoveel herbergen, hotels, horeca, souveniershops. Maar hoeveel kan een stad hebben, gezien dat 2000 nog niks is vergeleken met de zomermaanden.

Daarna naar het hotel, ik voelde me zó moe. Moest ook nog een stukje klimmen door de stad. Pff.
Inmiddels met de caminovrienden contact gehad. Jo en Simon zaten op een terrasje, maar dat trok ik niet meer. Heike was met de bus heen en weer naar Finistere.
Einde van de middag ergens wat gegeten en terug naar pelgrimsoffice waar ik met Jo en Simon had afgesproken. Wat een heerlijk weerzien en wat een verhalen over en weer. Heel fijn. Later sloot Heike aan, die had de verkeerde bus geboekt en was vandaag 2x3 uur onderweg voor de 90 km naar Finistere.
We hebben samen gegeten. Erg gezellig. En het laatste afscheid van Jo en Simon.
Met Heike nog op het plein voor de kathedraal gezeten, wachtend op een concert dat ging komen. Heike haakte af. Morgen gaan we nog samen eten. Ik ben tot half 11 gebleven. Zittend op de nog warme stenen. De menigte groeide aan, maar nog geen muziek. Genoten van de sfeer.
Toch maar naar bed, in de verwachting dat ik in het hotel de muziek ook wel zou horen.
Niks dus. Ik las later dat het conceert 11 uur begon. En dat het aantal decibellen gereduceerd zou worden in verband met de omgeving, de oude stad, etc. 👏 Dat is dus gelukt.

Dus nee Einar, Cokkie niet gezien en als ze hier nog een dag extra liep: er zijn zóveel mensen. Dat zou echt toevallig zijn.

Donderdag een extra dagje Santiago, om uit te rusten, naar de mis te gaan en een beetje rond te slenteren.

Vrijdag loop ik verder naar Muxia, 4-5 dagen en daarna de Camino Inglès naar A Coruna en/of Ferol.

Voor degenen die verder willen meelezen, 'loop' weer lekker mee, zou ik zeggen.

Geschreven door An.aan.de.wandel