Dank jullie wel voor de lieve, leuke reacties, via Pindat, in whatsapp of mail. Leuk dat er meegelezen en meegeleefd wordt.

Ik moet zeggen dat het nog niet meevalt te tikken. En ik wil graag, want ik vergeet erg snel, bijvoorbeeld waar ik geslapen heb, wat ik gezien heb. Maar het kost tijd en dat heb ik gek genoeg niet zoveel. Of laat ik zeggen dat ik het anders besteed.

En verder gaat de ene na de andere wandeldag ook gewoon voorbij, net als in het gewone leven en 'gebeurt' er niet zo veel. Behalve dat ik loop te lopen, geniet van alles wat er te zien is en op mn pad komt en van de ontmoetingen met de andere pelgrims.

Wat betreft de phpd:
De doornen: geen last van, het meeste is eruit (ik denk totaal rond de 50 puntjes uit hand, bil en scheenbeen gepeuterd) en ik hoop dat de rest eruit groeit.
De voeten: zo nu en dan een blaartje, het hoort erbij. De knieën gaan gelukkig aardig goed. Soms kom ik 's avonds niet in slaap omdat mijn benen té moe zijn en pijn doen. Maar iedere ochtend doen ze het weer!!
Er zit wel weer een kies te rommelen. Deze is nét voor vertrek gerepareerd door mijn tandarts. Wonderlijk dat ik altijd kiesproblemen krijg op een (lange) wandeling. Blijkbaar heeft mijn gebit het te verduren. Ik hoop dat het met de nodige extra zorg goed gaat en er niet weer een tandartsbezoek nodig is. En als wel dan zien we wel weer. Ik heb tenslotte ervaring.😉

De vraag van Berdien: waarom ik de Camino loop. Ik heb geen vaststaand antwoord en het kan altijd nog aangevuld worden.
Het is een periode van weg zijn van mijn werk met alle stress en drukte. Dat vind ik erg fijn, al moet ik ook weer terug. Ik ben helemaal niet met mijn werk bezig, nog geen seconde over nagedacht en als dat verandert is het ook goed, maar voor nu lekker rustig.
Men zegt dat je verandert door het lopen van de camino. Dat heb ik de allereerste keer echt zo ervaren. En inmiddels weet ik ook dat het niet 'op bestelling' gaat. De wijsheden vliegen je hier soms om de oren. Zoals: de camino geeft niet wat je wílt, maar wat je nodig hebt. Het is gewoon het leven (in het klein), alleen maak je dat wat bewuster mee, omdat je alle tijd hebt om te reflecteren (vooral als je alleen loopt). Laat ik het bij mezelf houden. Ik heb tijd om over van alles na te denken. En dat gaat in flarden bij mij, mijn concentratie is niet zo lang. Ik vind het fijn na te denken over mijzelf wat er goed en minder goed gaat, en wat ik daarmee kan doen. Welke keuzes ik maak en dan vooral nu en hier en waarom. En soms komen daar weer nieuwe inzichten uit. En het is ook confronterend om te merken welke patronen er zijn bij mezelf en hoe moeilijk die te beïnvloeden zijn. Tijd genoeg in elk geval om erover na te denken.
Nog een heel belangrijke reden: het gevoel van geluk. Door het lopen, het buiten zijn, in de natuur, 'de wereld ligt aan mijn voeten', al dat moois kunnen zien, mogen meemaken, 'meer dan deze rugzak heb ik niet nodig', ontdekken dat mijn lijf dit allemaal aankan. Ben voor dit alles erg dankbaar, iedere dag weer.
En de ontmoetingen die er zijn, de mensen en hun verhalen die deze tocht zo bijzonder maken. Die ontmoetingen leren soms ook weer meer over mezelf.
Ik ben geen avonturier, best wel terughoudend om iets nieuws aan te gaan, iets anders dan bekend. Ik heb niet de pippi langkous instelling ('ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan'), heb meer een onzekere kant. Maar dít durf ik en kán ik. Dat geeft mij een goed gevoel. De eerste keer dat ik een camino liep was het een écht avontuur, omdat ik niet goed wist waar ik aan begon. Inmiddels weet ik hoe het werkt, maar nog steeds een beetje avontuur, met onzekerheden die ik deels kan beïnvloeden.
Ik vind het heel fijn dat ik dit avontuur alleen aandurf en dat ik het naar mijn zin heb, juist door het alleen te doen.
Nou ja, redenen genoeg dus om deze camino te willen lopen, er komt steeds meer bij. 😄

En als ik dan pijntjes heb hier en daar, een slechte nacht heb omdat mn bed doorzakt en er iemand ligt te snurken, als ik zeiknat regen, door de modder ploeter en doodmoe ben én nog verder moet, dan is het soms niet zo leuk. En dan vraag ik mijzelf ook wel eens af: waarom loop ik hier? Dat zijn tot nu toe dingen die voorbij gaan en bij dit avontuur horen. En die ik ook niet zou willen missen, omdat ze de ervaring van de camino compleet maken.

Zaterdag 6 april
Zaterdag ochtend in de hostel nog wat gegeten uit de rugzak en toen op pad. Eerst maar naar de kathedraal. Santander is een grote stad met mooie winkels, vooral mooie kleding, mooie spullen of ik liep toevallig door het Noordeinde van Santander. 😉 Dat viel me vooral op. Santander heeft zijn musea, maar geen zin in.
Bij de kathedraal was alleen de kapel open. Ook mooi.
Daar kwam ik Gerdie, Esther en Alexandra tegen. Met de dames koffie gedronken op het terras vóór de kathedraal. Gerdie ging op zoek naar een huisarts, omdat die met een allergie probleem zit en haar handen open krabt.
Voor de kathedraal, bij een bar, verzamelden zich steeds meer mensen in de mooiste kledij. Veel dames in lange jurken. De kleur paars was duidelijk favoriet. Het zou leuk zijn als er een bruiloft is. Grappig om te zien, zeker na de bruiloft van mijn nichtje Marit, nét voor mijn vertrek. We hebben even op de komst van de bruid gewacht. En toen is ieder van ons weer op pad gegaan.

Door de stad gedwaald, lunch gegeten, farmacie bezocht voor pleisters, tandpasta en zalf voor mijn hand en been. Terug langs de hostel en 's middags door naar een uiterste punt van Santander. Dat was nog een flinke wandeling. Naar het schiereiland van Santander met het Palacio de la Magdalena.
Ik heb jaren geleden een dvd serie el Gran Hotel gezien. Een Spaans kostuumdrama, wat zich afspeelt rondom een hotel. De opnames zijn gemaakt in het Palacio. Die plek sprak erg tot mijn verbeelding. Ik heb altijd bedacht hoe leuk het zou zijn als ik die plek kon zien. Vooral omdat het dicht bij zee is. Het hotel lag in mijn herinnering op een prachtige plek met ervoor een grote groene heuvel aflopend naar de zee. Onderweg er naar toe kwam ik Esther en Alexandra weer tegen. Het schiereiland bleek een favoriete weekendbestemming voor veel Spanjaarden. Superdruk daar.
De grote groene heuvel was er niet, nu een park met geasfalteerde wandelwegen. Toch leuk om el Palacio te zien.
Verder was er op het schiereiland een onderkomen voor zeeleeuwen en penguins (1 liet zich zien). Kijken en bekeken worden. Blijft raar, dieren in gevangenschap. En hoe grappig het dan ook weer is als ze herkenbare eigenschappen vertonen.

Er was een replica van een vlot waarmee een man in de zeventiger jaren 155 dagen mee gezeild heeft. En nog meer boten en zeemeerminnen. ☺ Einde van de middag met Esther en Alexandra weer terug geslenterd naar het centrum.
's Avonds met Sonja afgesproken en heerlijke tapas/pinxtos gegeten. Het verbaast me dat dit in Nederland nog niet opgepakt wordt. Dit zijn niet de tapas zoals wij ze kennen. Maar stokbroodjes met ruim beleg of een klein schaaltje met inhoud uit de oven. En zó lekker en leuk eten!! 😋 Alles staat uitgestald op de bar: kiezen maar!

Rustige nacht in de hostel met een dame uit Madrid, oorspronkelijk uit Buenos Aires op de kamer. Zij was in Santander voor bezoek aan haar zus die hier studeert. Beetje gekletst voor het slapen gaan over Spanje, Madrid, Maxima en haar dochters (die ook zeer populair zijn in Argentinië) en hun leven in een gouden kooi.

Zondag 7 april
8 uur vertrokken. Onderweg in Santander ontbijt. Rustig gelopen. Het was een lange weg de stad uit. Genoten van de rust van zondagochtend in een grote stad en van de geuren onderweg: sinaasappel bloesem en eucalyptus.
Vlak voor Santa Cruz de Bezana begon het te regenen. Van de route af gezocht naar een café, maar dat bleek gesloten. Onder een boom op het terras tijdje gezeten en regenspul aangetrokken. Effe gebeld met een vriendin. Toen bleek het café toch nog open. Lekker koffie gedronken. Ik drink hier veel meer dan thuis. Cafe con mucha leche, bij ons koffie verkeerd. Heerlijk!

De laatste paar km voor de herberg was het erg mooi, stapte 'ineens' weer in een ander landschap. Meer heuvels, meer groen, landelijker.

De albergue was aan de andere kant van het stationnetje in Boo. Het spoor dáár oversteken was verboden en alleen voor personeel, want gevaarlijk. Nu waren het 2 sporen, dus redelijk overzichtelijk. En iedereen deed het. Het lijkt me ook een favoriete route, voor als je de andere kant van het dorp wilt bereiken. Want anders toch weer een eind omlopen.
Vlak achter het station en de kerk was de herberg met een bar/restaurantje. Daar zaten Sonja, Esther, Alexandra en Gerdie te eten. En Duitse Sabrina. Zo kom je iedereen weer tegen.
Ik vroeg een salade en een portie frites. Dacht ik. Ik kreeg frites voor zo'n 5 personen en een maaltijdsalade. Wow.
Nu weet ik als je 'raciones' besteld is dat eten om te delen. Dus relatief veel, grote porties. Weer wat geleerd. Gelukkig werd ik geholpen door de anderen met opeten.

Verder was er nog Duitse Helena en een jonge Japanse vrouw; Filip, die 's ochtends dochter Kristien op het vliegveld had uitgezwaaid en Ivan. En er kwam een Let bij die in Ierland woont. Stelde zich voor als 'Arty....Arty farty, Arty party', en hij moest er vooral zelf erg om lachen. Erg aanwezig type.
Ik had een kamer alleen geboekt in de herberg, maar zonder badkamer dus moest net als de anderen op mn beurt wachten en het was erg gehorig dus aan alle kanten beetje jammer van de kamer alleen. Maar het was wel gezellig. Het is fijn om 'onder bekenden' te zijn. En dan ook weer een paar nieuwe mensen erbij.

Maandag 8 april
De eerste (Arty) vertrok om 4.30 😫 en vanaf 6 uur de volgende. Mmm. Ik heb ze allemaal horen weggaan.
Om 8 uur met de overblijvers ontbeten. Sonja, Filip, Ivan, Helene en ik. Alle anderen waren al gevlogen.
Om even voor 9 naar het stationnetje voor de herberg, met Filip en Sonja en 2 Australiërs die er al een wandeling op hadden zitten uit een dorp ervóór. Want er moest een stukje over de spoorbaan en spoorbrug gelopen worden. In de oude routeboekjes stond dat dat de route was. In de nieuwe route boekjes stond dat het ten strengste verboden was. Dus dan zijn de opties: een paar 100 meter langs spoor en over de spoorbrug lopen met enig risico, een omleiding lopen (en dat was een flinke) of 2 minuten met de trein naar het volgende stationnetje van Mogro. Het werd dus de laatste. Voor pelgrims een gratis ritje, volgens de reisgidsen.
Vanaf station in Mogro eerst een stuk met Filip gelopen. Tot aan de kapel; natuurlijk een ommetje naar boven en natuurlijk was de kapel dicht. Daarna Filip gedag gezwaaid en alleen verder gegaan. Sonja was al verdwenen, die had de kapel geskipt en ander weggetje genomen. En zij loopt weer sneller dan ik.

Het was zeker in het begin een prachtige wandeling. Stukje zee te zien in de verte. Verder groen, groener, koeien, bergen in de verte. Heerlijk om te lopen. Toen begon het te spetteren en ook ging de route langs industrie. Nog ergens een restaurantje gevonden. Tussen de bedrijven. Een kilometers lange weg met buizen erlangs. Leek de Meseta wel van de Camino Frances. Maar dit was korter. Wel saai.
Nog een keer het spoor overgestoken en ik dacht nog: had ook in die trein kunnen blijven zitten vanochtend en nog 1, 2 haltes verder. Tja, had gekund, niet gedaan.
Verderop langs de route waren alle bars gesloten. Jammer, geen koffie, geen toilet. 😒

Inmiddels was het droog, met een schamel zonnetje. Alle regenboel uit. En hé daar was Filip weer. Effe gekletst. Verder gelopen met een dreigende lucht in het vooruitzicht. En het ging regenen. Poncho aan, broek liet ik zitten: het is niet ver meer. Zo, en toen ging het me toch regenen. Je zal het altijd zien. Na een half uur zwembad in de schoenen. Wel lekker hoor, dat gesop. 😬
En zo jammer van het weer bij aankomst in Santillana del Mar. Prachtig oud dorpje.
Ik ben er doorheen gebanjerd in de sopschoenen. Albergue El convento (het klooster) in kleddernatte staat bereikt. Heb bij de deur eerst het zwembad uit mn schoenen gegoten en de natte boel uit en kreeg toen rondleiding door het gebouw. En tot mijn grote vreugde en kwam ik op een kamertje met Sonja. Een piepklein kamertje met stapelbed en wastafel.
Het was een weerzien van bekenden. Een heel stel mensen van de afgelopen dagen. Gezellig.
Handwasje gedaan met koud water in een wasruimte waar vroeger de was ook gedaan werd. Er was een groot vierkant 'bassin' met schuine kanten, waar de was op geschrobt werd. Het ging nu met waterslang in een zinken teiltje. 😄 Samen met Filip ons 'geschrobte' wasje en de natte boel van Sonja in de droger gekiept. Hatseflats. De natte schoenen waren door iemand voorzien van proppen krantenpapier. Heel fijn, dit soort stille zorg.

Toen ik terug kwam op de kamer zat Sonja te huilen. Ze miste haar zoontje. Ze heeft me foto's laten zien van Samuel, Sammy en een fimpje dat hij naar buiten rent in de regen. Ze vertelde dat het een vrolijk kind was, haar zonneschijn. Ze vertelde over de laatste keer dat ze hem had gezien en toen hij bij zijn vader was nog een keer aan de telefoon gesproken had. Dat ze hem na het ongeluk niet meer heeft gezien omdat iedereen dat afraadde. Dat hij begraven was, omdat ze hem niet kón, niet wilde laten cremeren. Pfff, hartverscheurend. We hebben een tijd samen gezeten. Ze wilde schrijven, ze schrijft aan hem iedere dag. En ik heb haar alleen gelaten.

Om 7 uur was er een prayer voor de pilgrims. Sonja, Filip en ik gingen erheen. En halverwege kwam er een Hongaarse man bij. Er waren 2 zusters, in gewone kleding, van een nabijgelegen klooster die dagelijks kwamen om te ondersteunen voor de pelgrims. Er was een korte liturgie, met een lezing en gelegenheid om iets te vertellen over onze ervaringen of het waarom lopen van de camino. En de zusters vertelden kort iets over het klooster. Er was een gebed en Taize liedjes: Bless the Lord en Als alles duister is.
En aan het einde werd een zegen over ons en ons pad uitgesproken. Het raakte me zeer.

Daarna het avondeten. 2 tafels met pelgrims, een groot aantal nationaliteiten. Bij mij aan tafel, 2 Duitsers, een Spanjaard, 2 Argentijnen, een Hongaar en een Taiwanees. En erg gezellig, het ging van Engels, naar Duits, naar Spaans.

Dinsdag 9 april.
De zon scheen, yes, dat kwam goed uit want ik wilde nog een rondje door Santillana. Mijn slaapplaats voor die dag op 12 km, dus alle tijd. De meesten waren al vroeg gevlogen want ook meer kilometers te lopen. Alles weer droog, behalve mijn schoenen, maar had bedacht dat ik die wel droog zou lopen. Ontbijt in El covento. (Thee, 2 sneetjes (geroosterd) wit brood met boter en jam én dit keer een appel en een gekookt ei. 👍🏻)
Sonja ging naar een grot, daar in de buurt met 15.000 jaar oude tekeningen.

Santillana is echt zo'n museumdorp, zoals wij die in Nederland ook kennen. En zo 's ochtends vroeg nog heerlijk rustig. Alle straatjes door, huizen, gevels, alles bekijken. Een vrouw stond de stoep te vegen en keek mij na. Toen ik me aan het einde van straatje omdraaide en om me heen keek welke kant van dorp ik nog niet gehad had, riep ze me en wees terug: dáár is de Camino! Ja, ik weet het, gracias. Teruglopend door het dorp nog lekker koffie gedronken en toen op pad. Inmiddels was het dorp verder ontwaakt en gingen winkeltjes en terrasjes open.

Een prachtige wandeling vandaag. Mooi weer, landelijk gebied en mooie kleine dorpjes. Ook ergens in een dorp de weg gewezen door vuilnismannen, terwijl ik stond te turen op mijn telefoon of een bar iets verderop open was, stonden zij naar mij te zwaaien en wijzen welke kant ik op moest. Zo grappig, al die ongevraagde hulp onderweg.
Erg genoten van alles. Het is hier zo mooi.
Kwam Ivan weer tegen. Iedere dag wel een keer, altijd bij een bar 😄. En ook de 2 Argentijnen die samen lopen met Ele, de Baskische jongeman. Grappig hoe mensen elkaar vinden op deze wandeling. Luís (75 jaar) werd door Leandro geholpen met zijn rugzak en kreeg een knuffel en kus op zijn voorhoofd toe. Leandro is een breedgespierde gast vól met tattoos, spiegelzonnebril, en een hele zware rokersstem. Misschien was Luís zijn vader, had gekund qua leeftijd en dan de derde generatie erbij: Ele is 21 jaar. Mooie combi, die 3 mannen. Bij het weggaan zette Leandro de muziek knetterhard aan en daar gingen de 3 heren weer, begeleid door zonnige Spaanse muziek. 🎵🎶😎
Ik ben ook weer opgestapt en Ivan is nog blijven zitten, die duikt later wel weer op. 😂

De albergue in Cóbrece was snel gevonden. Groot gebouw, een voormalig internaat, met de naam 'de oude Lucas'.
Grote slaapzaal, mét stapelbedden uiteraard, maar voor ieder een onder bed beschikbaar. Filip was er al, Ivan had een kamer alleen en Sonja en ik lagen in stapelbed naast elkaar. Echte lakens en een dekbed: heerlijk. In de hoek lag een man te ronken als een... ja als wat? Veel geluid. We moesten erom grinniken en maakten ons zorgen over de komende nachtrust.
Mijn advies: rustig liggen, niet te veel over nadenken en jezelf overgeven aan wat er is. Dat heeft eerder wel eens gewerkt bij mij.
We zijn met zn 4 op zoek gegaan naar een gezellig terras in het dorp, maar alles was dicht. Bij het café naast de herberg gegeten toen dat weer openging. Ook de ronkende buurman, een Braziliaan was daar maar niet in voor een gesprekje. Ok, kan ook.

Woensdag 10 april
En dat was dan zo'n nacht van misschien een half uur slapen. Het eerste half uur was het best stil op de zaal. En ik dacht: nu móet ik gaan slapen. Hahaha, dat begon al goed. En toen kwam het beest in de man naar buiten. Werkelijk, nog nooit iemand zoveel geluid horen produceren in zn slaap. Tjonge, alsof er een leeuw lag te brullen. Serieus! Daar zijn geen oordoppen tegen bestand. En ook geen 'overgeven aan wat er is'. In de verste verte niet, althans niet bij mij. En hij kon wel een apneuapparaat gebruiken.
Nouja, ik ga niet aan zn bed staan schudden. Dus dan is het de nacht uitliggen. Ben nog op zoek gegaan naar een bank, dolend door het internaat, want had die ergens in een gang gezien. Maar dat waren pellets met kussens. Beetje kort, en een hele verbouwing om er een comfi bedje van te maken, dus maar weer terug in mn eigen bed en wachten tot het ochtend wordt.
En de volgende dag toch weer fris en iets minder fruitig, maar het lopen gaat gewoon door.

Ieder van ons 4 had een andere slaapplaats geregeld. 3 van ons in San Vicente en Sonja een paar km ervoor, vlakbij het strand, waar ze 2 nachten wilde blijven.
We zijn met zn 2 op pad gegaan. De dagen hiervoor steeds alleen gelopen, omdat we dat wilden en omdat Sonja harder loopt dan ik. Maar nu dus laatste dagje samen. Het was weer een prachtige dag en route. Regelmatig 'picture time'!! Het samen lopen was fijn. Gelachen, beetje gezongen, gekletst en stilte. Tempo ging best goed. Mooie dorpjes, gehuchten gepasseerd als Pando en Concha. In het dorpje Ruiloba, waren huizen, tuinen, de kerk deels verstopt achter meters hoge muren, als bescherming tegen ....water? vijanden? wilde dieren?
En er was een kapel open onderweg. Ermita San Rogue, Sint Rochus, met een prachtig glas in lood raam.
Dan Comillas. Op het plein in het stadje, natuurlijk een terras. Koffie en tortilla, ik kan er goed op lopen. 😋 Daar zaten 4 mannen uit Amerika en Canada. Eén van hen stelde zich voor en vertelde dat hij foto's maakt van pelgrims, medereizigers op zijn hikes en vroeg of hij mij mocht fotograferen. 🤔 Nou ja, ok dan. Sonja kwam naar buiten met haar bestelling en zij ook op de foto. Lekker ongemakkelijk, dat poseren. Éen van hen begon een praatje. Het gebruikelijke Camino geneuzel. Waar kom je vandaan, waar ben je begonnen, ga je door tot Santiago? Etc. En toen ik zei dat ik uit Nederland kom, zei hij: 'Thank you, for representing the Netherlands', bijzonder, alsof ik aan het songfestival mee doe ofzo. 🤣 Even later kreeg Sonja hetzelfde bedankje, maar dan dat ze Duitsland representeert en ze keek hem ook glazig aan. Huh, wat bedoel je? Ik vond het typisch Amerikaans.
Voordat we onze tortilla op hadden kwam Ivan er aan. Haha, het wordt voorspelbaar.
De kerk in Comillas was open. Fijn. Even een moment van rust.
Op de weg de stad uit een aantal bijzondere gebouwen. Er zou ook ergens een gebouw van Gaudi (El Capricho) moeten zijn, maar we hebben verder niet gezocht.
We kwamen weer in de buurt van de kust en Sonja vond op haar app een avontuurlijk paadje. Het pad was niet afgesloten, maar er stond een bord dat het gevaarlijk en verboden was. Mmm, ik ben niet zo van het avontuur, maar het zag er overzichtelijk uit en een korte doorsteek naar de kust. Sonja had er wel zin in, dus zij voorop. We hadden er een fietser gezien vanuit de verte, en die kwam onze kant op, vanaf de zee. Maar die was al weg toen wij eraan begonnen. Het pad van grove stenen/rotsen en modder lag wat hoger, tussen 2 drassige gebieden in. Waarschijnlijk stond het met hoogwater onder water en was dat het gevaar. Het was goed kijken waar je je voeten neerzette. Toen kwam er een betonnen brug die over een stroom heen ging en iets verder was er nog zo'n stroom. Maar een brug ontbrak. Shoot. In de stroom lagen wel stenen, maar dat leek niet zo veilig om daar overheen te stappen. Jammer, dan maar weer terug, net als de fietser. 😂
Het paadje zelf was ook best avontuurlijk 😉of in ieder geval niet makkelijk om te lopen.
Weer verder langs de weg. En genoten van de zeezichten. Na een paar km, bij de afslag naar 'haar huis' Sonja gedag gezegd. Blijft raar! Misschien kom je elkaar na een week ofzo weer tegen, maar waarschijnlijk niet. En we hadden een bijzonder contact, veel gehuild en veel gelachen.
Ik door naar San Vicente, een echt toeristisch oord. Ik had een kamer in een pension. De sleutel moest worden opgehaald bij een café/bakker. 's Avonds met Filip geappt en met hem in restaurantje gegeten. Een salade met oa rauwe? sardientjes en aardbei. En mosselen in citroen marinade. Wauw, heerlijk.

Donderdag 11 april
Had de vorige dag gevraagd hoe laat de pastellaria/café open ging. 8 uur had de man gezegd, maar verderop was één die eerder open ging. Gelukkig, dacht ik nog. Nou, het schoot niet op die ochtend, dus zat ik kw voor 9 aan de thee met croissant.
Toen ik binnenkwam was het wat onrustig bij de aanwezigen en een meneer achter mij kreeg alle aandacht. En toen kwam de ambulance. Oh!
Ben maar even gaan verzitten. Het was een heen en weer geloop met mensen en apparaten. Maar het viel mee, geloof ik.
Ok, alle zoete verleidingen uit de bakkersvitrine weerstaan en in de benen.
Het was meteen stijgen, door de oude binnenstad. Pfff, dat heftige klimmen met een gevulde maag is niet zo fijn. Maar goed, daarna weer prachtige vergezichten. Over moerassig gebied, over San Vincente en later meer het binnenland. Het was een aardige wandeldag vandaag. In de verte zicht op besneeuwde toppen van de Picos de Europa. Gebergte dat in Asturia ligt. Veel over de weg/asfalt gelopen. De laatste dagen eigenlijk al. Het loopt niet lekker, maar vind het minder erg dan 2 jaar geleden in Frankrijk. Ook omdat verkeer hier meer rekening met je houdt.
Eindbestemming van de dag Unquera. Wederom een pension, dit keer aan een superdrukke weg. Maar goed, alles went, ook dit geluid.

Santander - Boo de Piélagos 15 km
Boo de Piélagos - Santillana del Mar 21 km
Santillana del Mar - Cóbreches 14 km
Cóbreches - San Vicente de la Barquera 22 km
San Vicente - Unquera 15 km

Geschreven door An.aan.de.wandel