Woensdag eind van de middag bij L' Esprit du Chemin, werd ik verwelkomd door 2 pelgrims: Ha, dus jíj bent Anna!
Zij lopen al een tijdje 1 dag na mij en komen mijn naam tegen in gastenboeken of horen mn naam vallen.
Idem voor mij, ik heb al vaker gehoord dat er morgen een echtpaar uit Nederland komt. Jacqueline en Gerard dus. Grappig, het werd een soort welkom alsof we elkaar al kenden. Toen kennis gemaakt met Huberta en Arno, de Nederlandse eigenaren van deze bijzondere herberg. Ik heb er onderweg al veel mensen over gehoord: de moeite waard om hier te slapen. Wat het bijzonder maakt is vooral de sfeer en de aandacht. En dat is eerst: ga zitten en wat wil je drinken, even op adem komen en je belevenissen van die dag vertellen. Ik kreeg via Huberta de hartelijke groeten van Eddy. Hij had zijn reservering geannuleerd en doorgegeven dat het goed met hem ging. Dat had hij me inmiddels ook geappt. Het hele gebeuren van die ochtend had toch wel indruk op mij gemaakt, en nu kon ik mijn verhaal kwijt. Ineens vroeg Arno: en hoe gaat het nu met jou?
Ik meteen in tranen: het gaat heel goed met mij. Het was een onverwachte en directe vraag en de tranen zijn er nog sneller dan anders. Net als 4 jaar geleden.

Het is een megagroot huis. Arno leidde me rond en wees me mn slaapkamer. Heerlijk, weer een kamer alleen. Mooi, fris, simpel, met opgemaakte bedden (das niet altijd in een herberg) je kon zien hoeveel liefde, energie (en geld) er in dit huis gestoken is.

Kennisgemaakt met 2 Franse broers: Dominique en Jean Paul.
Voor het eten een kennismakingsrondje en er werd kort verteld door iedereen de reden waarom men de camino loopt. Ieder weer zn verhaal: tot rust komen, tijd nemen voor jezelf, rouwen, op zoek zijn, tot steun zijn, moed verzamelen, sterker/zekerder worden. Het kwam allemaal voorbij.

En het verhaal van Huberta en Arno was ook interessant. Zij hebben jaren een herberg, met dezelfde naam in St Jean Pied de Port gehad. Dat waren bijzonder drukke jaren. Zij hebben hun herberg in St JPdP ingeruild voor een rustiger plek, met meer ruimte, en hebben de sfeer en inspiratie van hun oude herberg behouden. Dit was de korte samenvatting. 😄
Ook bij deze herberg is het donativo (betekent gift in het Spaans), net als bij Petra. Arno en Huberta hebben in de hal een potje staan én tekst wat donativo betekent. Dat dat niet gratis is, zoals nog steeds mensen denken. Zij hebben een richtbedrag aangegeven. Dat is op zich wel makkelijk. En donativo is fijn voor mensen die minder te besteden hebben om óók deze tocht te kunnen maken.

De volgende ochtend donderdag 14 april met zn 5en ontbeten en ik ben wat langer blijven hangen, want een korte etappe vandaag. Nog een poos met Huberta gepraat over de herberg, over het overleven in coronatijd, de keuzes en al het werk dat er aan zit. En daarna door hen 2 uitgezwaaid 😊

In Corbigny een bed in de gemeente herberg gereserveerd. Dat heb ik de komende dagen vaker. Moet toch maar gaan wennen aan slaapzalen. Bij het gemeentehuis de sleutel gehaald en mij werd de weg gewezen. Ik was de eerste van 2. Prima plek, oud gebouw, maar keuken en badkamer leken vrij nieuw en schoon. Er lag een lijst wat moest worden schoongemaakt (niet door de pelgrims, heb ik aangenomen 😄😄). Er waren 2 ruimtes met bedden. Later in de middag kwam André, een Frans sprekende Canadees.
Wandeling door het stadje gemaakt. Naar de bakker en supermarché en uiteindelijk geland bij een café, waar André al aan het bier zat. Lekker hoor!

Vrijdag 15 april
Met André samen ontbeten, beetje delen van wat we hadden. Er waren tussen ons meer stiltes dan gesprekken. Maf, want aardige man, maar soms gaat dat zo. En ook weer gedag gezegd: hij loopt harder en gaat verder. Mijn bestemming voor de dag was Saint Révérien, zo'n 17 km.
In Pazy, ernstig toe aan een pauze, was er een bankje, pal in de zon. Nou ja, moet maar. Er kwam een andere pelgrim aan, die mij gedag zei. Een Nederlander dus. Hij vroeg of ik Anna heette. Zijn naam was Jurjen, woont in Capelle ad IJssel en hij had in Le Chemin Eddy ontmoet en een Duitse Anna.

In de volgende plaats was een restaurantje langs de route. Fijn! Koffie! Even later kwam Jurjen langs en had bedacht dat een warme lunch handig was. Tuurlijk, dan hoeft er vanavond niet gekookt in de pelgrimsherberg, ons beider eindpunt van de dag.

De herberg in Saint Révérien was in een oud postkantoor, vlakbij de Mairie.
Beneden waren 3 ruimtes, een 'zitkamer', keuken en badkamer en boven 3 slaapkamers. Beetje oud allemaal, niet onderhouden. Wél mooie mozaïek vloer en bedden waren ok. Een groot verschil met de vorige herberg, waar alles vrij nieuw was en schoon. Zo niet hier. Het water in de douche bleek koud en de badkamer....nou ja, kon een schoonmaakbeurt, danwel een renovatie gebruiken. En de rest eigenlijk ook.

Inmiddels waren er meer pelgrims aangekomen en de meneer van de Mairie liep rond en heeft wel 6x geroepen dat hij niet wist waarom er geen warm water was, niemand had hem er iets van gezegd (pelgrims van vorige dag), hij wist het ook niet op te lossen (staarde daarbij naar de stoppenkast 'ja, alles staat áán') misschien was het omdat hij de verwarming had uitgezet? 🤔 Niet een erg praktisch type.

Het was een drukke bedoening in het postkantoor. Lucie en Wim, een echtpaar uit Dokkum, waren erbij gekomen en Gérard, een Fransman. Om de beurt in de badkamer, wasjes doen, verblijf betalen en stempel krijgen. Tutterdetut. In de tuin werd de tent van Lucie en Wim opgezet om te drogen. Het kamperen was hun matig bevallen want alles in de lichtgewicht tent werd nat van de condens. Dus hun hele hebben en houden werd uitgespreid in de tuin.
Ik ben naar de kerk gegaan, volgens de meneer van de Mairie het bekijken waard en even een moment van rust op deze Goede Vrijdag. Er was geen dienst die avond, jammer. Ben het lijdensverhaal, wat in de kerk was afgebeeld, langsgelopen. Ik mis de vieringen in de Lukas in de Stille week.

Er kwam nog een pelgrim bij, Marie Eve met hond Ravèl, een bordercollie. Een bijzonder stel. Marie Eve, een Française uit Lille, rond de 30 jaar, met prachtig lang rood haar, was een bekende van Jurjen en Gérard die de vorige nacht op dezelfde plaats hadden geslapen.
Om half 6 ging het winkeltje open. Winkel is teveel gezegd. Maar toch fijn dat het er was en de man verkocht oa broodjes en biertjes, Leffe blondjes, oeh!

Iedereen in de tuin met biertjes, kaasje, borrelnoten. En een hond die wilde spelen. Heerlijk en erg gezellig!

Die nacht met Marie Eve en Ravèl op een kamer. Er was nogal wat drukte en de vraag was wáár het geluid vandaan kwam: Muizen, en niet één of twee, maar een elftal, zo klonk het.
We constateerden: ze zitten tussen de muren. (kan dat in zo'n oud huis🤔?) Ravèl reageerde er niet op. De meneer van de Mairie had ervoor gewaarschuwd, maar ik had dat gemist en had nog eten in mijn rugzak...
's Nachts hoorde ik dat er aan papier en plastic geknaagd werd. In mijn rugzak! Ik in het donker zaklopend in de slaapzak (want stel je voor dat ze over mn voeten wegschieten) door de kamer en flink aan mijn rugzak zitten schudden. Ravèl gaf geen kik. En toch maar weer gaan slapen daarna. De volgende dag: aangevreten verpakkingen. Gelukkig geen gaten in mn rugzak😏

Ik werd gewekt door Ravèl die graag naar buiten wilde en even kwam kijken of ik mn slaapzak al uit kwam. Wat een lieve hond. 😍

Zaterdag vroeg in de ochtend waren Lucie en Wim al vertrokken. Ondanks de (herstellende) knieblessure van Wim (hij was een paar dagen ervoor nog uit het bos gevist door de pompiers, omdat hij niet meer verder kon) maakten zij lange dagen. En zij hadden bedacht om op Paasochtend in Nevers te zijn om een Paasdienst mee te kunnen maken. Oeps, das nog een stukkie lopen.

Iedereen ging los van elkaar op pad. Dat loopt ook het lekkerst. In je eigen tempo.
Jurjen had mij eerder de extra's van Maps.me uitgelegd, de app waar mijn route op staat, de slaapplaatsen én die aangeeft waar ik ben. Ik gebruik het al de hele route, maar verder dan de basale gegevens kom ik niet. Nu weet ik hoe ik alternatieve routes kan vinden én kan zien hoever de afstand precies is die ik loop.
En ik had bedacht dat ik de route zou inkorten vandaag. Ik ben een landweg ingeslagen. Het gras was er flink hoog. Liep best lastig. Bijna aan het einde zou een brug moeten zijn over een stroompje. Ai, ik kwam uit in een wei en het pad liep naar het stroompje dat toch wel 2-3 meter breed was. En geen brug. Of toch.... maar bereikbaar vanuit een andere wei, daar stonden koeien en de wei was afgezet met schrikdraad. Hè, lekker dan. Heb nog geprobeerd het draad bij het handvat los te krijgen, maar was veel te bang dat ik het niet terug vast kon zetten. Ok, stokken erover, rugzak erover, hoed af en ik met mn lenige lijf eronderdoor. Pff, één hindernis gelukt.
De koeien staarden me aan alsof ze water zagen branden. Huh!?!
Bij de volgende hindernis, vlak voor de brug hing het draad een stuk lager. Stokken en rugzak erover gegooid en ik heb mijn tijgerkwaliteiten kunnen oefenen. Soort droogzwemmen door het gras. Gelukkig geen poep!
Ik ben langs de boerderij gelopen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat ik daar liep. Gelukkig was er geen hond!! En geen kwaaie Franse boer😅

In Premery was er één restaurantje geopend en omdat mijn gastheer voor vanavond niet voor mij kon koken, omdat hij weg moest, heb ik er lekker gegeten, geheel volgens Franse gewoonte (warme uitgebreide lunch) Op het terras kreeg ik gezelschap van Ivan en Eric, 2 Vlaamse fietsers op weg naar Santiago. Zij waren helemaal opgetogen dat ze mij tegenkwamen, want nog weinig pelgrims gezien. Hun plan was om in 4-5 weken naar Santiago te fietsen. 🚵🚵‍♂️

Er was een vage afspraak dat ik mijn gastheer in Sichamps nog zou bellen. Ik had niet goed begrepen waarom, misschien wel helemaal niet nodig. Maar even bellen dat ik in aantocht ben is nooit verkeerd Hij moest er wel om lachen geloof ik. En vroeg of ik gehaald wilde worden want laatste stuk langs een drukke weg. Aangezien ik al veel langs de weg had gelopen die dag😕, zei ik dat het ok was, ik red me wel.
Aangekomen in Sichamps, zag ik rechts verder de heuvel op, een prachtig gelegen mooi groot kasteelachtig huis en ik dacht: dat zou lachen zijn als ik daar slaap. Ik liep het straatje in op zoek naar nr 3. De huisnummers waren niet duidelijk: even en oneven aan één kant. Rechts nr 3, met een heel groot hek. Neeeee, dat kan niet waar zijn.
Een overbuurvrouw stond in de tuin.
Ze zei we hebben 3 en 3bis, wie zoek je? Ik noemde de naam en ze zei, 'oh meneer Martin woont in het grote witte huis daar' en ze wees richting het 'kasteel'. Dus toch!!
Hahaha, heb ik dat?
Aangebeld bij de intercom, er klonk een dingdong en even later ging het hek voor me open. Whaaah! Een enorme oprijlaan en aan het eind een prachtig huis, mét torentje.
In de deuropening stond iemand naar mij te zwaaien. Laurent, een man van mijn leeftijd. Ik zei het maar meteen : 'Wauw, dit had ik niet verwacht.' Hij moest er om grinniken. Ik heb mn spullen neergezet en door naar de keuken, aan de bar. Wat gedronken en hij vertelde inmiddels zn verhaal. In 2021 had hij de camino gelopen. Was zwaar onder de indruk van de gastvrijheid van mensen onderweg. Had in een kasteel geslapen (veel mooier dan dit huis, zei hij 😊) en die vrouw had hem op het idee gebracht zijn eigen huis voor pelgrims open te stellen, omdat hij niet ver van de route af woont. Hij ontvangt zo'n 2-3 pelgrims per week. En hij vindt het erg fijn dit te kunnen doen. Daarna vroeg ik over het huis. Het is een jachthuis geweest. Toen hij het 15 jaar geleden kocht, was het een ruïne. Heeft hij helemaal op laten knappen. En ik houd van kunst, zei hij. Ja, dat was duidelijk. Kunst én Kitsch.😆
Boven was mijn kamer met eigen douche en toilet. Vanuit de badkamer zicht op een open garage met 2 motoren, een Audi en 2 Porsches. Had ik nou maar ja gezegd op de vraag of hij me moest komen halen....🙃 Vanuit mijn kamer uitkijk op de tuin, met zwembad (nu afgedekt) en fitnessruimte.

Laurent ging 's avonds naar zn zus. Hij vroeg of ik zelf eten had en anders moest ik maar iets uit de koelkast pakken. Kreeg uitleg over de televisie en hij zei: ik laat het huis aan jou en wég was ie. 🙄

Ik heb me prima vermaakt met een beetje zappen, maar dat was gauw klaar. Moeders gebeld, geappt naar deze en gene en de viering in de Lukas geluisterd van Stille zaterdag. En vervolgens vroeg naar bed.

Bij het ontbijt nog meer verhalen van Laurent en mijn nieuwsgierigheid werd bevredigd. Vorig jaar gescheiden (daarna aan camino begonnen, logisch), 2 kinderen. Eigenaar van zo'n 20 campings in Frankrijk samen met zn broer. En duidelijk goed geboerd daarmee. Hij was bezig zijn helft van de zaak te verkopen aan zijn broer, en wilde dan gaan reizen. En zeilen, met zijn boot. Natuurlijk, die heeft-ie ook.
Hij wilde graag nog eens naar Nederland komen. Naar de buurt van Rotterdam met al die molens. Heb het even voor m opgeschreven: Kinderdijk.

Paasochtend, geen viering, wel gezongen onderweg. Taizéliedjes en Dan zal ik leven. Kreeg een paar chocolade-eitjes mee van Laurent, van de 'beste chocolatier uit Nevers'. Tot zover mijn Paasbeleving.
Weer een groot deel van de route langs een drukke weg. Niet fijn. En er wordt zó hard gereden en ze gaan soms geen centimeter voor je aan de kant. Nu is het ook niet zo logisch om langs zo'n doorgaande route te lopen, maar op de kleine weggetjes hetzelfde. Je moet soms vér de berm in.

Was laat weggegaan, na 10en, want hoefde maar klein stukje. Stroop aan mn schoenen. Zó traag. Ik zou tussen 3 en 4 een meneer Cleau bellen, collega ambtenaar 😉 in Guérigny, die mij deze zondag de sleutel zou geven voor de gemeenteherberg. Het was warm en dan een paar hoogteverschillen, dat doet mijn loopsnelheid geen goed. Dan maar weer de stokken en gás. Dat werkt gelukkig.
Even na 3 uur in Guérigny en gebeld. Er kwam een meneer, keurig in zn Paasbeste pak en nam me mee het gemeentehuis in. Paspoort kopiëren, stempel, afrekenen, sleutel, route en ik kon weer verder. En hij weer terug naar zijn familiefeest.
Ik probeerde me voor te stellen dat we in mijn team om beurten dienst doen in het weekend om de gemeenteherberg te openen voor pelgrims: dat zou wat zijn. ☺

Had de gemeenteherberg, nou ja, een zeer simpel en klein 'appartementje', helemaal voor mezelf. Heb 's avonds gegeten in het hotel in Guérigny, dat gelukkig geopend was. En waar Jurjen sliep. Natuurlijk kwam ik hem tegen en we hebben samen gegeten. Dat was gezellig. Over opvallende slaapadressen gesproken en hun gastheren en - vrouwen.

Maandagochtend, tweede Paasdag, op naar Nevers. Niet al te ver, weer veel langs de weg gelopen. Was er wel klaar mee. Laatste stuk leukere weggetjes, maar toch veel asfalt.
In Nevers een kerk en kathedraal bekeken, langs het Hertogenpaleis gelopen. Te vroeg voor het hotel en in een park gezeten. 's Avonds zoektocht naar een restaurantje dat open was en dat bleek niet makkelijk. In een shoarma tent wat gegeten. Bijna terug bij het hotel komt Eddy met de Duitse Anna aangelopen. Wat een toeval en een leuk (weer)zien!
We zijn teruggelopen en hebben wat gedronken op terras. Werd het toch nog gezellig in Nevers.

Le Chemin - Corbigny - Saint-Révérien - Sichamps - Guérigny - Nevers

Geschreven door An.aan.de.wandel